ตอนที่ 525 ฮ่องเต้สี่แคว้นที่ตกใจจนหงายหลัง (8)
เฟิงหรูชิงหยีตา “เจ้าแน่ใจนะว่าจะขวางทางพวกข้า”
นางให้ความนับถือทหารทุกนาย
ถ้าไม่ใช่ในสนามรบที่สองทัพต้องต่อสู้กัน ต้องเข่นฆ่ากัน ช่วงเวลาปกติ ขอเพียงอีกฝ่ายไม่ทำความผิดชั่วช้าอะไร นางไม่มีทางฆ่าคนคนนั้นตามอำเภอใจแน่
แต่ถ้า…อีกฝ่ายดึงดันจะขวางนางให้ได้ นางก็ไม่รับประกัน
จู่ๆ รอบกายของเฟิงหรูชิงก็มีรังสีอำมหิตแผ่ซ่านออกมา พลังรุนแรงราวกับน้ำพุขนาดมหึมา สีหน้าของนางดูเคร่งขรึม ท่าทางน่าเกรงขามยิ่งนัก
ดูคล้ายกับน่าหลานเยียนที่นำทัพออกศึกในสมัยก่อน
มือของจางอวิ๋นที่ถือกระบี่อยู่สั่นระรัว “องค์หญิง…”
เฟิงหรูชิงยิ้มมุมปาก “ฮ่องเต้แคว้นเทียนเสวียนไม่ได้บอกกับพวกเจ้าหรือว่ายอดฝีมือจากสี่แคว้น ถูกฆ่าตายหมดแล้ว”
ทันใดนั้น จางอวิ๋นเงยหน้าขึ้น สีหน้าของเขาดูซีดขาว เขาถามด้วยท่าทางตกตะลึงว่า “ท่านว่าอย่างไรนะ”
“ยอดฝีมือจากสี่แคว้น ถูกฆ่าตายหมดแล้ว พวกเจ้ายังจะทำอะไรอยู่ที่นี่” เฟิงหรูชิงเดินตรงไปข้างหน้าอย่างช้าๆ
ทุกก้าวที่นางเดินหน้าไป หัวใจของจางอวิ๋นก็รู้สึกหวั่นวิตก เหมือนกับมีของหนักทับบ่าเขาไว้ เขาไม่อาจยืดกายตรงเหมือนเดิมได้
“ขอเพียงทหารแคว้นเทียนเสวียนยอมศิโรราบ ข้าก็จะไว้ชีวิตพวกเจ้า แต่ถ้าพวกเจ้าจะปกป้องเขา…ข้าก็นับถือในความจงรักภักดีของพวกเจ้า แต่พวกเจ้าคิดว่า…คนพรรค์นั้น คู่ควรแล้วหรือที่พวกเจ้าจะยอมเอาชีวิตเข้าปกป้อง”
ถ้าเป็นเพียงคนของตระกูลหรือพรรค เฟิงหรูชิงคงไม่เสียเวลาพูดพร่ำทำเพลง
แต่คนที่อยู่ตรงหน้าล้วนเป็นทหาร!
แคว้นหลิวอวิ๋นไม่มีทางบังคับฝืนใจพวกเขาให้มาร่วมทัพ ทั้งหมดให้เป็นความสมัครใจ แต่ทหารของแคว้นอื่นโดยมาเป็นการถูกกวาดต้อนมา ตลอดชีวิตนี้กลับคืนบ้านเกิดเมืองนอนไม่ได้อีก!
เรื่องราวมากมายที่พวกเขาไม่อยากทำ แต่เพราะถูกผู้อื่นบังคับขู่เข็ญ จึงต้องจากถิ่นฐานบ้านเกิดไปยังแดนไกล
ดังนั้น นางจึงให้โอกาสพวกเขาอีกครั้ง!
โอกาสที่จะได้ตัดสินใจใหม่อีกครั้งหนึ่ง!
ไม่ว่ามันคือความผิดอะไร ก็เป็นฝีมือของฮ่องเต้ชั่วนั่น คนชั้นล่างอย่างพวกเขา ทำงานเสี่ยงตาย แต่ประโยชน์ที่ได้รับกลับน้อยนิดนัก
จางอวิ๋นไม่พูดจา สีหน้าของเขาดูแย่ มือกุมกระบี่แน่น
พวกทหารที่อยู่ด้านหลังล้วนเงียบงัน ไม่รู้ว่าพวกเขาคิดอย่างไร
“แคว้นหลิวอวิ๋นของพวกข้าใช่ว่าจะรับทุกคนที่มาขอเข้ากองทัพ พวกชั่วช้าสามานย์ ข่มเหงผู้ชายเพื่อแย่งภรรยา ปล้นชิงทรัพย์สินชาวบ้าน ฆ่าชาวบ้านอย่างเหี้ยมโหด คนพวกนี้แคว้นหลิวอวิ๋นไม่รับเป็นอันขาด!”
“แต่…” เฟิงหรูชิงเว้นจังหวะ “กองทัพของแคว้นหลิวอวิ๋นมีอิสระมาก ขอเพียงในยามศึกไม่หนีทัพ เวลาอื่นคิดอยากถอนตัวจากการเป็นทหาร ก็ถอนตัวได้ทันที!”
“แคว้นหลิวอวิ๋นของพวกข้า ไม่คิดรุกรานแคว้นอื่นตามอำเภอใจ ฆ่าชาวบ้านเป็นผักปลา ขอแค่แคว้นอื่นไม่มารุกรานเราก่อน พวกเราไม่มีทางไปรุกรานคนอื่นแน่!”
“พวกข้าไม่มีทางยุยงให้พวกเจ้าไปปล้นฆ่าคนอื่น ไม่สั่งให้พวกเจ้าไปทำสิ่งที่ผิดศีลธรรม! และไม่มีทาง…เห็นชีวิตทหารเป็นแค่ผักปลา!”
กระบี่ในมือของจางอวิ๋นหลุดจากมือตกลงไปที่พื้น
เขานั่งยองๆ เอามือปิดหน้าที่นองไปด้วยน้ำตา ร้องส่งเสียงทุกข์ทรมานใจ
เจ็บปวด ทุกข์ทรมาน
สมัยก่อน ลำพังพรสวรรค์และความสามารถของเขาก็เพียงพอที่จะได้เป็นแม่ทัพในจวนแม่ทัพ แต่เพราะตอนนั้น เขาฝ่าฝืนคำสั่ง ไม่ยอมไปปล้นชาวบ้าน เขาจึงถูกส่งมาเฝ้าประตูเมืองแบบนี้!
อีกอย่าง…
ไม่มีใครชื่นชอบการต่อสู้!
มีใครบ้างไม่รักชีวิตของตัวเอง
ในโลกนี้ มีใครบ้างที่สนใจความเป็นตายร้ายดีของพวกเขา
สมัยก่อนตอนเขายังอยู่ในค่ายทหาร มีครั้งไหนที่ไม่ใช่พวกเขาออกรบแนวหน้า สร้างผลงานมากมาย แต่ได้การตอบแทนอันน้อยนิด ซ้ำร้ายการที่เขาไม่ยอมทำสิ่งที่ผิดศีลธรรม กลับถูกด้อยค่าให้มาเป็นเพียงนายทวาร!
…………………….
ตอนที่ 526 ฮ่องเต้สี่แคว้นที่ตกใจจนหงายหลัง (9)
“สู้ไม่ไหว สู้ไม่ไหวจริงๆ”
พวกเขาไม่ทันสู้กับเฟิงหรูชิง ก็แพ้เสียแล้ว
แพ้แบบราบคาบ
จางอวิ๋นร้องไห้พอแล้ว เขาค่อยๆ ลุกขึ้น แล้วผายมือขึ้น พูดแบบกัดฟัน “เปิดประตู!”
“ขอรับ”
เหล่าทหารที่ยืนอยู่ด้านหลังเปิดประตูเมืองออก ขณะที่เฟิงหรูชิงจะเดินเข้าไป เสียงของจางอวิ๋นก็ดังมาจากด้านหลัง
“องค์หญิง ตอนข้าอยู่ในค่ายทหารเคยมีสหายร่วมรบอยู่หลายคน พวกเขาอายุมากแล้วแถมยังไม่ได้อยากมาเป็นทหารต่างโดนบังคับมา ท่านจะปล่อย…พวกเขากลับบ้านได้หรือไม่”
เฟิงหรูชิงหยุดเดิน นางพยักหน้ารับ
“ข้าบอกแล้วไง ทหารของแคว้นหลิวอวิ๋นล้วนมาด้วยความสมัครใจ ไม่มีการบังคับใดๆ ทั้งสิ้น”
จางอวิ๋นถอนหายใจโล่งอก
คนทั้งหลายที่จากบ้านเกิดเมืองนอนมา…ได้เวลากลับบ้านสักที
บางทีการที่แคว้นเทียนเสวียนถูกแคว้นหลิวอวิ๋นกำราบ อาจเป็นเรื่องดีสำหรับคนทั้งหลาย
“ชิงเอ๋อร์” น่าหลานเยียนจับมือเฟิงหรูชิงเบาๆ นางยิ้ม “เรื่องนี้ เจ้าทำถูกแล้ว”
เฟิงหรูชิงยิ้ม “คงใช่เพคะ หม่อมฉันรู้สึกรักใคร่เหล่าทหารมาแต่ไหนแต่ไร”
“เพราะอะไรหรือ” น่าหลานเยียนถามด้วยท่าทางอึ้งๆ
เฟิงหรูชิงก้มหน้า ไม่ได้ตอบอะไร
เพราะอะไร?
เพราะชาติที่แล้วของนาง นางเป็นคนของหัวเซี่ย และคนหัวเซี่ยต่างรักใคร่ชอบพอทหาร
บัดนี้ ท่านตาของนางก็เป็นทหาร นางจึงให้โอกาสคนเหล่านั้นได้มีทางเลือก
หากไม่ใช่ทหาร นางคงทำไม่ได้ขนาดนี้
…
ฮ่องเต้ของแคว้นเทียนเสวียนดีกว่าแคว้นจื่ออวิ๋นมาก อย่างน้อยเขาก็ไม่ตกใจจนหมดสติจากการได้พบเฟิงหรูชิงกับน่าหลานเยียน
แต่ใบหน้าที่ซีดขาวของเขา ก็แสดงให้เห็นถึงความสิ้นหวัง
หลังจากเสร็จสิ้นการเยี่ยมเยือนแคว้นเทียนเสวียน เฟิงหรูชิงกับน่าหลานเยียนก็เดินทางไปอีกสองแคว้น ฮ่องเต้ของแคว้นเหล่านั้นรู้อยู่แล้วว่าเฟิงหรูชิงจะต้องมาแน่ แม้พวกเขาจะทำใจไว้ก่อน แต่สุดท้ายก็หนีไม่พ้นตกใจหงายหลังไปเหมือนกัน
เมื่อความวุ่นวายโกลาหลผ่านพ้นไป ผู้คนทั้งหลายต่างรู้ว่า นับจากนี้จะไม่มีการต่อสู้กันระหว่างแคว้นอีก ถึงแม้…แคว้นหลิวอวิ๋นจะใช้กำลังทหารไม่มาก ก็สามารถรวมแคว้นทั้งหลายเป็นของตนได้
แคว้นหลิวอวิ๋น
หน้าสุสานวีรชน
น่าหลานหูยกมือขึ้น รินเหล้าวิเศษลงบนป้ายสุสาน
“ทุกท่าน แคว้นหลิวอวิ๋นสงบสุขแล้ว คนพวกนั้นได้ชดใช้สิ่งที่ทำลงไปเหล้าจอกนี้ข้าขอขอบคุณท่านผู้กล้าทั้งหลายที่ปกป้องดินแดนของเรา”
เหล้าจอกแรก ขอคารวะวีรชน!
“ต่อไป จะไม่มีการทำสงครามอีกทุกท่านจะหลับให้สบายเถิด พวกเรา…จะไม่ทำให้เลือดเนื้อและชีวิตของพวกท่าน ต้องเสียเปล่า!”
เหล้าจอกที่สอง ขอให้ชาติภพหน้า พวกท่านยังได้เกิดเป็นคนแคว้นหลิวอวิ๋น!
เหล้าจอกที่สาม ชาตินี้ไม่มีโอกาสได้พบปะร่ำสุรากับพวกท่านแล้ว ข้าหวังใจว่าในอนาคตพวกท่านจะมาเกิดเป็นคนของตระกูลน่าหลาน!
หลังจากนั้น เขาก็ดื่มอย่างเต็มที่
“ท่านพ่อ”
ไม่รู้ว่าน่าหลานฉางเฉียนโผล่มาที่ด้านหลังของน่าหลานหูตั้งแต่เมื่อไร
เขารู้ว่าพ่อของเขากำลังเศร้าเสียใจ น่าหลานฉางเฉียนมองดูเหล้าวิเศษที่น่าหลานหูรดลงพื้น ปากขยับหมุบหมิบ แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา
วีรชนแคว้นหลิวอวิ๋นเหล่านี้ ควรได้รับสิ่งที่ดีที่สุด!
“น้องสาวกับหลานสาวเจ้าคงกลับมาแล้วสินะ” น่าหลานหูถอนหายใจ “พวกเรากลับกันเถอะ พวกฮ่องเต้ชั่วที่ทำให้เกิดสงครามพวกนั้น ข้าจะไม่ปล่อยไปสักคน ข้าจะใช้เลือดของพวกมันเซ่นไหว้ดวงวิญญาณเหล่านี้!”
“ยังมีหลิวหรง แล้วก็คนจากโลกสันโดษคนนั้น”
ดวงวิญญาณของคนมากมาย ต้องใช้เลือดของพวกมันมาสังเวย
นี่เป็นหนี้เลือดที่พวกมันต้องชดใช้!
“หลิวหรงกับลูกสาวยังไม่ตายหรือ” น่าหลานหูดูตกตะลึง
ถูกทรมานมาหลายวันแล้ว ทำไมแม่ลูกคู่นั้นยังไม่ตายอีก!
…………………..
