ตอนที่ 533 อย่ากลัว (2)
“ถานซวงซวง บางเรื่องก็ไม่ต้องไปโทษคนอื่น ถ้าจะโทษก็โทษที่ข้ากับเจ้า” สายตาของหลิ่วอวี้เฉินนั้นนิ่งสงบ ก้าวไปหาถานซวงซวง “โทษที่ข้าไม่เห็นธาตุแท้เจ้าให้เร็วกว่านี้ และโทษที่ความสัมพันธ์ของเราไม่มั่นคงพอ หากความสัมพันธ์ของเรามั่นคงพอละก็ ไม่ว่าเจ้าจะเป็นอย่างไร ข้าคงจะยังรักเจ้าไม่มีเปลี่ยนแปลง”
ทันใดนั้นร่างกายของถานซวงซวงก็สั่นเทา น้ำตาของนางไหลริน แววตาเต็มไปด้วยความเศร้าโศก
“หลิ่วอวี้เฉิน ความสัมพันธ์ที่ผ่านมานานของพวกเรา ท่านกลับพูดว่าไม่มั่นคง คำสัญญาที่ท่านเคยให้ไว้กับข้า ความรักที่มีให้ข้าคือของปลอม ท่านหลอกข้าหรือ”
หลิ่วอวี้เฉินยิ้มเยาะที่มุมปาก “ใช่”
ขณะนั้น ถานซวงซวงนั้นเหมือนดั่งถูกฟ้าผ่าลงมา นางก้าวถอยหลังไปด้วยความสิ้นหวัง มองชายหนุ่มที่ใบหน้าเย็นชาด้วยความไม่เข้าใจ
ดวงใจของนาง เหมือนกับถูกเข็มทิ่มแทง เจ็บจนเลือดไหลริน
แม้ว่าในวันนั้นที่นางถูกหลิ่วอวี้เฉินทอดทิ้งที่ร้านขายยาวิเศษ นางก็ยังไม่เจ็บปวดเท่านี้!
อย่างน้อยในวันนั้น นางรู้ว่าหลิ่วอวี้เฉินยังมีนางอยู่ในใจ เพียงแค่เขากตัญญูจึงตัดสินใจเลือกท่านแม่…
แต่ตอนนี้ ผู้ชายคนที่ทำให้นางรักและรอมานานหลายปี กลับบอกนางว่าเขาหลอกลวงนางอย่างนั้นหรือ
ถานซวงซวงหัวเราะออกมาเบาๆ เสียงหัวเราะนั้นยิ่งดังและไม่เจียมตัวขึ้นเรื่อยๆ
ยิ่งหัวเราะไป น้ำตาของนางก็ไหลออกมา ไม่ทันไรก็อาบเต็มใบหน้าของนาง
“หลิ่วอวี้เฉิน ที่แท้ ท่านก็ใจร้ายกับข้าได้ถึงเพียงนี้” รอยยิ้มของนางนั้นแฝงไปด้วยความประชดประชัน “ข้านึกว่าเราจะอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต ข้าก็เลยยอมเสี่ยงอันตรายไปท้าทายเฟิงหรูชิง ข้าก็ยังไปกับท่าน แล้วทำไมตอนนี้…เยื่อใยสักนิดท่านกลับไม่มีให้ข้าเลยหรือ”
สายตาของหลิ่วอวี้เฉินมองจ้องไปที่ใบหน้าของถานซวงซวง
ในท้ายที่สุดเขาก็ถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง ก่อนจะตบไหล่นางเบาๆ
“ซวงซวง หากว่าเจ้าไม่มีที่ให้ไป ข้าจะยกที่แห่งนี้ไว้ให้เจ้าพักอาศัย ต่อไปเราก็ต่างคนต่างอยู่ หากเจ้าได้เจอกับใครคนอื่น เจ้าก็แต่งงานกับเขาเถอะ”
ถานซวงซวงตกตะลึง นางแค่นหัวเราะออกมาสองที น้ำตาไม่หยุดไหลจนถึงตอนนี้ ดวงตางามนั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวดทุกข์ใจ
“ท่านพูดออกมาได้ ไม่พูดอะไรเลยยังดีเสียกว่า อะไรคือการบอกให้ข้าไปแต่งงานกับคนอื่น ข้าอยู่กับท่านมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย จนถึงตอนนี้ก็จะเป็นเวลาห้าปี ห้าปีเลยนะ ชีวิตของคนเรา จะมีช่วงเวลาห้าปีตั้งเท่าไหร่ หลิ่วอวี้เฉิน ทำไมท่านถึงใจร้ายได้ถึงเพียงนี้”
เมื่อพูดจนถึงประโยคสุดท้าย เสียงของถานซวงซวงนั้นก็แหบพร่า น้ำเสียงนั้นควบคุมความเศร้าไว้ไม่อยู่
ในเมื่อสุดท้ายจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน แล้วทำไมปีนั้นเขาถึงได้เป็นฝ่ายเข้าหานาง
ตอนนี้นางอายุจะยี่สิบแล้ว จะไปหาใครได้อีก แถมยังไม่มีอำนาจใด อย่างมากสุดก็ไปเป็นนางสนม
ในตอนนั้น นางไม่ต้องการจะเป็นนางสนมของหลิ่วอวี้เฉิน ไม่อยากจะอยู่กับเขาแบบไร้ตัวตน แต่ในตอนนี้…กลับต้องไปเป็นนางสนมของคนอื่นอย่างนั้นหรือ
เพราะเหตุใด!
เหตุใดเฟิงหรูชิงจึงได้อยู่สูงส่งเสพสมความสุข แต่นางกลับต้องมาเศร้าใจเช่นนี้
คงเพราะเฟิงหรูชิงสืบเชื้อสายราชวงศ์ แต่นางเป็นได้แค่ลูกสาวของไท่ฟู่ใช่หรือไม่
เดิมทีหลิ่วอวี้เฉินต้องการกลับมาเพื่อใจร้ายกับถานซวงซวง ไม่แน่ว่านางจะได้จากไปไม่ต้องติดตามเขาอีก
แต่เมื่อเขาได้เห็นใบหน้าที่น่าสงสารของหญิงสาว กับคำพูดเหล่านั้น เขาจึงพูดอะไรไม่ออกทั้งสิ้น
สุดท้าย เขาก็ใจอ่อน
“ซวงซวง อย่าโทษคนอื่นเลย หลังจากที่เฟิงหรูชิงหย่ากับข้า ก็ไม่ได้มาก่อกวนอะไรข้า หากไม่ใช่เพราะพวกเราไปกวนใจนางไม่เลิก ก็คงไม่เกิดเหตุการณ์เช่นนี้ ถึงนางจะเคยทำผิดไป แต่ภายหลังก็ไม่ได้ทำผิดอะไรอีก”
…………………..
ตอนที่ 534 อย่ากลัว (3)
มันเป็นความผิดพวกเขามาโดยตลอด
หลิ่วอวี้เฉินมารู้ตอนนี้ก็สายเกินไปล้ว
เขากับเฟิงหรูชิง…กลับไปเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้ว…
ถานซวงซวงเงยหน้าขึ้น มองหลิ่วอวี้เฉินด้วยสายตาที่มีความหวัง “อวี้เฉิน หากว่าข้าไม่โทษเฟิงหรูชิงและข้าไม่ไปหานาง อย่างนั้นพวกเรา…จะกลับมาเป็นเหมือนก่อนได้หรือไม่”
หลิ่วอวี้เฉินตะลึงงัน เขาไม่ได้ตอบคำของถานซวงซวงเป็นเวลานาน เมื่อได้เห็นท่าทีของเขา ถานซวงซวงก็ได้เข้าใจ นางหลับตาลงเพื่อปกปิดความอาฆาตในดวงตา
“ข้าเข้าใจแล้ว อวี้เฉิน ข้าจะอยู่ที่นี่แต่โดยดี ไม่ไปรบกวนท่านอีก ข้าขอบคุณท่าน…ที่ให้ข้าอาศัยที่นี่” เมื่อสิ้นประโยคนางก็หันตัวเดินไปยังสวนด้านหลัง
หลิ่วอวี้เฉินมองถานซวงซวงที่เดินจากไป เขาพยายามจะเปิดปากพูดแต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา ได้แต่มองนางเดินหายไปจนลับสายตา
…
ณ เชิงเขาแห่งหนึ่งอันไกลโพ้น
หงส์ขาวเหนื่อยจึงนั่งลงบนพื้น ขยับปีกบินต่อไปไหว
มันหายใจหอบ ขนสีขาวที่สวยงามก็ยุ่งเหยิงไปหมด
“พวกเราจากออกมาแล้ว ซู่อี ข้าคิดว่าเราสองคนไม่รู้ทาง ไม่ควรออกมากันเพียงลำพัง หากบอกหนานเสียนให้รู้อาจจะดีกว่า”
ลำพังแค่ลงจากเขา พวกเขาก็หาทางกันจนหมดแรง ไม่ต้องพูดถึงให้พวกเขาไปในสถานที่ที่ไม่เคยไปเลย
“ข้ารอเขาไม่ไหวแล้ว” ซู่อีขมวดคิ้ว พูดอย่างเฉยชา
หงส์ขาวกังวลจนแทบจะร้องไห้ “แต่พวกเราไม่รู้ทาง แค่ทิศเหนือใต้ออกตกยังแยกไม่ได้ พวกเราจะไปหาเสี่ยวชิงชิงได้อย่างไร”
“อย่ากลัว หากเรื่องแค่นี้เจ้ายังตื่นตระหนก ต่อไปหากพบเจอเรื่องที่ใหญ่กว่าจะจัดการได้อย่างไร” สีหน้าของซู่อีสงบนิ่ง
หงส์ขาวชำเลืองมองเหงื่อที่ผุดมาบนหน้าผากของซู่อี และมองไปยังมือที่กำแน่นของนาง
เจ้าไม่กลัว เจ้าแค่กระวนกระวายจนขาสั่นเท่านั้น
ตอนนี้ซู่อีมีเพียงความรู้สึกเดียว ในสมองของนางเต็มไปด้วยความวุ่นวาย สิ่งที่เห็นตรงหน้าก็ไม่ชัดเจน ไม่รู้ว่าควรจะไปทางไหนดี
ถ้าหาก…ถ้าหากหนานเสียนอยู่ด้วยคงจะดี อย่างน้อยนางก็คงไม่เหมือนกับตอนนี้ ที่โลกดูราวกับหมุนกลับไปทั้งใบ
“ซู่อี…”
เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นมาที่ข้างหูของซู่อี ในขณะเดียวกันนั้นเอง สมองที่เดิมทีเต็มไปด้วยความวุ่นวายสับสนก็กลับมาชัดเจนขึ้นทันที
สายตาของนางเย็นชา ค่อยๆ หันตัวไป
ทันใดนั้นเอง ร่างหนึ่งที่คุ้นเคยแต่ได้พลัดพรากจากกันมานานก็กลับมาปรากฏต่อหน้านางอีกครั้ง
สิบกว่าปีที่ไม่ได้เจอ ใบหน้าของชายคนนั้นจางหายไปซึ่งความวัยเยาว์ กลับเปลี่ยนเป็นมาดสุขุมมั่นคง
ดวงตาของเขา ยังคงงดงามลึกซึ้งเหมือนเช่นเคย และก็เป็นคู่เดียวกับที่ดึงดูดนาง ทำให้นางเจ็บปวดมานับครั้งไม่ถ้วนถึงจะรู้สึกตัว
หลังจากที่ได้เห็นชายคนนี้ หงส์ขาวก็กระพือขนของมัน ปกป้องซู่อีไว้ด้านหลังราวกับกำลังปกป้องลูกวัว มันมองเขาด้วยสายตาระแวดระวังแฝงด้วยความโกรธ
“ซู่อี ในที่สุดข้าก็ได้พบเจ้าแล้ว…” ชายหนุ่มยิ้มจางๆ เดินมาด้านหน้า “เจ้าหลบหน้าข้ามาหลายปี หลบหน้าข้าพอแล้วหรือยัง กลับไปกับข้าเถอะ ท่านผู้เฒ่าคิดถึงเจ้าเหลือเกิน”
“กลับไปอย่างนั้นหรือ” สายตาของซู่อีผันแปรอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ที่นิ่งสงบดั่งสายน้ำไม่มีคลื่นใด “อย่างนั้นข้าขอถามเจ้า หากข้ากลับไป ลูกสาวของเจ้ากับนางคนนั้น เจ้าจะจัดการอย่างไร”
ชายคนนั้นขมวดคิ้วกล่าว “ชิงเยียนนั้นไร้เดียงสา ซู่อี ข้าไม่รู้ว่าทำไมเจ้าข้าจึงจงเกลียดจงชังนาง เจ้าคือภรรยาของข้า ข้าก็ต้องรับผิดชอบเจ้าเป็นธรรมดา นางก็เช่นกัน! นางกับข้ารู้จักกันมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย ที่ข้าจนปัญญาจะรับปากให้นางเป็นภรรยาหลวง เจ้ายังต้องการอะไรอีก”
…………………….
