บทที่ 238
พิษเฒ่า
หลังจากนั้นเป็นระยะเวลาหนึ่ง เทียนเอ๋อก็ได้ใช้หัวน้อยๆของเขาคิดแผนการต่างๆออกมาจนกระทั่งหลินซีเหยียนจับได้แล้วก็อบรมเขายกใหญ่ แน่นอนว่านั่นเป็นเรื่องหลังจากนี้
ส่วนในปัจจุบันเจียงหวายเย่นั้นได้ปล่อยให้เทียนเอ๋อนั้นเล่นในฐานลับแห่งนี้ และได้ให้คำแนะนำกับเขาเรื่องของวรยุทธ์
ณ จวนมหาเสนาบดี หลินซีเหยียนก็ได้ออกมาจากในห้อง พอมองไปรอบๆนางก็พบทั้งเจียงหวายเย่และเทียนเอ๋อ นางจึงได้ยักคิ้วแล้วบ่นพึมพำ “ก็ไม่รู้ว่าทำไมล่ะนะ แต่พอเจ้าตัวเล็กตัวใหญ่สองคนนี้อยู่ด้วยกันทีไร ต้องรู้สึกว่าจะต้องมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นทุกที”
ถึงแม้ว่าจะมีอะไรไม่ดีเกิดขึ้น แต่อย่างน้อยเทียนเอ๋อก็ปลอดภัยแน่นอน หลินซีเหยียนจึงได้รู้สึกโล่งอกและคิดที่จะออกไปซื้อของข้างนอก และหาดูซื้อแมลงพิษ
“ท่านพี่จะออกไปข้างนอกด้วยเหรอเจ้าคะ?”
ในขณะที่หลินซีเหยียนกำลังจะก้าวออกไปจากประตูจวนมหาเสนาบดี เสียงของหลินรั่วจิ่งก็ได้ดังมาจากข้างหลังของนาง หลินซีเหยียนก็ได้วางเท้าลงแล้วหันกลับมา แล้วนางก็พบว่าหลินรั่วจิ่งนั้นไม่ได้อยู่คนเดียวแต่มีจงซู่เฟิงอยู่ข้างๆนางด้วย
ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองคนนี้ดูเหมือนจะไม่ธรรมดาเลย
หลินซีเหยียนก็ได้ยักคิ้ว แล้วประสาทที่เฉียบคมของนางก็เหมือนรู้สึกได้ถึงเรื่องซุบซิบขึ้นมา มุมปากของนางก็ได้ยิ้มขึ้นมาแล้วกล่าว “พวกเจ้าเองก็จะออกข้างนอกเหมือนกันเหรอ?”
หลินรั่วจิ่งก็ได้ผงกหัวแล้วเผยความน่าหลงใหลในทุกท่วงท่าของนาง “ท่านพี่จะไปกับพวกเราไหมเจ้าคะ?”
ไม่ขอไปเป็นก้างขวางคอหรอก! หลินซีเหยียนก็ได้กระแอมออกมา จากนั้นนางก็ได้ปฏิเสธไปอย่างสุภาพ “อ๊ะ ข้านึกขึ้นได้ว่าลืมของเอาไว้ พวกเจ้าออกไปกันก่อนเลย ข้อขอตัวกลับไปเอาก่อนนะ”
“งั้นพวกเราจะรอแม่นางหลินอยู่ที่นี่” จงซู่เฟิงก็ได้สุภาพเช่นเคย และดูเหมือนจะสนิทสนมกับทุกคนอย่างเป็นธรรมชาติ
“ไม่จำเป็น” หลินซีเหยียนนั้นคิดว่าบางทีอาจเป็นเพราะนางนั้นมักพูดนุ่มนวลกับเขามากเกินไป คราวนี้นางจึงได้พูดออกไปอย่างตรงๆ
จงซู่เฟิงที่เข้าใจถึงความหมายของหลินซีเหยียนก็ได้ผงกหัวด้วยความหดหู่ จากนั้นเขาก็ได้ออกไปพร้อมกับหลินรั่วจิ่ง มองไปที่แผ่นหลังของทั้งสองคนนั้น หลินซีเหยียนก็ได้ปรากฏแววตาครุ่นคิดในดวงตาของนาง
“จี๋เฟิง ตามพวกเขาไป” หลินซีเหยียนก็ได้ออกคำสั่งจากในเงา
จี๋เฟิงที่กำลังแอบอยู่ในความมืดนั้นไม่รู้ว่านายหญิงของเขาต้องการอะไร แต่เขาก็ยังคอยติดตามไป หลินซีเหยียนก็ได้รู้สึกโล่งอกมากแล้วจากนั้นก็ได้เดินทางไปยังตลาดมืด ซึ่งนางเคยได้ยินมาจากปากของเจียงหวายเย่
ตลาดมืดนั้นอยู่ในย่านแหล่งเสื่อมโทรมจึงเป็นสถานที่ที่ไม่มีใครสน พวกเขาจึงได้มีหลักการว่าไม่สนใจว่าจะขายอะไร สิ่งที่พวกเขาสนมีแต่เงินเท่านั้น ขอเพียงมีเงินก็สามารถซื้อได้ทุกอย่าง
หลินซีเหยียนก็ได้ซื้อหมวกที่มีม่านสีดำปิดที่หน้าทางเข้าตลาดมืด แล้วเอามาสวมที่หัวของนางเพื่อที่จะได้ไม่มีใครรู้ตัวตนของนาง
ระหว่างทาง หลินซีเหยียนก็พบสินค้ามากมายและรู้ถึงเหตุผลว่าทำไมที่นี่ถึงถูกเรียกว่าตลาดมืด
สินค้าที่นี่ส่วนใหญ่มีแต่เปื้อนเลือดรวมถึงแขนขาดขาขาด แล้วยังมีของจากสุสานโบราณนำมาขายอีก สินค้าเหล่านี้ล้วนแล้วแต่ไม่สะอาด มีแม้กระทั่งเนื้อบดที่ยังมีส่วนเน่าๆติดอยู่
ถ้าหลินซีเหยียนไม่ได้เป็นหมอ ก็เกรงว่าตอนนี้นางคงจะลงไปอ้วกแล้ว
หลังจากที่เดินอยู่พักใหญ่ หลินซีเหยียนก็พบที่ที่เขาขายแมลงพิษ ซึ่งมีตัวหนังสือเขียนกำกับติดเอาไว้ด้วยเช่น งูพิษ, แมงมุมพิษและตะขาบ
ถึงแม้ว่านางจะเตรียมใจมาบ้างแล้ว แต่หลินซีเหยียนก็ได้หนาวสันหลังขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อนางพบว่ามีสัตว์พิษมากมายถึงขนาดนี้
“ไม่ทราบว่าขายแมลงพิษอย่างไร?” หลินซีเหยียนก็ได้จงใจถามด้วยเสียงเบาๆแล้วจากนั้นก็มองไปที่เถ้าแก่
เถ้าแก่ยังคงหลับตา ไม่ขยับหรือพูดอะไรออกมา
หลินซีเหยียนก็ได้คิ้วขมวด นางคิดว่าเขาคงจะชรามากแล้วถึงได้หูตึง นางจึงได้ออกเสียงให้ดังขึ้นกว่าเดิม แต่อีกฝ่ายก็ยังคงไม่ตอบสนองอะไร
“แม่นาง คนคนนี้เขาก็มีนิสัยแปลกๆแบบนี้แหละ เจ้ามาดูสินค้าที่ร้านของข้าดีกว่า!”
เมื่อหลินซีเหยียนหันไปมองตามเสียง นางก็พบคนแคระที่สูงไม่ถึง 5 ฉื่อ ถ้าหากว่ามีสิ่งของมาตั้งอยู่ข้างหน้าเขา นางก็คงจะมองไม่เห็นแน่นอน
“แม่นาง เชิญดูเลย เชิญดู ข้ามีแมลงพิษมากมายมีทั้งแบบน่าเกลียดและน่ากลัว ถ้าเกิดว่าจะใช้ไว้หลอกคนอื่นล่ะก็เหมาะเลย ใช้งานง่ายแม้แต่เจ้าก็ใช้ได้”
มองดูสิ่งที่อีกฝ่ายวางขายแล้ว ถึงแม้ว่าจะพอมีพิษบ้าง แต่มันก็ดูธรรมดามาก นางจึงได้ส่ายหัวของนาง “ข้าต้องการแมลงที่สามารถทนต่อพิษได้น่ะ”
เหมือนอีกฝ่ายจะได้ยินเรื่องที่ขำขันขึ้นมา “แม่นางอย่าได้ล้อกันเล่นสิ ไม่มีแมลงตัวไหนที่ไม่กลัวพิษอยู่ในแผ่นดินนี้หรอกนะ”
“ถ้าเจ้าไม่เคยได้ยิน ก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะไม่มีนี่นา” หลินซีเหยียนกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจังมาก
แล้วชายคนนั้นก็ได้โมโหขึ้นมาเมื่อได้ยินที่กล่าว เขาจ้องไปที่หลินซีเหยียนแล้วกล่าว “ข้ารู้แล้ว เจ้าแค่ต้องการมาจับผิดเฉยๆใช่ไหม ออกไปจากร้านนี้เลยนะ ข้าไม่ต้อนรับเจ้าที่นี่”
หลินซีเหยียนก็ไม่ได้โกรธอะไร แต่ก็กลับหลังหันเดินจากไป
“แม่นางอยู่ก่อน” แล้วคนที่หลับตาอยู่ตลอดนั้นก็ได้เปิดปากพูดขึ้นมา
แล้วคนแคระที่ตั้งร้านอยู่ข้างๆเขาก็ได้สะดุ้งด้วยความตกใจกลัว “ผ…ผีหลอก!”
“ยังมีชีวิตอยู่ ถึงข้าจะแก่แต่ก็ยังไม่ตายสักหน่อย!” แล้วชายชราเฒ่าก็ได้จ้องไปที่คนแคระ จากนั้นก็มองไปที่ หลินซีเหยียนด้วยสีหน้าที่อ่อนโยนลงมา “ข้ามีแมลงอย่างที่แม่นางกำลังมองหาอยู่”
“ท่านปู่ข้าขอลองตรวจสอบได้ไหม?” หลินซีเหยียนก็ได้หยิบเอาขวดเล็กๆออกมาจากเอวของนางแล้วส่งให้ชายชรา
ชายชราก็ได้เปิดขวดยาออกแล้วจากนั้นก็ปรากฏแววตาประหลาดใจในดวงตาของเขาแล้วถาม “ยาดีนี่! ไม่ทราบว่าแม่นางไปได้ยาขวดนี้มาจากที่ไหน?”
“เพื่อนส่งมาให้” แม้ว่านางจะมีหมวกปิดบังใบหน้าอยู่ แต่หลินซีเหยียนก็ไม่ต้องการที่จะให้อีกฝ่ายรู้ถึงตัวตนของนางที่เป็นหมอผี
จากภายใต้สายตาของหลินซีเหยียน ชายชราผู้นั้นก็ได้เทเอายาในขวดทั้งหมดกรอกเข้าไปในปากของเขา หลินซีเหยียนนั้นอยากที่จะห้าม แต่อีกฝ่ายก็เคลื่อนไหวเร็วมากโดยไม่มีช่องโหว่เลยแม้แต่น้อย
“ท่านปู่ ท่านไม่อยากที่จะมีชีวิตอยู่แล้วหรือไง?” หลินซีเหยียนก็ได้หยิบเอายาถอนพิษออกมาแล้วพูดอย่างรวดเร็ว “นี่คือยาถอนพิษ อย่าได้ลากเอาข้าไปเอี่ยวด้วยล่ะหากว่าท่านตายไป!”
“ไม่ต้องกังวลหรอกแม่นาง ข้าคือเฒ่าพิษ สำหรับข้าแล้วยาพิษก็เหมือนข้าว” หลังจากที่ชายชราดื่มยาพิษหมด สีหน้าของเขาก็เหมือนกับดื่มเหล้ามาหมาดๆ แต่ดูไม่เหมือนคนถูกพิษเลยแม้แต่น้อย
ในเวลานี้หลินซีเหยียนก็ได้สงบสติอารมณ์ลง นางเอาลิ้นเลียที่มุมปากของนางแล้วจากนั้นก็กล่าว “ท่านปู่ ข้าขอตรวจชีพจรของท่านได้ไหม?”
“ได้สิ” แล้วชายชราก็ได้ยื่นแขนออกมา โดยไม่กังวลว่าชีวิตของเขานั้นจะถูกเปิดเผยเลยแม้แต่น้อย
หลินซีเหยียนก็ได้ตรวจดู จากนั้นนางก็ต้องประหลาดใจมากเมื่อพบว่าถึงแม้ว่าชายชรานั้นจะมีพิษแรงๆจำนวนนับไม่ถ้วนในร่างกายของเขา แต่ก็ไม่เป็นอันตรายต่อชีวิตเลย และยาพิษเหล่านี้ยังช่วยเสริมความแข็งแกร่งให้กับกล้ามเนื้อและกระดูกของชายชราอีกต่างหาก
ถ้าหากนางรู้ว่ามีวิธีที่สามารถใช้พิษบำรุงร่างกายของตัวเองโดยที่ไม่ทำร้ายตัวเองได้ ถ้าเช่นนั้นนางก็จะไม่จำเป็นต้องตามหาดอกบัวทองคำอีก แล้วเจียงหวายเย่ก็จะได้ไม่ต้องกังวลว่าจะตายเพราะพิษอยู่ตลอดเวลาอีกแล้ว
“ท่านปู่ ข้าอยากที่จะหารือเรื่องข้อตกลงกับท่านหน่อย”
ในเวลานี้สายตาของหลินซีเหยียนก็ได้เปลี่ยนไป นางนั้นให้ค่าของชายชราผู้นี้สูงมาก เพราะความลับที่ซ่อนอยู่ของชายชราผู้นี้นั้นทำให้นางนั้นสงสัยและตรึงตาตรึงใจมาก
แล้วชายชราก็ได้ยิ้มอย่างสนใจเมื่อเขาเห็นหลินซีเหยียน “เป็นเวลานานมากแล้วที่ข้าได้พบคนที่น่าสนใจอย่างเจ้า ข้าจะบอกทุกเรื่องที่เจ้าต้องการ”
“ข้าทำยาพิษได้ และข้าก็มียาพิษแรงๆมากมายให้ท่าน!”
