เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] – บทที่ 535 ข่าวร้าย

บทที่ 535 ข่าวร้าย

บทที่ 535 ข่าวร้าย

ซูอันเปลี่ยนข้อแก้ตัวของเขาทันที “นั่นไม่ใช่สิ่งที่ข้าต้องการสื่อ! ข้าหมายความว่าถึงแม้เสี่ยวซีจะเป็นคนใจดีและอ่อนโยน แต่นางก็เป็นหญิงสาวที่กำลังสู่ช่วงแรกแย้ม ดังนั้นมันจึงไม่แปลกเลยที่นางจะทำตัวแปลกไปในบางครั้ง!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ความโกรธของจี้เติ้งถูก็ลดลงบ้าง อย่างไรก็ตาม ความสงสัยยังคงมีอยู่ “ถ้าข้าจำไม่ผิด เจ้าสองคนสนิทสนมกันดีก่อนหน้านี้ไม่ใช่หรือไง?”

“ผู้อาวุโสควรรู้ว่าความคิดของหญิงสาวเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา ไม่มีใครรู้ว่าบางครั้งพวกนางกำลังคิดอะไร” ซูอันกล่าว

เป็นความจริงที่ช่วงนี้ลูกสาวของเขาทำตัวแปลก ๆ ไป นางไม่ยอมคุยกับเขาไม่ว่าจะถามอะไร และบางทีนางก็ตะโกนใส่เขาด้วยซ้ำ หมอจี้จึงพยักหน้าเข้าใจ “สิ่งที่เจ้าพูดก็มีเหตุผล”

อย่างไรก็ตาม มีสิ่งอื่นเข้ามาในความคิดของเขาทันที “ฮึ่ม! ข้าจะปล่อยเรื่องเสี่ยวซีไปก่อน แต่มีอีกเรื่องที่ข้าต้องคิดบัญชีกับเจ้า หนังสือเล่มล่าสุดที่เจ้าให้ข้ายืมนั่นมันบ้าอะไร!!”

—

ท่านยั่วยุจี้เติ้งถูสำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น + 666!

—

ซูอันยิ้มแหย ๆ “อะไร…มีอะไรเหรอ?”

“ทำไมตัวละครผู้หญิงที่สนิทกับพระเอกถึง…!?” จี้เติ้งถูเริ่มด่าด้วยความโกรธ โชคดีที่ลูกสาวของเขาไม่อยู่ที่นั่น เขามองไปข้างหลังอย่างพะว้าพะวง ก่อนจะลดเสียงลงและพูดกับซูอันว่า “ทำไมพวกนางถึงถูกย่ำยีแบบนั้น!?”

เขาโกรธทุกครั้งที่คิดเรื่องนี้ คืนนั้นเขาอยู่ในอารมณ์เปลี่ยว เขาปิดประตูและหน้าต่างทั้งหมด แล้วกระโดดขึ้นบนเตียงเพื่อเพลิดเพลินกับหนังสือที่ยืมซูอันมา

ช่วงต้นเรื่องทุกอย่างยังดีอยู่ อย่างไรก็ตาม ขณะที่เขาอ่านต่อไปเรื่อย ๆ สิ่งต่าง ๆ ก็เริ่มเปลี่ยนไปอย่างน่าประหลาด

นางเอกโดนคนร้ายจับตัวไป!

เขาคาดว่าพระเอกจะปรากฏตัวขึ้นอย่างกล้าหาญเพื่อช่วยนางในช่วงเวลาสำคัญ แต่ท้ายที่สุดพระเอกกลับไม่ปรากฏตัวเลยแม้หลังจากที่นางเอกถูกทำให้เป็นมลทินหลายครั้ง…

—

ท่านยั่วยุจี้เติ้งถูสำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น + 696!

—

เขารู้สึกเหมือนตัวเองถูกนอกใจ เขาจ้องเขม็งไปที่ซูอัน

ซูอันแสดงท่าทางโง่งม ตาแก่คนนี้ผูกใจเจ็บเกี่ยวกับเรื่องนี้มากเลยเหรอ?

“นี่เป็นเหตุผลที่ท่านไม่ควรจินตนาการว่าตัวเองเป็นพระเอก…” ซูอันแนะนำ

จี้เติ้งถูตกตะลึง “ข้าจะจินตนาการว่าตัวเองเป็นใครได้ถ้าไม่ใช่พระเอก!?”

“ท่านสามารถจินตนาการว่าตัวเองเป็นคนที่…อะแฮ่ม ข้าหมายถึงคนร้ายที่ทำให้นางเอกเป็นมลทิน” ซูอันแบ่งปันภูมิปัญญาที่เขาได้รับจากบทความออนไลน์ในโลกที่ผ่านมาของเขากับจี้เติ้งถู

“คนร้าย?” จี้เติ้งถูจ้องมองที่เขา “ทำไมข้าต้องทำอย่างนั้น!?”

เขาอยู่ในสภาพเหี่ยวเฉาเป็นเวลาถึงครึ่งเดือนหลังจากอ่านหนังสือเล่มนั้น ภาพจินตนาการของเนื้อหาในหนังสือเล่มนั้นยังคงหลอกหลอนเขาทุกวันแม้กระทั่งในตอนนี้ก็ตาม!

—

ท่านยั่วยุจี้เติ้งถูสำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น + 999!

—

“เอาเป็นว่าข้ามอบเรื่องใหม่ให้ท่านดีไหม?” ซูอันถามเมื่อเห็นความโกรธของจี้เติ้งถู

แต่จี้เติ้งถูปฏิเสธ “ไม่เอาโว้ย! ข้าจำเป็นต้องรู้ตอนจบของเรื่องนี้!”

ซูอันพูดไม่ออกไปครู่หนึ่ง

นี่เจ้าเป็นพวกชอบความเจ็บปวดหรือยังไง? ในเมื่อไม่ชอบทำไมต้องอยากรู้ตอนจบด้วย?

จี้เติ้งถูใช้น้ำเสียงที่คุกคาม “เจ้าควรเขียนส่วนที่เหลือของเรื่องนี้ให้ถูกต้อง! เอาให้แน่ใจว่าพระเอกแก้แค้นและได้สัมผัสกับความรักอันบริสุทธิ์ที่เขาสมควรได้รับในตอนจบ! อย่าให้เหตุการณ์แบบก่อนหน้าเกิดขึ้นอีก!”

ซูอันรู้สึกผิดหวังกับคำขอนี้ “ข้าขอโทษ ข้าไม่ได้เขียนหนังสือเล่มนั้น ข้าแค่ลอกมาให้ท่านอ่านเท่านั้น”

“ไม่สน! ถ้าข้ายังเจอเนื้อหาแบบเดิมอีก ข้าจะทุบเจ้าให้สิ้นซาก!” จี้เติ้งถูพูดอย่างโกรธเคือง

—

ท่านยั่วยุจี้เติ้งถูสำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น + 200!

—

“ก…ก็ได้ ข้าจะพยายามให้ดีที่สุด”

ตลกเหอะ ข้าไม่มีทางยอมเปลืองสมองแก้แนวทางเรื่องใหม่ให้เจ้าแน่นอน ข้าจะยังคงเขียนเรื่องตามแบบฉบับเดิม! ส่วนเจ้าจะอ่านมันต่อจนจบหรือไม่นั้นมันก็แล้วแต่เจ้า!

วันนี้ข้าจะซื้อยาจากเจ้าให้มากที่สุดและจะไม่กลับมาที่นี่อีก ถ้าอยากทุบตีข้าก็ฝันไปเถอะ!

ในที่สุด จี้เติ้งถูก็พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ “อืม ค่อยคุยกันได้หน่อย ว่าแต่เจ้ามาที่นี่ทำไม?”

ในที่สุดพวกเขาก็เข้าประเด็นหลัก “ข้าต้องการซื้อยาจากท่าน”

จี้เติ้งถูตรวจสอบเขาคร่าว ๆ แล้วพยักหน้า “ที่จริงแล้ว เจ้าต้องได้รับอาหารเสริมหลังจากเหนื่อยมามากขนาดนี้”

ซูอันจ้องมองเขาด้วยความงุนงง

จี้เติ้งถูลูบเคราของเขา และลดเสียงของเขาราวกับว่ากำลังนินทา “คุณหนูใหญ่ของตระกูลฉู่ ภายนอกดูเย็นชาและเฉยเมย ราวกับว่านางไม่สนใจความปรารถนาทางโลก ใครจะรู้ว่านางจะมีความต้องการสูงเช่นนี้”

ซูอันไม่สามารถควบคุมตัวเองได้

“หยุด หยุด! ข้าแค่ต้องการซื้อยาฟื้นฟูจากท่านเท่านั้น!”

เจ้ากำลังพูดบ้าอะไร? ถ้าฉู่ชูเหยียนได้ยินสิ่งที่เจ้าเพิ่งพูด นางคงจะตายด้วยความอับอาย! แล้วข้าจะมีชื่อเสียงแบบไหนกัน ถ้าเรื่องแบบนี้รั่วไหลออกไป?

“ยาฟื้นฟู…” จี้เติ้งถูหมดความสนใจทันทีเมื่อได้ยิน เขาสุ่มชี้ไปที่ด้านหนึ่ง “หยิบเอาเองตรงนั้นเลย พวกขวดสีเงินสิบตำลึง เลือกเอา”

ซูอันเดินไปเลือกดู เขาไม่พอใจ “พวกนี้เป็นเพียงยาคุณภาพธรรมดา ข้าต้องการสิ่งที่ดีที่สุด! ข้าต้องการของที่ท่านให้เสี่ยวซี ข้าเคยลองใช้พวกมันในมิติลับหยกจรัส และให้ผลค่อนข้างดี”

“ไอ้บ้า! ข้าอุตส่าห์เตรียมไว้ให้ลูกสาวของข้า เจ้ามัน…มันน่าจะตาย ๆ ไปซะ!” จี้เติ้งถูสาปแช่ง แต่แล้วเขาก็เดินไปควานหาในตู้ด้านข้างและหยิบขวดหยกออกมา “นี่คือ ยาเม็ดคืนวิญญาณ ไม่ว่าอาการบาดเจ็บของเจ้าจะร้ายแรงแค่ไหน เจ้าก็สามารถรอดได้ตราบใดที่เจ้ายังมีลมหายใจเหลืออยู่ในตัวเจ้า แน่นอน ถ้าเจ้าเจอคนที่แข็งแกร่งกว่าข้า ยานี้อาจไม่ได้ผล หนึ่งเม็ดราคาห้าพันตำลึงไม่มีต่อรอง! ข้าขายสิ่งนี้ให้เจ้าในราคานี้เพราะเจ้าให้เรื่องราวที่น่าสนใจแก่ข้า หากเป็นคนอื่นจะต้องจ่ายอย่างน้อยหนึ่งหมื่นตำลึง!”

“ห้าพันตำลึง?” ซูอันตกใจมาก นี่ข้าตักเงินเข้าปากในมิติลับหยกจรัสนั้นไปกี่ตำลึง?

“ฮึ่ม ถ้าคิดว่ามันแพงเกินไปก็ไม่ต้องซื้อ!” จี้เติ้งถูเอนกายลงบนเก้าอี้โยกของเขาและแสดงท่าทางว่า ‘เจ้าอยากไปไหนก็ไป’

ซูอันยิ้ม “ยาช่วยชีวิตจะถือว่าแพงเกินไปได้ยังไง? ท่านมีอีกเท่าไหร่? ข้าจะซื้อให้หมด!”

ขวดนี้ดูเหมือนมียาสิบเม็ดอยู่ข้างใน ซึ่งไม่เพียงพอสำหรับเขา

จี้เติ้งถูพ่นลมหายใจ “ข้าเกือบลืมไปว่าเจ้าเป็นกระเป๋าเงินเดินได้ ยานี้ปรุงได้ยากและส่วนผสมก็หายากเช่นกัน ข้าไม่ขายส่วนที่เหลือ ข้าต้องการเก็บพวกมันไว้ให้เสี่ยวซีของข้า”

ไม่มีทางที่ซูอันจะสามารถตื๊อเขาต่อไปได้ เมื่อได้ยินว่าพวกมันมีไว้สำหรับเสี่ยวซี ตาแก่คนนี้คลั่งไคล้ลูกสาวของตัวเองมาก

“เช่นนั้นข้าก็จะซื้อยาคุณภาพธรรมดาพวกนี้ด้วย” เขามั่นใจว่าตัวเองเองในอนาคตจะต้องได้รับบาดเจ็บบ่อยครั้งแน่นอน แต่อาจจะไม่จำเป็นต้องใช้ยาเม็ดคืนวิญญาณที่มีค่าทุกครั้ง

“เสี่ยวซี ช่วยซูอันห่อยาที!” จี้เติ้งถูตะโกน เขารู้สึกไม่อยากทำสิ่งนี้ด้วยตัวเอง

อย่างไรก็ตาม ผ่านไปนานสองนานกลับไม่มีการตอบสนองกลับ “เสี่ยวซี?”

หลังจากเรียกอีกหลายครั้ง ในที่สุดจี้เสี่ยวซีก็ตอบ “ข้าไม่ออกไป! ห่อเอง!”

“เฮ้อ…ดูลูกสาวโง่ ๆ ของข้าคนนี้สิ นางไม่เชื่อฟังมากขึ้นเรื่อย ๆ”

จี้เติ้งถูลุกขึ้นแสดงท่าทางที่เข้มงวด อย่างไรก็ตาม เขาก็ไม่กล้าที่จะตะโกนด่าอย่างดุร้ายใส่ลูกสาวอันเป็นที่รัก เขาหันกลับมาและจ้องซูอัน “แน่ใจนะว่าเจ้าไม่ได้แกล้งอะไรนาง?”

“แน่นอน! ตามนางมาถามก็ได้ว่าข้ารังแกอะไรนางหรือเปล่า?!” ซูอันกล่าวอย่างมั่นใจ เขาเข้าใจนิสัยของจี้เสี่ยวซีเป็นอย่างดี ไม่มีทางที่นางกล้าพอที่จะพูดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นวันนั้น

ในที่สุดจี้เติ้งถูก็เชื่อเขา จากนั้นก็ห่อยาให้ซูอันด้วยตัวเอง

เมื่อเขาเห็นว่าซูอันซื้อยาไปมากแค่ไหน จี้เติ้งถูก็มองอีกฝ่ายแปลก ๆ “เจ้ามีศัตรูมากเท่าไหร่กัน? เจ้าต้องการยาทั้งหมดนี้เลยเหรอ?

“ระมัดระวังมากขึ้นย่อมดีกว่าเสมอ” ซูอันยิ้มอย่างไร้เดียงสา

จี้เติ้งถูพ่นลมหายใจ “ต่อไปเจ้าควรอยู่ห่างจากจี้เสี่ยวซีให้มากกว่าเดิม ไม่เช่นนั้นเจ้าจะทำให้นางซวยไปด้วย!”

ซูอันยิ้มอย่างขมขื่น จี้เสี่ยวซีอยู่ห่างจากข้าอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? นางไม่แม้แต่จะคุยกับข้าด้วยซ้ำ!

ซูอันเก็บยาไว้ในดวงแก้วผู้รอบรู้ จากนั้นเขาก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย ทั้งหมดรวมเป็นเงินหกหมื่นตำลึง…

มีอาหารอยู่ในตู้กับข้าว จิตใจก็สงบ!

ข้าควรเตรียมพวกอาหารและของใช้ในชีวิตประจำวันด้วย

ซูอันเดินเตร่ไปตามตลาด พื้นที่เก็บของในดวงแก้วผู้รอบรู้นั้นใหญ่มาก และสิ่งของที่เก็บไว้ในนั้นจะไม่เน่าเสีย หากซื้ออย่างอื่นมาเก็บไว้บ้างก็ไม่เสียหาย

…

เมื่อเขากลับมาที่คฤหาสน์ตระกูลฉู่ เขากลับพบว่าบรรยากาศด้านในอึมครึมอย่างเห็นได้ชัด

“อาซู มีเรื่องสำคัญเกิดขึ้น!” ฉู่ชูเหยียนกล่าวทันทีที่นางเห็นเขา น้ำเสียงของนางจริงจังมาก