บทที่ 5 ความทรงจำในอดีต
บทที่ 5 ความทรงจำในอดีต
ชื่อของเด็กหญิงตัวน้อยคนนี้ก็คือ เสี่ยวหวาน เช่นเดียวกับชื่อของกู้เสี่ยวหวาน และในปีนี้นางมีอายุเพียงแปดขวบเท่านั้น
กู้เสี่ยวหวานขมวดคิ้ว จากที่พิจารณาดูแล้วสาวน้อยคนนี้สามารถมีชีวิตอยู่ได้อีกยี่สิบปี ซึ่งนั่นก็ถือว่าเก่งแล้ว
อีกทั้งครอบครัวนี้ยังมีแซ่ว่ากู้ จะว่าไปแล้วนี่ก็คือปู่ย่าตายายของกู้เสี่ยวหวานซึ่งให้กำเนิดลูกหลายคน แต่ในเวลานั้นเงื่อนไขทางการแพทย์และสภาพความเป็นอยู่ช่างล้าหลังนัก ในท้ายที่สุดก็มีเพียงลูกชายสามคนและลูกสาวหนึ่งคนเท่านั้นที่รอดชีวิต
ลูก ๆ ของตระกูลกู้ได้รับการตั้งชื่อตามสี่เทพเจ้าแห่งโชคลาภและความมั่งคั่งอย่างลู่ ฝู โช่ว สี ต้องบอกเลยว่าชายชราผู้นี้ของตระกูลกู้ค่อนข้างเก่งในการตั้งชื่อไม่น้อย ประมาณว่าเขาอยากให้ลูกหลานมั่งคั่งร่ำรวย
แต่น่าเสียดายที่ไม่มีใครได้ใช้ชีวิตเช่นนี้…
ปู่ย่าตายายก็เสียชีวิตไปนานแล้ว และด้วยการทำอะไรตามใจตนของสองสะใภ้ที่เป็นเสือสิงห์กระทิงแรด ตระกูลกู้ก็ได้แยกครอบครัวมานานแล้วเช่นกัน
บิดาราคาถูกของกู้เสี่ยวหวานเป็นลูกชายคนที่สองของชายชราตระกูลกู้ ชื่อของเขาคือ กู้ฉวนฝู มารดามีนามว่า มู่ซินเถียน แต่มารดาได้ตายไปแล้ว ตัวนางเองเป็นพี่คนโต มีน้องชายฝาแฝดสองคน คนหนึ่งชื่อกู่หนิงอัน อีกคนชื่อกู่หนิงผิง ซึ่งมีอายุหกขวบในปีนี้ และน้องสาวชื่อกู้เสี่ยวอี้ผู้มีอายุเพียงแค่สี่ขวบ
ในตระกูลมีท่านลุงที่รู้เรื่องการทำบัญชีอยู่ด้วย ชื่อว่าฉวนลู่ เขาฉลาดมาก มีวาทะศิลป์ และยังเก่งการคำนวณ เขาทำงานในฐานะนักบัญชีในร้านอาหารข้างนอก และจะกลับมาทุกสัปดาห์
เป็นเพราะท่านลุงของนาง นางผู้เป็นเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่ไม่เคยเห็นโลกมาก่อนจึงรู้ว่าราชวงศ์ที่ผ่านมาคือ ราชวงศ์ชิง และมันเป็นปีที่ยี่สิบหกของปฏิทินหมิง เรื่องราวเกี่ยวกับราชวงศ์ชิงนั้นนางรู้ดี แต่เรื่องราวของปีนี้กลับไม่คุ้นเคยนัก ซึ่งมันก็ไม่น่าจะเป็นราชวงศ์ชิงที่กู้เสี่ยวหวานรู้จัก
กู้เสี่ยวหวานหน้าบึ้งตึง แต่เธอก็ไม่ได้สนใจเรื่องราชวงศ์มากนักหรอก
สิ่งที่เธอสนใจคือการที่ในอดีตกู้เสี่ยวหวานน้อยได้เสียชีวิต
จะว่าไปแล้ว การเสียชีวิตของกู้เสี่ยวหวานนั้นเกี่ยวข้องกับคนในครอบครัวของท่านลุงใหญ่อย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้
กู้เสี่ยวหวานควรเป็นพี่สาวใหญ่ของบ้าน แต่พี่สาวใหญ่ของบ้านกลับเป็นเด็กสาวที่ปีนี้มีอายุสิบขวบ และชื่อของนางคือ กู้ซินเถา นางมีหน้าตางดงามมาก แตกต่างจากกู้เสี่ยวหวานที่เติบโตในปลักโคลนอย่างสิ้นเชิง ท่านลุงทำงานเป็นนักบัญชีอยู่ในเมือง ย่อมมีรายได้เป็นธรรมดา บางครั้งท่านป้าสะใภ้และครอบครัวของนางก็อยู่ในเมืองด้วย ทุกย่างก้าวของกู้ซินเถาล้วนแตกต่างจากสาวชนบททั่วไป นอกจากนี้วิสัยทัศน์ของกู้ซินเถาก็เปลี่ยนไปทุกวันเมื่อเห็นคนทุกประเภทในร้านอาหาร
ไม่หรอก เป็นเพราะเทศกาลปีใหม่กำลังจะมาถึง ท่านลุงกู้ฉวนลู่จึงจะกลับมาซ่อมแซมบ้านเดิมก่อน และท่านป้าซุนก็กลับมาพร้อมกับลูกสองคนเพื่อจัดระเบียบบ้านเดิม และใช้เวลาปีใหม่ในบ้านของตัวเอง ท้ายที่สุดนางก็ไม่มีบ้านของตนเองอยู่ในเมือง และผู้ที่อาศัยอยู่ในร้านอาหารหรือกำลังฉลองปีใหม่ก็ไม่สามารถฉลองปีใหม่ในบ้านของคนอื่นได้
กู้ซินเถาก็กลับมาพร้อมกับพ่อแม่ของนาง
ด้วยเหตุผลบางอย่าง กู้เสี่ยวหวานได้ยั่วโมโหกู้ซินเถา
กู้ซินเถาเคยเห็นเด็กผู้หญิงในเมืองสวมชุดสีแดงและสีเขียว ดังนั้นนางจึงสวมชุดใหม่เพื่ออวดในหมู่ญาติของตน เหมือนนกยูงตัวเล็กๆ ที่หยิ่งทะนงโลดโผนไปมาเดินอวดไปทุกที่และกับทุกคน กู้เสี่ยวอี้เล่าอายุเพียงเท่าใด?… สี่ขวบเท่านั้นเอง แน่นอนว่านางมีความสุขมากเมื่อเห็นเสื้อผ้าอันงดงามและเครื่องประดับสีทอง จึงเอื้อมมือไปสัมผัส
เดิมทีมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ ประเด็นสำคัญคือมือของกู้เสี่ยวอี้สกปรกและเป็นสีดำสนิท เมื่อสัมผัสเสื้อผ้าของกู้ซินเถาก็มีรอยมืออยู่บนเสื้อผ้าใหม่ของกู้ซินเถาแล้ว
เรื่องนี้ทำให้กู้ซินเถารู้สึกย่ำแย่มากเมื่อเห็นรอยมือสีเข้มบนเสื้อผ้าใหม่อันงดงามของตน ดังนั้นนางจึงคว้ามือของกู้เสี่ยวอี้ไว้และตบตีเด็กน้อย
กู้ซินเถาปีนี้อายุได้สิบขวบแล้ว อาหารที่นางกินล้วนอุดมด้วยน้ำมัน ทำให้นางตัวสูงและแข็งแรง ในขณะที่กู้เสี่ยวอี้อายุเพียงสี่ขวบและมีร่างกายเล็กกว่า ทันทีที่กู้ซินเถาผลักอีกฝ่าย กู้เสี่ยวอี้ก็พลันตกลงไปในหลุม
เมื่อคืนนี้มีฝนตก น้ำยังขังอยู่ในบ่อ กู้เสี่ยวอี้กลิ้งลงหลุมทันที อีกทั้งในเดือนสิบสองของเดือนจันทรคตินั้นมีอากาศหนาวเย็นราวกับน้ำแข็ง และเสื้อกันหนาวบุนวมที่มีรอยฉีกขาดของกู้เสี่ยวอี้ก็เปียกน้ำในคราวเดียว กู้เสี่ยวอี้ใช้มือและเท้าทั้งสองตะกุยคลานออกจากบ่อโคลน แต่ก็ไม่สามารถขึ้นมาได้
เมื่อเห็นรูปลักษณ์น่าอับอายของกู้เสี่ยวอี้ กู้ซินเถาก็ชี้ไปที่นางและหัวเราะเสียงดัง ลูกพี่ลูกน้องคนอื่นๆ เองก็มาร่วมวงกับกู้ซินเถาด้วยความยินดีและหัวเราะในความโชคร้ายของกู้เสี่ยวอี้
ในช่วงเดือนสิบสองเช่นนี้ เพียงแค่หายใจเข้าก็รู้สึกหนาวเยือกตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้ว
ในเวลานี้กู้เสี่ยวหวานกำลังล้างผักริมแม่น้ำซึ่งอยู่ไม่ไกลจากพวกเขา เมื่อได้ยินเสียงคนหัวเราะพร้อมกับเสียงกู้เสี่ยวอี้ที่กำลังร้องไห้ นางก็ตื่นตระหนกมากจนวางงานในมือลงและวิ่งไปดูทันที
กู้เสี่ยวอี้ถูกปกคลุมไปด้วยโคลนสกปรกเหมือนลิงที่ร่วงหล่นลงไปในบ่อโคลนและพยายามจะปีนออกไป แต่เสื้อผ้าบนตัวนางได้เปียกโชกแล้ว เสื้อนวมที่โดนน้ำจะมีน้ำหนักเพิ่มมากขึ้นเป็นเท่าตัว ซึ่งแม้กระทั่งผู้ใหญ่ยังรู้สึกว่าหนักเลย แล้วนับประสาอะไรกับเด็กสี่ขวบ?
นอกจากนี้ยังมีเด็กโตสองสามคนยืนอยู่ข้าง ๆ ชี้ไปที่กู้เสี่ยวอี้และหัวเราะอย่างมีความสุข คนที่อยู่ด้านหน้าเป็นคนนอกที่มาร่วมวงด้วย และคนที่ทำท่าหยิ่งผยองคือพี่สาวใหญ่อย่างกู้ซินเถา
กู้เสี่ยวหวานไม่คิดอะไร นางก้าวขาและวิ่งไปข้างหน้าผลักกู้ซินเถาออกไปให้พ้นทาง จนกู้ซินเถาโซเซและตกลงไปในบ่อโคลนข้าง ๆ
กู้ซินเถาที่มองแค่เรื่องตลกของกู้เสี่ยวอี้ไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะต้องมาเจอกับชะตากรรมเช่นนี้ นางที่แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าที่สดใสและสวยงามในตอนนี้ก็เหมือนลิงเปื้อนโคลนทันที ทั้งสกปรกและดูโง่เง่า เรือนผมที่หวีอย่างพิถีพิถันพลันหลุดลุ่ยและปกคลุมไปด้วยโคลนดำ
ทุกคนตกตะลึงอย่างมาก พวกเขาไม่คิดว่ากู้ซินเถาที่หยิ่งผยองเมื่อก่อนหน้านี้จะต้องมารู้สึกอับอายในทันใด
เมื่อเห็นสภาพน่าอับอายของตน อีกทั้งเสื้อผ้าอันเป็นที่รักก็เปรอะไปด้วยโคลน กู้ซินเถาจึงกรีดร้องในทันที “กรี๊ดดด…”
กู้เสี่ยวหวานลากกู้เสี่ยวอี้ออกจากบ่อโคลน และไม่มีเวลาถอดเสื้อผ้าที่ทั้งเปียกและหนักบนร่างกายของกู้เสี่ยวอี้
กู้ซินเถาลุกขึ้นจากบ่อโคลน นางตะโกนเสียงดังแล้วรีบวิ่งไปหากู้เสี่ยวหวานอย่างคลุ้มคลั่ง กู้ซินเถาแก่กว่ากู้เสี่ยวหวานสองปี กินแต่อาหารดี ๆ ตลอดทั้งปีและแข็งแรงเหมือนลูกวัว กู้เสี่ยวหวานที่อ่อนแอจะเป็นคู่ต่อสู้ของกู้ซินเถาได้อย่างไร? ทันทีที่กู้ซินเถาผลักกู้เสี่ยวหวานออกไปอย่างแรง อีกฝ่ายก็เซถอยห่างออกไปสองสามหมี่แล้ว
กู้เสี่ยวหวานรู้สึกปวดร้าวในอกอย่างรุนแรง นางล้มกลิ้งนอนอยู่บนพื้นก่อนจะลุกขึ้น ในตอนนี้กู้ซินเถาเหมือนสิงโตบ้าคลั่งที่ก้าวไปหากู้เสี่ยวหวานอย่างโหดเหี้ยมและกระโจนใส่นางอีกครั้ง
“กรี๊ดดด!” กู้เสี่ยวหวานกรีดร้องด้วยความตื่นตระหนก
……………………………………………………………………………………
สารจากผู้แปล
เรื่องใหญ่โตขนาดนี้เกิดจากน้ำผึ้งหยดเดียวแบบนี้นี่เอง สงสารน้อง ๆ จังเลยค่ะ
ไหหม่า(海馬)
