บทที่ 12 ทำอาหารครั้งแรก
บทที่ 12 ทำอาหารครั้งแรก
นางเดินออกจากครัวเล็ก ๆ แล้วมองออกไปข้างนอก ลานด้านนอกนั้นเล็กมากและล้อมรอบด้วยรั้วไม้ไผ่ธรรมดา แม้จะมีเพื่อนบ้านอยู่รอบ ๆ แต่ในศตวรรษที่ 21 กู้เสี่ยวหวานเคยอาศัยอยู่ในบ้านคอนกรีตเสริมเหล็กที่มีประตูรักษาความปลอดภัย สภาพความเป็นอยู่ขั้นพื้นฐานในสมัยโบราณเช่นนี้ทำให้นางกังวลไม่น้อยเลยจริง ๆ …
ในใจของสาวน้อยเต้นรัว ไม่ว่าในกรณีใด นางจะต้องอาศัยอยู่ในบริเวณที่มีกำแพงสูงนั้นในอนาคตให้ได้
ทั้งหมดนี้เป็นแผนในอนาคต ปัจจุบันแค่คิดหาทางทำให้อิ่มท้องก่อนแล้วค่อยว่ากัน
กู้เสี่ยวหวานกลับไปที่ครัวเล็ก ๆ และมองดูบะหมี่ข้าวฟ่างที่เหลือขอดก้นด้วยความกังวล
กู้หนิงอันก็เดินเข้ามาเช่นกัน เขามองดูใบหน้าของกู้เสี่ยวหวานที่บางครั้งก็ผ่อนคลายก่อนแปรเปลี่ยนเป็นตกประหม่า เมื่อเห็นแบบนั้นมันก็ทำให้กู้หนิงอันกังวลเช่นกัน
“ที่บ้านไม่มีอะไรจะกินเลยหรือ?” กู้เสี่ยวหวานไม่อยากเชื่อและยังคงถามด้วยปากของนางที่เปิดอยู่
กู้หนิงอันพยักหน้าและเกาศีรษะอย่างเขินอายเล็กน้อย “ขอรับท่านพี่!” ในช่วงเวลาที่กู้เสี่ยวหวานหมดสติ เด็กน้อยเหล่านี้กลัวว่าจะเกิดอะไรกับพี่สาวของตน และกังวลเกี่ยวกับสภาพร่างกายของกู้เสี่ยวหวานด้วย พวกเขาจึงไม่ได้ออกไปไหนเลยและอยู่แต่ในบ้านคอยดูแลกู้เสี่ยวหวาน
ข้าวฟ่างเหล่านี้กู้เสี่ยวหวานและกู้หนิงอันเป็นคนซื้อมาหลังจากขายฟืนที่พวกเขาเก็บมาจากในป่า กู้หนิงอันได้เก็บอาหารบางส่วนไว้ และนั่นคือทั้งหมดที่เหลืออยู่
เมื่อคืนที่ผ่านมา สิ่งที่กู้เสี่ยวอี้กินลับหลังนางก็น่าจะเป็นข้าวฟ่างบดนี้ บางทีอาจเป็นเพราะอย่างอื่นที่ทำให้มันเป็นสีดำ
กู้เสี่ยวหวานตรวจสอบเตาดินเผาที่เชื่อมต่อกับเตียงเตาที่ร้อนจัด เตาดินเผาทำจากอิฐโคลน โดยมีเตาสองเตาที่ด้านล่างและหม้อสองใบด้านบน ด้วยความที่ภายในเชื่อมต่อกัน การเผาเตาหนึ่งก็จะทำให้อีกหม้อก็ร้อนด้วยเช่นกัน หม้อทั้งสองใบใช้ฝาไม้ร่วมกันผูกด้วยเชือกซึ่งถือได้ว่าเป็นที่จับ
นอกจากนี้ยังมีไม้กวาดซึ่งกู้เสี่ยวหวานเคยเห็นในชนบทเมื่อตอนที่นางยังเป็นเด็ก แต่ไม้กวาดในสมัยนั้นแตกต่างจากไม้กวาดที่ใช้กันมาเป็นพันปี ตอนนี้ไม้กวาดในมือของกู้เสี่ยวหวานทำจากช่อข้าวฟ่างธรรมดา
ยังมีโถจีนหยาบสีน้ำตาลเข้มที่บรรจุเกลืออยู่เล็กน้อย มีหม้อกระเบื้องเคลือบแบบหยาบที่น่าจะเป็นหม้อน้ำมันด้วย แต่น่าเสียดายที่ไม่มีน้ำมันอยู่ในนั้นเลยสักหยด ครอบครัวนี้นอกจากมีเกลือเพียงเล็กน้อยแล้วก็หาเครื่องปรุงอย่างอื่นไม่ได้จริง ๆ
แล้วก็มีมีดทำครัว ช้อนไม้ยาว ๆ ไว้ทำอาหาร ที่ไม่รู้ว่าใช้มากี่สิบปีแล้ว
กู้เสี่ยวหวานมองไปรอบ ๆ และพูดได้เพียงว่า “หนิงอัน ช่วยพี่จุดไฟที”
กู้หนิงอันถอนหายใจ จากนั้นก็หยิบไม้สองท่อนที่อยู่ในเตาออก ในเตายังพอมีไฟจากไม้ที่เริ่มไหม้อยู่บ้าง และเพื่อไม่ให้ไฟดับ เมื่อคืนก่อนหนิงอันจึงเอาไม้ที่ไหม้แล้วสองสามชิ้นใส่ในเตา ขณะเดียวกันก็ทำให้เตียงเตาอุ่นขึ้นได้ แต่เนื่องจากมีไม้ไม่พอที่จะเผา เด็กน้อยจึงใส่ไม้แค่ไม่กี่ชิ้นไว้ในเตาอิฐเท่านั้น ทำให้ไฟไม่แรงนัก
การจุดไฟด้วยประกายไฟนั้นเร็วกว่ามาก กู้หนิงอันขว้างซังข้าวฟ่างลงไป จากนั้นไฟก็เริ่มลุกโชน
กู้เสี่ยวหวานยกฝาหม้อขึ้นอย่างรวดเร็ว ตักน้ำด้วยกระบวยน้ำที่ทำจากบวบ และขัดทำความสะอาดหม้อทั้งสองด้วยไม้กวาดเล็ก ๆ
หลังทำความสะอาดหม้อและตักน้ำสกปรกออกมา กู้เสี่ยวหวานก็เติมน้ำลงในหม้อเหล็กด้านในและบางส่วนในหม้อด้านนอก น้ำในหม้อด้านในจะใช้สำหรับดื่ม ล้างมือและใบหน้า ในขณะที่หม้อด้านนอกมีขนาดเล็กกว่า จะใช้สำหรับทำอาหารเท่านั้น
กู้เสี่ยวหวานเคยเห็นเตาแบบนี้มาก่อน และมันเป็นเตาที่คุณยายของนางเคยใช้ที่บ้านตอนที่นางยังเป็นเด็ก ในอดีตเตาขนาดเล็กด้านนอกใช้สำหรับทำอาหาร และเตาขนาดใหญ่ด้านในใช้สำหรับให้ความร้อน เมื่อยามค่ำคืนมาถึง นางจึงทำความสะอาดเตาขนาดใหญ่ด้านในและเทน้ำลงในหม้อ เมื่อต้มน้ำจนเดือดแล้ว ไม่เพียงแต่สามารถดื่มได้ แต่ยังใช้อาบน้ำ ล้างมือและใบหน้าได้ด้วย ซึ่งมันสะดวกมาก
……………………………………………………………………………………
สารจากผู้แปล
พอมีวัตถุดิบอะไรให้แม่ครัวเสี่ยวหวานพอทำได้ไหมนี่ ดูไม่มีอะไรที่จะทำอาหารอร่อย ๆ ได้เลย
ไหหม่า(海馬)
