บทที่ 262 ไปรับเสื้อผ้า
เมื่อฉินเย่จือเห็นว่าลูกศิษย์ที่ตนเองรับมาให้ความเคารพเขาเป็นอย่างมาก ก็รู้สึกพอใจ
“แต่…” เมื่อฉินเย่จือเห็นว่ากู้หนิงผิงมาอยู่ข้างเขา ในใจจึงคิดว่าตนเองกลายเป็นอาจารย์ของกู้หนิงผิงไปแล้ว สาวน้อยกู้ผู้นี้คงจะไม่ไล่ตนเองไปแล้วใช่หรือไม่?
“แต่อะไร?” กู้หนิงผิงเห็นว่าฉินเย่จือมีข้อสงสัยบางอย่างและกลัวว่าฉินเย่จือจะกลับคำ เขาจึงเอ่ยถามอย่างรวดเร็ว
“เรื่องนี้อย่าเพิ่งบอกพี่สาวของเจ้าเด็ดขาด รอจนถึงวันที่พี่สาวของเจ้ายินยอมให้ข้าเข้าไปในบ้านเพื่อตอบแทนความมีน้ำใจของนางก่อน แล้วค่อยบอกได้หรือไม่?” คำพูดของฉินเย่จือนั้นสมเหตุสมผล
เขาไม่ต้องการให้กู้เสี่ยวหวานคิดว่าเขาจงใจพยายามตอบแทนน้ำใจของนาง การซื้อหัวใจของกู้หนิงผิงเป็นเพียงเรื่องบังเอิญเท่านั้น
อย่างไรก็ตาม การมีคนในครอบครัวนี้อยู่ข้างเขา ก็ดีกว่ามีคนที่ต่อต้านเขา
“โอ้ เข้าใจแล้ว” กู้หนิงผิงเห็นความลังเลของฉินเย่จือ ก่อนหน้านั้นเช่นเดียวกับพี่สาวของเขา ความระแวดระวังต่อชายหนุ่มรูปงามที่อยู่ตรงหน้ามีมากมาย แต่วันนี้ได้ฝากตัวเป็นศิษย์แล้ว คนผู้นี้ก็กลายมาเป็นคนของตนเองในทันที “ท่านอาจารย์วางใจเถอะ ข้าไม่บอกท่านพี่แน่นอนขอรับ”
เมื่อกู้หนิงผิงเห็นว่าในที่สุดตนเองก็มีอาจารย์แล้ว และในอนาคตก็สามารถเรียนการต่อสู้กับเขาได้ ดังนั้นจึงไม่กลัวว่าครอบครัวของตนเองจะถูกคนอื่นรังแกอีกต่อไป
ไม่รู้ว่าช่วงนี้บ้านของป้าจางมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง ในวันนี้กู้เสี่ยวหวานมีเวลาว่างจึงวางแผนที่จะไปที่บ้านของป้าจางเพื่อไปเอาเสื้อ และเก็บขนมไว้ให้พวกเขาสองสามชิ้น เมื่อถามกู้หนิงผิงว่าเขาต้องการไปด้วยกันหรือไม่ กู้หนิงผิงก็ส่ายหัวอย่างรวดเร็วและบอกว่าเขาจะอยู่บ้าน
กู้เสี่ยวหวานไม่ได้สงสัยอะไร จากนั้นจึงพากู้เสี่ยวอี้ไปที่บ้านของป้าจางด้วยกัน
ในขณะนั้นฉินเย่จือกำลังหลับตาและพักผ่อนบนภูเขา เมื่อกู้หนิงผิงเห็นว่าร่างของพี่สาวของเขาเดินลับตาไปแล้ว จึงลงกลอนประตูอย่างฉับไว และมุ่งหน้าขึ้นเขาทันที
เมื่อกู้เสี่ยวหวานมาถึงบ้านของป้าจาง นางก็เห็นลุงจางและป้าจางกำลังนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ในลานบ้าน อากาศเริ่มร้อนขึ้นเรื่อย ๆ เพราะเริ่มเข้าสู้ช่วงฤดูร้อน
เมื่อเห็นกู้เสี่ยวหวานมา ป้าจางก็ทักทายนางทันที “สาวน้อยเสี่ยวหวานมาแล้ว”
กู้เสี่ยวหวานกล่าวอย่างเขินอายเล็กน้อย “ช่วงนี้ข้าสอนหนิงผิงให้เขียนอักษรอยู่ที่บ้าน ข้าจึงไม่ได้มาหาท่านป้าและท่านลุงเลย และไม่รู้ว่าช่วงนี้การค้าของพวกท่านเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ?”
จากนั้นก็ยื่นขนมในมือให้ป้าจาง การกระทำนั้นทำให้ป้าจางซึ่งรู้สึกขุ่นเคืองเล็กน้อยและรีบผลักมันออกไป “ข้า ลุงจาง และฉือโถวไม่ชอบกินของหวานนี้ เจ้านำมันกลับไปบ้านให้เสี่ยวอี้กินเถอะ”
กู้เสี่ยวหวานรู้ว่ามีผู้ใดบ้างไม่ชอบขนม ดังนั้นนางจึงรู้ดีว่าป้าจางหมายถึงอะไร และรีบยัดมันเข้าไปในมือของป้าจาง “ท่านป้าจาง รับไปเถอะเจ้าค่ะ ข้านำมาให้ท่านโดยเฉพาะ”
กู้เสี่ยวหวานรู้ว่าป้าจางไม่ชอบกินของหวานมาก ดังนั้นขนมอบที่นำมาในครั้งนี้จึงมีรสชาติหวานน้อย นางได้ชิมมันก่อนที่จะมาที่นี่แล้ว รสชาติก็หอมหวาน แต่ไม่เลี่ยน ป้าจางน่าจะชอบมัน
ป้าจางเห็นว่ากู้เสี่ยวหว่านต้องการจะมอบขนมให้ตน นางจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องรับขนมนี้ไว้ และกล่าวด้วยความขุ่นเคืองเล็กน้อยว่า “คราวหน้าอย่าสิ้นเปลืองเลย สิ่งนี้มีราคาแพง”
กู้เสี่ยวหวานยิ้ม และไม่ได้บอกว่าเป็นขนมที่ร้านจิ่นฝูให้มา
ลุงจางเห็นว่าในที่สุดทั้งสองคนก็หยุดลง และมีเวลาให้สามารถพูดได้ เขาเพิ่งใช้ประโยชน์จากเวลานี้เพื่อสร้างกล่องไม้ไผ่ให้เสร็จ จึงตัดสินใจพักสักครู่ และมองไปที่กู้เสี่ยวหวานด้วยรอยยิ้ม “สาวน้อยเสี่ยวหวาน ดูสิว่าเป็นอย่างไรบ้าง? ลุงจางของเจ้านั้นมีพลังมาก” บริเวณเท้ามีกล่องไม้ไผ่ทำใหม่ที่ถูกป้าจางเรียงไว้อย่างเป็นระเบียบ
“เมื่อเช้านี้ฉือโถวเพิ่งไปส่งกล่องไม้ไผ่ที่ในเมืองรุ่ยเสียนมา คราวนี้เราทำได้หนึ่งพันชิ้นในสามวัน” ป้าจางทำท่าทางตื่นเต้น
กู้เสี่ยวหวานลองคำนวณ ในหนึ่งวันก็ทำได้สามร้อยกว่าชิ้น หลังจากหนึ่งวันสามารถหาเงินได้มากกว่าหนึ่งตำลึงเงิน สำหรับชาวชนบทแล้วนี่มันถือว่าดีจริง ๆ
เมื่อกู้เสี่ยวหวานเห็นว่าครอบครัวของป้าจางสามารถทำเงินได้มาก นางจึงมีความสุขไปกับพวกเขา
อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นพวกเขาทำงานหนักเช่นนี้ จึงทนไม่ไหว “ท่านลุงจาง ท่านป้าจาง อย่าทำงานหนักเกินไป ร่างกายของท่านเป็นสิ่งสำคัญที่สุด อย่าปล่อยให้ร่างกายเจ็บป่วยด้วยเรื่องนี้”
ลุงจางและป้าจางตอบรับพร้อมกัน กู้เสี่ยวหวานผู้นี้เป็นคนที่ใส่ใจและห่วงใยผู้อื่นเป็นอย่างมาก นั่นจะทำให้รู้สึกเป็นทุกข์
“สาวน้อยเสี่ยวหวาน ข้าแค่คิดว่าจะประหยัดเงินทั้งหมดนี้ แล้วข้าก็สามารถซื้อที่ดินสักสิบหมู่เช่นเจ้า ดังนั้นแม้ว่าข้าจะไม่มีรายได้ แต่ก็สามารถให้ผู้อื่นเช่าได้ นอกจากนี้ฉือโถวยังโตขึ้นทุกวัน ในอนาคตก็ต้องแต่งงานและมีลูก ซึ่งจะต้องใช้เงินทุกอย่าง ข้าและลุงจางแค่ต้องการใช้โอกาสนี้เพื่อหารายได้มากขึ้น” มือของป้าจางทำงานไม่หยุดขณะพูดกับกู้เสี่ยวหวาน
กู้เสี่ยวหวานพยักหน้าเมื่อนางได้ยิน นี่เป็นความจริง ในอนาคตต้องมีเรื่องให้ใช้เงินมากขึ้น และพวกเขาต้องใช้โอกาสนี้เพื่อหาเงินมากขึ้นเช่นกัน
ปีนี้พี่ฉือโถวอายุได้สิบปีแล้ว เด็ก ๆ ในพื้นที่ชนบท โดยเฉพาะในชนบทโบราณมักจะแต่งงานและมีลูกเมื่ออายุสิบห้าหรือสิบหกปี
ยิ่งกว่านั้นในโลกนี้ยังมีเงื่อนไขที่ว่า พวกเขาจะไปเลือกผู้หญิงที่จะมาแต่งงานก่อนและตกลงกันให้เรียบร้อย จากนั้นรอให้ทั้งคู่อายุถึงสิบห้าหรือสิบหกปีจึงให้แต่งงานกัน
ประการแรก หลังจากทำความเข้าใจมาหลายปี จากนั้นจะเข้าใจคร่าว ๆ ว่าอีกฝ่ายมีลักษณะนิสัยอย่างไร
ประการที่สอง หลังจากตัดสินใจแต่งงานแล้ว ผู้ชายจะเตรียมสินสอดสำหรับการแต่งงานด้วย เพื่อที่จะได้ไม่ต้องตื่นตระหนก
ถ้าอยู่ในตระกูลที่ร่ำรวยก็ไม่เป็นไร แต่ในชนบท ทุกคนล้วนยากจนข้นแค้น และถ้าไม่มีเงินซื้อของหรือซื้อเครื่องเรือน ครอบครัวของฝ่ายชายหรือหญิงก็จะตัดไม้จากภูเขาและส่งไปทำ นั่นจะทำให้เสียเวลามาก
พวกป้าจางได้พูดคุยกัน และหัวข้อก็คือกู้เสี่ยวหวาน
ป้าจางกล่าวอย่างจริงจังว่า “สาวน้อยเสี่ยวหวาน เจ้าก็โตขึ้นแล้ว ในอนาคตหลังจากนี้คงต้องใช้เงินอีกมาก โดยเฉพาะหนิงอัน เขาต้องไปสำนักศึกษา สอบซิ่วไฉ สอบคัดเลือกขุนนาง และแต่งงานในอนาคต แล้วยังมีหนิงผิง นั่นมันต้องใช้เงินมาก!”
กู้เสี่ยวหวานรู้ว่าป้าจางหวังดี แต่นางก็ยังคิดว่ามันแปลก ๆ อยู่บ้าง ในปีนี้กู้หนิงอันและกู้หนิงผิงมีอายุเพียงเจ็ดขวบ เร็วไปหรือไม่?
กู้เสี่ยวหวานพูดไม่ออก แต่นางยังคงฟังคำพูดของป้าจางอย่างระมัดระวังและรู้ว่าป้าจางกำลังคิดเรื่องนี้เพื่อพวกเขา
“ใช่แล้ว สาวน้อยเสี่ยวหวาน เก็บเงินไว้ให้มากขึ้น ในอนาคตเจ้าทั้งสี่คนจะมีเรื่องใช้เงินมากขึ้น” ลุงจางยังแนะนำอีกด้วย
กู้เสี่ยวหวานพยักหน้า นางรู้เกี่ยวกับการประหยัดเงิน หากไม่มีเงินก็ยากที่จะขยับตัวได้ ในตอนนี้กู้เสี่ยวหวานกำลังคิดที่จะหารายได้เพิ่ม เพื่อที่นางจะได้สามารถป้องกันตัวเองได้ และจะมีอีกหลายอย่างที่ต้องใช้เงินในอนาคต เช่นนี้ในอนาคตก็คงจะปลอดภัยมากขึ้น
