บทที่ 500 ผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ข้าเก็บมา
บทที่ 500 ผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ข้าเก็บมา
กุ้ยตงเหมยรู้สึกหวาดกลัวอย่างมาก นางเป็นเด็กหญิงอายุสิบปี เมื่อเห็นผู้คนมากมายจ้องมองนางอย่างดุดัน ความเย่อหยิ่งและความจองหองที่มีก็หายไป นางตกใจและร้องขอความเมตตาทันที “ท่านป้าและพี่สาวทั้งหลาย ปล่อยข้าไปเถอะ! หากฮูหยินของพวกท่านชอบผ้าเช็ดหน้าผืนนั้น พวกท่านก็เอาไปได้เลย ถือเสียว่าข้าให้ความเคารพกับนาง!” กุ้ยตงเหมยตกใจมาก คนเหล่านี้ช่างร้ายกาจ และกุ้ยตงเหมยก็กลัวว่าคนเหล่านี้จะฆ่าตนเองให้ตายจริง ๆ
สาวรับใช้คนหนึ่งตะคอกเสียงดุดัน “อย่าไร้ยางอายไปหน่อยเลย! ให้ความเคารพกับฮูหยิน? เจ้าไม่เคยมองดูตนเองเอาเสียเลย เจ้าบอกว่าเป็นคนซื้อผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นมา คนอย่างเจ้าซื้อได้แน่หรือ? แม้แต่ทั้งตัวก็ไม่แพงเท่าผ้าเช็ดหน้าผืนนั้น!”
“ผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นมันมีราคาแค่สามหรือสี่ตำลึงเงินเท่านั้น!” กุ้ยตงเหมยเห็นว่านางผู้นี้ยิ่งพูดก็ยิ่งโมโห หรือคนผู้นี้จะรู้ว่านี่คือผ้าเช็ดหน้าอะไร ผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ไม่ใช่ของนาง แต่เป็นของกู้ซินเถา ในเมื่อผ้าเช็ดหน้าเป็นของกู้ซินเถา แล้วนางจะรู้ได้อย่างไรว่าผ้าเช็ดหน้าผืนนี้มีค่าแค่ไหน!
อย่างไรก็ตาม กุ้ยตงเหมยรู้สึกเสมอว่าผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ราคาสามหรือสี่ตำลึงเงินก็ถือว่ามีราคาสูงแล้ว ปกติแล้วนางมักจะใช้ผ้าเช็ดหน้าราคาเจ็ดหรือแปดเหรียญเท่านั้น แม้ว่าผ้าเช็ดหน้าจะอยู่ในสภาพดี แต่ราคาก็ไม่ควรสูงกว่าสามหรือสี่ตำลึงเงิน!
เมื่อทุกคนได้ยินเช่นนี้ ต่างก็หัวเราะเยาะ “สามหรือสี่ตำลึงเงิน? ฮ่า ๆ อย่ามาพูดเรื่องตลกหน่อยเลย ข้าจะบอกอะไรให้นะ เจ้าอย่าตกใจจนตายไปเสียล่ะ ผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นมีราคาห้าสิบตำลึงเงิน นั่นคือสิ่งที่ฮูหยินของข้าใช้เงินสี่ร้อยตำลึงเงินเพื่อสั่งทำออกมาแปดผืน แล้วหนึ่งในนั้นไปอยู่กับเจ้าได้อย่างไร!”
ว่าอย่างไรนะ?
เมื่อกุ้ยตงเหมยได้ยินสิ่งนี้ ดวงตาของนางก็เบิกกว้าง
ผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ราคาห้าสิบตำลึงเงินเงิน?
แพงเกินไปแล้ว!
อย่างไรก็ตาม สิ่งที่น่าตะลึงยิ่งกว่านั้นคือเบื้องหลังของมัน นางบอกว่าผ้าเช็ดหน้าผืนนี้เป็นของฮูหยินของนาง? เป็นไปได้อย่างไร ผ้าเช็ดหน้าผืนนี้เป็นของกู้ซินเถาต่างหาก!
การแสดงออกของกุ้ยตงเหมยเปลี่ยนไปทันที และคราวนี้นางก็เข้าใจว่าทำไมคนเหล่านี้ถึงมองนางอย่างดุร้าย
พวกนางคิดว่าตนเป็นคนขโมยผ้าเช็ดหน้าไป!
แต่ผ้าเช็ดหน้าผืนนี้เป็นของกู้ซินเถา ไม่ใช่ของนาง!
ขณะที่กุ้ยตงเหมยกำลังจะอ้าปากอธิบาย ก็มีเสียงเพี๊ยะและมีดาวสีทองลอยอยู่ตรงหน้าของนาง แก้มซ้ายของนางเจ็บแปลบ และหูของนางก็ส่งเสียงวิ้ง ๆ “คนบ้านนอกไร้ยางอาย เจ้ากล้าดีอย่างไรมาขโมยผ้าเช็ดหน้าของฮูหยินของข้า แล้วยังทำตัวเย่อหยิ่งถึงเพียงนี้ เจ้ารู้หรือไม่ว่าฮูหยินของข้าเป็นใคร หากพูดออกไปเจ้าคงจะตกใจตายแน่!”
“ข้า…ไม่ใช่…ข้า…” กุ้ยตงเหมยรู้สึกกลัวจริง ๆ ในตอนนี้แก้มซ้ายของนางเจ็บมาก และหูของนางก็ยังส่งเสียงวิ้ง เพื่อที่จะป้องกันไม่ให้คนเหล่านี้ทุบตีตัวเองอีกครั้ง กุ้ยตงเหมยก็เปิดปากจะพูดอีกครั้ง
แต่คนเหล่านี้ ไม่ว่าจะเป็นสาวรับใช้หรือหญิงรับใช้ชราก็ไม่ชอบท่าทีของกุ้ยตงเหมยมานานแล้ว
เป็นเพียงสาวชาวบ้าน แต่กลับมาวางอำนาจ!
กล้าดีอย่างไรถึงใช้หลี่ฝานไปกดดันฮูหยิน? ไม่ได้มองตนเองเลยหรือว่ามีเท่าไร แล้วยังกล้ามาข่มขู่ฮูหยินอีก แต่ที่น่าเกลียดยิ่งกว่านั้นคือ กุ้ยตงเหมยผู้นี้ขโมยผ้าเช็ดหน้าของฮูหยินของนางไปจริง ๆ
กุ้ยตงเหมยไม่รู้ว่าคนเหล่านี้ที่อยู่ตรงหน้าตนเอง ในเวลานั้นพวกนางทั้งหมดได้รับบาดเจ็บเพียงใดเพราะผ้าเช็ดหน้าผืนนี้
สาวรับใช้เหล่านี้เกือบจะถูกฮูหยินเจียงขับไล่ออกจากตระกูลเจียงเพียงเพราะพวกนางหาผ้าเช็ดหน้าที่หายไปไม่พบ และไม่รู้ว่าผ้าเช็ดหน้าหายไปไหน!
ถ้าหญิงรับใช้ชราไม่ได้พูดอะไรดี ๆ ต่อหน้าฮูหยิน เกรงว่าไม่รู้ว่าตอนนี้พวกนางจะไปอยู่ที่ไหน
พวกนางทั้งหมดเป็นคนจน คนเหล่านี้เป็นเด็กหญิงที่อายุเท่ากับกุ้ยตงเหมย หรือเป็นหญิงรับใช้ที่มีอายุ ถ้าพวกนางถูกไล่ออกจากตระกูลเจียงในวัยนี้ พวกเขาจะไปอยู่ที่ไหน? หากไม่มีแหล่งรายได้และที่พักพิงจากลมและฝน คนเหล่านี้จะต้องตายอย่างแน่นอน!
แล้วพวกเขาจะไม่มีความแค้นที่ลึกซึ้งเช่นนี้ได้อย่างไร!
คนทั้งหมดทั้งตบและเตะจนกุ้ยตงเหมยกรีดร้องและร้องไห้อย่างน่าสังเวช แต่คนเหล่านั้นก็ยังไม่ยอมแพ้ราวกับต้องการปลดปล่อยความแค้นทั้งหมดที่มีในใจออกไป
กุ้ยตงเหมยไม่มีกำลังที่จะโต้กลับ นางทำได้แค่นอนราบกับพื้นโดยเอามือกุมศีรษะ นางถูกเตะจนกลิ้งไปมาราวกับลูกหนัง กุ้ยตงเหมยรู้สึกเพียงว่าร่างกายของนางเจ็บปวดและกำลังจะแตกสลายจากการถูกคนเหล่านี้ทุบตี!
ครั้นกุ้ยตงเหมยคิดว่านางกำลังจะตายที่นี่ในวันนี้ เสียงก็ดังขึ้น “เอาล่ะ พอได้แล้ว”
การกระทำของคนเหล่านั้นหยุดเคลื่อนไหว ตะโกนตอบรับหญิงชราทีละคน
ด้วยดวงตาเชียวช้ำของนาง กุ้ยตงเหมยเห็นหญิงรับใช้ที่จะมาสอนบทเรียนให้ตนในร้านจิ่นฝู และเห็นว่าหญิงรับใช้ชราผู้นั้นจ้องมองที่ตนด้วยท่าทางเย็นชา
นางเอ่ยถามว่า “ผ้าเช็ดหน้าผืนนี้เจ้าไปเอามาจากที่ไหน?”
กุ้ยตงเหมยต้องการที่จะพูด แต่มุมปากของนางเจ็บจนต้องกัดฟันด้วยความเจ็บปวด เมื่อเห็นว่ากุ้ยตงเหมยไม่ได้พูดอะไร หญิงรับใช้ชราก็กวักมือเรียกทันที “หากแม่นางผู้นี้ไม่พูดอะไร เจ้าก็ดูแลอย่างดีจนกว่านางจะเต็มใจพูด!”
เมื่อคนเหล่านั้นได้รับคำสั่ง พวกเขาก็กำลังจะเข้ามา กุ้ยตงเหมยไม่สนใจความเจ็บปวดที่มุมปาก นางจึงอดทนต่อความเจ็บปวดและตะโกนอย่างรวดเร็วว่า “ข้าเจอผ้าเช็ดหน้าผืนนี้อยู่บนพื้น ข้าจึงเก็บมันขึ้นมา หลังจากนั้นข้าเพิ่งรู้ว่ามันเป็นของกู้ซินเถา! นางบอกว่านางทำผ้าเช็ดหน้าหาย!”
มุมปากของกุ้ยตงเหมยถูกดึงจากการอ้าปากพูดอย่างเจ็บปวด ขณะที่นางพูด แผลที่มุมปากของนางก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง และเลือดก็ไหลออกมา
กุ้ยตงเหมยเช็ดมุมปากของนางอย่างขอไปทีและพูดต่อ “นางทำผ้าเช็ดหน้านี้หล่นไว้ที่พื้น ข้าก็ไม่รู้ว่านางไปได้มาจากไหน ข้าแค่เก็บมันขึ้นมา ข้าไม่ได้ขโมยผ้าเช็ดหน้าของฮูหยินของเจ้า ข้าไม่ได้ทำ ข้าไม่ได้ทำ!ข้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฮูหยินของเจ้าเป็นใคร! แล้วข้าจะขโมยผ้าเช็ดหน้าของนางไปได้อย่างไร!”
กุ้ยตงเหมยแทบไม่สนใจความเจ็บปวดที่มุมปาก มันเจ็บเล็กน้อย แต่มันก็คุ้มค่าที่จะหลีกเลี่ยงการถูกทุบตีและถูกเตะ
กุ้ยตงเหมยร้องไห้อย่างหนัก และคราวนี้นางก็รู้ว่าทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงถามนางว่าแซ่ของนางคือกู้ใช่หรือไม่
กู้ซินเถา เจ้าเกือบจะฆ่าข้าด้วยการขโมยของของคนอื่น!
กุ้ยตงเหมยบ่นกู้ซินเถาในใจ ในเวลานั้นเมื่อกู้ซินเถามองหาผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ ในใจของนางเป็นกังวลอย่างมาก แต่กุ้ยตงเหมยกลับซ่อนมันไว้และไม่คืนให้กู้ซินเถา
การแก้แค้นครั้งนี้เป็นสิ่งที่นางสมควรได้รับมากที่สุด
ทันทีที่หญิงรับใช้ชราได้ยิน นางก็เข้าใจในทันที แล้วหันหลังเดินออกไป
สาวรับใช้สองสามคนก็ตามหลังหญิงรับใช้ชราออกไป
กุ้ยตงเหมยคลานอยู่บนพื้น หลังจากรอเป็นเวลานาน แต่ก็ไม่ได้ยินใครพูดอะไร นางจึงเงยหน้าขึ้นมองอย่างระมัดระวัง
