บทที่ 501 ไปฟ้องร้องกับทางการเพื่อทวงความยุติธรรม
บทที่ 501 ไปฟ้องร้องกับทางการเพื่อทวงความยุติธรรม
ในกระท่อมที่ทรุดโทรมนี้มีร่างของคนอื่นที่ไหนกัน
พวกนางทั้งหมดจากไปแล้ว
กุ้ยตงเหมยไร้เรี่ยวแรงและทรุดลงก้นกระทบพื้น ความเจ็บปวดจากการถูกทำร้าย ทำให้นางไม่อาจลุกขึ้นยืนได้
นางเจ็บปวดที่ใบหน้า เกรงว่ายามนี้ใบหน้าของนางคงบวมช้ำ
กุ้ยตงเหมยไม่มีเรี่ยวแรง ดังนั้นนางจึงทำได้เพียงนอนลงในกระท่อมที่ทรุดโทรมนี้ และผล็อยหลับไปครู่หนึ่ง
เมื่อนางตื่นขึ้นอีกครั้ง ข้างนอกก็มืดแล้ว
กุ้ยตงเหมยทนต่อความเจ็บปวดและกลับไปที่ร้านจิ่นฝู นางพลันเห็นกุ้ยซื่อและกุ้ยสวิ้นเหอยืนอยู่ที่ทางเข้าของร้านจิ่นฝู
หลังจากได้ยินกุ้ยตงเหมยเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังแล้ว กุ้ยสวิ้นเหอก็โกรธทันที “สตรีผู้นี้ช่างไร้ยางอายนัก! นางจับคนผิดแล้วก็จากไป ลูกสาวของข้าถูกนางทุบตีจนเป็นเช่นนี้ ยังจะมีกฎหมายบ้านเมืองอยู่หรือไม่?”
กุ้ยซื่อกอดกุ้ยตงเหมยไว้ ก่อนพินิจดูกุ้ยตงเหมยที่จมูกช้ำและใบหน้าบวมจากการถูกตี หัวใจของนางพลันเจ็บปวดเสียยิ่งกว่าถูกตีที่ร่างกาย
“ท่านแม่…” กุ้ยตงเหม่ยพูดเพียงคำเดียว แผลที่มุมปากของนางก็ทำให้นางแสยะปากด้วยความเจ็บ
เมื่อเห็นความเจ็บปวดของลูกสาว หัวใจของกุ้ยซื่อก็แทบแตกสลาย “ตงเหมย อย่าพูดเลย ไปหาหมอเถอะ ไปหาหมอกันเถอะ!”
กุ้ยชุนเจียวซึ่งอยู่ด้านข้างก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วเพื่อพยุงกุ้ยตงเหมย และพูดอย่างลำบากใจว่า “ตงเหมย อย่าเพิ่งพูดตอนนี้”
กุ้ยชุนเจียวรู้สึกอึดอัดยิ่งนักเมื่อเห็นกุ้ยตงเหมยถูกทุบตีเช่นนี้
“สามี ตงเหมยของพวกเราจะถูกรังแกเปล่า ๆ ไม่ได้นะ ไปฟ้องร้องกับทางการ ต้องไปฟ้องร้องกับทางการ มีกฎหมายบ้านเมืองหรือไม่ ยังมีกฎหมายบ้านเมืองอยู่หรือไม่” กุ้ยซื่อปลอบกุ้ยตงเหมยแล้วพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “ไม่ว่าคนผู้นั้นจะเป็นใครก็ตาม แต่มาทุบตีคนอื่นโดยไม่มีเหตุผลเช่นนี้ นึกว่าจะจบง่าย ๆ หรือ?”
ในเวลานี้ มีคนออกมาจากข้างใน เมื่อเห็นกุ้ยตงเหมยถูกทุบตีจนหน้าบวมจมูกม่วงช้ำ เขาก็ตกใจและได้ยินว่าคนเหล่านี้กำลังจะไปฟ้องร้องกับทางการ
คนรับใช้ผู้นั้นรีบเกลี้ยกล่อม “ทุกท่าน ข้าไม่แนะนำให้เจ้าไปฟ้องร้องกับทางการ! เจ้ารู้หรือไม่ว่าวันนี้ลูกสาวของเจ้าล่วงเกินผู้ใดไป?”
กุ้ยซื่อตะโกน แต่ในใจนางไม่ค่อยมั่นใจนัก “ไม่สำคัญว่านางจะล่วงเกินผู้ใด แค่พูดจาเหลวไหลกับเก็บของของผู้อื่นได้ จำเป็นต้องทุบตีลูกสาวของข้าจนเป็นเช่นนี้หรือ? ที่นี่ยังมีกฎหมายหรือไม่?”
“ท่านป้าผู้นี้ ในเมืองหลิวเจีย จวนเจียงคือกฎหมาย!” คนรับใช้พูดอย่างเคร่งขรึม
“อะไรนะ นี่มัน…ตระกูลเจียงงั้นหรือ?” กุ้ยสวิ้นเหอเป็นช่างฝีมือที่เดินทางขึ้นเหนือล่องใต้ และมักมาทำงานที่เมืองหลิวเจีย เมื่อเขาได้ยินว่าผู้หญิงที่กุ้ยตงเหมยล่วงเกินมาจากตระกูลเจียง เขาก็ตะลึง…
กุ้ยซื่อที่อยู่ข้าง ๆ ไม่รู้อะไรมาก เมื่อเห็นกุ้ยสวิ้นเหอกังวลใจ นางก็พูดอย่างไม่พอใจว่า “ตระกูลเจียงแล้วอย่างไร พวกเขาสามารถใหญ่โตกว่าขุนนางได้หรือ! พวกเราไม่สามารถปล่อยเรื่องนี้ไปได้ ลูกสาวของพวกเราจะทุบตีเปล่า ๆ เช่นนี้ไม่ได้!”
กุ้ยซื่อกำลังจะจากไปพร้อมกับกุ้ยตงเหมย แต่กุ้ยสวิ้นเหอดึงนางกลับมาทันเวลา เขากล่าวด้วยท่าทางประหม่าและมีความวิตกกังวลบนใบหน้าว่า “ลืมมันไปเถอะ! ยั่วยุตระกูลเจียงไป พวกเราก็ไม่ได้ผลดีอะไร!”
“เจ้าพูดอะไร สามี!” เมื่อกุ้ยซื่อได้ยินว่ากุ้ยสวิ้นเหอขี้ขลาดจริง ๆ ใบหน้าของนางก็เต็มไปด้วยความโกรธ “ท่านกลัว แต่ข้าไม่กลัว!”
“ท่านป้าผู้นี้ คนที่ไม่รู้ย่อมไม่กลัวหรอก รู้ไหมว่าตระกูลเจียงที่อยู่ในเมืองหลิวเจียนั้นมีทั้งอำนาจและความมั่งคั่ง ตระกูลเจียงเองก็มีญาติห่าง ๆ ที่เป็นขุนนางระดับสูงในเมืองหลวงด้วย หากพวกเขาอยากจะฆ่าท่านก็ง่ายดายเหมือนบีบมดสองสามตัว วันนี้แม่นางผู้นี้ทำเรื่องเหลวไหลมากมายในร้านอาหารของข้า ซึ่งทำให้ฮูหยินเจียงไม่พอใจ ที่ถูกทุบตีถือว่าแม่นางผู้นี้โชคดีแล้ว อย่างน้อยนางก็รักษาชีวิตเอาไว้ได้ ถ้ายังไม่พอใจอีกก็ไปหาฮูหยินเจียงเถอะ ถึงเวลานั้น เกรงว่าพวกเจ้าทั้งครอบครัวต้องจ่ายราคาหนักแน่!”
คนรับใช้กวาดสายตาไปรอบ ๆ ผู้คนในตระกูลกุ้ย ดวงตาของเขาเย็นชานัก ซึ่งสิ่งที่เขาพูดทำให้กุ้ยซื่อขนลุกชันทันที
กุ้ยซื่อก้าวไปข้างหน้าและต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง ก่อนเห็นกุ้ยชุนเจียวดึงเสื้อผ้าของนางไว้และพูดด้วยความกลัวว่า “ท่านแม่…”
น้ำเสียงเต็มไปด้วยความกลัวและหวาดหวั่น!
คำพูดของคนรับใช้ผู้นี้ดูเหมือนไม่ใช่เรื่องโกหก!
แม้แต่บิดาของนางก็ยังหวาดกลัว
ดูเหมือนว่าตระกูลเจียงนี้ไม่ใช่คนที่พวกนางจะสามารถยั่วยุได้!
กุ้ยตงเหมยอาจถูกทุบตีเปล่า ๆ ก็จริง แต่นางก็ยังรักษาชีวิตของนางไว้ได้!
“ลืมมันไปเสียเถอะ! ตระกูลเจียงแข็งแกร่งมากจนเราไม่สามารถสู้ได้! ตงเหมยถูกทุบตีไปแล้วก็กลับไปหาหมอแล้วลืมมันไปซะ! อย่าไปที่นั่นเลย ไม่เช่นนั้นครอบครัวของเราคงต้องจ่ายในราคาที่หนักหนาจริง ๆ!” กุ้ยสวิ้นเหอพูดอย่างจนใจ
ใบหน้าของกุ้ยซื่อเต็มไปด้วยความไม่พอใจและความโกรธ นางขุ่นเคืองที่กุ้ยสวิ้นเหอขี้ขลาด ลูกสาวของเขาถูกทุบตีเช่นนี้ เขายังคงเฉยเมย แต่คำพูดของกุ้ยสวิ้นเหอก็มีเหตุผลเช่นกัน
กุ้ยซื่อก้มศีรษะลงเล็กน้อย ชั่งน้ำหนักความคิดซ้ำแล้วซ้ำอีก และตัดสินใจที่จะไม่พูดถึงเรื่องการฟ้องร้องกับทางการ
กุ้ยตงเหมยที่อยู่ด้านข้างไม่เห็นด้วยและตะโกนสุดเสียงว่า “ท่านพ่อ ท่านแม่ จะไม่แก้แค้นให้ข้าหรือ? ถ้าท่านกลัวตระกูลเจียงก็ไปหาเถ้าแก่หลี่สิ แล้วเถ้าแก่หลี่จะต้องคืนความยุติธรรมให้ข้าอย่างแน่นอน ข้าจะไปหาเถ้าแก่หลี่! ข้าจะไปหาเถ้าแก่หลี่!” หลังจากพูดจบ นางก็พยายามดิ้นรนออกจากอ้อมกอดของกุ้ยซื่อ และคิดว่าจะวิ่งตรงไปที่ร้านจิ่นฝู
พวกกุ้ยซื่อทั้งสามคนรู้สึกผิดเล็กน้อยต่อกุ้ยตงเหมย แต่เมื่อพวกเขาได้ยินเรื่องนี้ ทั้งสามคนก็ตาสว่างขึ้นทันที
คนรับใช้ที่อยู่ถัดจากเขาเห็นว่า ในขณะนี้กุ้ยตงเหมยยังไม่ลืมที่จะพบเถ้าแก่หลี่ก็พูดอย่างไม่พอใจ “แม่นางผู้นี้ ข้าบอกเจ้าไปแล้วว่าเจ้าของร้านของข้าไม่อยู่ที่นี่ เจ้าอย่าได้หวังเลย! ถึงเจ้าของร้านของข้าอยู่ที่นี่ เขาก็จะไม่ทวงความยุติธรรมให้กับเจ้า!”
เมื่อกุ้ยตงเหมยได้ยินเช่นนี้ จมูกของนางก็พองขึ้นด้วยความโกรธ นางพลันชี้ไปที่คนรับใช้ด้วยนิ้วที่สั่นเทาและกล่าวว่า “เจ้าเป็นตัวอะไร ข้าอยากพบเถ้าแก่หลี่ เจ้ากล้าหยาบคายกับข้าได้อย่างไร พี่สาวข้าเป็นผู้มีพระคุณของเถ้าแก่หลี่นะ…”
ในตอนแรกกุ้ยชุนเจียวยังคงกังวล แต่เวลานี้เมื่อนางได้ยินคนรับใช้บอกว่าหลี่ฝานไม่อยู่ หินก้อนใหญ่ในใจนางก็วางลงได้ในที่สุด
เมื่อได้ยินว่ากุ้ยตงเหมยเริ่มกราดเกรี้ยวมากขึ้นเรื่อย ๆ ใบหน้าของคนรับใช้ก็แสดงอาการไม่พอใจ กุ้ยซื่อรีบเอามือปิดปากของกุ้ยตงเหมยและลากนางกลับไป
“อื้อ…ฮื้อ ๆ…” ร่างของกุ้ยตงเหมยดิ้นพล่าน เพราะมือของกุ้ยซื่อปิดปากของนางไว้ นางจึงทำได้เพียงเบิกตากว้างและคร่ำครวญ
“ข้าขอโทษน้องชายผู้นี้ หากเถ้าแก่หลี่กลับมาโปรดอย่าพูดถึงเรื่องนี้ อย่าพูดถึงมันเลย อย่าพูดถึงมันเลยนะ!” กุ้ยสวิ้นเหอโค้งคำนับพลางขอร้องคนรับใช้
