บทที่ 547+458 การแสดง/หลี่ฝานลวนลามข้า
บทที่ 547 การแสดง
เมื่อเห็นว่ากุ้ยตงเหมยตกลง กุ้ยซื่อก็ดีใจอย่างถึงขีดสุด “ลูกสาวที่ดีของข้า ไม่ต้องเป็นกังวลไป คราวนี้ข้าจะให้เจ้าทำตามความปรารถนา!”
หลี่ฝานเป็นคนเช่นไร หากนางปีนป่ายขึ้นไปได้ ไม่ใช่แค่กุ้ยตงเหมย แม้แต่กุ้ยซื่อ กุ้ยสวิ้นเหอและกุ้ยชุนเจียวก็สามารถสวมใส่เสื้อผ้าที่งดงาม และกินอาหารชั้นดีได้ตลอดชีวิตโดยไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับอาหารและเสื้อผ้า!
กุ้ยซื่อคิดเรื่องนี้อยู่ในใจและอธิบายแผนการให้กุ้ยตงเหมยฟัง จากนั้นจึงรีบพากุ้ยตงเหมยไปที่บ้านของหัวหน้าหมู่บ้านเหลียง
กู้หนิงผิงกลับมาจากการตักน้ำ และบังเอิญเห็นท่าทางที่เร่งรีบของกุ้ยซื่อกับกุ้ยตงเหมย หลังจากกลับมา เขาก็บอกเรื่องนี้แก่กู้เสี่ยวหวาน
กู้เสี่ยวหวานตกใจ กุ้ยตงเหมยกลับมาแล้วหรือ?
กุ้ยตงเหมยกับกุ้ยซื่อที่มีท่าทางเช่นนั้น พวกเขาคิดจะไปไหนกันแน่?
“เจ้าเห็นพวกนางเข้าไปในบ้านใครหรือไม่?” กู้เสี่ยวหวานถามด้วยความกังวล
“ข้าเห็น พวกเขาไปที่บ้านของหัวหน้าหมู่บ้านเหลียง!”
เป็นหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงอีกแล้ว กุ้ยซื่อผู้นี้จะไม่ยอมแพ้จนกว่าจะบรรลุเป้าหมายสินะ!
กุ้ยซื่อไปหาหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงเพื่อทำอะไรอีก? ทั้งยังพากุ้ยตงเหมยไปด้วย
กู้เสี่ยวหวานเหลือบไปที่ฉินเย่จือและพบว่าเขากำลังขมวดคิ้ว “เสี่ยวหวาน ข้าเดาว่ากุ้ยซื้อผู้นี้จะไม่ปล่อยเรื่องนี้ไปเฉย ๆ แน่”
หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงเป็นผู้อาวุโสของหมู่บ้าน และเมื่อทุกคนมีเรื่องก็ต้องไปหาเขา! การที่กุ้ยซื่อพากุ้ยตงเหมยไปหาหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงจะต้องมีบางอย่างที่ยุ่งยากแน่!
“ข้าก็คิดเช่นนั้น และข้าคิดว่าเรื่องนี้ต้องเกี่ยวข้องกับหลี่ฝานแน่!” กู้เสี่ยวหวานถอนหายใจยาว หลี่ฝานบอกว่าตนเองไม่ต้องสนใจเรื่องนี้ แต่นางจะเพิกเฉยได้อย่างไร!
กู้เสี่ยวหวานครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและพูดอย่างกังวลว่า “พี่ใหญ่ฉิน ดูเหมือนว่าเราจะต้องไปที่ร้านจิ่นฝูอีกครั้งแล้วล่ะ กุ้ยซื่อ กุ้ยตงเหมย และหัวหน้าหมู่บ้านเหลียง เกรงว่าคนเหล่านั้นจะกำลังคิดเรื่องสกปรก! พวกเรารีบไปบอกท่านลุงหลี่เพื่อจะได้เตรียมตัวรับมือกับพวกนาง!”
“ตกลง! ข้าจะไปเอาวัวเทียมเกวียน!” หลังจากที่ฉินเย่จือพูดจบ เขาก็รีบไปเอาวัวเทียมเกวียน พวกเขาทั้งสองไม่สนใจแม้แต่จะกินข้าว และรีบเข้าไปในเมืองทันที
เมื่อทั้งสองมาถึงเมืองหลิวเจีย ครั้นได้พบกับหลี่ฝานจึงบอกเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้ทันที จากนั้นก็เห็นเสี่ยวเซิ่งจื่อเข้ามาและเคาะประตู สีหน้าของเขาย่ำแย่ “เถ้าแก่ คนพวกนั้นมาที่นี่อีกแล้ว!”
คนเหล่านั้นที่เสี่ยวเซิ่งจื่อกล่าวถึงนั้นคือ กุ้ยซื่อ กุ้ยตงเหมย และหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงที่กู้เสี่ยวหวานพูดถึงเมื่อครู่
ใบหน้าของกู้เสี่ยวหวานมืดมนเล็กน้อย “ท่านลุงหลี่ ตอนนี้ควรทำอย่างไรดี?”
หลี่ฝานยิ้มอย่างโล่งใจให้กู้เสี่ยวหวาน “ทหารมาใช้ขุนพลต้านรับ น้ำมาใช้ดินต้าน*[1] เจ้าซ่อนตัวอยู่หลังม่านนี้ เพื่อที่จะได้ยินกลอุบายที่พวกนางกำลังจะเล่นคืออะไร”
กู้เสี่ยวหวานตอบรับและซ่อนตัวอยู่หลังม่าน หลังจากวางม่านหนักลงแล้ว คนข้างนอกก็มองไม่เห็นด้านในเลย ผลไม้และชาหอมกรุ่นถูกถูกเตรียมไว้แล้ว ทันทีที่กู้เสี่ยวหวานนั่งลง นางก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของกุ้ยซื่อดังมาจากด้านนอก
“ไอโหยว ข้าไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว ข้าไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว!” กุ้ยซื่อน้ำหูน้ำตาไหล ร้องไห้ฟูมฟายราวกับใจสลาย
กุ้ยตงเหมยที่อยู่ข้าง ๆ ก็ไม่ต่างกันมากนัก ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยน้ำตาที่ทำให้คนที่เห็นรู้สึกเป็นทุกข์มาก!
*[1] หมายถึง ไม่ว่าจะมาวิธีไหนก็สามารถรับมือได้
…
บทที่ 548 หลี่ฝานลวนลามข้า
“ท่านแม่ อย่าทำเช่นนี้ ท่านร้องไห้จนข้าไม่สบายใจแล้ว!”
“ไม่สบายใจ? เจ้าเด็กโง่ เจ้าจะปล่อยให้คนเอาเปรียบเจ้าได้อย่างไร และยังทำเหมือนกับไม่มีอะไรอีก! โอ้สวรรค์ ทำไมลูกสาวที่ข้าให้กำเนิดถึงโง่เขลาได้เช่นนี้!” กุ้ยซื่อตะโกนเสียงดัง ร้องไห้ครวญครางเสียงดังราวกับกลัวผู้อื่นจะไม่ได้ยิน
อย่างไรก็ตาม ณ เวลานี้ ยังดีที่ไม่มีลูกค้าคนอื่นในร้านอาหาร ยกเว้นคนรับใช้ ดูเหมือนว่ากุ้ยซื่อยังมีความละอายอยู่ จึงมาคร่ำครวญในตอนที่ไม่มีใคร
อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าจะมีคนมากหรือน้อย หากแต่หลี่ฝานก็ไม่ได้สนใจ
กุ้ยซื่อไม่พอใจ หลังจากที่นางพูดจบ นางบิดหูกุ้ยตงเหมยสองครั้งด้วยความโกรธ นั่นทำให้กุ้ยตงเหมยร้องไห้ออกมา
จากนั้นภายใต้คำสั่งของกุ้ยซื่อ กุ้ยตงเหมยหัวใจเต้นแรงและคุกเข่าลงต่อหน้าหลี่ฝาน “เถ้าแก้หลี่ ข้าขอร้อง ช่วยข้าด้วย แม่ของข้าจะฆ่าข้าแล้ว!”
หลี่ฝานจ้องมองสองแม่ลูกอย่างว่างเปล่า “โอ้? ฆ่าเจ้าหรือ? ไม่รู้ว่าไปทำอะไรมากันแน่ ทำไมแม่ของเจ้าจึงจะฆ่าเจ้าล่ะ?”
“เถ้าแก่หลี่?” ทันทีที่กุ้ยตงเหมยได้ยินหลี่ฝานพูด นางก็เงยหน้าขึ้นพร้อมกับถอนหายใจด้วยสีหน้าเศร้า “เถ้าแก่หลี่ลืมสิ่งที่บอกข้าก่อนหน้านี้ได้อย่างไร? ท่านห้ามไม่ให้ข้าบอกท่านแม่ แต่นางสามารถคาดเดามันได้ และข้าก็ไม่อาจปิดบังได้อีกต่อไป!”
“ซ่อนหรือ? เจ้าเด็กโง่ เรื่องเช่นนี้เจ้าจะมาปิดบังได้อย่างไร? เจ้าใจแคบเกินไปหรือเปล่า!” เมื่อกุ้ยซื่อได้ยินคำพูดของตงเหมย นางก็ตำหนิทันที “ชื่อเสียงของเจ้าเสียไปแล้ว เจ้าจะยังปิดบังอยู่อีกด้วยเหตุอันใด อนาคตเจ้าจะแต่งงานได้อย่างไร! ไอ๊หยา…” กุ้ยซื่อร้องไห้อย่างอนาถราวกับว่านางเป็นคนที่สูญเสียชื่อเสียงเอง
กู้เสี่ยวหวานที่อยู่ข้างในได้ยินเสียงสบถ และเสียงกลิ้งไปมาของกุ้ยซื่อ ทั้งยังได้ยินเสียงร่ำไห้ของกุ้ยตงเหมย
หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงไม่ได้บอกกุ้ยซื่อหรือว่ากุ้ยตงเหมยไปอยู่ในที่ใด? เป็นไปได้ไหมว่าเขาถูกกุ้ยซื่อเกลี้ยกล่อมอีกครั้ง?
เงินนั้นเป็นสิ่งล่อตาล่อใจถึงขนาดนั้นเลยหรือ?
กุ้ยซื่อให้คำมั่นสัญญาอะไรกับหัวหน้าหมู่บ้านเหลียง เขาจึงไม่สนใจหน้าของเขาและมาเป็นธุระให้กับครอบครัวกุ้ย?
ในเวลานี้ หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงเปิดปากของเขาอย่างรวดเร็ว ดวงตาของเขาจ้องตาโต “หลี่ฝาน เจ้าเป็นคนที่น่าเคารพและยังคงเป็นสุภาพบุรุษที่ดี แต่สิ่งที่เจ้าทำนั้นมากเกินไป! ถึงกับหลอกข้าว่ากุ้ยตงเหมยไม่ได้อยู่ในร้านจิ่นฝูของเจ้า!”
กุ้ยซื่อ กุ้ยตงเหมย และหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงต่างพูดเสียงดัง แต่หลี่ฝานไม่ได้พูดอะไรแม้แต่น้อย แต่เสี่ยวเซิ่งจื่อที่อยู่ข้าง ๆ แทบคลั่ง “หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงหมายความว่าอย่างไร? ไม่กี่วันที่ผ่านมา ข้าได้บอกอย่างชัดเจนแล้วว่ากุ้ยตงเหมยไม่ได้อยู่ในร้านจิ่นฝูของข้า!”
“เจ้ากำลังหลอกใครอยู่! หากตงเหมยไม่ได้อยู่ในร้านจิ่นฝู แล้วนางจะร้องไห้กลับมาและบอกว่าหลี่ฝานลวนลามนางหรือ?” หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงพูดด้วยความไม่พอใจ
ว่าอย่างไรนะ ลวนลามกุ้ยตงเหมย? หลี่ฝานน่ะหรือ?
กู้เสี่ยวหวานหัวเราะเยาะและคิดว่ากุ้ยตงเหมยบ้าไปแล้ว ถึงสามารถพูดเช่นนี้ได้?
กู้เสี่ยวหวานแทบรอไม่ไหวที่จะรีบออกไปตอนนี้และตบกุ้ยซื่อ!
แม่ลูกคู่นี้ไม่ละอายบ้างเลยหรือ? พวกนางไร้ยางอายถึงเพียงนี้ พวกนางไม่สนใจกุ้ยชุนเจียวแล้วหรือ?
