บทที่ 615 เขาถูกคุณไสย
บทที่ 615 เขาถูกคุณไสย
ไหนเลยจะมีสภาพกร่างเหมือนวันปกติ แต่สภาพเช่นนั้นก็ทำให้หมอหม่ารู้สึกกลัวนิดหน่อย!
เขาเองก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่ประตูบ้านของกู้เสี่ยวหวานวันนี้!
หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงถามกู้เสี่ยวหวานสองสามคำ จากนั้นก็ชี้ไปที่กู้เสี่ยวหวานและถามด้วยท่าทางหวาดกลัวว่านางเป็นใคร แล้วบอกว่ามีผี ๆ หมอหม่าไม่ได้อยู่ในเวลานั้น แต่ได้ฟังคำบอกเล่าจากภรรยาของตน
เพียงแค่ฟังคำอธิบายดังกล่าว หมอหม่าก็รู้สึกกลัวเล็กน้อย ซึ่งตอนนี้เมื่อเขาเห็นสภาพของหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงก็ยิ่งกลัวมากขึ้นไปอีก!
“สถานการณ์ของสามีเจ้าแย่ยิ่งนัก!” หมอหม่าพูดด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ ขณะเอากล่องยาด้านมาวางที่หน้าอกพลางมองดูหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงอย่างระมัดระวัง ด้วยกลัวว่าเขาจะพุ่งเข้ามา
“ข้าย่อมรู้ว่าสภาพไม่ดี ถึงเรียกเจ้ามาที่นี่!” หญิงชราโกรธเคืองและด่าทอ
การเป็นภรรยาของหัวหน้าหมู่บ้านนั้นดียิ่ง ถ้าไม่พอใจก็ด่าว่าคน โดยที่อีกฝ่ายตอกกลับไม่ได้!
ทางหมอหม่าเองก็ก้มหน้าลงไม่กล้าพูดอะไร ได้แต่กล่าวต่อไปว่า “ให้ข้าดู ให้ข้าดู!”
หลังจากพูดเสร็จ เขาก็ก้าวไปข้างหน้าสองก้าวและอ้อนวอนอย่างขมขื่น “หัวหน้าหมู่บ้านเหลียง อย่าสร้างปัญหาอีกต่อไป อย่าสร้างปัญหาอีกต่อไปเลย ถ้าท่านสร้างปัญหาอีก ท่านจะทำให้พวกเราเป็นห่วงจนตาย!”
แต่หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงเมินเฉยและตะคอกใส่เขา “อ้าาาา!!!” หมอหม่ากรีดร้องด้วยความตกใจ แล้วถอยกลับอย่างกลัวแทบตาย ไม่ต้องพูดว่าถึงหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงยังเอ่ยต่อว่ามีผี และตรงนั้นมีผีก็มองดูอยู่ สภาพของอีกฝ่ายตอนนี้ดูเหมือนผียิ่งกว่าเสียอีก!
หมอหม่าตกใจจนตัวสั่น!
“ทำไมเจ้าไม่ขึ้นไปดู!” หญิงชราเป็นกังวล เมื่อเห็นหมอหม่าตกใจ นางก็หลบซ่อน ณ เวลานี้ผมของหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงถูกอีกฝ่ายดึงทึ้งหลายรอบจนยุ่งเหยิง ซึ่งดูเหมือนผีจริง ๆ
“ข้า… ข้า…” หมอหม่ามองภรรยาของหัวหน้าหมู่บ้านเหลียง จากนั้นก็เหลือบมองไปที่หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงด้วยความหวาดผวา เขาไม่กล้าที่จะก้าวไปข้างหน้าจริง ๆ!
ในขณะนี้หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงดูเหมือนป่วยที่ไหน เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นเหยื่อของคุณไสย!
คุณไสย?!
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ดวงตาของหมอหม่าก็เป็นประกาย ก่อนเขาจะถามเหลียงซื่อว่า “ฮูหยิน หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงมีสภาพเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อใดหรือ?”
“จะเป็นเมื่อไรได้อีก?” เมื่อเหลียงซื่อพูดเรื่องนี้ นางก็ขบฟันด้วยความเกลียดชัง “ไม่ใช่ที่บ้านของนังเด็กสมควรตายจากตระกูลกู้หรือ? สามีของข้าคุยกับนางสองสามคำ เขาก็เป็นแบบนี้แล้ว พอกลับมาอาการก็แย่ลงเรื่อย ๆ ข้าวิ่งวุ่นมาหนึ่งคืน ข้าไม่ได้หลับตาแม้แต่น้อย ข้าหมดแรงจริง ๆ!”
ที่แท้ก็เป็นเช่นนั้น หมอหม่าเหลือบมองที่หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงและคิดหาวิธีหลบหนี
“จากที่ข้าเห็นสภาพหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงในตอนนี้ เขาไม่ได้ป่วย!” หมอหม่ากล่าว
“เขาไม่ได้ป่วยหรือ? จะเป็นไปได้อย่างไร? สภาพของเขาเป็นเช่นนี้ ข้าจึงไม่กล้าเข้าใกล้ เขาไม่ได้กินหรือดื่ม ตอนกลางคืนเขาก็ไม่ยอมนอนด้วย ร่างแก่ ๆ ของข้าแทบถูกเขาโยนทิ้ง! ไม่รู้ว่าเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนมากมาย ข้าแทบหมดแรงหลังจากเจอปัญหามาทั้งคืน!” ภรรยาของหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงหาว ก่อนทุบขาของนางที่เจ็บจากการวิ่งแล้วพูดอย่างเศร้าโศก
“หัวหน้าหมู่บ้านถูกคุณไสย!” หมอหม่าพูดประโยคนี้ทันที ราวกับว่ามีสายฟ้าฟาดลงมา หญิงชราพลันกระโดดลงจากเก้าอี้
ด้วยความสยองขวัญ นางเหลือบไปที่สามีตนที่ยังคงพูดถึงผีอยู่ จากนั้นมองไปยังหมอหม่าที่ดูจริงจังและหัวใจของนางก็ดิ่งลง
แล้วนางก็ได้ยินหมอหม่าพูดอีกครั้งว่า “ข้ามองไม่ออก ท่านเชิญคนที่เก่งกาจกว่ามาแทนเถอะ! ข้าขอลา!” จากนั้นเขาก็หยิบกล่องยาเดินจากไปอย่างรวดเร็วราวกับว่ามีผีดุร้ายไล่ตามหลังเขาไป!
ก่อนที่หญิงชราจะหายจากอาการตกใจ นางก็จ้องเขม็งไปที่ร่างของหมอหม่าที่รีบออกไป ทันใดนั้น ก็มีเสียงตะโกนด้วยความหวาดกลัวมาจากด้านหลัง “ผี! มีผี! อ้าาา…”
เสียงร้องอันดังของหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงไม่เพียงทำให้ภรรยาของเขาตกใจ แต่ยังปลุกชาวบ้านคนอื่น ๆ ให้ตื่นไปด้วย
เกิดอะไรขึ้น? เกิดอะไรขึ้นกัน?
ยามที่ชาวบ้านได้ยินเสียงคำรามของหัวหน้าหมู่บ้านเหลียง พวกเขายังคงอยู่บนเตียง ซึ่งหลังจากได้ยิน พวกเขาก็กลัวจนไม่กล้านอนอีกต่อไป พวกเขาทั้งหมดจำฉากที่บ้านของกู้เสี่ยวหวานได้ ในขณะนั้นอีกฝ่ายถามกู้เสี่ยวหวานว่านางเป็นใคร จากนั้นหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงก็บอกว่ามีผี ๆ!
ทุกคนตื่นตระหนกพร้อมหลั่งเหงื่อเย็น พวกเขายังคงนอนฟังเสียงกรีดร้องของหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงและภรรยาของเขาที่ดังขึ้นเป็นครั้งคราว
ทั่วทั้งหมู่บ้านอู๋ซีนอนไม่หลับกันทั้งคืน
กู้เสี่ยวหวานเป็นกังวลเกี่ยวกับฉินเย่จือ ด้วยเหตุนี้นางจึงครึ่งหลับครึ่งตื่น และพลิกไปพลิกมาทั้งคืน
วันรุ่งขึ้น ก่อนรุ่งสาง กู้เสี่ยวหวานก็ลุกขึ้น กู้หนิงผิงเองก็ลุกขึ้นอย่างมีสติเต็มที่ ทางกู้เสี่ยวอี้ยังง่วงงุนตาปรือ นางสวมเสื้อผ้าของตัวเองและลุกขึ้น
ทั้งสามคนไม่มีใครพูดอะไร แต่การเคลื่อนไหวมือของพวกเขานั้นเร็วมาก เพราะกลัวว่าจะเสียเวลาไป
กู้เสี่ยวหวานกระโดดออกจากเตียงก่อน แล้วช่วยกู้เสี่ยวอี้จัดเสื้อผ้า ใส่รองเท้า และอุ้มนางลงจากเตียง
“ไปในเมืองกันตอนนี้ แล้วค่อยไปกินข้าวเช้าในเมืองกัน ตกลงหรือไม่?”
“ตกลง!” เด็กสองคนพูดพร้อมกัน เมื่อเห็นว่าพวกเขาเชื่อฟังแค่ไหน กู้เสี่ยวหวานรู้สึกทั้งมีความสุขและความเศร้าในใจ ดวงตาของนางเหลือบมองไปยังเตียงที่ฉินเย่จือใช้นอนโดยไม่รู้ตัว ผ้าห่มยังคงถูกพับอย่างเรียบร้อย
หัวใจของนางดูเหมือนจะมีชิ้นส่วนขาดหายไป ซึ่งมันเจ็บเล็กน้อย
“ท่านพี่ ข้าไม่เป็นไร ไปกันเถอะ!” กู้หนิงผิงรีบพูดเมื่อเห็นสีหน้าโศกเศร้าของพี่สาว
“อืม!” กู้เสี่ยวหวานปรับความคิดของนางและส่งเสียงรับคำ จากนั้นหยิบตั๋วสีเงินที่เตรียมไว้เมื่อวานนี้จากใต้ผ้าห่มมาซ่อนไว้ในบริเวณที่ใกล้ชิดกับร่างกายของนาง
นางพูดอย่างหนักแน่น “ไปกันเถอะ!”
จากนั้นก็กุมมือกู้หนิงผิงไว้ข้างหนึ่งและมือกู้เสี่ยวอี้ไว้อีกข้างหนึ่ง จากนั้นนางก็เดินไปที่ประตู
เมื่อกู้เสี่ยวหวานเปิดประตู ไฟที่ลุกโชนอยู่ด้านนอกทำให้นางหลับตาลงโดยสัญชาตญาณ
ข้างนอกยังไม่รุ่งสาง แต่เมื่อแสงจากคบเพลิงปรากฏขึ้นต่อหน้าพวกนาง มันจึงยากที่จะลืมตาเล็กน้อย
ไฟบางส่วนอ่อนแรงราวกับถูกเผาไหม้มาเป็นเวลานานแล้ว ส่วนบางดวงก็ลุกโชติช่วง มันมีไฟมากกว่ายี่สิบดวง แต่นางที่อยู่ในห้องเมื่อครู่ไม่ได้สังเกตเห็นมันเลย
