บทที่ 726 ถูกใส่ร้าย
บทที่ 726 ถูกใส่ร้าย
กู้เสี่ยวหวานก็ตกใจ ใบหน้าของนางเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน และเดินตามฉินเย่จือออกไปข้างนอก
ฝั่งตรงข้ามชั้นสองมีเด็กส่งเสียงร้องไห้เสียงดัง คราวนี้เสียงดังชัดเจนยิ่งขึ้น มันเป็นเสียงร้องไห้ของกู้เสี่ยวอี้
กู้เสี่ยวหวานรีบวิ่งไปตามทิศทางของเสียงโดยไม่ได้คิด โดยมีฉินเย่จือตามมาติด ๆ
ในอีกด้านหนึ่งของชั้นสอง กู้เสี่ยวหวานก็เห็นกู้เสี่ยวอี้นั่งอยู่บนพื้นร้องไห้อย่างน่าสงสาร และกู้หนิงผิงซึ่งถูกสาวใช้คนหนึ่งจับมือไว้ด้วยใบหน้าดุร้าย
ถัดจากเขาคือหญิงสาวสวยในชุดสีเขียวอ่อนดูเหมือนจะเป็นสาวใช้ ยืนเท้าเอวชี้ไปที่กู้หนิงผิงและสาปแช่ง
“ไอ้สารเลว นี่เจ้าขโมยของไปจากคุณหนูของเราจริง ๆ แล้วเจ้ายังไม่ถามด้วยซ้ำว่าคุณหนูของข้าเป็นใคร!”
กู้หนิงผิงถูกชายอีกคนจับคอเสื้อด้านหลังแล้วยกขึ้นจนขาลอย
เมื่อเห็นคนคนนั้นใส่ร้ายว่าตนเองเป็นขโมย ร่างกายของเขาก็เกร็งไปหมด และโต้กลับเสียงดัง “ข้าไม่ได้ขโมย ข้าไม่ได้ขโมย!”
เมื่อสาวใช้ได้ยินว่าเด็กชายกล้าที่จะหักล้างตัวเอง นางก็ถลกแขนเสื้อขึ้นและด่าว่า “เจ้ายังจะดื้อรั้นอีกงั้นหรือ? ดูเหมือนว่าข้าจะต้องสอนบทเรียนให้เจ้า!”
กู้เสี่ยวหวานมองไปที่มันและรู้สึกว่าหัวใจเจ็บปวดและก็ตะโกนว่า “หยุด!”
เสียงของกู้เสี่ยวหวานดังสนั่น และทันทีที่นางพูดจบ นางก็รีบเข้าไปผลักคนใช้คนนั้นออก
จากนั้นเข้าไปยืนถัดจากกู้หนิงผิงและพยายามดึงมือของอีกฝ่ายออก แต่เรี่ยวแรงของชายคนนั้นเยอะกว่ามาก นางไม่รู้ว่าอีกฝ่ายฝึกศิลปะการต่อสู้ด้วยหรือไม่ ด้วยการผลักเบา ๆ กู้เสี่ยวหวานก็ถูกเขาผลักจนล้มลง
ฉินเย่จือรีบวิ่งเข้าไป ก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและกอดนางไว้ในอ้อมแขนของ จากนั้นเหยียดมือซ้ายไปข้างหน้าและบีบข้อมือของชายที่จับคอเสื้อของกู้หนิงผิง
ในตอนแรกชายหนุ่มมองไปที่ฉินเย่จือด้วยความดูถูกเหยียดหยาม จากนั้นพยายามปัดมือของ เขาด้วยมืออีกข้างของเขา แต่ยังไม่ทันจะได้เข้าใกล้อีกฝ่าย ตนเองก็รู้สึกเจ็บแปลบที่ข้อมือ
ดูเหมือนว่าจะยังได้ยินเสียงกระดูกหัก
ชายคนนั้นกรีดร้องสองสามครั้งแล้วปล่อยคอเสื้อของกู้หนิงผิงทันที และร่างกายของเขาก็งดตัวคำนับเหมือนกุ้งและกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด
“มันเจ็บ… มันเจ็บ… มันเจ็บ…” เด็กชายรีบตะโกนด้วยใบหน้าที่สิ้นหวัง
เสี่ยวเถาซึ่งยืนอยู่ที่ประตูกำลังดุเด็กทั้งสอง แต่นางไม่คาดคิดว่าจะมีคนมากมายออกมาจากร้าน ไม่เพียงผลักตัวเองเท่านั้น แต่ยังทำร้ายคนอื่นด้วยสีหน้าไม่พอใจและโพล่งออกมา “เจ้ามาจากไหน สาวบ้านนอกอย่างเจ้ากล้าตีพวกเรางั้นหรือ?”
กู้เสี่ยวหวานกำลังกอดกู้หนิงผิงและกู้เสี่ยวอี้ในขณะนี้ ตรวจสอบอย่างรอบคอบว่าพวกเขาได้รับบาดเจ็บที่ใดหรือไม่ และไม่สนใจคำถามของเสี่ยวเถาเลย
เมื่อเห็นว่าหญิงสาวที่แต่งตัวไม่ดีคนนี้ไม่สนใจสิ่งที่ตนพูด เสี่ยวเถาก็ยิ่งโกรธมากขึ้น ก้าวไปข้างหน้าสองก้าวอย่างรวดเร็ว และกำลังจะเตะหลังของกู้เสี่ยวหวานด้วยเท้าของนาง!
กู้เสี่ยวหวานหันหลังให้เสี่ยวเถาและไม่ได้สังเกตถึงการกระทำของอีกฝ่ายเลย และในขณะที่ฉินเย่จือหักมือของชายคนนั้น เขาก็หันกลับมาและเห็นสาวใช้เดินเข้ามาหากู้เสี่ยวหวานอย่างมุ่งร้าย
ฉินเย่จือปล่อยมือจากชายคนนั้น ก้าวไปข้างหน้าสองก้าว จับไหล่เสี่ยวเถาแล้วยกนางขึ้น
ทันทีที่เท้าของเสี่ยวเถาลอยขึ้น จึงไม่ทันสังเกตคนที่อยู่ข้างหลังซึ่งกำลังยกนางขึ้น
เสี่ยวเถากรีดร้องโวยวาย และหันศีรษะไปเตรียมสาปแช่ง เมื่อนางเห็นใบหน้าที่เย็นชาของฉินเย่จือ เสี่ยวเถาก็อ้าปากกว้างและดวงตาของนางเต็มไปด้วยความประหลาดใจ
ฉินเย่จือไม่ได้มองนางด้วยซ้ำ และโยนชายคนนั้นลงกับพื้นด้วยมือของเขา
นอกจากนี้เมื่อพิจารณาว่าตอนนี้เขาเป็นเพียงคนธรรมดา และเขาไม่กล้าสร้างปัญหาให้กู้เสี่ยวหวาน ดังนั้นเขาจึงไม่ใช้กำลังใด ๆ เลย แต่โยนเสี่ยวเถาลงบนพื้นที่เขาอยู่
เสี่ยวเถานั่งลงบนพื้น และรู้สึกเจ็บที่บั้นท้าย
กู้เสี่ยวหวานมองไปที่กู็เสี่ยวอี้ที่ร้องไห้ตลอดเวลาด้วยความทุกข์ทรมาน จึงรีบกอดนางแน่น ปลอบโยนนางตลอดเวลา “เสี่ยวอี้อย่าร้องไห้ อย่าร้องไห้” ก่อนจะหันไปมองกู้หนิงผิงและถามว่า “หนิงผิง เกิดอะไรขึ้น!”
ดวงตาของกู้หนิงผิงเต็มไปด้วยความคับข้องใจ เขามองไปที่กู้เสี่ยวอี้อย่างเป็นทุกข์ จากนั้นชี้ไปด้านข้าง กู้เสี่ยวหวานมองไปทางนิ้วของกู้หนิงผองและเห็นผ้าเช็ดหน้าตกลงบนพื้น
เมื่อมองไปที่งานฝีมือ กู้เสี่ยวหวานก็สามารถบอกได้ว่าเป็นงานปักโดยเสี่ยวอี้
กู้เสี่ยวหวานหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นขึ้นมา ขยำมันเป็นก้อนและโยนลงบนพื้น อาจเป็นเพราะพวกเขาเคยผ่านประสบการณ์การต่อสู้มามากมาก่อน
ทันใดนั้น ใบหน้าของกู้เสี่ยวหวานก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา และนางก็ได้ยินกู้หนิงผิงพูดว่า “ข้าพาน้องสาวไปเล่นรอบ ๆ และเมื่อออกมานอกห้องนี้ เสี่ยวอี้เหงื่อออกเล็กน้อย ข้าจึงเช็ดเหงื่อของให้นางด้วยผ้าเช็ดหน้า แต่ทันทีที่หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมา ข้าก็เห็นคน ๆ หนึ่งวิ่งออกมาจากทางนี้ โดยบอกว่าพวกเราเป็นขโมยที่ขโมยผ้าเช็ดหน้าของเขาไป!”
กู้หนิงผิงหลั่งน้ำตาด้วยความคับแค้นใจ แต่เมื่อเขามองไปที่เสี่ยวเถาและคนอื่น ๆ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง
กู้หนิงผิงได้อธิบายเรื่องนี้อย่างชัดเจนแล้ว กู้เสี่ยวหวานพยักหน้าและปลอบโยนกู้เสี่ยวอี้ “เสี่ยวอี้ อย่าร้องไห้ อย่าร้องไห้”
กู้เสี่ยวอี้มีเหตุผลและรู้ว่านางไม่สามารถร้องไห้ได้ตลอดเวลา ดังนั้นนางจึงหยุดร้องไห้ อาโม่ก้าวไปข้างหน้ากอดกู้เสี่ยวอี้ไว้ในอ้อมแขนและคอยปลอบโยนนาง
ทันทีที่กู้เสี่ยวหวานลุกขึ้น นางก็เห็นสาวรับใช้ที่มีจิตใจคับแคบยืนขึ้นเช่นกัน นางชี้ไปที่กู้เสี่ยวหวานและตะโกนว่า “เจ้าเป็นคนบ้านนอก เจ้ากล้าตีพวกข้างั้นหรือ?”
กู้เสี่ยวหวานไม่ต้องการสร้างปัญหา เห็นได้ชัดว่าคนผู้นี้เป็นสาวใช้ แต่สาวใช้แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าที่ไม่ธรรมดา นางอาจเป็นคนรับใช้ของครอบครัวที่ร่ำรวย
เด็กกำพร้าเหล่านี้ทำอะไรไม่ถูก และอำนาจหรืออิทธิพลเพียงเล็กน้อยในเมืองนี้สามารถทำลายพวกเขาได้
