บทที่ 828 อยู่กันตามลำพังสองคน
บทที่ 828 อยู่กันตามลำพังสองคน
กู้เสี่ยวหวานประหลาดใจที่กู้ซินเถาเบนเข็มทิศไปหาเจียงหย่วน หรือว่าทั้งสองต้องการจะสานความสัมพันธ์กัน
แต่ครั้งก่อน คนที่ทำให้ซุนซื่อต้องติดคุกติดตารางก็คือ นายหญิงของตระกูลเจียง
จากจุดนี้เห็นได้ว่า คนในตระกูลเจียงไม่ชอบพอกู้ซินเถาเป็นอย่างมาก กู้ซินเถาถึงได้พยายามเข้าหาเจียงหย่วน นางไม่ได้สร้างปัญหาให้ตัวเองและทำลายชื่อเสียงของตัวนางเองใช่หรือไม่
กู้เสี่ยวหวานเพิ่งคิดถึงเรื่องนี้ นางและกู้ซินเถาไม่เคยขัดแย้งกัน ถ้ากู้ซินเถาไม่มายั่วยุนางก่อน
เรื่องที่ซุนซื่อคิดจะยึดครองที่ดินของนาง นางยังจำได้ดี
ต้องมีสักวันที่จะหาทางไปแก้แค้นกู้ฉวนลู่ ซุนซื่อ และเฉาซื่อให้จงได้
ดังคำกล่าวที่ว่า คานบนไม่ตรง คานล่างย่อมคด ดูเหมือนว่าความโหดร้ายของกู้ซินเถามีที่มาจากคนพวกนี้จริง ๆ
กู้ซินเถาเป็นคนโหดร้าย นางเคยผลักกู้เสี่ยวหวานลงไปในแม่น้ำที่เย็นยะเยือกจนแทบจะกลายเป็นน้ำแข็งในฤดูหนาว นางไม่สนใจความเป็นพี่น้องเลยแม้แต่น้อย
ที่แท้ทั้งหมดมันเป็นที่พันธุกรรม
กู้เสี่ยวหวานพ่นลมหายใจ นางไม่อยากจะใส่ใจเรื่องพวกนี้ จึงนั่งคิดบัญชีต่ออย่างจริงจัง
เสี่ยวเซิ่งจื่อชงชาและนำของว่างที่ไม่มีน้ำตาลเตรียมไว้สำหรับกู้เสี่ยวหวาน ครั้นนำมาวางไว้ในห้องแล้วก็ปิดประตูก่อนจะเดินออกไป
……
ในห้องรับรองชั้นบนของร้านจิ่นฝู
เจียงหย่วนกุมมือของกู้ซินเถาไว้ ทันใดนั้นก็มีความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้กำลังแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายตั้งแต่ฝ่าเท้าขึ้นไปบนศีรษะ ทั้งสองรู้สึกวูบวาบในหัวใจ
หัวใจสั่นไหวอย่างควบคุมไม่ได้
ถ้าไม่ใช่เพราะลูกจ้างในร้านคนนั้นที่จู่ ๆ ก็เข้ามา ทำให้เรื่องทั้งหมดหยุดชะงัก มือของกู้ซินเถาถูกปล่อยทันทีโดยปราศจากความอบอุ่นจากมือของเจียงหย่วน นางรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย
ทั้งสองทำได้เพียงนั่งดื่มชาและกินของว่างเท่านั้น
ของหวานชั้นเลิศที่สุดแสนจะประณีตนั้นเป็นของโปรดของกู้ซินเถา
ขนมดอกกุ้ยฮวานั้นกลิ่นหอมหวาน ขนมอบรูปดอกบ๊วย ขนมอบดอกกุหลาบ ขนมชีเฉียวลวดลายมงคลแบบจีนโบราณ เป็นขนมที่ไม่มีชื่อเรียก ขนาดเล็กและประณีตที่มาคู่กับชา ซึ่งของทั้งหมดนี้เป็นสิ่งที่กู้ซินเถาชอบกินชอบดื่ม
อย่างไรก็ตาม ด้วยสภาพครอบครัวของนาง นางไม่สามารถจ่ายได้
แต่ถ้าอยู่กับเจียงหย่วน เจียงหย่วนจะสั่งมาให้มากเท่าที่นางต้องการ
ตั้งแต่เจียงหย่วนไปเมืองหลวง อย่าพูดถึงสิ่งของพวกนี้เลย แม้กระทั่งขนมถั่วเขียวนางยังกินไม่ได้
เว้นเสียแต่ว่านางอยากกินมากจริง ๆ ถึงจะเจียดเงินส่วนตัวไปซื้อมาเพียงเล็กน้อย
แต่ตอนนี้ขนมหวานชั้นเลิศวางอยู่ตรงหน้า กู้ซินเถาแอบกลืนน้ำลาย
ดูสิ พอแค่เจียงหย่วนมา วันดี ๆ ของกู้ซินเถาก็มาถึง
“มา ซินเถา ข้าได้ยินว่านี่คือขนมแห่งรักที่เพิ่งออกใหม่ของร้านจิ่นฝู เจ้าลองชิมดูสิ” เจียงหย่วนใช้ตะเกียบคีบขนมขึ้นมาหนึ่งชิ้น แล้วยื่นไปใกล้ปากของกู้ซินเถา
กู้ซินเถากำลังจะหยิบถ้วยขึ้นไปรับ แต่ว่าเจียงหย่วนไม่ยอมปล่อย พร้อมกับเผยรอยยิ้มที่มุมปากของเขา ตะเกียบไม่ขยับและยังคอจ่ออยู่ที่ริมฝีปากของกู้ซินเถา
กู้ซินเถาเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นทันที นางแอบมีความสุข บนใบหน้าพลันปรากฏความเขินอาย นางอ้าปากเล็ก ๆ แล้วขนมแห่งรักก็เข้าไปในปากของนาง
ขนมแห่งรัก ชื่อนี้ช่างเหมาะกับรสชาติของขนมนี้จริง ๆ
ทันทีที่ขนมเข้าปาก เมื่อสัมผัสกับน้ำลายก็ละลายเล็กน้อย รสชาติหวานปานกลาง นุ่มนวลแผ่วเบา เหมือนคนที่ล่องลอยอยู่ในทะเลสาปอันเงียบสงบ เต็มไปด้วยรสสัมผัสและอารมณ์ที่ยากจะเอื้อนเอ่ย
เมื่อเห็นความพึงพอใจของซินเถา เจียงหย่วนก็ยิ้มเบา ๆ วางตะเกียบลงแล้วพูดว่า “ขนมแห่งรักนี้รสชาติเป็นอย่างไร”
กู้ซินเถาค่อย ๆ กลืนขนมในปาก แล้วใช้ผ้าเช็ดมุมปากเบา ๆ หลังจากจิบเครื่องดื่มซึ่งทำให้ผ่อนคลายที่มีกลิ่นหอมหวานเล็กน้อย
กู้ซินเถาก็ยิ่มอย่างเขินอายและพูดเบา ๆ ว่า “ขนมนี้รสชาติดีมาก”
ดูเหมือนว่านางจะรู้เรื่องนี้เป็นอย่างดี สามารถกล่าวได้ว่ามันล้ำเลิศและดีตรงไหน
ในขณะที่ฟัง เจียงหย่วนก็พยักหน้า ดวงตาของเขาอ่อนหวานจนหยาดน้ำตาคลอ “คิดไม่ถึงเลยว่าเจ้าก็จะมีความคิดเห็นเช่นเดียวกันกับข้า เสี่ยวเถาเอ๋อร์ ข้าไม่ได้เจอเจ้าครึ่งปี แต่เจ้าก็ยังรู้ใจข้าดีที่สุด”
น้ำเสียงนั้นทำให้หัวใจของกู้ซินเถาละลาย
หัวใจของกู้ซินเถาเต้นแรงขึ้น นางมองไปที่ใบหน้าอันอ่อนโยนของเจียงหย่วน ใบหน้าของนางก็เปลี่ยนเป็นสีแดงทันที จากนั้นแอบลอบมองเจียงหย่วน
มีรอยยิ้มบนใบหน้าของเจียงหย่วน และมีความอ่อนโยนในดวงตาที่นางสามารถมองเห็นได้ จริง ๆ
ตั้งแต่ครั้งแรกที่พบกับเจียงหย่วน เขาไม่เคยเรียกนางแบบนี้มาก่อน
ในตอนแรกเรียกนางว่าแม่นางกู้ ต่อมาก็เรียกแม่นางซินเถา ท้ายที่สุดหลังจากที่คุ้นเคยกันดีแล้วก็เรียกว่ากู้ซินเถา
นี่เป็นครั้งแรกที่เรียกนางว่า เสี่ยวเถาเอ๋อร์
กู้ซินเถาทั้งประหลาดใจและดีใจ
ความอ่อนโยนในดวงตาของเจียงหย่วนยังคงเหมือนครึ่งปีก่อน เมื่อเขามองมาที่นาง ความอ่อนโยนและความหวานดูเหมือนจะหลั่งน้ำผึ้งเข้มข้นออกมา
ถูกต้อง มันเหมือนแบบนั้นจริง ๆ
แต่ดูเหมือนว่าความอ่อนโยนของเจียงหย่วนที่มีต่อนางนั้นจะมากกว่าเมื่อก่อน
กู้ซินเถายิ่งคิดก็ยิ่งชอบ ยิ่งคิดยิ่งมีความสุข ยิ่งคิดยิ่งตื่นเต้นมากกว่าเดิม
นางถูผ้าในมือไม่หยุด ก้มศีรษะลงเล็กน้อย เจียงหย่วนมองใบหน้าที่แดงระเรื่อและขนตายาวที่พลิ้วไหว
กู้ซินเถาฝึกการเคลื่อนไหวนี้หลายครั้ง ในตอนแรกนางฝึกหน้ากระจก แต่เนื่องจากกระจกพูดไม่ได้ นางจึงไม่สามารถบอกได้ว่าคนที่อยู่ตรงข้ามเห็นใบหน้าและขนตาที่น่าภาคภูมิใจที่สุดของนางหรือไม่
ต่อมา หลังจากที่ซุนซื่ออกมา นางก็นั่งตรงข้ามและปฏิบัติให้ซุนซื่อดู
หลังจากได้รับคำแนะนำของซุนซื่อหลายครั้ง ก็ทำให้การเคลื่อนไหวของกู้ซินเถานั้นสมบูรณ์แบบมากขึ้น
นางไม่เชื่อว่าการกระทำที่บริสุทธิ์แต่เย้ายวนเช่นนี้ มันจะไม่รบกวนจิตใจของเจียงหย่วน
หัวใจของเจียงหย่วนไม่จำเป็นต้องถูกรบกวน ครั้งแรกที่มองไปที่กู้ซินเถาก็อยู่ในสภาวะสับสนอยู่แล้ว
มีหลายปัจจัยที่ส่งเสริมให้นางมีเสน่ห์ ไม่ว่าจะเป็นการที่กู้ซินเถาโตขึ้น รูปร่างของนางดีขึ้นกว่าเดิม และนางดูบอบบางกว่าเมื่อก่อน แต่ที่สำคัญคือ กู้ซินเถาอยู่ในใจของเจียงหย่วนมาโดยตลอด
ก่อนหน้านั้น เจียงหย่วนใช้เวลาและเงินไปจำนวนมาก แต่เขาก็ไม่ได้คิดริเริ่มที่จะจับมือ แม้ว่าต่อมาสิ่งของที่เคยให้มา แม่ของเขาจะเรียกกลับคืนไปทั้งหมด แต่ไม่ว่าเจียงหยวนจะคิดอย่างไร เขาก็รู้สึกว่า สำหรับเขาแล้วมันไม่คุ้มค่า
และสุดท้าย กู้ซินเถามาหาเจียงหย่วนด้วยตัวเอง เขาจึงรู้สึกราวกับว่ามีใครมาเคาะหัวใจของเขา
