บทที่ 942 พังพอนมาถึงบ้าน
บทที่ 942 พังพอนมาถึงบ้าน
กู้เสี่ยวหวานไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ เมื่อนางได้ยินว่าฉินเย่จือสนใจ นางจึงเล่าให้ฉินเย่จือฟังเกี่ยวกับธรรมะที่อาจารย์ฮุ่ยหย่วนเทศน์สอนนางทั้งหมด
หลังจากได้ยินเรื่องนี้ ฉินเย่จือก็หัวเราะออกมา
ตอนนี้ได้รับการยืนยันจากอาจารย์ฮุ่ยหย่วนว่าแมวน้อยของเขาไม่ใช่คนธรรมดา
ในตอนนั้นที่เขายังอยู่ในเมืองหลวง หลังจากที่เขาได้รับจดหมายจากนกพิราบสื่อสารของอาโม่ เขาก็แก้ไขจดหมายทันทีและมอบให้กับอาจารย์ฮุ่ยหย่วน ซึ่งยังคงเดินทางอยู่ข้างนอกในเวลานั้น อาจารย์ฮุ่ยหย่วนได้รับจดหมายและท่านเดินทางไปทั่วอาณาจักร จนมาถึงเมืองหลิวเจีย
ในตอนนั้นตามคำสั่งของฉินเย่จือ ให้ช่วยพูดแก้ต่างให้กู้เสี่ยวหวานสองสามคำ เพื่อให้ทุกคนสามารถขจัดอคติที่มีต่อกู้เสี่ยวหวานไป
แต่ใครจะคิดว่าเมื่ออาจารย์ฮุ่ยหย่วนเห็นกู้เสี่ยวหวาน ท่านก็รู้สึกว่าหญิงผู้นี้ไม่ใช่คนธรรมดา พูดตามตรงและสัตย์จริงว่า ชีวิตของหญิงผู้นี้เกินคำบรรยาย
สิ่งนี้อยู่ในความคาดหมายของฉินเย่จือ
จากนี้ไปกู้เสี่ยวหวานจะเป็นพระชายาของเขา ตำแหน่งของพระชายานั้นสูงส่งสุดจะพรรณนา ไม่มีใครเทียบได้
เว้นเสียแต่ฮองเฮาและกุ้ยเฟย
หลังจากได้ยินคำตอบของอาจารย์ฮุ่ยหย่วนแล้ว ฉินเย่จือก็รู้สึกโล่งใจ
แต่ใครจะคิดว่าหลังจากได้ยินกู้เสี่ยวหวานบอกว่ามีคนจากตระกูลจ้าวส่งคนมาสู่ขอ ฉินเย่จือจึงไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้
คนในตระกูลจ้าวนั้นบังอาจมากจริง ๆ
แน่นอนว่าทั้งหมดนี้เป็นอดีตไปแล้ว
ตอนนี้เมื่อเห็นฉินเย่จือกลับมา ตาของกู้เสี่ยวหวานก็เบิกกว้างมาก ไม่ว่านางจะพูดหรือเดิน นางก็ยิ้มอยู่เสมอ
เพียงพริบตาเดียวก็ถึงเดือนแรกของปี และในวันนี้มีแขกไม่ได้รับเชิญหลายคนมาที่บ้าน
คิดไม่ถึงว่ากู้ซินเถาจะมาที่นี่พร้อมกับหลิวเทียนฉือ
กู้เสี่ยวหวานและคนอื่น ๆ ไม่คิดว่ามันแปลกเมื่อพวกนางปรากฏตัว พวกนางอยู่เคียงข้างกัน คนหนึ่งจมูกเชิดขึ้นและหยิ่งยโส อีกคนหนึ่งเป็นสุนัขจิ้งจอกที่แสร้งทำเป็นเสือ ทำหน้าที่เป็นสมุนของเสือ และสาวใช้เสี่ยวเถาที่ตามมาข้างหลัง
ในใจก็รู้สึกเสียใจ
เมื่อเห็นความเกลียดชังกู้ซินเถาในดวงตา ก็เหมือนมีดคม ๆ ที่นางปรารถนาจะเฉือนกู้ซินเถาให้เป็นชิ้น ๆ
กู้เสี่ยวหวานมองไปที่ความรังเกียจบนใบหน้าของหญิงสาวคนนั้น จากนั้นมองไปที่กู้ซินเถาซึ่งสนับสนุนหลิวเทียนฉือ เห็นได้ชัดว่นางเป็นเหมือนเด็กหญิงที่สนับสนุนหญิงสาว
กู้ซินเถาคนนี้ต้องการที่จะประจบประแจงหลิวเทียนฉือ
เมื่อมองไปที่สาวใช้ที่อยู่ข้างหลังนางอีกครั้ง กู้เสี่ยวหวานพบว่านางรู้สึกขบขันกับความเกลียดชังบนใบหน้าของสาวใช้ผู้นั้น
สาวใช้ผู้นี้ควรจะมีความสุขที่มีคนช่วยนางทำหน้าที่สาวใช้
เป็นไปได้ไหมที่กู้ซินเถาจะเข้ามาแทนที่นาง?
ถ้าเป็นการแทนที่จริง ๆ เสี่ยวเถาก็ควรหัวเราะตามไปด้วย หญิงคนหนึ่งที่อ้างว่าเป็นสาวใช้ของหลิวเทียนฉือ ก็พิสูจน์ได้ว่าสถานะของเสี่ยวเถานั้นเหมือนกับหญิงสาว
กู้เสี่ยวหวานมองไปที่มันและหัวเราะ คิ้วและดวงตาของนางโค้งงอ
นางเพิ่งรับประทานอาหารเช้าและเดินรอบ ๆ บริเวณลานบ้านเพื่อย่อยอาหาร
เมื่อเห็นพวกนางขึ้นมาจากด้านล่างของภูเขา กู้เสี่ยวหวานไม่ได้เดินเข้าไปทักทาย แต่ยืนอยู่ที่นั่นโดยไม่ขยับ
กู้ซินเถาต้องการประจบประแจงหลิวเทียนฉือ แต่เมื่อนางเห็นท่าทางที่ไม่แยแสของกู้เสี่ยวหวาน นางก็ตำหนิทันที “กู้เสี่ยวหวาน คุณหนูหลิวอยู่ที่นี่ ทำไมเจ้าไม่รีบเปิดประตูล่ะ”
ยังอยู่ในเดือนแรกของปี ทำไมหลิวเทียนฉือถึงมาที่นี่ล่ะ?
ทำไมนางถึงไม่กลับไปเมืองหลวงในช่วงปีใหม่
กู้เสี่ยวหวานคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่พักหนึ่ง แต่นางก็ไม่ได้คิดมากอีกต่อไป
อย่างไรก็ตาม นางจะไม่มีวันเห็นด้วยกับเรื่องของหลิวเทียนฉือ แม้ว่าจะแบ่งกำไรจาการทำกิจการกันคนละครึ่ง นางก็ไม่ยอม
ไม่รู้ว่าทำไมครั้งนี้หลิวเทียนฉือมาที่นี่ แต่พังพอนมาอวยพรปีใหม่ไก่ ต้องมีเจตนาไม่ดีแน่ ๆ
กู้เสี่ยวหวานเพิ่มความระมัดระวังและเดินไปที่ประตูอย่างช้า ๆ
“มีเรื่องอะไรหรือ?” กู้เสี่ยวหวานถามอย่างเย็นชา การปรากฏตัวนั้นทำให้กู้ซินเถาโกรธทันที
แต่นางทำได้เพียงเบิกตากว้างและเลิกคิ้วขึ้น “กู้เสี่ยวหวาน คุณหนูหลิวมาอวยพรปีใหม่กับเจ้าด้วยเจตนาดี แต่เจ้ากลับไม่เปิดประตูด้วยซ้ำ เจ้าจะหยิ่งยโสเกินไปแล้วนะ”
หลังจากพูดจบ กู้ซินเถาก็ชี้ไปที่สิ่งของในมือของเสี่ยวเถาที่อยู่ข้างหลังนาง และสบถด้วยความโกรธ “สาวใช้ของคุณหนูหลิวนำของมาให้เจ้ามากมาย ทำไมเจ้าไม่รีบเปิดประตูล่ะ”
เมื่อเสี่ยวเถาได้ยินว่ากู้ซินเถาไม่ได้เรียกชื่อนางด้วยซ้ำ แต่เรียกตัวเองว่าสาวใช้ของหนูหลิวหลิว ใบหน้าของเสี่ยวเถาก็เปลี่ยนเป็นมืดมนทันที
นางจ้องที่กู้ซินเถาอย่างดุดัน แต่นางก็ก้มหัวลงทันทีโดยซ่อนความดุร้ายไว้ในดวงตา
แต่เหตุการณ์นั้นบังเอิญอยู่ในสายตาของกู้เสี่ยวหวาน
เมื่อเห็นว่าเสี่ยวเถาเกลียดกู้ซินเถามาก กู้เสี่ยวหวานก็แอบคิดเรื่องนี้
กู้เสี่ยวหวานไม่ต้องการทำให้หลิวเทียนฉือขุ่นเคือง นางมาจากเมืองหลวงและพ่อของนางก็เป็นขุนนางระดับสูงในเมืองหลวง
อย่างที่บอก ประชาชนจะไม่ทะเลาะกับเจ้าหน้าที่
กู้เสี่ยวหวานยังมีความรู้มากมายเกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบัน
ด้วยรอยยิ้มบนริมฝีปาก นางเปิดประตูลานบ้าน “คุณหนูหลิว ขอให้เจริญรุ่งเรือง โชคดี โชคดี!”
คิดไม่ถึงว่ากู้เสี่ยวหวานจะเปิดประตูอย่างง่ายดาย และปล่อยให้พวกนางเข้าไป เดิมทีกู้ซินเถานึกสบประมาทกู้เสี่ยวหวานมากมายอยู่ในใจ แต่ตอนนี้นางกลืนทั้งหมดกลับเข้าไป
เมื่อเห็นใบหน้าของกู้เสี่ยวหวานเต็มไปด้วยรอยยิ้ม นางไม่กล้าแม้แต่จะยืนยัน ตอนนี้ความเย็นชาของกู้เสี่ยวหวานกับความยิ้มแย้มนั้นได้ผสมรวมกันไปแล้ว
อย่างไรก็ตาม กู้ซินเถาไม่เข้าใจว่าทำไมนางไม่ยื่นมือออกไปอวยพร
พังพอนอย่างหลิวเทียนฉือผู้นี้มาอวยพรปีใหม่ให้ไก่ ไก่ก็ควรจะทำแบบนั้นด้วยใช่ไหม?
แต่กู้เสี่ยวหวานไม่ใช่ไก่งี่เง่า
และหลิวเทียนฉือไม่ใช่พังพอนเจ้าเล่ห์ขนาดนั้น
ไม่รู้ว่าใครชนะและใครแพ้
กู้เสี่ยวหวานล่อหลิวเทียนฉือเข้ามาและทันทีที่หลิวเทียนฉือเข้าใกล้กู้เสี่ยวหวาน นางก็สลัดกู้ซินเถาออกทันที หลิวเทียนฉือยื่นมือออกไปจับมือของกู้เสี่ยวหวาน นางริเริ่มที่จะพูดคุยกับกู้เสี่ยวหวานและเรียกอย่างเสน่หา “น้องสาวที่รัก สวัสดีปีใหม่เช่นกัน ข้าขอให้ร่ำรวยเงินทอง”
เสียงของหลิวเทียนฉือนุ่มนวลและมีเสน่ห์ เสียงที่นุ่มนวลนั้นทำให้ผู้คนรู้สึกชาไปชั่วขณะ
0
——————————————-
