บทที่ 954 สีแดงไม่เหมาะกับเจ้า
บทที่ 954 สีแดงไม่เหมาะกับเจ้า
ดวงตาของกู้ฉวนลู่ดุร้ายมากขึ้นเรื่อย ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสุขของกู้เสี่ยวหวาน นางพยักหน้าให้คนรับใช้ในร้านจิ่นฝูที่กำลังโค้งคำนับนางด้วยรอยยิ้ม จากนั้นนางก็ขึ้นรถม้าจากไป กู้ฉวนลู่กัดฟันด้วยความโกรธ
กู้เสี่ยวหวานนั่งอยู่ในรถม้าและรู้สึกตื่นเต้นมาก แม้ว่าจะยังเป็นช่วงวันปีใหม่ที่หลาย ๆ ครอบครัวกับไปเยี่ยมญาติ แต่กิจการของร้านจิ่นฝูก็ยังคงคึกคักเหมือนเดิม แสดงให้เห็นถึงการเติบโตอย่างรวดเร็ว
“ท่านพี่ ตอนแรกข้าคิดว่ากิจการของร้านอาหารจะซบเซาลงในช่วงวันปีใหม่ แต่ไม่คิดว่ากิจการจะดีขนาดนี้ ที่นั่งตอนนี้ถูกจองไว้จนถึงเทศกาลโคมไฟ”
กู้หนิงผิงกล่าวอย่างมีความสุข
“นี่เป็นหลักการเดียวกันในการเปิดกิจการ ตราบใดที่เจ้าปฏิบัติต่อลูกค้าเหมือนเป็นตัวเจ้าเอง ลองนึกถึงตัวเจ้าตอนไปกินข้าวข้างนอกดูสิ เจ้าอยากกินรสชาติแบบไหน ต้องการรับบริการแบบไหน ปฏิบัติต่อลูกค้าของเราด้วยความคิดเช่นนั้น แน่นอนว่าพวกเขาจะมาหาเราโดยธรรมชาติ” กู้เสี่ยวหวานกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“ข้ารู้ ท่านพี่หมายถึงการทำให้พวกเขารู้สึกเหมือนอยู่บ้านใช่หรือไม่” กู้หนิงผิงถาม
“ฉลาดมาก” กู้เสี่ยวหวานพยักหน้าและพูดอย่างเห็นด้วย
วันนี้เมื่อนางมาถึงในเมืองหลิวเจีย นอกจากจะมาที่ร้านอาหารเพื่อคำนวณบัญชีในช่วงเวลานี้แล้ว นางยังต้องการมาซื้อของอีกด้วย
หากอ้างอิงตามปีที่ผ่านมา พรุ่งนี้ตระกูลสวีจะมาที่บ้านเพื่ออวยพรปีใหม่
นางควรจะเตรียมตัวให้ดี
นางมาซื้อสุราหลายไหจากร้านจิ่นฝู ภายในบ้านของนางนั้นมีอาหารทุกประเภทครบอยู่แล้ว
สิ่งที่มีขายบนถนนและทั้งหมดก็มีอยู่ในสวนกู้ ดังนั้นหลังจากซื้อเหล้าแล้ว ทุกคนก็ขึ้นรถม้ามุ่งหน้ากลับบ้าน
ในเช้าตรู่วันต่อมา ป้าจางและกู้ฟางสี่ตื่นขึ้นตั้งแต่เช้า ฉือโถวไปทำความสะอาดลานบ้านตามปกติ ป้าจางจัดการล้างและหั่นผัก ส่วนกู้ฟางสี่เตรียมขนมและผลไม้
ตั้งแต่ฉินเย่จือกลับมา ชีวิตของกู้เสี่ยวหวานก็สบายขึ้นเรื่อย ๆ
นางสงสัยว่าทำไมฉินเย่จือถึงเข้าใจความคิดของตัวเองเป็นอย่างดี และพูดติดตลกกับฉินเย่จือหลายครั้งว่าเขาเป็นพยาธิตัวกลมในท้องของนาง ตัวเองคิดเช่นไร ฉินเย่จือก็รู้ดี
เดิมทีนางต้องการนอนตื่นสาย ๆ แต่กลัวว่าสวีเฉิงเจ๋อและคนอื่น ๆ จะมาถึงก่อนเวลา กู้เสี่ยวหวานจึงไม่สามารถเสียมารยาทต่อหน้าพวกเขาได้ ดังนั้นนางจึงรีบลุกขึ้นแต่งตัว
เมื่อเห็นนางตื่นขึ้นอย่างรวดเร็ว ใบหน้าของฉินเย่จือก็ดูไม่สบอารมณ์ “ทำไมเจ้าไม่นอนต่ออีกหน่อยล่ะ”
เขาไม่เคยเห็นนางตื่นเช้าขนาดนี้มาก่อน เป็นไปได้หรือไม่ว่านางมีความสุขมากเมื่อสวีเฉิงเจ๋อกำลังจะมาหา
เมื่อมองดูที่ร่างกายของกู้เสี่ยวหวาน นางแต่งตัวอย่างสวยงามราวกับดอกไห่ถัง มีเสน่ห์ สดใส และเต็มไปด้วยความงาม
ในวันธรรมดา กู้เสี่ยวหวานมักจะชอบใส่เสื้อผ้าเรียบ ๆ แต่เนื่องจากเป็นช่วงเทศกาลส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ เสื้อผ้าในตู้มีเพียงเสื้อผ้าเรียบ ๆ ดังนั้นจึงตัดเย็บเสื้อผ้าสีสดใสในร้านขายผ้าจี๋เสียง มีสีชมพูลูกท้อ สีม่วง และยังมีสีแดง
ในช่วงเวลานี้ ฉินเย่จือไม่เคยเห็นกู้เสี่ยวหวานสวมชุดสีแดงมาก่อน เขาจะรู้ได้อย่างไรว่าเด็กหญิงคนนี้เมื่อโตขึ้นแล้วจะมีการแสดงออกเช่นนี้
ความรู้สึกนี้อึดอัดมากขึ้นเรื่อย ๆ
เดิมทีกู้เสี่ยวหวานแต่งตัวแบบนี้ในวันธรรมดา และเขาคิดว่ามันดูดีแล้ว แต่วันนี้สายตาของเขาฉายชัดถึงความไม่พอใจ และเขารู้สึกว่ามันสะดุดตาเกินไป
เมื่อเห็นฉินเย่จือจ้องมองนางอย่างจริงจัง กู้เสี่ยวหวานจึงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “เกิดอะไรขึ้น ข้าใส่ชุดนี้มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า”
ปีใหม่ปีนี้ นางทำเสื้อผ้าทั้งหมดสามชุดและยังไม่เคยใส่ชุดนี้มาก่อน วันนี้มีแขกผู้มีเกียรติมาเยือนถึงบ้าน ดังนั้นนางจึงต้องการสวมใส่มัน
แต่ในสายตาของฉินเย่จือ ดูเหมือน…
ฉินเย่จือรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย แต่ยังคงมีสีหน้านิ่งสงบ “เสื้อผ้าไม่ดูดี ข้าคิดว่าสีม่วงที่เจ้าใส่ในวันธรรมดานั้นดูดีมาก ทำไมเจ้าไม่ใส่สีม่วงนั่นล่ะ”
ฉินเย่จือแนะนำ
กู้เสี่ยวหวานฟัง “เสื้อผ้าสีม่วงใส่มาหลายวันแล้ว และแขนเสื้อมันก็สกปรกหมดแล้ว ดังนั้นข้าจึงใส่ไม่ได้แล้ว”
ถ้าตัวนี้ใช้ไม่ได้แล้วก็จะเปลี่ยนเป็นตัวอื่น
“ชุดสีชมพูนั่นก็ดีมากเช่นกัน เมื่อเจ้าจะสวมชุดนั้นแล้วมันจะดูดีมาก” ฉินเย่จือแนะนำอีกครั้ง
ตอนนี้แมวน้อยใส่เสื้อผ้าอะไรก็ดูดี แต่เมื่อสวมชุดสีแดงสดนี้ นางดูดูสง่างามและงดงามยิ่งขึ้น มันทำให้นางดูยิ่งสูงส่งกว่าเดิม
ด้วยรูปร่างหน้าตาเช่นนี้ จะปล่อยให้ผู้ชายคนอื่นที่คิดไม่ดีเกี่ยวกับลูกแมวตัวนี้เห็นได้อย่างไร
ไม่ได้อย่างแน่นอน
“เมื่อวานข้าใส่ชุดนั้นไปแล้ว” กู้เสี่ยวหวานพูดต่อ
นี่คือนิสัยของนาง ตอนนี้สภาพความเป็นอยู่ดีขึ้น และนางมีเงื่อนไขว่าต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าทุกวัน
ไม่ควรสวมเสื้อผ้าชุดเดิมติดต่อกันเกินสองวัน ไม่เช่นนั้นจะรู้สึกอึดอัดไปทั้งตัว
“วันนี้มีแขกผู้มีเกียรติมาเยือนถึงบ้าน เขาไม่รู้ว่าเมื่อวานเจ้าใส่ชุดสีชมพูลูกท้อหรอก” ฉินเย่จือแนะนำต่อไป
ใส่อะไรก็ได้ แต่ห้ามใส่สีแดง
เมื่อเห็นว่าฉินเย่จือยังคงยืนกรานแน่วแน่ กู้เสี่ยวหวานจึงไม่สามารถทำอะไรได้
กระจกในสมัยโบราณนี้คุณภาพไม่ค่อยดี ในตอนนี้ตัวตนของนางในกระจกมืดมัว นางคิดว่ามันดูดีทีเดียว แต่จริง ๆ ดูเหมือนว่าจะถือว่าเป็นความงามที่คลุมเครือเท่านั้น
เช่นนั้นก็ไปเปลี่ยนกันเถอะ
ชุดสีแดงสดนี้มีไว้เพื่อดึงดูดผู้คน ซื้อมาเพื่อใส่ในเทศกาลเท่านั้น ถ้าดูไม่ดีก็เปลี่ยนเสีย และจะไม่ซื้อมันอีกในอนาคต
จากนั้นก็หันหลังกลับเข้าไปในห้อง และเปลี่ยนเป็นชุดสีชมพูที่นางใส่เมื่อวาน
ฉินเย่จือมองการเปลี่ยนเสื้อผ้าของนาง ในที่สุดก็สามารถยิ้มออกมาได้ จากนั้นพากู้หนิงผิงออกไปฝึกต่อ
เมื่อไปที่ห้องครัวเพื่อทานอาหาร กู้ฟางสี่มองดูและรู้สึกสงสัยเล็กน้อย “เมื่อครู่ข้าเห็นว่าเจ้าใส่ชุดสีแดง ทำไมเจ้าถึงเปลี่ยนเป็นชุดนี้ล่ะ เมื่อวานนี้เจ้าไม่ได้ใส่มันไปแล้วหรือ?”
กู้เสี่ยวหวานกัดซาลาเปาหนึ่งคำ พลางเอ่ยว่า “ชุดสีแดงไม่เหมาะกับข้า มันก็ดูไม่ดี ดังนั้นข้าจึงเปลี่ยนมัน”
“ใครเป็นคนตาบอดที่บอกว่าเจ้าดูไม่ดีในชุดสีแดง” กู้ฟางสี่บ่นพึมพำ “เจ้าคงไม่รู้ว่าเจ้าดูดีแค่ไหนในชุดสีแดง งดงามราวกับดอกไห่ถัง สวยงามยิ่งนัก”
คำพูดของกู้ฟางสี่เกือบทำให้นางสำลักซาลาเปา
คนไม่ดีคนนั้นเกลี้ยกล่อมนางเองน่ะสิ!
——————————————-
