ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย – บทที่ 989 น้องชายฮ่องเต้

บทที่ 989 น้องชายฮ่องเต้

บทที่ 989 น้องชายฮ่องเต้

ไม่มีใครอยู่บนรถม้า และดูเหมือนรถม้าจะมาเอง

ม่านของรถม้าปิดอยู่ทำให้มองไม่เห็นสิ่งที่อยู่ในนั้น

แต่ก็ยังมีเสียงมาจากข้างใน เห็นชัดว่ามีคนอยู่ในรถม้า

กู้เสี่ยวหวานยิ้มและพูดว่า “คุณหนูหลิว ใต้เท้าลวี่ นี่คือหลักฐานที่พิสูจน์ว่าเสี่ยวเถาโกหก ตอนที่ข้าพบท่านอาของข้า นางอยู่ในรถม้านั่น ทำไมใต้เท้าลวี่ไม่สั่งให้คนไปเปิดดูหน่อยล่ะว่ามีอะไรอยู่ข้างใน”

ใบหน้าของนายท่านลวี่มืดมน กู้เสี่ยวหวานเพิ่งบอกว่านางพบกู้ฟางสี่ ดังนั้นจึงเป็นการพิสูจน์ว่าหาตัวกู้ฟางสี่เจอแล้ว

ฮูหยินเจียงก็สงสัยว่า เหตุใดรถม้าคันนี้จึงดูคุ้นเคย

แต่มันไม่ใช่รถม้าในบ้านของตัวเอง

นอกจากนี้ กู้เสี่ยวหวานได้พบกู้ฟางสี่แล้ว ทำไมนางถึงมาหาหลิวเทียนฉือและจับหลิวเทียนฉือไม่ปล่อยล่ะ?

หลังจากไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วน มีเพียงเหตุผลเดียวเท่านั้น นั่นคือการหายตัวไปของกู้ฟางสี่มีความเกี่ยวข้องกับหลิวเทียนฉือ

ทุกคนเบิกตากว้างและมองไปที่รถม้า

ผู้ชมต่างก็เบิกตากว้างอยากจะดู สาวใช้ของหลิวเทียนฉือบอกว่ากู้ฟางสี่หนีไปกับชายอื่น และพวกเขาต่างก็อยากรู้ว่าชายคนนี้หน้าตาเป็นอย่างไร

ลวี่เทาสั่งให้เจ้าหน้าที่เปิดม่านรถม้า และนำหลักฐานข้างในออกมา

ข้างในมีคนสี่คนถูกมัดอยู่

ชายสองคนและหญิงสองคนถูกมัดมือเท้า ปากของพวกเขาเต็มไปด้วยผ้าขี้ริ้ว ไม่น่าแปลกใจที่คนเหล่านี้ไม่สามารถส่งเสียงได้

เจ้าหน้าที่นำตัวคนกลุ่มนี้ลงมา และในเวลานี้ฝูงชนก็ส่งเสียงพึมพำเช่นกัน

หากพบกู้ฟางสี่ในรถม้าคันนี้จริง ๆ และในรถม้าคันนี้มีคนมากมายรวมทั้งชายและหญิง นี่เป็นการหลบหนีแบบไหนกัน?

เกรงว่าจะพูดถึงการหลบหนีไม่ได้ แต่พูดได้ว่าเป็นการลักพาตัว

เมื่อเห็นว่าคนรับใช้ทั้งสี่ของนางถูกกู้เสี่ยวหวานจับไว้ สีหน้าของหลิวเทียนฉือก็น่าเกลียดทันที

เมื่อฮูหยินเจียงเห็นคนเหล่านั้น สีหน้าของนางก็ไม่น่ามองเช่นกัน

เห็นได้ชัดว่าชายสองคนและหญิงสองคนนี้เป็นคนรับใช้ที่หลิวเทียนฉือพามาจากเมืองหลวงในครั้งนี้ พวกเขาจะปรากฏตัวที่นี่ได้อย่างไร

เมื่อเป็นเช่นนี้ กู้ฟางสี่จึงไม่ได้หลบหนี แต่เห็นได้ชัดว่านางถูกจับและลักพาตัวไป

ผู้มีปัญญาดีก็จะเดาความจริงได้ทันที

แต่หลิวเทียนฉือยังคงดื้อรั้นและปฏิเสธที่จะยอมรับ “กู้เสี่ยวหวาน ทำไมเจ้าถึงพาชายหญิงจำนวนมากมาที่นี่”

“ทำไมน่ะหรือ?” กู้เสี่ยวหวานแสร้งทำเป็นประหลาดใจและพูดด้วยความไม่เชื่อบนใบหน้าของนาง “คุณหนูหลิวไม่รู้จักคนพวกนี้หรือ?”

“แน่นอน ข้าไม่รู้จักพวกเขา” หลิวเทียนฉือยืนกราน “ข้ามาจากเมืองหลวง ข้าจะรู้จักคนเหล่านี้ได้อย่างไร”

“ทำไมข้าถึงได้ยินจากคนเหล่านี้ว่า ชายคนนี้เป็นคนรับใช้ในจวนหลิวของท่าน และผู้หญิงคนนี้เป็นช่างปักผ้าในจวนของท่าน” กู้เสี่ยวหวานกล่าวด้วยรอยยิ้ม

นางเน้นคำว่า ช่างปักผ้า อย่างหนักแน่น

เยว่เหนียงและพี่ฝูก็อยู่ในฝูงชนเช่นกัน และพวกนางเกลียดการใส่ร้ายของหลิวเทียนฉือ หากแต่ตนเองไม่มีหลักฐาน

คราวนี้เมื่อได้ยินมาว่าผู้หญิงสองคนที่ถูกมัดเป็นช่างปักของหลิวเทียนฉือทั้งคู่

ตอนนี้ก็เข้าใจทุกอย่างแล้ว

ไม่ต้องกลัวที่จะทำให้หลิวเทียนฉือขุนเคืองอีกต่อไป พวกนางทั้งหมดยืนขึ้นพลางชี้ไปที่หลิวเทียนฉือกับเสี่ยวเถาและพูดว่า “ไม่แปลกใจเลยที่เจ้ามาที่ร้านของข้าเพื่อค้นหาว่าใครเป็นคนทำตุ๊กตาและใครรู้วิธีปักการปักผ้า ในช่วงเวลานั้น เราเพียงพูดไปว่าฝีมือของกู้ฟางสี่นั้นค่อนข้างดี ไม่น่าแปลกใจเลยที่เจ้าจะวางแผนไว้แล้ว”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าของหลิวเทียนฉือก็ดำราวกับถ่าน แต่นางก็ยังโต้เถียง “ไร้สาระ ครอบครัวข้ามีช่างปักหลายคน ข้าจะอยากได้ช่างปักไปอีกทำไม?”

กู้เสี่ยวหวานตะคอกอย่างเย็นชา “ใช่แล้ว ท่านไม่ต้องการช่างปักธรรมดา แต่ต้องการช่างปักที่สามารถเย็บตุ๊กตาได้ ท่านหาที่ไหนในดินแดนนี้ไม่ได้นอกจากครอบครัวของข้าใช่หรือไม่? ท่านขอให้ข้าไปร่วมหุ้นเปิดร้านขายตุ๊กตาอยู่บ่อยครั้ง เมื่อเห็นว่าข้าปฏิเสธ ท่านจึงลักพาตัวอาของข้าไปเพื่อให้อาของข้าสอนช่างปักผ้าสองคนของท่านทำตุ๊กตา”

เมื่อได้ยินว่าหลิวเทียนฉือเข้าหากู้เสี่ยวหวานเพื่อเปิดร้านตุ๊กตาด้วยกัน แม้แต่ฮูหยินเจียงก็ตกใจเล็กน้อย

คำพูดของกู้เสี่ยวหวานและคำให้การของพี่ฝู ทุกคนจึงสามารถเดาได้

สิ่งต่าง ๆ เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วและน่าสนุกมากขึ้นเรื่อย ๆ

ลวี่เทาเดาได้เช่นกัน แต่ผู้หญิงคนนี้มาจากเมืองหลวง แม้ว่าจะไม่มีเหตุผล ใครใช้ให้พ่อของนางเป็นขุนนางระดับสามของเมืองหลวงกันล่ะ

และอีกอย่าง แม้ว่าจะสมเหตุสมผล แต่ถ้าทำให้หลิวเทียนฉือขุ่นเคืองก็จะเป็นการทำให้หลิวฉงหร่านขุ่นเคืองเช่นกัน และถ้าทำให้หลิวฉงหร่านขุ่นเคือง ตระกูลเจียงก็จะโกรธเคืองเช่นกัน

เขาคือเจ้าหน้าที่ในเมืองหลิวเจีย หากเขาไม่ได้รับการสนับสนุนจากชายที่ร่ำรวยที่สุดในเมือง ในอนาคตคงจะเป็นเรื่องยาก

ทันใดนั้น ลวี่เทาก็ตกอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

ในห้องโถงเกิดความโกลาหลขึ้น

แต่ภายใต้สายตาของทุกคน หากเขาต้องการปกป้องหลิวเทียนฉือ เขาอาจทำให้สาธารณชนโกรธเคือง

ขณะที่กำลังคิดไม่ตก หลิวเทียนฉือก็ตะคอกอย่างเย็นชา “กู้เสี่ยวหวาน แม้ว่าเจ้าจะพบคนรับใช้และช่างปักของข้า แต่เจ้าจะจะพิสูจน์ได้อย่างไรว่าข้าจับอาของเจ้าไป? เมื่อวานนี้เจ้าก็ข่มขู่ข้าในที่สาธารณะ ถ้าเจ้าไม่ขอโทษ ข้าจะไปเมืองหลวงเพื่อฟ้องราชสำนัก”

มันเป็นแค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น แต่จะไปฟ้องร้องที่ราชสำนัก…

จากนั้นก็ได้ยินหลิวเทียนฉือพูดอย่างโกรธเคืองว่า “วันนี้ข้าได้รับความอัปยศอดสูอย่างมาก น้องชายฮ่องเต้เห็นอกเห็นใจข้า เขาจะไม่ปล่อยมันไปอย่างแน่นอน เขาจะแสวงหาความยุติธรรมให้ข้าอย่างแน่นอน”

หลังจากพูดจบ หลิวเทียนฉือก็น้ำตาร่วงลงมาจากดวงตา และหลังจากพูดแบบนี้ก็กำลังจะเดินเข้าไปในบ้านตระกูลเจียงอีกครั้ง

หากนางไม่ไปตอนนี้ สิ่งต่าง ๆ จะยากขึ้นเรื่อย ๆ

ในตอนนี้ ลวี่เทาและทุกคนตกตะลึงกับคำพูดของหลิวเทียนฉือ

น้องชายฮ่องเต้?

หลิวเทียนฉือเรียกฮ่องเต้องค์ปัจจุบันว่า น้องชาย

ทุกคนตกตะลึง

คำพูดของหลิวเทียนฉือทำให้ทุกคนตกตะลึง

หากหลิวเทียนฉือบอกว่าฮ่องเต้องค์ปัจจุบันเกี่ยวกับเรื่องนี้จริง ๆ วันเวลาของเขาในฐานะเจ้าหน้าที่ก็จะสิ้นสุดลง

ต้องไม่ให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเด็ดขาด

ลวี่เทาไม่รู้ว่าคำพูดของหลิวเทียนฉือมีความจริงมากเพียงใด