เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] – บทที่ 805 โอกาสอันสมบูรณ์แบบ

บทที่ 805 โอกาสอันสมบูรณ์แบบ

บทที่ 805 โอกาสอันสมบูรณ์แบบ

ขณะนี้ซูอันนั่งอยู่หน้าโต๊ะกำลังอ่านตัวอักษรบนกระดองเต่า ในยุคโบราณที่ไม่มีกระดาษใช้งาน หมายความว่าชีวิตประจำวันไม่สะดวกอย่างยิ่ง เขาต้องเดินถือกระดูกสัตว์นานาชนิดไปไหนมาไหนด้วยในทุกวัน

นอกจากกระดองเต่าที่สามารถใช้สลักอักษรเกี่ยวกับข้อมูลต่าง ๆ แล้วยังมีกระดูกวัว กระดูกแกะ…ไม่สิ กระดูกชนิดใดก็ตามที่สามารถสลักตัวอักษรลงไปได้จะถูกนำมาใช้

“แม้แต่ใบไผ่ก็ยังดีกว่านี้” ซูอันบ่น แม้หลายอย่างจะไม่สะดวก แต่อย่างน้อย ๆ การทดสอบนี้ก็ทำให้ให้เขาเข้าใจอักษรหรือภาษาที่คนสมัยนี้สื่อสารกันอย่างรู้ความหมาย

หากไม่สามารถอ่านเขียนหรือพูดได้ในขณะที่อยู่ในการทดสอบมันคงจะแย่มากจริง ๆ

จู่ ๆ ก็มีเงาพาดผ่านเขา และกลิ่นของหญิงสาวก็เติมเต็มเข้ามาในจมูก

ซูอันเงยหน้าขึ้นมองนางกำนัลที่อยู่ด้านหน้า “เสี่ยวถู่ว? ทำไมเจ้าถึงมาที่นี่?”

อันที่จริงซูอันคาดเดาได้คร่าว ๆ ถึงจุดประสงค์ของอีกฝ่ายจากสีหน้าที่ประหม่าและร่างกายที่สั่นงันงกของนาง

เสี่ยวถู่วกัดริมฝีปาก “ฝ่าบาทของข้า นี่มันก็ดึกแล้ว ทำไมพระองค์ยังไม่บรรทมอีก?” นางพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

ซูอันมองออกไปนอกหน้าต่าง โดยใช้วิธีการวัดเวลาในโลกก่อนหน้าของเขา ยังไม่พ้นสองทุ่มในชีวิตที่แล้ว การนอนก่อนเที่ยงคืนไม่มีทางที่จะถือว่าล่าช้า

แต่สำหรับคนโบราณที่ไม่มีไฟฟ้าใช้ และแม้แต่การจุดไฟก็ยังมีค่าใช้จ่ายสูง มันดึกเกินไปแล้วสำหรับพวกเขา

เขายกกระดองเต่าในมือขึ้น “ข้ายังมีงานที่ต้องจัดการ”

เสี่ยวถู่วรู้สึกประหลาดใจ จักรพรรดิผู้นี้จู่ ๆ ก็มีความขยันขันแข็งอย่างน่าประหลาดใจ

อย่างไรก็ตาม นางยังคงจดจ่ออยู่กับภารกิจของตัวเอง นางนั่งลงด้านข้างแล้วซบหน้ากับบ่าของเขาเบา ๆ “หม่อมฉันควรช่วยฝ่าบาทปลดปล่อยความเครียดดีไหมเพคะ?”

ซูอันหัวเราะ “เสี่ยวถู่ว ก่อนหน้านี้เจ้าไม่เป็นอย่างนี้นี่นา?!”

เสี่ยวถู่วลอบกัดฟันกรอด นางต้องการจะบีบคอผู้ชายคนนี้ให้ตาย!

นางรู้ว่าไม่มีอะไรที่นางทำไม่ได้ นางบังคับตัวเองให้ยิ้มและเริ่มนวดอีกฝ่าย ในขณะเดียวกันก็จับตาดูตัวอักษรทั้งหลายที่ถูกสลักอยู่บนกระดองเต่าในมือของซูอันเผื่อว่าจะได้เห็นข้อมูลสำคัญใด ๆ หรือไม่

แต่ทว่านางไม่คาดคิดว่าซูอันกลับโน้มศีรษะลงมาที่นางจนเกือบสุดจนเกือบจะฝังทั้งหัวของเขาไว้ในหน้าอกของนาง!

เขาถอนหายใจอย่างผ่อนคลาย “อ่า แบบนั้นแหละ ทักษะการนวดของเจ้าใช้ได้เลยจริง ๆ”

ร่างกายของเสี่ยวถู่วแข็งทื่อ ความคิดที่จะอ่านอักษรบนกระดองเต่าเตลิดหายไปจากสมอง นางเกือบจะผลักอีกฝ่ายออกไปโดยไม่รู้ตัว

อย่างไรก็ตาม นางจำเหตุผลที่นางมาที่นี่ได้อย่างรวดเร็ว นางกัดฟันกรอดอย่างแข็งกร้าว

แน่นอนว่าซูอันสามารถอ่านภาษากายของนางได้ รอยยิ้มแปลก ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา

ชายหนุ่มจงใจซุกหน้าอกซึ่งเป็นส่วนที่อ่อนไหวของผู้หญิงเพื่อสัมผัสถึงแรงจูงใจที่แท้จริงของนาง นางเคยต่อต้านพฤติกรรมแบบนี้มาก่อน แต่คราวนี้กลับมีปฏิกิริยาเล็กน้อยอย่างน่าประหลาดใจ

ดูเหมือนว่าวันนี้นางจะมาเพื่อล่อลวงข้าจริง ๆ

แต่อะไรทำให้ความคิดของนางเปลี่ยนไปอย่างกะทันหันขนาดนี้?

ความเกลียดชัง? หรือบางที…ความรัก?

เขานึกถึงใบหน้าของเจ้ากรมพิธีการเหลียน รูปร่างที่สูงใหญ่และสมส่วนของอีกฝ่ายดูเหมือนจะเป็นที่ถูกอกถูกใจของสาว ๆ

ซูอันได้ขอให้ฟู่ซัวตรวจสอบภูมิหลังของนางกำนัลผู้นี้เมื่อสองสามวันก่อน

เอกสารที่เขาอ่านคือข้อมูลที่เขารวบรวมเกี่ยวกับนาง นางมาจากแคว้นถู่ว แต่มีอย่างอื่นที่น่าสนใจมากกว่า ดูเหมือนว่านางจะเติบโตมาพร้อมกับเหลียน

พวกเขาเป็นคู่รักในวัยเด็กหรือไม่? น่าแปลกใจจริง ๆ ที่เหลียนเต็มใจปล่อยให้คนรักมายั่วยวนข้าโนเวลพีดีเอฟ

รอยยิ้มเย้ยหยันกระจายไปทั่วริมฝีปากของซูอัน

ถ้าอย่างนั้นข้าจะให้เจ้าได้ลิ้มรสของการสูญเสีย! ว่าแต่ข้าจะทำให้สายลับผู้นี้กลายเป็นสายลับของข้าอย่างไรดี?…

“ฝ่าบาท ท่านยิ้มอะไร?”เสี่ยวถู่วถามขณะที่นางค่อย ๆ นวดขมับของอีกฝ่าย เมื่อถูกชายผู้นี้ซบบนหน้าอกของตัวเอง นางรู้สึกกระวนกระวายอย่างยิ่งและพยายามเปลี่ยนหัวข้อสนทนาเพื่อทุเลาความอึดอัดใจ

“ทำไมข้าจะยิ้มไม่ได้ล่ะ? เจ้าทำให้ข้ารู้สึกดีมาก” ซูอันยอมรับว่าการทดสอบนี้เหมือนจริงเสียจนไม่ต่างจากโลกแห่งความเป็นจริงด้านนอก แม้ว่าจะมีเพียงวิญญาณของเขาเท่านั้นที่ถูกย้ายเข้ามาในมิติลับแห่งนี้ แต่ทุกอย่างกลับให้รู้สึกเหมือนเป็นเรื่องจริงอย่างสมบูรณ์

ความสนุกของเขากับเพ่ยเหมียนหมานเป็นเรื่องหนึ่ง เนื่องจากนางยังเป็นผู้มีส่วนร่วมในการทดสอบด้วย

แต่นางกำนัลคนนี้เป็นแค่ NPC แต่กลับให้ความรู้สึกเหมือนคนธรรมดาในชีวิตจริงได้!

ชายหนุ่มสัมผัสได้ถึงความนุ่มของหน้าอก และความร้อนจากผิวที่อ่อนนุ่มของนาง ทั้งยังได้กลิ่นหอมพิเศษจากกายสาวอีกด้วย

ทุกอย่างดูสมจริงเกินไปหรือเปล่า? เดี๋ยวนะ ยังมีอย่างอื่นที่ข้าต้องทดสอบ…

“ขอบพระทัยสำหรับคำชมเพคะฝ่าบาท” รอยยิ้มเขินอายทำให้ริมฝีปากของเสี่ยวถู่วดูงดงาม แต่นางแอบแช่งเขาอยู่ในใจ

ไอ้จักรพรรดิวิปริต!

ทว่าขณะนี้นางอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก จากนี้ไปนางควรไปต่ออย่างไรดี?

โชคดีที่ซูอันพูดขึ้นก่อน “ช่วงนี้ข้ารู้สึกเหนื่อย เจ้าช่วยพาข้าไปอาบน้ำทีสิ”

ซูอันได้สำรวจทุกซอกทุกมุมของวังแล้วในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา เขาไม่ต้องการที่จะพลาดข้อมูลสำคัญหรือเบาะแสใด ๆ ที่อาจพิสูจน์ได้ว่าสำคัญต่อความสำเร็จของการทดสอบนี้

ระหว่างการสำรวจของเขา ซูอันได้พบกับน้ำพุร้อนในวังที่ดัดแปลงเป็นห้องอาบน้ำส่วนตัวของจักรพรรดิ

ตลอดเวลาที่ผ่านมา ชายหนุ่มยุ่งกับการค้นหาจุดประสงค์ของการทดสอบนี้จนไม่มีเวลาพักผ่อน ตอนนี้เขาพอเข้าใจการทดสอบนี้แล้ว ในที่สุดตัวเองก็สามารถทำให้มันง่ายขึ้นอีกเล็กน้อย

เสี่ยวถู่วตัวแข็งทื่อครู่หนึ่ง แต่นางก็ก้มศีรษะลงอย่างรวดเร็ว “เพคะ”

นางเข้าใจดีว่าแผนการของนางมันจะง่ายกว่าหากย้ายสถานที่เป็นในบริเวณน้ำพุร้อน แบบนี้ก็ดี…

นางถือเสื้อผ้าชุดใหม่ตามเข้าไปอาบน้ำ ซูอันถอดเสื้อผ้าของเขาและเดินลงไปในบ่อน้ำพุร้อนทันที

ใบหน้าของเสี่ยวถู่วแดงก่ำ นางรีบหันไปด้านข้าง แอบก่นด่า ผู้ชายคนนี้ช่างร้ายกาจจริง ๆ!

แม้ว่านางจะมองเห็นเพียงแวบเดียว แต่ภาพจำของมัดกล้ามที่สมส่วนยังคงปรากฏอยู่ในความคิดของนาง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งไอ้ที่อยู่ตรงหว่างขาที่เคยดุนหลังนางซ้ำแล้วซ้ำเล่าในคืนนั้น มันช่าง…

แค่นึกถึงเหตุการณ์ในคืนนั้นก็เพียงพอที่จะทำให้แก้มของนางแดงก่ำ

ซูอันรู้สึกว่าความร้อนของน้ำพุร้อนแทรกซึมเข้าสู่ร่างกายของเขาและถอนหายใจอย่างมีความสุข

ก่อนหน้านี้ หากตัวเองไม่ได้ถูกมนุษย์ตามล่า ก็เป็นพวกผี หรือไม่ก็ตัวประหลาด เขาเหนื่อยจริง ๆ ในที่สุดเขาก็มีโอกาสได้พักผ่อนอย่างเต็มที่แล้ว!

น่าเสียดายที่เหมียนหมานไม่ได้รับโอกาสในการพักผ่อน แม้กระทั่งตอนนี้เขาก็กำลังสงสัยว่านางจะเป็นอยู่อย่างไรบ้าง

ขณะที่กำลังครุ่นคิดอยู่ จู่ ๆ ชายหนุ่มก็รู้สึกว่ามีมือสั่น ๆ วางบนบ่าของเขา จากนั้นจึงเริ่มนวดเขาเบาๆ

ซูอันหันเหลียวกลับไปมองและเห็นว่าเสี่ยวถู่วกำลังคุกเข่าอยู่ที่ขอบบ่อน้ำพุร้อน ท่าทางของนางดูเก้ ๆ กัง ๆ อย่างมากจากระดับความสูงที่ต่างกัน “ลงมาในบ่อสิ ท่าทางเจ้าดูอึดอัดมากเมื่ออยู่บนนั้น” ซูอันพูดพร้อมกับหัวเราะ เนื่องจากผู้หญิงคนนี้ต้องการจะยั่วยวนเขา เขาจึงให้โอกาสนาง!

ในขณะเดียวกันเขาสามารถเพลิดเพลินกับผลประโยชน์เหล่านี้ที่มาพร้อมกับการเป็นจักรพรรดิ

ทำไมข้าต้องยอมเสียโอกาสอันหอมหวานเช่นนี้?