71 เมืองหลวงที่เผาไหม้ (1)
“นี่มันหมายความว่าอะไร? ควรจะมีบาเรียรอบๆเมืองหลวงนี่, ใช่มั้ย?” (โซเฟีย)
เสียงที่สงบของเจ้าหญิงโซเฟียก้องอยู่ในสถานที่จัดงานที่เสียงดัง
“ก-เกี่ยวกับเรื่องนั้น, มอนสเตอร์ได้ปรากฏในเมืองอย่างกระทันหัน! เหตุผลคือไม่ทราบ เรากำลังให้ความสำคัญไปที่การอพยพผู้คนครับ”
“ขอความช่วยเหลือจากสมาคมนักผจญภัยทันที บอกพวกเค้าว่าเราจะให้รางวัลไม่ใช่แค่ผู้ที่กำจัดมอนสเตอร์ได้, แต่ยังรวมถึงการช่วยเหลือคนในเมือง ถ้าพวกเค้าลังเล, บอกพวกเค้าว่าเราจะมอบรางวัลเป็น 1.5 เท่ามากกว่าปรกติ”
“ครับ! จะทำเดี๋ยวนี้ครับ!”
เจ้าหญิงโซเฟียออกคำสั่งทันที
โออ้! เธอทำงานเร็ว
“ให้อัศวินในปราสาทราชวังศ์สู้กับมอนสเตอร์และช่วยผู้คน” (โซเฟีย)
“เน่-ซามะ! ผมจะไปด้วย!” (เลนเนิร์ด)
“…เข้าใจแล้ว ชั้นจะให้เธอทำงานกับชั้น” (โซเฟีย)
มันดูเหมือนว่าเธอจะไม่ค่อยเต็มใจกับคำพูดของเจ้าชายเลนเนิร์ด
เธอน่าจะไม่ต้องการทำให้น้องชายของเธอตกอยู่ในอันตราย
แต่เธอไม่สามารถแค่ให้ฮีโร่ซ่อนขณะที่ประเทศตกอยู่ในอันตราย
“ซา-ซัง, ลูซี่, ไปกันด้วยเถอะ” (มาโกโตะ)
พวกเราไม่ได้ข้องเกี่ยวกับสมาคมนักผจญภัยในเมืองหลวง
แม้เป็นแบบนั้น, เราคือนักผจญภัยของประเทศแห่งน้ำ
มาหาทางช่วยกัน
“เข้าใจแล้ว!” “ไปกัน!”
ลูซี่และซา-ซังพยักหน้า
“ทักกิ-โดโนะ!”
“ฟูจิ-ยัง, นายต้องอพยพไปพร้อมกับนีน่า-ซังและคริส-ซัง นีน่า-ซัง, ชั้นปล่อยให้เธอนะ!” (มาโกโตะ)
“ได้! ดันนะ-ซามะ <ที่รัก> คริส! ไปกัน” (นีน่า)
พวกเราเริ่มเดินทางไปหาเป้าหมายของเรา
◇◇
เมืองได้ถูกเผาไหม้
ไม่, ควันขึ้นมาจากที่นั่นที่นี่, ดังนั้นมันแค่ดูเหมือนเป็นแบบนั้น
มันไม่ใช่ว่ามันกลายเป็นไฟครั้งใหญ่
ผมสามารถเห็นมอนสเตอร์อาละวาดอยู่ในหลายที่
มันไม่มีมากขนาดนั้น
แม้อย่างนั้น, สำหรับคนที่ไม่ชินกับการพบกับมอนสเตอร์, ความกลัวของเขาค่อนข้างเป็นอะไรบางอย่าง ผมสามารถได้ยินเสียงร้องจากหลายๆที่
“เอ้!” (อายะ)
หมัดของซา-ซังส่งมอนสเตอร์ที่เหมือนโคโบลด์บินไป
“เวทดิน: [กระสุนหิน]!” (ลูซี่)
เวทมนตร์ของลูซี่ปะทะเข้ากับกระหม่อมของหัวออร์คและจบมัน
“โปรดวิ่งมาตรงนี้” (มาโกโตะ)
ผมดึงมือของคนแก่, และนำพวกเขาไปที่ที่ทำหน้าที่เป็นที่พักพิง
…ด้วยการไม่มีน้ำหรือสปิริตรอบๆ, นี่คือทั้งหมดที่ผมทำได้…
ไม่, นี่มันก็งานสำคัญเช่นกัน
“ระวัง, มาโกโตะ!” (ลูซี่)
“ทากัตซูกิ-คุง! กริฟฟอน!” (อายะ)
ผมหันไปพร้อมกับการตะโกนของลูซี่และซา-ซัง
กริฟฟอนมุ่งหน้ามาทางนี้?!
เอาจริงอ่ะ?
“มันค่อนข้างมีมอนสเตอร์ที่มีปัญหานะนี่!” (มาโกโตะ)
ผมนำมีดออกมา
“ถอยหลังไป!”
อัศวิผู้คุ้มกันเก่าคนแก่กระโดดออกมาจากที่ไหนไม่ทราบได้
*ปัง!*
เขากระแทกกับกริฟฟอนด้วนเสียงที่ดังที่มาคู่กัน
“กุกุกุ…!”
คนแก่ที่แดงฉาดหยุดกริฟฟอน!
ทำได้สวย, คนแก่
“เวทย์น้ำ: [ดาบน้ำแข็ง]!” (มาโกโตะ)
ผมยิงมานาน้อยๆที่ผมได้ปล่อยมันออกมา
‘กกกกกี้’, ตาของกริฟฟอนถูกเจาะทะลุและร้องในความเจ็บปวด
“เวทย์ดิน: [กระสุนหินใหญ่]!”, หินที่ลูซี่ยิงออกมา…
“ฮ่าห์”, และการ[โจมตีสะสมพลัง] ของซา-ซังเจาะทะลุกริฟฟอน
กริฟฟอนไปกระแทกกับบ้าน, และไม่ขยับอีกต่อไป
สองคนนี้น่าทึ่งไปเลย
แม้ว่ามันจะเล็กกว่าตัวก่อนหน้า, พอมาคิดว่าคุณสามารถปราบกริฟฟอน, ที่เรามีปัญหามากในการกำจัดในอดีต, ได้อย่างง่ายดาย
“กัปตัน!” “โอเคมั้ย?!” “ขอบคุณ, นักผจญภัย!”
ลูกน้องของคนแก่ก็มาด้วย
“เฮ้, ทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)
ซา-ซังมองดูกริฟฟอน, และดูเหมือนเธออยากจะพูดอะไรบางอย่าง
“นี่เป็นตัวที่เราเห็นที่ละครสัตว์, หือห์” (มาโกโตะ)
“มันดูเหมือนมันมีมอนสเตอร์อื่นด้วย” (ลูซี่)
มันจริงที่พวกมันน่วมมาแล้ว, และผมสามารถเห็นซากของชุดละครสัตว์
พวกมันหลุดออกมาจากคณะละครสัตว์
แต่, พวกมันจะอาละวาดพร้อมกันทั้งหมดแบบนี้เหรอ?
“ทากัตซูกิ มาโกโตะ, เคนเห็นมอนสเตอร์นี้มาก่อนเหรอ?”
“มันน่าจะเป็นมอนสเตอร์ของคณะละครสัตว์ที่อยู่ตรงกลางของเมือง” (มาโกโตะ)
“อะไรนะ?! พวกเค้าทำเละเหรอ?! ผู้ฝึกสัตว์ทำอะไรอยู่?!”
“ไปเช็คดูกัน”
ถ้ามันมีคนที่ยังหนีไม่ได้, บริเวณรอบๆเต็นท์คณะละครสัตว์จะอันตรายที่สุด
◇◇
“นี่มันแย่…”
พลาซ่าที่อยู่ตรงกลางเมืองและรอบข้างคือส่วนที่โดนทำลายมากที่สุด
ศพของมอนสเตอร์…และศพของคนที่ขาดเป็นชิ้นๆ
“ต้องเป็นมันทำแน่…”
“อออออออู้!”
เสียงร้องที่สั่นอากาศ
ยักษ์ ยักษ์ที่ใกล้เคียงกับ 10 เมตรในขนาดอาละวาดอยู่
“ไปกัน!”
“““““ได้!”””””
อัศวินได้ตามอัศวินผู้คุ้มกันเก่า
“ลูซี่, เล็งไปที่กระหม่อมที่หัวของเจ้านั้น ซา-ซัง, ชั้นจะจัดการกับการทรงตัวของมัน, ชั้นปล่อยให้เธอเป็นคนปิดฉากมันนะ” (มาโกโตะ)
“เข้าใจแล้ว” “ปล่อยชั้นได้เลย”
มันมีน้ำพุอยู่ที่พลาซ่า
ถ้ามันมีน้ำ…ผมสามารถสู้ได้!
อัศวินที่คนแก่นำทำได้ไม่ค่อยดีในการโจมตีของพวกเขา
การโจมตีของยักษ์นั้นช้า, ดังนั้นมันดูเหมือนพวกเขายังไม่โดนโจมตี, แต่พวกเขาไม่สามารถจัดการกับมันได้
“เฮ้ย, พวกนายนักผจญภัยเหรอ?!” “ไอนั่นต้องเป็นรางวัลใหญ่แน่!” “เราจะช่วย!” “เราจะแบ่งรางวัลกันนะ โอเคมั้ย?!”
นักผจญภัยยังได้มารวมตัวกัน
ดี! เราชนะแล้ว!
(เฮ้, อย่าลดการป้องกันลง) (โนอาห์)
ครับ, เทพธิดา
เอาชีวิตผมไว้เป็นอย่างแรกเหมือนเดิมเลย
“เวทย์ไฟ: [ลูกบอลไฟ]” “เวทย์ไม้: [ดาบลม]” “เวทย์ผสม [อุกกาบาตตก]!”
เวทมนตร์ของนักเวทย์นักผจญภัยและลูซี่ถูกปล่อยไปสู่ยักษ์
การควบคุมของลูซี่ได้ดีขึ้น
ผมเข้าใกล้ยักระหว่างที่คิดสิ่งนี้
ยักษ์ถูกโจมตีด้วยเวทมนตร์และเซไปรอบๆ
ช่างเป็นยักษ์ที่อดทน
ผมร่าย [มังกรน้ำ] ด้วยน้ำจากน้ำพุ, และกระแทกมันเข้าหายักษ์
น้ำตกเป็นสายฝนไปที่อัศวินที่ใกล้กับมัน
“เฮ้ย”, อัศวินคนแก่ดูเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่เก็บมันไว้ภายหลัง
ผมใช้ [พื้นน้ำแข็ง] เพื่อแช่แข็งการทรงตัวเดียวของยักษ์รอบๆยักษ์
“โอ้?” การทรงตัวของยักษ์ถูกทำลาย, มันล้มก้นกระแทก
“ตอนนี้ละ” “จัดการมัน!” อัศวินรีบไปหามัน
เงาเล็กๆหยุดอยู่ที่ตรงหัวของยักษ์
มันคือซา-ซัง
ซา-ซังกระโดดหลายเมตรขึ้นไป, จากนั้น, กระโดดอีกครั้งกลางอากาศและทรงตัวต่ำลง, เธอกระแทกการเตะด้วยส้นเท้าไปบนหัวของยักษ์
นั่นมันสกิล[กระโดดกลางอากาศ]?!
*ตั้ม!*
หัวของยักษ์กระแทกกับพื้น, ทำพื้นสั่นสะเทือน, และยักษ์ไม่ขยับอีกต่อไป
พวกเรากำจัดมันได้เหรอ?
“นั่นเป็นไง?!” ทุกคนฉลองในชัยชนะ
“ลูกเตะนั่นสุดยอดไปเลย เธอระดับทองเหรอ?”
“เฮ้, อุกกาบาตตกเมื่อตะกี้, มันเวทมนตร์อะไรกันน่ะ?”
“พวกเธอช่วยได้เยอะเลย เธอคือฮีโร่”
นักผจญภัยและอัศวินล้อมซา-ซังกับลูซี่และมอบการชื่นชมที่สูงให้พวกเขา
สองคนได้อาย, แต่เขาดูมีความสุข
ผมมองจากไกลๆ ขณะที่ใช้ตรวจจับไปกับรอบข้างเพื่อยืนยัน
มันดูโอเคแล้วเหรอ?
ยักษ์ดูเหมือนจะยังหายใจ, แต่มันค่อยๆอ่อนแอลง
มีนักผจญภัยจำนวนหนึ่งป้องกันอยู่, แต่มันดูเหมือนว่ามันจะไม่จำเป็น
อัศวินบางคนตรวจยักษ์เพื่อหาข้อมูล อาจจะเป็นอะไรที่หาได้เฉพาะตอนที่มันยังมีชีวิตอยู่
แสงในตาของยักษ์ค่อยๆจางลงไป
มันควรจะตายในไม่กี่นาที
“นายช่วยได้เยอะเลย”
เมื่อผมสังเกต, อัศวินผู้คุ้มกันเก่าก็มาอยู่ข้างผม
“ทั้งหมดเพราะพวกเขาเป็นสมาชิกปาร์ตี้ที่ชั้นภาคภูมิใจ” (มาโกโตะ)
พวกเขาเสียเวลาไปกับผม
“ไม่, เวทมนตร์ที่ทำให้ยักษ์ลื่น, นั่นมันเวทมนตร์นาย, ใช่มั้ย? ถ้าไม่มีท่าที่ฉลาดนั่น, เราก็คงกำจัดมันไม่ได้”
“จริงเหรอ?” (มาโกโตะ)
แต่ผมรู้สึกเหมือนลูซี่และซา-ซัง จะสามารถจัดการมันด้วยตัวพวกเขาเองได้นะ
“ทุกคนโอเคมั้ย?”
คนที่ปรากฏขึ้นมาคือเจ้าชายเลนเนิร์ด…และแม้แต่เจ้าหญิงโซเฟียก็มาที่แบบนี้
มันโอเคแล้วสำหรับคุณเหรอที่จะไม่หนีน่ะ?
“ดูเหมือนการปราบมอนสเตอร์ส่วนใหญ่สำเร็จแล้ว ทำได้ดีมาก, ทุกคน” (โซเฟีย)
ผู้คนพยักหน้าพอใจกับคำพูดของเจ้าหญิงโซเฟีย
เมื่อมองดูเธอแบบนี้, เธอเป็นเจ้าหญิงที่พึ่งพาได้
เธอแม้แต่แสดงตัวในที่ที่อันตราย
“โซเฟีย-ซามะ! ผู้ฝึกสัตว์ที่คณะละครสัตว์ทั้งหมดได้ถูกฆ่า
อัศวินที่ไปสืบเต็นท์รายงาน
ช่างเป็นรายงานที่อันตราย
พวกเขาถูกฆ่าโดยมอนสเตอร์เหรอ?
“ผู้ฝึกสัตว์ถูกตัดโดยอาวุธดาบ มันไม่ใช่การกระทำของมอนสเตอร์
“ค้นหาผู้รอดชีวิตของคณะละคนสัตว์ ให้มั่นใจว่าฟังพวกเค้าในรายละเอียด” (โซเฟีย)
“ครับ!”
ดูเหมือนมันมีเหตุการณ์อยู่ในมือเรา
ผมสงสัยว่าตัวตลกโอเคมั้ย
…ไม่, เมื่อผมคิดย้อนกลับไป, พวกเขาบอกว่ามันจะมีอีเว้นท์ใหญ่พรุ่งนี้
นั่นไม่ใช่น่าสงสัยเหรอ?
ทันทีที่ผมกำลังจะบอกอัศวินคนแก่เอาไว้ก่อน
“แอ่ก!” (มาโกโตะ)
อาการช็อกเหมือนหัวถูกตีด้วยค้อนโจมตีผม
นี่มัน…ตรวจจับ
การปวดหัวนี้…มอนสสเตอร์ระดับภัยพิบัติ?
“มาโกโตะ?” (ลูซี่)
“มีอะไรเหรอ?” (อายะ)
ลูซี่และซา-ซังวิ่งมาหาผมด้วยความเป็นห่วงกับผมที่จับหัวของผมด้วยความเจ็บปวด
“เกิดอะไรขึ้น, ทากัตซูกิ มาโกโตะ?”
คนแก่ดูเหมือนจะเป็นห่วงด้วย
“มอนสเตอร์ระดับภัยพิบัติ…น่าจะมา…” (มาโกโตะ)
“เอ๋?” “อะไรนะ?!”
แต่จากไหน
นี่ไม่ใช่ลาเบรินทอส
“…เก…ลี…ย…ด…ม…นุษย์…”
เสียงร้อง
นั่น…ยักษ์ยังมีชีวิตเหรอ?
{ใช่นายต้องเกลียดพวกมัน,ใช่มัย? ชั้นเข้าใจนาย ชั้นเข้าใจ}
ผมได้ยินเสียงที่ลึกลับ
เสียงเด็ก, เสียงสาว, เสียงอายุน้อยและนุ่มนวล
“…ชั้…น…ต้อง…การ…พลัง!”
ผมมีความรู้สึกที่ไม่ดี
“ใครก็ได้! ฆ่ายักษ์ซะ!” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียตะโกน
อัศวินและนักผจญภัยเคารพเสียงนั่น
{ชั้นจะมอบพลังให้นาย นั่นทำไม, ชั้นจะเอาหัวใจนายไป, โอเคมั้ย?}
เสียงลึกลับพูดต่อ
“ลูซี่, ซา-ซัง, ได้ยินเสียงเหมือน-เด็กนี่มั้ย?” (มาโกโตะ)
“เอ๋?” (ลูซี่)
เสียงของเด็กเหรอ?” (อายะ)
ไม่มีใครได้ยินมันเหรอ?
“โอออออออออออออออออออออออออออ้!!”
ยักษ์ที่บาดเจ็บใกล้ตายยืนขึ้นอย่างกระทันหัน!
แต่ตัวนั่นอยู่ระหว่างการทรุดลง
ทรุดเหรอ?
ไม่? หนังของมันได้ลอก, และจากข้างใต้มัน, ของเหลวสีแดงอะไรซักอย่างได้ไหลออกมา
ของเหลวที่เหมือนโคลนนั่นหล่นไปบนพื้นและสร้างเสียงที่ไม่ชอบใจและพื้นได้เริ่มละลาย
ละลายเหรอ?
จากความร้อน?
นั่นมัน…ลาวาหรืออะไรซักอย่างแบบนั้น?
ตัวของยักษ์ถูกปกคลุมไปด้วยลาวา, มันเปลี่ยนไปเป็นอะไรอย่างอื่น
ลาวามีบางอย่างขาวๆอยู่ข้างใน…นั่น, กระดูก? มันลอยอยู่ข้างใน
ทำไมกระดูกไม่ละลาย
{ตอนนี้แหละ, ไปต่อต้านโชคชะตาซะ! นายเป็นนักรบผู้กล้าหาญ}
หลังจากนั้น, ผมไม่ได้ยินเสียงเด็กอีก
“ก้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!”
เสียงยังเปลี่ยนจากเสียงที่ต่ำมาเป็นเสียงที่แหลมแสบแก้วหูเหมือนเสียงขูดแก้ว
เสียงนี้…ผมได้ยินที่ไหนมาก่อน
“มังกร…ต้องห้าม…”
เสียงพึมพำของบางคนเข้ามาในหูผม
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน
