134 ทากัตซูกิ มาโกโตะ สำรวจป่าปีศาจ
ป่าปีศาจ
ดันเจี้ยนใหญ่ ที่เกือบอยู่ตรงกลางมากๆของป่าที่ยิ่งใหญ่
มันมีต้นไม้เวทมนตร์ขนาดยักษ์ และปกคลุมไปด้วยหมอกหนา, และแม้ว่ามันเป็นกลางวันแสกๆ, แสงนั้นแทบจะไมลอดผ่าน
เมื่อมันเป็นกลางคืน, มันได้เป็นความมืดมิดอย่างสมบูรณ์
ผมได้ยินเสียงที่ขยะแขยง และเสียงที่นี่ที่นั่น
ซา-ซังและผมได้ใช้ [ซ่อน] เพื่อเดินหน้าไปในที่นี้
พวกเราได้เปลี่ยนรูปเป็นซอมบี้ด้วยสกิลเปลี่ยนรูป
มันกวนใจผมนิดหน่อยว่าซา-ซังคือซอมบี้, แต่ได้ใส่ริบบิ้นและมี ‘ตาที่น่ารัก’ เล็กน้อย
ป่าปีศาจเป็นดันเจี้ยนที่ระดับที่แนะนำคือเงินหรือสูงขึ้นไป
อย่างไรก็ตาม, นักผจญภัยธรรมดาจะไม่มาที่นี่แม้ว่าพวกเขาได้เป็นระดับเงิน
(ทากัตซูกิ-คุง! นั่นคือมังกรซอมบี้?) (อายะ)
(ใช่ มัน…หลับอยู่? มาอ้อมเถอะ) (มาโกโตะ)
มังกรยักษ์ที่ทำจากแค่กระดูกได้นอนอยู่
แม้ว่ามันไม่ควรจะหายใจ, ตัวของมันได้ขึ้นลงอย่างช้าๆ บางที่นั่นเป็นลักษณะเมื่อมันยังมีชีวิตอยู่เหรอ?
ซอมบี้มังกรคือมอนสเตอร์กำหนดภัยพิบัติ
แม้ว่านักผจญภัยระดับเงินได้ร่วมมือกัน, พวกเขาจะสู้ไม่ได้
พวกเราได้อ้อมไกลและเข้าลึกเข้าไปข้างใน
(ว้าว, มีโครงกระดูกเยอะแยะเลย) (มาโกโตะ)
(นั่น…โครงกระดูกสู้ด้วยดาบอยู่?) (มาโกโตะ)
กลุ่มของโครงกระดูกประมาณ 10 ตัวได้สู้ด้วยดาบหรือหอกขึ้นสนิม, และได้ทำเสียงเหล็กกระทบกัน
มันดูไม่เหมือนว่าพวกเขาได้พิพาทกันที่นี่, แต่เหมือนกับญาติเล่นกันมากว่า
พูดถึงแล้ว, นักผจญภัยระดับเงินก็จะเพียงพอแล้วสำหรับเจ้าพวกนี้
“ทากัตซูกิ-คุง! นั่นไก่…ตัวใหญ่(?) นั่นดูเหมือนจะกินน้ำจากบึงนั้น…มันน่ารักนิดหน่อย” (อายะ)
“ซา-ซัง…นั่นคือค็อกคาทริส น้ำนั่นตรงนั้นเป็นบึงน้ำพิษ, ดังนั้นอย่าเข้าใกล้มันนะ, โอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)
“เอ๋? นั่นบึงพิษเหรอ?!” (อายะ)
มอนสเตอร์ไก่ยักษ์ -ค็อกคาทริสที่มีหายเป็นงูได้ ‘โก่โก๊ะโกโกเก้!’ ขณะที่มันอาบอยู่ในบึงพิษ
จากไกลๆ, มันดูน่ารัก, แต่ถ้าคุณโดนตีโดยลมหายใจของมัน, คุณจะกลายเป็นหิน
มอนสเตอร์ที่อันตรายสุดยอด
แน่น่อนว่า, มันเป็นกำหนดภัยพิบัติ
(ความแข็งแกร่งของมอนสเตอร์ที่ปรากฏอยู่มันกระจัดกระจายมากเกินไป…) (มาโกโตะ)
ป่าปีศาจนี้เป็นดันเจี้ยนที่ไม่เป็นที่นิยมมากที่สุดในทวีปทิศตะวันตก
จำนวนของนักผจญภัยที่หายตัวไป สูงที่โดยเป็นจำนวนมาก
เหตุผลที่คนหายตัวไปจำนวนมากเพราะว่ามีหลายคนที่ไปจาก: ป่าที่ยิ่งใหญ่ → ป่าแห่งการหลง → ป่าปีศาจ; โดยไม่รู้ตัว
พูดถึงแล้ว, นักผจญภัยที่ตาย เปลี่ยนคลาสเป็นอันเดดได้ต้องขอบคุณพิษจากหลุ่มฝังศพของลอร์ดปีศาจ! ไม่ใช่ว่านั่นยอดเยี่ยมไปเลยเหรอ?!
…มีการคุยเกี่ยวกับระดับที่แนะนำให้เพิ่มขึ้นเป็นทอง
(ถ้าลอร์ดปีศาจฟื้นคืนชีพ, นั่นจะไม่พอ…) (มาโกโตะ)
“ทากัตซูกิ-คุง, ทากัตซูกิ-คุง, มีซอมบี้อยู่ตรงนั่นเยอะแยะเลย!” (อายะ)
“อาบแดด…ไม่มีทางที่จะเป็นอย่างนั้น, หือห์ ทั้งหมดเพราะมันเป็นกลางคืน พวกมันอาบแสงจันทร์เหรอ?” (มาโกโตะ)
ซอมบี้มากกว่า 50 ตัว ได้ยืนเหม่อลอยหรือนอนอยู่
มันแค่ส่งเสียง ‘วววูห์ วววูห์’ ออกมา
มันอาจจะมีบางตัวที่สื่อสารแบบนั้นจริงๆ
ไม่ว่าอย่างไร, นี่เป็นครั้งแรกที่ผมมาในป่าปีศาจ, แต่…
(มันสงบสุขกว่าที่ชั้นคิด) (มาโกโตะ)
มีมอนสเตอร์มากมาย
ไม่ต้องสงสัยเรื่องนั้น
เราได้เจอมอนสเตอร์บ่อยกว่าแม้แต่ในชั้นกลายของลาเบรินทอส
มันแค่นั่น, ตราบใดที่คุณใช้ซ่อน, มันแทบไม่เจอคุณเลย
ไม่มีการสู้กันระหว่างมอนสเตอร์เหมือนในลาเบรินทอส
นี่อาจเป็นเพราะไม่มีความจำเป็นที่ต้องสู้เพื่ออาหารเมื่อพวกมันเป็นอันเดด
ผมสามารถเห็นหม่าป่าป่าและหมีป่าบางครั้งบางครา, แต่ยิ่งเราเข้าไปลึก, ยิ่งมีอันเดดมาก
นั่นคือวิธีที่ที่อยู่อาศัยได้ถูกแบ่งเหรอ?
พวกเราไปที่ตรงกลางของป่าปีศาจที่หลุ่มฝังศพของลอร์ดปีศาจถูกพูดว่าอยู่ตรงนี้
〈ทากัตซูกิ-คุง, มีมอนสเตอร์เก่งๆอยู่ตรงนั้นเยอะแยะเลย〉 (อายะ)
ตรวจจับของผมก็ตอบสนองกับที่ที่ซา-ซังชี้ด้วย
มีฝูงมอนสเตอร์ที่แข็งแกร่ง
〈ซา-ซัง, ให้ซ่อนใช้งานต่อไปนะ〉 (มาโกโตะ)
〈ได้, เข้าใจแล้ว, ทากัตซูกิ-คุง〉 อายะ
พวกเราทำให้ลมหายใจตื้น, และค่อยๆเข้าไปสู่ตำแหน่งที่ตรวจจับดังขึ้นมาอย่างช้าๆ
มีไม้พุ่มสวยๆที่นั่น เพื่อซ่อนในมัน, เราเลยแอบดูลึกเข้าไปข้างในระหว่างที่อยู่ในมัน
มีพื้นที่เปิดเล็กน้อยเหมือนพลาซ่า
เพราะนั่น, พวกเราะได้มองเห็นกว้างขึ้นด้วยแสงจันทร์
ที่อยู่ที่นั่นคือ…
{กองทัพของมอนสเตอร์หลายพันตัว}
มอนสเตอร์สิงโตสองหัวยักษ์
มอสเตอร์สุนัขสามหัว
กริฟฟอนสีดำ
ยักษ์กินคนทิศเหนือ ที่มันถูกรู้จักอย่างดีโดยความดุร้ายของมัน
นั่นคือที่ผมบอกได้ด้วยการมองเผินๆ
มีมอนสเตอร์อื่นๆมากมาย ที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน
แล้วก็, ที่แปลกคือมอนสเตอร์ทั้งหมดได้ {ติดอาวุธ}
แม้ในป่าที่ยิ่งใหญ่ และ ลาเบรินทอส, ผมไม่เห็นมอนสเตอร์ติดอาวุธ
ยักษ์มีดาบมโหฬารที่เหมาะกับขนาดของมัน
มอนสเตอร์สี่ขามี่หมวกเหล็กและชุดเกราะ
(มอนสเตอร์ของทวีปทิศเหนือ…ทวีปปีศาจ?) (มาโกโตะ)
ผมได้สามารถที่จะสรุป ได้อย่างไรก็ไม่รู้ ว่าพวกนี้คือมอนสเตอร์ 1,000 ปี
พลังของมานาที่ผมรู้สึกได้, ขนาดตัวของพวกมัน, ตัวตนที่ทรงพลังที่มันดูออก ที่มันพูดถึงประสบการณ์ที่ยาวนานในชีวิตของมัน
(ถ้าพวกนี้ได้โจมตีหมู่บ้านคานันของลูซี่…) (มาโกโตะ)
ผมจบที่การจินตนาการบางอย่างที่ย่ำแย่
ไม่เหมือนกับมักกาเรน, หมู่บ้านเอลฟ์ไม่มีเขื่อนหินที่ดี, ดังนั้นมันจะขึ้นอยู่กับความเมตตาของพวกนี้
ฟูเรีย-ซังและเจ้าชายเลนเนิร์ด ที่อยู่ในหมู่บ้านก็ด้วย…
(ชั้นควรทำยังไงดี? มันจะดีกว่ามั้ยที่จะกลับไปแล้วให้ทุกคนหนีไป? แต่ลูซี่มีครอบครัว เธอน่าจะอยู่ต่อในหมู่บ้าน, และสู้เพื่อปกป้องมัน) (มาโกโตะ)
ในทันทีนั้น, มือของผมถูกจับแน่น
“ซา-ซัง?” (มาโกโตะ)
“ทากัตซูกิ-คุง, อย่าแบกนี่ไว้คนเดียว” (อายะ)
ซา-ซังยิ้ม
“ชั้นทำหน้าประหลาดเหรอ?” (มาโกโตะ)
“สีหน้าที่น่ากลัวจริงๆ” (อายะ)
เข้าใจแล้ว ผมได้ทำหน้าแบบนั้น, หือห์
“เด็กดี, เด็กดี ทากัตซูกิ-คุงเป็นพวกตั้งใจทำงาน” (อายะ)
เธอลูบหัวผม
“…”
มันจั๊กจี้
ในวันของโรงเรียนมัธยมต้น, ซา-ซัง, ที่ตัวเล็กกว่าผมแต่เกิดก่อน 1 เดือน และมีพี่น้องหลายคน, ปฏิบัติกับผมเหมือนน้องชาย
ตอนแรกผมคิด: ‘อะไรของเธอ? ทำเหมือนเธอเหนือกว่าชั้น’, แต่เมื่อไม่มีพี่น้อง, และไม่มีความทรงจำที่พ่อแม่เอาใจผม, การที่ซา-ซังทำเหมือนพี่สาวนั้นสนุก
เธอขยี้ผมของผมเหมือนในอดีต
หัวใจผมได้สงบลงอย่างช้าๆ
“ซา-ซัง, กลับไปที่หมู่บ้านกันเถอะ” (มาโกโตะ)
“ใช่, กลับแล้วไปคิดกับทุกคนกัน” (อายะ)
ไม่มีจุดประสงค์ที่จะมากังวลอยู่ตรงนี้
ผมไม่รู้วัตถุประสงค์ของกองทัพมอนสเตอร์, แต่ผมไม่คิดว่าพวกเขาไม่เกี่ยวข้องกับการฟื้นคืนชีพของลอร์ดปีศาจ
แล้วก็, ถ้าผมอยากหยุดการฟื้นคืนชีพ, พวกมันจะมาเป็นกำแพงแน่นอน
กลับกันก่อนแล้วไปบอกประเทศแห่งไม้เถอะ
{ทันทีที่ผมคิดสิ่งนี้แล้วกำลังจะกลับ}
“ไอ้เวรอย่างแกทำอะไรอยู่วะ?”
เสียงเทลงมาที่เราจากข้างบน
““?!””
ซา-ซังและผมมองขึ้นไปในเวลาเดียวกัน
ที่อยู่ที่นั่นคือเงาขนาดยักษ์
(ต-ตั้งแต่เมื่อไหร่?!) (มาโกโตะ)
ไม่ต้องสงสัยว่ามันไม่ได้อยู่ที่นั่นเมื่อครู่นี้
มันเคลื่อนไหวในพริบตาเหรอ?
ด้วยตัวขนาดยักษ์นี้? โดยไม่ทำเสียงเลยซักนิด?
ถ้าให้ผมอธิบายเป็นคำพูด, มันคงจะเป็นเซนทอร์สีดำสนิทขนาดยักษ์
ขาม้าได้หนาเหมือนขาช้าง, และเขามี 8 ขา
อย่างไรก็ตาม, กีบไม่ได้แตะพื้น เขาได้ยืนอยู่ในอากาศ
เค้าควบไปในอากาศ?
นั่นคือทำไมเขาถึงไม่สร้างเสียงเหรอ?
“พูดไม่ได้เหรอ? เจ้าพวกชั้นต่ำ?”
เขาถามอีกครั้งในน้ำเสียงที่แข็งขึ้น
(นี่มันแย่แล้ว มันอาจจะเป็นปีศาจสูง) (มาโกโตะ)
นี่คือที่เจ้าจายเลนเนิร์ดสอนผม
มอนสเตอร์ที่พูดได้คือปีศาจ
ปีศาจที่ไม่จู่โจมกระทันหันเห็นได้ชัดว่ามีโอกาสมากที่จะเป็นปีศาจสูง
ปีศาจสูงมีความภาคภูมิใจสูงในชื่อของมัน, และดูถูกคนที่เริ่มต่อสู้โดยไม่แนะนำตัวเอง
“พวกเราคืออันเดดที่อาศัยอยู่ในป่าปีศาจ” (อายะ)
ซา-ซังตอบ
“ปากแกก็ใช้ได้นี่ งั้น, ชั้นถามแก: ไอเวรอย่างแกอยู่ในเครือของใคร?”
“…”
ซา-ซังเงียบไป
ผมควรจะตอบอันนี้
“เซเตค-ซามะ” (มาโกโตะ)
ชื่อของปีศาจตัวเดียวที่ผมรู้ที่นี่
เขาเป็นคนสนิทของลอร์ดปีศาจในตำนาน, ดังนั้นไม่มีทางที่เขาจะไม่รู้จักเซเตค
แต่การตอบสนองของเขาไม่ดีเลย
เขาเพียงแต่ขมวดคิ้ว
“…เจ้านั้นไม่รู้ว่าจะตายยังไง, หือห์ นั่นเป็นความอัปยศสำหรับปีศาจอย่างเรา คนที่โดนกำจัดโดยแค่ฮีโร่มนุษย์ 1,000 ปีก่อน”
“…”
เออ๋ห์
เซเตค-ซัง, นายดูเหมือนจะชื่อเสียงไม่ดีนะ
“พวกแกไม่พอใจที่มาสเตอร์ของพวกแกถูกปากเสียเหรอ? แต่เราต้องการเขาเพื่อที่จะนำพลังของลอร์ดอีบลิสผู้ยิ่งใหญ่ออกมา, เพราะเขาเป็นตัวตนที่อ่อนแอ ที่เป็นปีศาจระดับต่ำในอดีต ใครจะรู้ว่าเขาจะใช้งานได้ในสงครามที่จะมาถึงนี้มั้ย”
เขาพูดค่อนข้างเป็นสิ่งหนึ่งอยู่นะ
แต่เซเตคดั้งเดิมแล้วอ่อนแอสิถ้างั้น
ผู้บริหารที่ทำงานไต่ระดับขึ้นไป, หือห์
“อืม, มันโอเคที่จะถามชื่อของคุณมั้ย?” (มาโกโตะ)
ผมรู้สึกเหมือนว่าปีศาจข้างหน้าผมนี้เป็นคนชื่อเสียงโด่งดัง
คนใหญ่คนโตในหมู่ปีศาจ
“ชั้นคือหนึ่งในผู้ติดตามชิดใกล้ซากัน-ซามะ หนึ่งในสิบกงเล็บ, จินบาระ
ระดับสูงอีกคนในหมู่ลอร์ดปีศาจ
พวกเราเจอพวกเขาหลายคนนะหลังๆนี่
สำหรับตอนนี้, ผมคุกเข่าไปด้วยกันกับซา-ซัง
“ไม่ว่าเราจะมีความรู้น้อยเพียงได้, เราได้หยาบคายกับท่าน, จินบาระ-ซามะ ท่านต้องอุส่าห์มาที่นี่ในโอกาสนี้ เพื่อการฟื้นคืนชีพของลอร์ดปีศาจไบฟรอน-ซามะ, ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)
ผมอยู่ต่ำๆไว้ก่อน
พยายามจะเอาบางอย่างออกจากเขาระหว่างที่ทำมันอยู่กันเถอะ
“ภายใต้คำสั่งของเจ้านายชั้น, ซากัน-ซามะ, ชั้นไม่มีทางเลือกนอกจากทำอย่างนั้น ฮีโร่มนุษย์จะขัดขวามการชุบชีวิตของราชาอมตะ เราเพียงแค่ต้องกำจัดแมลงวันพวกนั้น เด็กกึ่งปีศาจจะทำพิธีชุบชีวิตสำหลับราชาอมตะลึกเข้าไปข้างในที่นี่ อย่าเข้าไปลึกกว่านี้” (จินบาระ)
“ครับ, รับทราบ!” (มาโกโตะ)
โว่ห์, เขาบอกเราเยอะเลย
งั้นหลุมฝังศพของลอร์ดปีศาจก็ลึกเข้าไปในนี้สินะ, หือห์
ด้วยเด็ก, เขาต้องหมายถึงอาร์คบิชอปไอแซค -น่าจะใช่
เขาแม้แต่พาเซเตคกลับมา เขาเป็นคนที่ยุ่งดีจังเลย
“ผมจะระวังครับ” (มาโกโตะ)
“ขอโทษที่รบกวนค่ะ” (อายะ)
ซา-ซังและผมขอบคุณผู้บริหารของซากัน, จินบาระ, และกลับออกมา
พวกเรารู้สึกถึงการจ้องมองของเขาซักพัก, แต่เขาได้หายไปกระทันหัน
(เทเลพอร์ต?) (มาโกโตะ)
นั่นคือทำไมที่เราไม่ได้สังเกตเขา
เขาดูเหมือนจะเป็นจำพวกนักรบ, แต่เขาใช้เวทมนตร์ได้ เขาอาจจะเป็นนักรบเวทมนตร์
พวกเราได้สร้างระยะห่างจากกังทัพมอนสเตอร์, และซา-ซังและผมถอนหายใจครั้งใหญ่
“นั่นน่ากลัวนะ, ไม่ใช่เหรอ, ทากัตซูกิ-คุง?” (อายะ)
“ใช่, มันไม่ใช่อะไรที่เราสองสามารถทำได้เอง” (มาโกโตะ)
เมื่อมันไปถึงระดับที่ว่าเป็นระดับสูงในลอร์ดปีศาจ, ซ่อนอาจจะไม่มีผลอะไรมาก
พึ่งสกิลมากไปมันไม่ดี
ผมได้ถูกให้พรโดยความโชคร้ายที่เจอสองผู้บริหารของลอร์ดปีศาจ 2 วันติดกัน, แล้วสามารถจะรอดชีวิตมาได้อย่างไรก็ไม่รู้
(เราไม่ควรจะบุ่มบ่ามมาก) (มาโกโตะ)
ผมเกือบจะพาซา-ซังเข้าไปสู่อันตรายที่นั่นด้วย
รอจนกว่าประเทศแห่งไม้รวบรวมกำลังเถอะ
เราทำสำเร็จในการกลับมาที่หมู่บ้านเอลฟ์ ที่ลูซี่และคนอื่นๆได้รออยู่ระหว่างที่คิดสิ่งนี้
ที่ต้อนรับเราเมื่อเรากลับไปคือ…
{หมู่บ้านคานันปกคลุมไปด้วยเพลิง}
ขอบคุณสำหรับเงิน 50 บาท
ขอบคุณสำหรับเงิน 200 บาท
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord
