168 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ใช้แผนลับของเขา
◇มุมมอง นายพลทาริสก้า◇
อุกกาบาตจากโบสถ์งู
วิกฤตที่อาจจะลบล้างเมืองหลวงของประเทศแห่งไฟ ซึ่งไม่เคยได้ยินที่ไหนมาก่อนมากกว่าร้อยปีมาถึง
(…ชั้นประเมินศัตรูต่ำไป หือห์)
ไม่ว่ากองทัพของศัตรูแบบไหนมา ไม่ว่ามอนสเตอร์จะเดินหน้ามาเท่าไหร่ การป้องกันของเมืองหลวงสมควรจะสมบูรณ์แบบ
แต่พอมาคิดว่าพวกเขาจะมาด้วยวิธีนี้
เราไม่มีการเตรียมการต่อภัยพิบัติที่มาจากนอกโลก
ราชวงศ์และขุนนางได้อยู่ในระหว่างการใช้เวทมนตร์เทเลพอร์ตเพื่ออพยพ
พวกเขาจะหนีไปที่ที่ปลอดภัยในท้ายที่สุด
อย่างไรก็ตามมีหลายหมื่นคนที่อยู่ในกามูรัน
ผู้คนที่มีพาหนะและผู้คนที่ใช้เวทมนตร์ได้ส่วนให้หนีได้ในเวลาสั้นๆ
แล้วพลเมืองธรรมดาที่ไม่มีวิธีอื่นนอกจากขาของพวกเขาเองล่ะ?
แค่จินตนาการจะมีคนตายถูกนำมาด้วยสิ่งนี้มากแค่ไหน…? แค่จินตนาการมันกำให้ฉันกัดฟัน
“ไม่มีแผนอะไรเลยเหรอ? เรารวมนักเวทย์ระดับสูงและมากกว่านั้นและยิงหินนั้นได้มั้ย?!” (ทาริสก้า)
เสียงของฉันรุนแรงขึ้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ
“{เราทำนั่นไปแล้ว!} นักเวทย์ระดับกษัตริย์ เหนือกว่า และ สูงทั้งหมดได้ทำนั่นแล้ว!”
“ผลล่ะ?” (ทาริสก้า)
“…ยืนยันไม่ได้”
คิดไว้แล้ว ตาของฉันก็ไม่เห็นการเปลี่ยนแปลงด้วย
“แล้วอาวุธเวทย์ล่ะ? เรามีอาวุธล้อมเมืองและต่อต้านมอนสเตอร์ ใช่มั้ย?” (ทาริสก้า)
“ทั้งหมดอยู่นอกระยะมีผล…พวกมันพร้อมที่จะยิง แต่เราต้องให้มันใกล้เข้ามา”
ไม่มีจุดประสงค์ถ้าแบบนั้น
แม้ว่าเราสามารถที่จะทำลายหินใหญ่ในท้องฟ้านั้นได้ เมื่อมันอยู่ที่หน้าประตูของเมืองหลวง ชิ้นที่แตกออกจะหล่นลงมาที่เมืองหลวงและทำลายมัน
เมื่อฉันได้รู้สึกเหมือนจะจับหัวในความเจ็บ หนึ่งในลูกน้องมา
“นายพลครับ ฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำอยู่ที่นี่ เขาบอกว่าเขาอยากจะคุยกับท่าน”
“…อะไร?” (ทาริสก้า)
เมื่อผมเลื่อนสายตาไป ชายหนุ่มอายุน้อยที่ผอมได้มองไปที่สภาพของกองทัพอย่างสงสัย
ฮีโร่ของโรเซส ทากัตซูกิ มาโกโตะ
คนที่ถูกประเมินให้อยู่ต่ำที่สุด ในคนที่มาที่โลกนี้กับฮีโร่แห่งแสงสองปีที่แล้ว
ทุกประเทศได้ตัดสินพวกพวกเขาไม่ต้องการเขาและไม่รับเขาไป
แน่นอนว่า นี่ได้รายงานมาที่เกรทคีธด้วยเช่นกัน และฉันตรวจดูความสามารถของเขา
ค่าสถานะเขาอยู่ตำสุด และสกิลของเขาไม่เตะตา
เขาไม่ใช่บางคนที่สู้กองทัพของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ที่จะฟื้นคืนชีพได้
แน่นอนว่า เราไม่ยอมรับเขา
และจากนั้น หลังจากมากกว่า 1 ปีได้ผ่านไป ชื่อของเขาแพร่เป็นฮีโร่ที่ถูกแต่งตั้งของโรเซส
แต่มีน้อยคนที่สนใจในทากัตซูกิ มาโกโตะในเวลานั้น
ในท้ายที่สุด เขาแค่เป็นฮีโร่ของประเทศที่อ่อนแอเหมือนโรเซส
เขาน่าจะไม่ใช่เรื่องใหญ่ คือที่คนคิด
หลังจากนั้น เขาเอาชนะฮีโร่สายฟ้าเกราลท์ ในการต่อสู้ตัวต่อตัวที่ประเทศแห่งแสง; สู้มอนสเตอร์ที่โจมตีเมืองหลวงซิมโฟเนียกลับ กำจัดมังกรโบราณ ในประเทศแห่งน้ำ และกำจัดลอร์ดปีศาจในประเทศแห่งไม้
1,000 ปีก่อน ฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำเป็นคนแรกที่ตายในการต่อสู้กับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่
มีข่าวลือว่าเทพธิดาแห่งน้ำ เออร์-ซามะ เทความรักไปที่เขา เพื่อที่จะตัดความอัปยศของเขาทิ้งไป
ชื่อเสียงของเขาตอนนี้ได้แข่งกับผู้กอบกู้เกิดใหม่ ฮีโร่แห่งแสง
บางทีเธอไม่พบว่านั่นมันน่าสนุก
ลูกสาวของฉัน โอลก้า และเพื่อนวัยเด็กของเธอ ดาห์เลีย วางแผนด้วยกันและยั่วยุฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ
เธอใช้พลังของเธอที่เป็นฮีโร่แห่งไฟ
แล้วมันดูเหมือนออราเคิลแห่งไฟดาห์เลียแพร่ข่าวลือไม่ดีเกี่ยวกับฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ โดยการใช้คนของโบสถ์
ฉันบอกสองคนนั้นไม่ให้ทำ แต่พวกเธอไม่ฟังฉันเลยซักนิด
บนนั้นเข้าไปอีก โอลก้าได้พ่ายแผ้อย่างยับเยินให้กับสหายของฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ
ฮีโร่ที่ถูกแต่งตั้งของเกรทคีธเป็นลูกน้องของฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ
จากตอนนี้ไป ความสัมพันธ์ของเรากับประเทศแห่งน้ำจะกลายเป็นซับซ้อน
แต่ตอนนี้นั้นไม่ได้สำคัญ
ฉันเดินเข้าไปใกล้ที่ที่ทากัตซูกิ มาโกโตะอยู่
ฉันมองไปที่เขา และดันการสนทนา
“นายพล มันโอเคสำหรับเราที่จะทำอะไรบางอย่างกับสิ่งนั้นบนท้องฟ้ามั้ย?” (มาโกโตะ)
ฮีโร่มาโกโตะดังกล่าวพูดอย่างเมินเฉย
ในที่นี้ ที่ผู้คนรอบๆพยายามอย่างสิ่นหวังที่จะทำอะไรบางอย่างกับวิกฤต สีหน้าที่ใจเย็นของเขาอยู่แปลกที่สุดขีด
เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นผู้มีสกิลโล่งจิต แต่นั่นทั้งหมดเหรอ?
เขาไม่รู้สึกถึงความกลัว?
“…มีแผนอะไรบางอย่างงั้นเหรอ?” (ทาริสก้า)
ฉันถามด้วยคำสั้นๆ
“นั่นเป็นความลับทางการค้า มีเวทย์ที่ผมอยากจะลอง” (มาโกโตะ)
เขาตอบอย่างเป็นนัยๆ
คำพูดไม่ได้ถูกเข้าใจได้อย่างดี มันป็นคำพูดของคนต่างโลกเหรอ?
ดูเหมือนเขามีแผน แต่เขาไม่มีเจตนาจะบอกรายระเอียดฉัน
เทคนิคของฮีโร่เป็นความลับระดับชาติ
แน่นอนว่าเขาจะไม่เปิดเผยมันง่ายๆ
“ฮ่าฮ่า! พูดอะไรนะ ฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ?! สิ่งนั้นมันหยุดไม่ได้อีกต่อไปแล้วนะ!”
สมาชิกของโบสถ์งู -ชายที่เรียกตัวเองว่าอาร์คบิชอปไอแซค- ตะโกนอย่างดัง
แต่ผลของการสอบสวนคือเขาไม่รู้อะไรเลย เขาแค่เป็นพวกคลั่งโบสถ์ที่ถูกควบคุมโดยอาร์คบิชอปไอแซค
เขาได้เงียบเมื่อกี้นี้ แต่ทันทีที่ทากัตซูกิ มาโกโตะ มา เขาพูดมาก
“ฟังนะ! ดาวหางนั้นไม่ได้สร้างมาจากเวทมนตร์! ดาวหางยักษ์ที่ผ่านปีละครั้ง เราเพียงแต่เบี่ยงเส้นทางมันด้วยกำลัง โดยเวทมนตร์อัญเชิญ! โดยใช้ชีวิตของทาสหลายร้อย! ถ้านายอยากจะทำอย่างเดียวกัน นายต้องมอบอายุขัยของหลายร้อยคน และร่ายเวทย์หลายชั่วโมง! แต่ดาวหางจะตกมาในเวลานั้นแล้ว! นายจะทำไม่ทันเวลา! นี่มันจบแล้ว! มันจบสำหรับพวกแกทุกคน! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!!”
คนคลั่งโบสถ์หัวเราะอย่างบ้าคลั่งในแบบที่ฉันไม่เห็นว่ามันจะตลกตรงไหน
“หุบปากเค้าซะ” (ทาริสก้า)
ฉันสั่งคนของฉัน และพวกเขานำเชือกมัดปากเขา
“ช่างเป็นชายที่น่าสนุกทุกครั้งเลย” (มาโกโตะ)
ฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำเกาคางเหมือนกับเขาทึ่ง
“ลู-จังทำไมเค้าต้องเป็นธุระอธิบายมันให้เราด้วยล่ะ? เค้าไม่มีอย่างอื่นดีกว่าให้ทำเหรอ?” (อายะ)
“มันต้องเป็นนิสัยเค้าบิดเบี้ยวแน่ ควบคุมลูกน้องเค้าเหมือนหุ่นกระบอก และตัวเขาซ่อนอยู่ในเงามืด เค้าต้องเป็นไอเวรที่น่าเกลียดแน่!” (ลูซี่)
สมาชิกผู้หญิงของทากัตซูกิ มาโกโตะได้คุยกันอย่างไร้กังวล
แต่ฉันเห็นด้วยกับส่วนใหญ่ที่เขาพูด
“ฮีโร่-โดโนะ ดูเหมือนคุณมีแผนที่อาจจะสำเร็จ…? เป็นไปได้มั้ยว่ามันขึ้นอยู่กับซาซากิ อายะ-โดโนะที่เอาชนะลูกสาวของชั้น?” (ทาริสก้า)
ฉันถามอย่างบอดๆ
ความสามารถที่แสดงออกมาในการสู้แค่ก่อนหน้านี้
มันน่ากลัว
พอมาคิดว่าเธอสามารถจะปิดปากโอลก้าที่อยู่อันดับสองได้ในทีเดียว
“เกี่ยวกับเรื่องนั้น มันดูเหมือนซา-ซังได้เหนื่อยจากการต่อสู้ก่อนหน้า…” (มาโกโตะ)
ทากัตซูกิ มาโกโตะปฏเสธมันอย่างอ่อนโยน
“เอ๋?! แต่ชั้นเต็มไปด้วยพลังงา—” (อายะ)
“เฮ้ย” (มาโกโตะ)
“มึ่ก?!” (อายะ)
ด้วยเหตุผลบางอย่าง ทากัตซูกิ มาโกโตะ รีบปิดปากของซาซากิ อายะที่ขัดเขา
แม้ว่าในตาของฉัน เธอไม่ได้ดูเหมือนจะเหนื่อย
เขาน่าจะมีเหตุผลที่ทำไมเขาไม่อยากให้เธอสู้
เป็นไปได้มั้ยว่าการใช้สกิลของเธอมีราคาอะไรบางอย่าง
“ซา-ซัง! แค่ไปพักได้แล้ว!” (มาโกโตะ)
“อายะ มานี่” (ลูซี่)
ซาซากิ อายะได้ถูกลากไปโดยสหายเอลฟ์ผมแดง
ยังไงซะ มันไม่เหมือนกับว่าฉันอยากบังคับเธอให้ทำอะไรบางอย่าง
“งั้น นั่นหมายถึงว่าคุณมีวิธีอื่นเหรอ?” (ทาริสก้า)
“ใช่ ผมมีความคิดอยู่ในใจ” (มาโกโตะ)
ฉันเห็นความมั่นใจและความสบายได้ในตาของทากัตซูกิ มาโกโตะ
เข้าใจแล้ว งั้นไม่มีเหตุผลที่จะพูดว่าไม่
“ยังไงซะถ้างั้น ชั้นจะปล่อยมันให้คุณนะ เฮ้ย นำทางฮีโร่-โดโนะ” (ทาริสก้า)
ฉันสั่งอัศวินผู้บังคับใช้กฎหมายที่พาทากัตซูกิ มาโกดตะมาที่นี่ให้นำทางเขา
ถ้ามันเป็นเขา เขาน่าจะช่วยฮีโร่-โดโนะระหว่างที่รวบรวมข้อมูลได้
เพราะทั้งหมดเขาเป็นชายที่สามารถทำหน้าที่ของเขา ในฐานะฮีโร่ที่ถูกแต่งตั้งของประเทศแห่งไฟได้ในอดีต
“ยังไงซะงั้น ผมจะนำคุณไปที่ที่นักเวทย์และกองทัพอยู่ ทางนี้ครับ”
ฮีโร่มาโกโตะของประเทศแห่งน้ำ สหายนักเวทย์ผมแดงของเขา และนักรบผู้หญิงที่เอาชนะการแข่งขันได้จากไป
สหายทั้งสองคนของเขาได้ไปด้วยอย่างไม่สบายใจ
แต่ตัวฮีโร่เองได้เดินเหมือนเขาเดินสบายๆอยู่นอกบ้าน
(มันอย่างที่รายงานได้พูดไว้…) (ทาริสก้า)
เขาเป็นพวกที่แทงหัวเข้าไปในที่ที่อันตรายด้วยตัวเอง
มันได้เขียนอยู่ในรายงานการสืบสวนจากลูกน้องของฉัน
“ฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ ทากัตซูกิ มาโกโตะ ขาดความรู้สึกถึงความอันตราย”
“มันได้พูดว่าเขาเผชิญหน้ากับมังกรโบราณด้วยแค่มีด นักผจญภัยของมักกาเรนทึ่งกันหมด”
“มันดูเหมือนเขาเผชิญหน้ากับลอร์ดปีศาจในประเทศแห่งไม้คนเดียว ชั้นคิดว่าเค้าเป็นชายที่สติดีไม่ได้”
เหล่านั้นคือคำพูดของลูกน้องฉันเมื่อเขากลับมาจากการสืบสวน
เขาไม่ใช่ชายที่สติดี
ฮีโร่เป็นกำลังต่อสู้ที่สำคัญของประเทศ ดังนั้นในการสู้กับลอร์ดปีศาจ พวกเขาต้องถูกปกป้องอย่างหนัก
แต่ฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำรีบไปที่สนามรบด้วยตัวเขาเอง
{เหมือนผู้กอบกู้ในตำนาน อาเบล}
1,000 ปีก่อน
ฮีโร่อาเบลเมื่อจนานมาแล้วได้จู่โจมทวีปปีศาจที่เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่รออยู่
จากตำนาน ฮีโร่อาเบลพยายามจะเผชิญหน้ากับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่คนเดียว เพื่อจะไม่สร้างผู้เสียสละแม้แต่คนเดียว
ปราชผู้ยิงใหญ่-ซามะในเวลานั้น หญิงสาวศักดิ์สิทธิ์แอนนา-ซามะ และนักธนูเวทมนตร์ จอห์นนี่-ซามะ กล่อมเขาให้เป็นอย่างอื่น และนั่นคือการเริ่มต้นของปาร์ตี้ของสี่คน
ในปัจจุบัน ฮีโร่ที่ไปเผชิญหน้ากับลอร์ดปีศาจด้วยแค่สหายไม่กี่คนนั้นคิดไม่ได้เลย
แม่แต่ลูกสาวของฉัน โอลก้า มีกำลังพลพิเศษมากกว่าร้อยคนที่ทำด้วยนักรบระนักเวทย์ระดับสูง
หน่วยนั้นสร้างมาด้วยคนที่เก่งที่สุดของประเทศแห่งไฟ เพื่อเผชิญหน้ากับการเดินทางทางเหนือในอนาคตอันใกล้
เป็นอีกครั้งที่ฉันมองตามด้วยตาของฉันไปที่ประเทศแห่งน้ำ ที่ดูเหมือนเขาจะออกไปเดินเล่นกับสหายสองคน
ในท้องฟ้า มีหินก้อนใหญ่ที่สร้างเงาขนาดยักษ์บนเมืองหลวงและเข้าหาเรา
ยังไม่มีการเห็นแผนที่จะฝ่าวิกฤตทนี้ไปได้
(…มามีความหวังเถอะ…ในพลังของฮีโร่ที่ช่วยทั้งโรเซสและสปริงล็อก) (ทาริสก้า)
◇มุมมอง ทากัตซูกิ มาโกโตะ◇
“มันอยู่ที่นี่ เชิญครับ”
ที่ที่อัศวินผู้บังคับใช้กฎหมายนำเรามาเป็นชั้นสูงสุดของโคลีเซียม
นักเวทย์ตั้งแถวอยู่ที่นั่น ยิงเวทมนตร์ไปที่อุกกกาบาตที่เข้ามาใกล้ และใช้อุปกรณ์เวทมนตร์
“นั่นดูเหมือนจะเป็นที่ดี” (มาโกโตะ)
ผมเลือกที่ที่มีคนน้อยที่สุด และมุ่งหน้าไปที่นั่น
มันจะมีปัญหาถ้าพวกเขาโดนลูกหลงอย่างไม่ได้ตั้งใจ
“เฮ้ มาโกโตะ นายมีแผนจะทำอะไร…?” (ลูซี่)
ลูซี่ได้มองที่ท้องฟ้าระหว่างที่ถามผมอย่างประหม่าด้วยมือที่อยู่บนไม้เท้า
ใช่ ผมต้องอธิบายมันให้สหายของผมอย่างถูกต้อง
“ลูซี่ อะไรที่ลงมาจากเหนือหัวเรา?” (มาโกโตะ)
ผมพูดและชี้ไปที่ท้องฟ้า
“เอ๋? จู่ๆก็อะไรล่ะนั่น? นายบอกได้แค่การมองใช่ป่ะล่ะ?! อุกกะบาตขนาดยักษ์สุดยอด!” (ลูซี่)
“ไม่ นั่นมันไม่ใช่ มันไม่ใช่อุกกาบาต แต่เป็นดาวหาง” (มาโกโตะ)
“…มันต่างกันยังไงล่ะ?” (ลูซี่)
ผมควรจะแค่พูดตอบโดยไม่พูดอ้อมๆ
“พูดอีกอย่าง…” (มาโกโตะ)
“เข้าใจแล้ว! ธาตุของแกนดาวหาย: น้ำแข็งและฝุ่น! และดังนั้น นายจะทำอะไรบางอย่างเกี่ยวกับมันด้วยเวทมนตร์น้ำ ไม่ใช่อย่างนั้นเหรอ ทากัตซูกิ-คุง?!” (อายะ)
ซา-ซังสปอยมันให้ผม
ได้โปรดอย่ามาขโมยสปอร์ตไลท์ของผมสิ
“ทำบางอย่างได้เหรอ ฮีโร่-โดโนะ?!”
อัศวินผู้บังคับใช้กฎหมายฟังการคุยของเราและตอบสนองอย่างหนัก
“ยังไงซะ แต่จะไม่รู้จนกว่าจะได้ลองนะ” (มาโกโตะ)
ความเชี่ยวชาญเวทมนตร์ของผมมากกว่า 250
นักเวทที่พิเศษเพียงพอที่จะทำให้ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะตกใจ
“ง-งดงาม!”
แม้ว่าผมยังไม่ได้ทำสำเร็จเลย เขาเคลื่อนไหวมากมาย
โอ้ยังไงซะ มาลองมันกันถ้างั้น
ผมม้วนแขนเสื้อขึ้นและพยายามจะใช้เวทมนตร์น้ำไปที่ดาวหาง
(มันเป็นไปไม่ได้ มาโกโตะ) (โนอาห์)
เสียงที่เย็นชากระทันหันมาจากโนอาห์-ซามะ
เป็นไปไม่ได้ เธอพูด ทำไมล่ะ
(ที่ปกคลุมดาวหางคือน้ำแข็ง แต่แกนกลางมันคือหิน ด้วยขนาดของดาวหางที่ตกลงมาตอนนี้ ขนาดของแกนมันหลายร้อยเมตร เวทย์น้ำของเธอจะไม่สามารถป้องกันมันได้) (โนอาห์)
ใช่ ดาวหางมีหินเป็นแกนกลาง
ผมไม่มีความรู้ในเรื่องดาราศาสตร์
(แล้วก็ มาโกโตะ-คุง) (เออร์)
โอย้า เออร์-ซามะ
มันเป็นซักพักแล้วนะครับ
(ฟุฟุ มันเป็นซักพักแล้ว แต่ฟังให้ดี ดาวหางที่ถูกอัญเชิญมาเป็นวัตถุที่มาจากนอกดาวเคราะห์ นั่นทำไมเวทย์น้ำของมาโกะ-คุงจะใช้ไม่ได้ผลดีกับน้ำแข็งนั้น เทียบกับน้ำแข็งธรรมดา ถ้าเธออยากจะควบคุมดาวหางขนาดเท่านั้น เธอต้องมีมานาที่โดดเด่น) (เออร์)
เออร์-ซามะบอกผมดั่งเธอเสียใจ
ทั้งหมดมันจะไม่เป็นไปตามแผน หือห์
“ทากัตซูกิ-คุง?” (อายะ)
“มาโกโตะ?” (ลูซี่)
“ฮีโร่-โดโนะ…มีอะไรเหรอ?”
เห็นผมหยุดเคลื่อนไหวกระทันหัน ซา-ซัง ลูซี่ และอัศวินผู้บังคับใช้กฎหมายถามด้วยความกังวล
“มันโอเค มันโอเค” (มาโกโตะ)
ปัญหาจำนวนเท่านี้อยู่ในการคาดการณ์แล้ว
งั้น เราจะทำนั่น โนอาห์-ซามะ
ผมบอกเทพธิดาว่าผมใจใช้เทคนิคลับที่ผมบอกเธอก่อนหน้านี้
(เธอซีเรียส ไม่ใช่เหรอ…มาโกโตะ?) (โนอาห์)
(มาโกะ-คุง ได้โปรด คิดมันอีกครั้ง) (เออร์)
การตอบของทั้งสองคนไม่ค่อยจะดี
แต่ไม่มีทางอื่น รู้มั้ย?
((…))
ไม่มีการตอบ
แต่ไม่มีกาปฏิเสธด้วย
ได้เลย มาทำนี่กันเถอะ
“ฮ-เฮ้ มาโกโตะ…ดาวหางได้เข้ามาหาแล้วนะ ชั้นจะเตรียมเทเลพอร์ตเผื่อไว้นะ” (ลูซี่)
“ทากัตซูกิ-คุง…เมื่อมันมาถึง ชั้นจะแบกนายสองคนและวิ่งหนีนะ โอเคมั้ย?” (อายะ)
ผมจบที่การทำให้สมาชิกปาร์ตี้ทั้งสองคนกังวลอย่างสิ้นเชิง
“มันโอเค แค่ดู” (มาโกโตะ)
ผมม้วนแขนเสื้อแขนขวาเสร็จ
และจากนั้น ผมใช้แปลงรูปแขนขวาของผม
…มันยากที่จะควบคุม
ผมรู้สึกว่าพื้นที่รอบแขนขวาผมเบลอไป
และในเวลาเดียวกัน แขนของผมส่องแสงสีฟ้า
“…มาโกโตะ นายทำอะไรน่ะ?” (ลูซี่)
“นั่นสกิลแปลงรูป ใช่มั้ย?” (อายะ)
“โอ้ แปลงรูปส่วนเดียว แค่แขนขวา”
ผมตั้งโล่งจิตไปที่ {100%} และทำสมาธิ
ถ้าผมลดการป้องกันแม้แต่นิดเดียวผมจะหมดสติ
*บึซ บึซ*
ผมได้ยิงเสียงบึซในหูผม
เรียนรู้ว่านั่นเป็นมานาที่ออกมาจากตัวผม ผมสั่นจากความรู้สึกแปลกประหลาด
{แขนขวาของสปิริต}
มันไม่มีบันทึกอยู่ในหนังสือเล่มไหนเกี่ยวกับเวทมนตร์นี้ ผมเรียกเวทมนตร์นี้ว่าคานะ
«TLN: สัทศาสตร์ (ภาษา) ที่มีเฉพาะญี่ปุ่น»
เปลี่ยนแขนหนึ่งเป็นสปิริต
นั้นคือทั้งหมดของเวทย์นี้
อย่างไรก็ตาม สปิริตคือธรรมชาติในตัวมันเอง
สปิริตเล็กๆที่เห็นอยู่รอบๆ {ไม่ใช่สิ่งมีชีวิตสิ่งเดียว}
หนึ่งแต่เป็นพัน
สปิริตน้ำโดยพื้นฐานแล้วคือน้ำของทั้งโลกในตัวมันเอง
นั่นคือที่โนอาห์-ซามะสอนผมในอดีต
นั่นทำไมมานาของสปิริตนั้นไม่มีจำกัด
มือของผมในตัวมันเองเปลี่ยนเป็นแสงสีฟ้า
ไม่ใช่เนื้อ แต่บางอย่างที่เชื่อมต่อกับน้ำทั้งหมดของทั้งโลกนี้
ส่วนหนึ่งของมานาที่ไม่มีขีดจำกัด
เมื่อผมคิดเกี่ยวกับมัน มอนสเตอร์แรกที่ผมกำจัดในโลกนี้คือก็อบลิน
และผมใช้น้ำในแม้น้ำใกล้ๆเพื่อกำจัดพวกมัน
นาลาเบรินทอส ผมใช้พลังของสปิริตน้ำสู้กับมังกรต้องห้าม
ในเมืองหลวงของประเทศแห่งน้ำ ผมยืมมานาจากเจ้าหญิงโซเฟียเพื่อกำจัดยักษ์ต้องห้าม
สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ในประเทศแห่งแสง
ในมักกาเรน ผมทำเป็นจังหวะเดียวกันกับลูซี่เพื่อยืมพลังของสปิริตไฟ
ในประเทศแห่งไม้ ผมเสนออายุขัยให้กับโนอาห์-ซามะเพื่อยืมพลังของท่าน
ผมได้ยืมพลังของบางคนเพื่อทำอะไรให้สำเร็จบางอย่าง
แต่…ผมอยากจะเอาชนะบางอย่างด้วยพลังของผมเองซักครั้งหนึ่ง
คำใบ้คือจากคำพูดของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ
‘{ถ้านายอยากจะแข็งแกร่งขึ้น…นายต้องหยุดเป็นมนุษย์}’
“ใช่ เพื่อที่จะแข็งแกร่งขึ้น ชั้นเป็นมนุษย์ต่อไปไม่ได้!” (มาโกโตะ)
เมื่อเวลาที่ผมสังเกต ผมได้ตะโกนอย่างไม่ได้ตั้งใจ
“ชั้นต้องเป็นสปิริตด้วยตัวชั้นเอง!” (มาโกโตะ)
ผมพูดกับซา-ซังและลูซี่ด้วยหน้าที่เท่
ฟู่ เป๊ะ
“““……””” ※ ลูซี่ ซา-ซัง และอัศวินผู้บังคับใช้กฎหมาย
((……)) ※ โนอาห์-ซามะและเออร์-ซามะ
ทำไมทุกคนเงียบล่ะ?
