แม่ปากร้ายยุค 80 [八零辣妈飒爆了]

ตอนที่ 711 หมาป่าตาขาวอย่างหลินเจี้ยนกั๋วและภรรยาของเขา

วันต่อมา พายุหิมะก็แรงขึ้นอีก และหิมะบนถนนก็สูงถึงข้อเท้า

หลินม่าย ไม่เคยเห็นหิมะตกหนักขนาดนี้มาก่อน

เมื่อมีหิมะมากเกินไป การขับรถก็ลื่นไถลได้ง่าย

เพื่อความปลอดภัย หลินม่ายจึงตั้งใจจะเดินกลับไปยังมหาวิทยาลัย

ฟางจั๋วหรานกลัวว่าเธอจะหนาวสั่น จึงแต่งตัวให้เธอเหมือนหมีน้อยก่อนที่จะปล่อยเธอออกไป

หลินม่ายเดินไปไกล มองย้อนกลับไปและเห็นฟางจั๋วหรานก็ออกไปทำงานเช่นกัน

ด้วยความตั้งใจ เธอวาดหัวใจลงบนพื้นด้วยนิ้วเท้าก่อนจะตะโกนได้สุดเสียง “จั๋วหราน ฉันมีอะไรจะให้คุณ!”

แต่ในเวลานี้ กลุ่มเด็กที่ถือกระเป๋านักเรียนวิ่งผ่านมาเหมือนม้าป่า เหยียบย่ำหัวใจรักที่เธอเพิ่งวาดด้วยปลายเท้าจนหมดสิ้น

ห่างออกไปราวยี่สิบเมตร ฟางจั๋วหรานถามอย่างงุนงง “อะไรเหรอ?”

หลินม่ายรู้สึกผิดหวังมากและพูดว่า “ตอนนี้ไม่มีแล้ว~”

สายตาอาฆาตของเธอพุ่งตรงไปที่กลุ่มเด็กเหลือขอ และพวกเขาก็วิ่งหนีด้วยความตกใจ หนึ่งในนั้นถึงกับล้มลง

เมื่อหลินม่ายละสายตาจากกลุ่มเด็กเหลือขอ เธอก็เห็นว่าฟางจั๋วหรานได้ออกไปแล้ว

ตรงจุดที่เขาหยุดตอนนี้ มีหัวใจสองดวงที่วาดด้วยลูกศรที่เจาะทะลุหัวใจ

หลินม่ายรู้สึกว่าฟางจั๋วหรานพยายามทำให้เธอมองเห็นหัวใจแห่งรักที่เขามีให้เธอ

เธอมาถึงมหาวิทยาลัยอย่างมีความสุข

ตอนใกล้ถึงมหาวิทยาลัย เธอแวะซื้อหนังสือพิมพ์เพื่อดูว่ามีรายงานโดยละเอียดเกี่ยวกับคดีของเจี่ยงชุนนีหรือไม่

ข่าวเมื่อวานนี้มีเพียงไม่กี่ประโยคและเป็นไปไม่ได้ที่จะเข้าใจคดีทั้งหมด

เนื่องจากสถานีโทรทัศน์จำกัดเวลาในการออกอากาศข่าว ดังนั้นนักข่าวจึงไม่สามารถถ่ายทอดรายละเอียดคดีทั้งหมดได้

แต่คดีฆาตกรรมที่คนทั้งประเทศให้ความสนใจ หนังสือพิมพ์ จะลงข่าวอย่างละเอียดแน่นอน

หลินม่ายหันมองหนังสือพิมพ์ เธอเห็นว่ามีการเผยแพร่คดีฆาตกรรมในพาดหัวข่าว และมีรายละเอียดค่อนข้างมาก

อ้างอิงจากบทความ ทั้งหลินเจี้ยนกั๋วและซุนกุ้ยเซียงต่างก็เป็นชาวเจียงเฉิง พวกเขาเกิดมาในครอบครัวที่ยากจนมาก

ในยุคที่มีการยิงปืนใหญ่ พ่อแม่และสมาชิกในครอบครัวบางคนเสียชีวิตเพราะกระสุน และบางคนอดอาหารจนตาย

เด็กกำพร้าที่อายุเพียงไม่กี่ขวบ ตระเวนไปตามถนนเหมือนสุนัขป่าเพื่อหาอะไรกิน

แต่ในยุคนั้น มีคนจำนวนมากที่ขาดแคลนอาหารและเสื้อผ้า แม้ว่าจะมีอาหารตามท้องถนนบ้าง พวกเขาก็มักจะถูกแย่งชิงไปเสมอ ไม่เคยได้รับประทาน

เมื่อเห็นว่าหลินเจี้ยนกั๋วและซุนกุ้ยเซียงกำลังจะอดตายข้างถนน เศรษฐีผู้หวังดีจึงพาพวกเขามาเป็นคนรับใช้ในบ้าน โดยให้มีหน้าที่คอยดูแลลูกชายและลูกสาวของเขา

จากนั้นทั้งคู่ก็รับประทานอาหารอย่างอิ่มหนำสำราญและเรียนรู้วัฒนธรรมจากนายน้อยและคุณหนู

ในปีแห่งการปลดปล่อย ซุนกุ้ยเซียงอายุได้สิบขวบ และหลินเจี้ยนกั๋วอายุสิบสามปี

เพื่อให้มีอนาคตที่ดี ทั้งสองคนใส่ร้ายเจ้านาย โดยกล่าวหาว่าเจ้านายเอาเปรียบพวกเขาอย่างไร้มนุษยธรรม

เศรษฐีและครอบครัวของเขาถูกประณาม พร้อมถูกตัดสินโทษว่าทำการทารุณคนใช้ เป็นเหตุให้ทั้งครอบครัวก็เสียชีวิตอย่างอนาถ

อย่างไรก็ตามหลินเจี้ยนกั๋วและซุนกุ้ยเซียงมีความก้าวหน้าอย่างมากและได้รับโอกาสในการเรียนหนังสือ

ชื่อของพวกเขาทั้งสองถูกตั้งให้โดยผู้มีอำนาจเบื้องบน

หลังจากสำเร็จการศึกษา ทั้งคู่ได้เข้าสู่หน่วยงานของรัฐ

คนหนึ่งกลายเป็นนายทหารฝ่ายเสนาธิการ อีกคนกลายเป็นพนักงานรับชำระเงิน และทั้งสองก็แต่งงานกัน

น่าเสียดายที่พวกเขาทั้งสองเป็นคนรักสบายและไม่ชอบทำงานหนัก เรียกได้ว่าเป็นคนขี้เกียจสันหลังยาว

เงินเดือนนั้นไม่เพียงพอสำหรับพวกเขาสองคนที่จะใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่าย

นับตั้งแต่ให้กำเนิดหลินสง ลูกชายคนแรก และหลินเพ่ย ลูกสาวคนที่สอง สถานะทางการเงินของพวกเขาก็ยิ่งย่ำแย่ลงไป พวกเขาแทบไม่ได้กินเนื้อสัตว์เลย

สองสามีภรรยาจึงร่วมกันทำบัญชีเท็จยักยอกเงินส่วนกลาง

แต่พวกเขาก็ถูกจับได้ในไม่ช้า และทางการก็ไล่พวกเขาออกโดยตรงและยึดบ้านที่จัดสรรให้พวกเขาคืน

สองสามีภรรยากลับคืนสู่สภาพยากจนข้นแค้น แต่กลับยังคงต้องเลี้ยงลูกที่เกิดขึ้นมาอีกสองคน

แม้ว่าพวกเขาจะทำผิดพลาด แต่ผู้นำระดับสูงก็ไม่สามารถเพียงเฝ้าดูพวกเขาอดตาย เขาจึงย้ายครอบครัวนี้ไปยังชนบทในฐานะชาวนา อย่างน้อยพวกเขาก็มีกิน

แต่เมื่อทั้งคู่คิดว่าการเป็นชาวนานั้นยากเกินไป พวกเขาจึงปฏิเสธที่จะพยายาม

แน่นอนว่าพวกเขาไม่อาจอยู่รอดได้โดยปราศจากเงิน

ซุนกุ้ยเซียงบอกว่าทุกครั้งที่หล่อนไปธนาคารเพื่อเบิกค่าจ้างของพนักงานทุกคนในโรงงาน หล่อนมักพบกับเจียงชุนหนี่ เจ้าหน้าที่บัญชีของโรงงานรองเท้าหนังสือฟางบ่อยครั้ง

โรงงานรองเท้าสือฟางเป็นโรงงานขนาดใหญ่ที่มีพนักงานมากกว่าแปดร้อยคน

แม้ค่าจ้างจะต่ำในเวลานั้น แต่ค่าจ้างของคนงานทุกคนในโรงงานรวมกันก็อยู่ที่เจ็ดถึงแปดพันหยวน ซึ่งเป็นจำนวนมหาศาลที่ไม่อาจจินตนาการได้ในเวลานั้น

ซุนกุ้ยเซียงสมคบคิดกับหลินเจี้ยนกั๋ว และเมื่อเจี่ยงชุนหนี่ไปยังธนาคารเพื่อเบิกค่าจ้างของคนงานทั้งหมดในโรงงาน พวกเขาก็ทำการปล้นชิงทรัพย์หล่อนทันที

เมื่อได้เงินแล้วพวกเขาก็พาลูกทั้งสองออกจากบ้านไปอยู่ต่างเมือง เพื่อให้ลูกทั้งสองมีชีวิตที่ดีด้วยเงินจำนวนมหาศาลนั้น

ซุนกุ้ยเซียงไม่กลัวว่าตำรวจจะจับได้

แม้พวกเขาจะรู้สถานการณ์ของเจี่ยงชุนนีดี แต่ก็ไม่เคยปริปากพูด

แม้ว่าเจี่ยงชุนนีจะบอกตำรวจว่าตนถูกปล้น แต่หล่อนก็จะไม่มีทางรู้ว่าคนร้ายเป็นใคร

พวกเขาต้องไม่ให้เจี่ยงชุนนีเห็นรูปร่างหน้าตาของพวกเขาเมื่อก่ออาชญากรรม

แต่แน่นอนว่าไม่มีสิ่งใดปกปิดได้ตลอดไป

เมื่อสองสามีภรรยาจู่โจมจากด้านหลัง

เจี่ยงชุนนีถูกไม้ฟาดจนหมดสติ และเมื่อสองสามีภรรยาต้องการที่จะหนีไปพร้อมกับค่าจ้างของคนงานในโรงงานทั้งหมดที่เพิ่งปล้นชิงมา เจี่ยงชุนนีก็ตื่นขึ้นและจ้องมองพวกเขาทั้งคู่

สองสามีและภรรยาตกใจกลัว พวกเขาอดไม่ได้ที่จะทุบตีหล่อนด้วยท่อนไม้และก้อนอิฐจนตาย

เมื่อพบว่าตนพลั้งมือฆ่าคนตาย ทั้งคู่ก็ยิ่งหวาดกลัวมากขึ้น

พวกเขาไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร จึงลากศพไปยังสนามกีฬาที่กำลังสร้างอยู่ไม่ไกลและฝังร่างหล่อนลงไปในปูนซีเมนต์

จากนั้นพวกเขาก็วิ่งกลับไปยังบ้านเช่า เก็บข้าวของ คืนบ้านให้กับเจ้าของบ้านแล้วหนีไป

สองสามีภรรยาย้ายออกจากพื้นที่แห่งนี้และไปเช่าบ้านอยู่ในหมู่บ้านในเมือง

การหลบหนีของพวกเขาไม่ทำให้ผู้ใดเกิดความสงสัยเลย

สองสามีภรรยาทำชั่วมามากมาย และแน่นอนว่าความยุติธรรมยังคงมีอยู่ในโลก

ในระหว่างการหลบหนี เงินจำนวนมหาศาลที่พวกเขาสละชีวิตเพื่อคว้ามานั้นถูกหัวขโมยชิงไปได้

คู่สามีภรรยาที่ยากจนต้องพาลูก ๆ ไปอาศัยอยู่ในหมู่บ้านที่ซึ่งพวกเขากลายเป็นชาวนาและใช้ชีวิตอย่างแร้นแค้น

พวกเขาต้องการกลับไปที่เมืองเดิม แต่หลังจากสอบถามข่าวคราวก็ได้รู้ว่า สามีของเจี่ยงชุนนีเชื่ออย่างแน่วแน่ว่าภรรยาของเขาถูกฆ่าตาย และกำลังมองหาผู้กระทำความผิดตัวจริง

อย่างไรก็ตาม หลินเจี้ยนกั๋วและภรรยาของเขากลัวว่าคดีฆาตกรรมจะถูกเปิดเผย ดังนั้นพวกเขาจึงไม่กล้าที่จะย้ายกลับไปยังเจียงเฉิง

หลังจากที่เจี่ยงชุนนีหายตัวไป โรงงานก็รายงานตำรวจทันที ตำรวจสืบสวนนานกว่าครึ่งเดือน แต่ก็ไม่มีเบาะแส

ข่าวลือแพร่กระจายในทันที โดยบอกว่าเจี่ยงชุนนีหนีไปพร้อมกับเงิน

สามีของเจี่ยงชุนนีและลูก ๆ ต้องทนทุกข์ทรมานกับความรุนแรงทางวาจาจากเรื่องนี้ และไม่ว่าพวกเขาจะไปที่ไหนก็มักถูกดูถูกเสมอ

ไม่นานจากนั้น พ่อตาและแม่ยายก็ตรอมใจจนเสียชีวิตลง

หลังจากอ่านรายงาน หลินม่ายก็ตระหนักได้ทันที

ไม่น่าแปลกใจที่เธอทำเงินได้มากมายในชาติที่แล้ว เมื่อเธอต้องการซื้อบ้านให้หลินเจี้ยนกั๋วและซุนกุ้ยเซียงอยู่หลังจากเกษียณอายุในเจียงเฉิง แต่พวกเขาปฏิเสธที่จะย้ายกลับไปยังเจียงเฉิงเพราะพวกเขาเคยก่อคดีฆาตกรรม

หลินม่ายจมอยู่ในห้วงความคิดจนจักรยานชนเธอล้มลงกับพื้น

หลินม่ายเงยหน้าขึ้น บุคคลที่ปั่นจักรยานมาชนเธอเป็นนักเรียนมัธยมต้น

นักเรียนมัธยมต้นคนนั้นค่อนข้างสุภาพ เขาลงจากจักรยานและกล่าวขอโทษกับหลินม่ายด้วยใบหน้าแดงก่ำ

เขาอ้างว่าจักรยานของเขาเบรกแตก จึงไม่สามารถควบคุมและหยุดรถได้เมื่อขี่ลงทางลาด เป็นเหตุให้พุ่งชนหลินม่าย

หลินม่ายไม่เคยคิดที่จะมีปัญหากับนักเรียนมัธยมต้นคนนี้

เธอเพียงตักเตือนให้เขากลับไปซ่อมเบรคจักรยานและขี่ให้ช้าลงในอนาคต

นักเรียนมัธยมต้นพยักหน้าและหลินม่ายก็ปล่อยเขาไป

ในขณะที่หลินม่ายกำลังดิ้นรนที่จะลุกขึ้นด้วยตัวเอง มือขนาดใหญ่ก็พลันยื่นมาตรงหน้าเธอ

หลินม่ายเงยหน้าขึ้นและเห็นว่าเป็นฉือเหล่ย

เธอไม่เอื้อมมือไปจับเขา แต่พยายามตะเกียกตะกายลุกขึ้นด้วยตัวเอง

หลังจากลุกขึ้นแล้ว เธอกล่าวขอบคุณเขาด้วยความจริงใจก่อนจะเดินต่อไปยังมหาวิทยาลัย

ฉือเหล่ยเดินเคียงข้างเธออย่างเป็นธรรมชาติพร้อมเอ่ยถามถึงสาเหตุที่เธอไม่ค่อยมาพูดคุยกับเขาตลอดเวลาที่ผ่านมา

หลินม่ายบอกว่า เมื่อมีปัญหาการเรียน เธอก็มักจะถามอาจารย์หรือรุ่นพี่คนอื่น ๆ

หลังจากที่ทั้งสองคุยกันไม่กี่คำ หลินม่ายก็พยายามหาเหตุผลที่จะจากไป

กงเสวี่ยฉินกำลังมองเธอและฉือเหล่ยอยู่ไม่ไกล

…………………………………………………………………………………………………………………………

สารจากผู้แปล

กระทำความผิดอาญาร้ายแรงขนาดนี้ สมควรมีชีวิตแบบอยู่ไม่สู้ตายอะ จะประหารเลยมันก็ดูตายเร็วไป ให้มีชีวิตแบบตายทั้งเป็นนั่นแหละถึงจะสาสม

มือเสี้ยมมาอีกแล้วเหรอ

ไหหม่า(海馬)

แม่ปากร้ายยุค 80 [八零辣妈飒爆了] – ตอนที่ 711 หมาป่าตาขาวอย่างหลินเจี้ยนกั๋วและภรรยาของเขา

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น ยกเลิกการตอบ

ปรับฟอนต์

แม่ปากร้ายยุค​ 80 [八零辣妈飒爆了] – ตอนที่ 711 หมาป่าตาขาวอย่างหลินเจี้ยนกั๋วและภรรยาของเขา