เจ้าสาวร้อยเล่ห์ – ตอนที่ 14 แสดงอำนาจ (1)

“คุณหนูเยี่ยน นี่คือหวงจิ่ว ผู้ดูแลเรือนสดับวายุชั่วคราว” ซั่งกวนจิ่นแนะนำชายที่ดูเหมือนหัวหน้าของทุกคนให้เยี่ยนมี่เอ๋อร์ได้รู้จัก

ดวงตาของเยี่ยนมี่เอ๋อร์ที่ซ่อนอยู่ใต้ผ้าคลุมหน้านั้นหรี่ลงเล็กน้อย หวงจิ่วในวัยสี่สิบปีต้นๆ นั้นดูฉลาดและสง่างาม ต่างจากคนทั่วไป ดูท่าว่าถ้าไม่ใช่ญาติของตระกูลซั่งกวน ก็เป็นญาติของตระกูลหวงฝู่

“ลุงจิ่วสบายดี!” จิงอิ๋งที่อยู่ข้างๆ แสดงความเห็นว่า “ข้ามาเที่ยวเล่นที่นี่ตอนอากาศร้อนบ่อยๆ ลุงจิ่วก็คอยดูแลข้า!”

“ต่อไปก็ยังขอรบกวนลุงจิ่วในเรื่องของเรือนสดับวายุด้วย” เยี่ยนมี่เอ๋อร์พูดอย่างสุภาพ หวงจิ่วขยับขมับเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าเป็นยอดฝีมือวรยุทธ์ ให้เขาดูแลเรือนสดับวายุย่อมเป็นการดี…เยี่ยนมี่เอ๋อร์ไม่คิดว่าที่นี่จะเป็นสินสอดทองหมั้นตัวเอง ข้าจะควบคุมมันมาไว้ในมือของข้าเองได้ทันที และยังใช้คนเก่าคนแก่ให้จัดการก็พอ

“หวงจิ่วรับคำสั่งคุณหนู” หวงจิ่วไม่ได้กล่าวถ่อมตัวหรือโอ้อวด

“ขอให้ลุงจิ่วนำทางพวกเราเข้าไปในเรือนด้วย” เยี่ยนมี่เอ๋อร์กล่าวอย่างสุภาพ

“เรือนสดับวายุมีเรือนทั้งหมดเจ็ดแห่ง นอกจากเรือนหลักของคุณหนูคือเรือนปทุมวายุแล้ว เรือนอื่นๆ ก็ทำความสะอาดเช่นกัน ห้องครัวได้เตรียมอาหารไว้สำหรับคุณหนูและคนอื่นๆ ด้วย ไม่ทราบว่าจะทานก่อนหรือกลับไปที่เรือนก่อนดี?” หวงจิ่วถามความคิดเห็นของเยี่ยนมี่เอ๋อร์ ตอนนี้เยี่ยนมี่เอ๋อร์เป็นเจ้านายของเรือนสดับวายุ และนางเป็นผู้ดูแลทุกอย่าง

“พักก่อนแล้วค่อยทานอาหารเถิด” เยี่ยนมี่เอ๋อร์ไม่ได้ขอคำแนะนำจากนายท่านเยี่ยน แล้วพูดตรงๆ ว่า “ที่พักของนายท่านกับน้องสาวทั้งสองควรอยู่ใกล้กัน ทำอะไรก็จะสะดวกกว่า”

“ขอรับ! นายท่านเยี่ยนจะพักที่เรือนสดับวรุณที่ใหญ่ที่สุด คุณหนูทั้งสองจะพักที่เรือนหยกงามกับเรือนหิมะมรกตซึ่งอยู่ถัดกันไป ทั้งสามเรือนนี้ไม่มีทิวทัศน์ของผืนน้ำมากนักและค่อนข้างอบอุ่นอยู่บ้าง…เพียงแต่ จะอยู่ห่างจากเรือนปทุมวายุออกไปหน่อย!” หวงจิ่วยังเป็นผู้ดูแลทั้งหมด

“ไม่เป็นไร การได้พักอย่างสบายเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด อีกอย่าง ช่วยจัดแม่นมที่เป็นสินเดิมของข้าให้อยู่เรือนใกล้ข้าด้วย มีอะไรจะได้สะดวกขึ้น” เยี่ยนมี่เอ๋อร์พอใจกับคำตอบของเขามาก

“ขอรับ คุณหนู เชิญคุณหนูไปที่เรือนปทุมวายุ สัมภาระส่วนตัวอะไรก็จะให้คนรับใช้จัดเตรียมไว้ให้” หวงจิ่วกล่าวเสียงดัง

ด้วยการพยุงอย่างระมัดระวังของจื่อหลัว พร้อมกับมีซั่งกวนจิงอิ๋งไปด้วยอย่างมีความสุข ลู่หลัวกับชิงหลัวเดินตามมาโดยไม่เหลียวหลัง เยี่ยนมี่เอ๋อร์ก้าวเข้าไปในประตูใหญ่ของเรือนสดับวายุ…

ซั่งกวนจิงอิ๋งแนะนำเรือนสดับวายุกับสระบัวในระหว่างพูดคุยกัน บวกกับข่าวที่เยี่ยนมี่เอ๋อร์รู้มาก่อน จึงเข้าใจเรื่องราวของเรือนสดับวายุมากขึ้น

มีทะเลสาบและสระน้ำขนาดใหญ่น้อยจำนวนมากทั้งภายในและภายนอกเมืองลี่โจว ที่ใหญ่ที่สุดคือทะเลสาบลี่หูในเขตชานเมืองทางตะวันตกของเมืองลี่โจว ส่วนที่สวยงามที่สุดคือทะเลสาบโม่โฉวในเขตชานเมืองทางใต้ และที่สง่างามที่สุดคือสระบัว สระบัวเป็นหนึ่งในสถานที่ไม่กี่แห่งในลี่โจวที่มีชื่อเสียงในเรื่องดอกบัว ที่นี่ยังมีดอกบัวสีทองที่กล่าวกันว่านำมาจากชมพูทวีปซึ่งอยู่ห่างออกไปหลายหมื่นลี้ เมื่อดอกบัวสีทองเบ่งบาน แสงสีทองในสระจะสว่างไสวพร่างพราวและละลานตา ดอกบัวสีทองคำเป็นของมงคลในพระพุทธศาสนา และวัดที่ได้รับความนิยมมากที่สุดในลี่โจว…คือวัดอวิ๋นซานซึ่งอยู่ใกล้สระบัว

ตามข้อมูลของตระกูลซั่งกวน เยี่ยนมี่เอ๋อร์เป็นพุทธศาสนิกชนที่เลื่อมใสศาสนา…นางถือศีลอยู่ในวัดเป็นเวลานานกับแม่นมและสาวใช้หลายคนในทุกๆ ปี ศรัทธาพระพุทธศาสนาและสวดบูชาอธิษฐานให้ครอบครัว นางอุทิศตัวเองเพื่อศึกษาพระไตรปิฎก นางคัดลอกพระคัมภีร์ทุกประเภทด้วยตัวเอง และจุดนี้เองทำให้มารดาของซั่งกวนฮ่าว ฮูหยินใหญ่ซั่งกวนทั่วป๋าซู่เยวี่ยผู้นั้นที่นับถือพระพุทธศาสนามาหลายปีนิยมชมชอบ รู้สึกดีกับหลานสะใภ้คนนี้ที่ไม่เคยพบเจอมาก่อน จึงเห็นด้วยกับหวงฝู่เยวี่ยเอ้อให้เกียรติเยี่ยนมี่เอ๋อร์อยู่ในสถานที่ที่ดีเช่นนี้

เยี่ยนมี่เอ๋อร์พอใจกับสถานที่เช่นนี้มาก ที่นี่จะเป็นทรัพย์สินส่วนตัวของนาง ต่อให้หลังจากแต่งงานแล้ว ก็จะเป็นที่ดินของตัวนางเอง นางจะจัดการสถานที่นี้เป็นทางหนีทีไล่ในอนาคต…แม้จะสัญญากับป้าโม่ ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับซั่งกวนเจวี๋ย แต่นางรู้ดีว่า ถึงแม้นางจะต้องการ แต่ทุกอย่างก็ไม่ได้ควบคุมอยู่ในมือของนาง และไม่ได้อยู่ในมือของซั่งกวนเจวี๋ยที่กำลังจะกลายมาเป็นสามีของนาง แต่นางต้องวางแผนให้ดี ให้คนในตระกูลซั่งกวนเข้าข้างนางแล้วถึงจะได้รับมัน

ความสุขไม่ได้ลอยลงมาจากอากาศที่เบาบาง การจะได้ความสุขต้องใช้ความพยายามในการจัดการ เยี่ยนมี่เอ๋อร์เข้าใจความจริงนี้ตั้งแต่ยังเด็กมาก มารดาของนาง หญิงสาวที่สามารถทำให้หวงฝู่เยวี่ยเอ้อรักและชื่นชมอย่างเต็มหัวใจผู้นั้น แม้นชีวิตของนางจะเคราะห์ร้าย หดหู่ระทมทุกข์มาจนวาระสุดท้าย แต่นางรู้ดีว่า ต้องทำอย่างไรเพื่อให้ได้มาซึ่งความสุข นางปลูกฝังเรื่องทั้งหมดนี้ให้กับเยี่ยนมี่เอ๋อร์ทีละเล็กทีละน้อย

ตอนนี้ยังมีเวลาเกือบยี่สิบวันก่อนถึงวันแต่งงาน นี่เป็นเวลาที่เยี่ยนมี่เอ๋อร์จะสอบถามข้อมูลที่นางต้องการได้อย่างเพียงพอ…สิ่งเหล่านี้ไม่ต้องให้นางมาออกหน้า ไม่ต้องพูดถึงแม่นมฉิน แม่นมจ้าวและป้าเซียงที่มากประสบการณ์อยู่แล้วก็ล้วนเป็นคนคิดลึกซึ้งละเอียดรอบคอบ ย่อมรู้ดีว่าควรทำอย่างไร ส่วนฮูหยินซั่งกวนหวงฝู่เยวี่ยเอ้อ ต่อให้นางจะได้รับสถานะกับสิทธิบางอย่างในตระกูลซั่งกวนโดยผ่านวิธีการของเยี่ยนมี่เอ๋อร์เท่านั้น แม้จะไม่ชอบเยี่ยนมี่เอ๋อร์นิสัยที่เรียบง่าย แต่ก็หวังว่าจะได้เห็นลูกชายกับลูกสะใภ้ของตัวเองรักใคร่กลมเกลียวกัน ตราบใดที่นางไม่ใช่คนโง่ จะจัดการผู้คนที่นี่ได้อย่างแน่นอน แล้วผ่านความเห็นชอบจากคนเหล่านี้ ทำให้เยี่ยนมี่เอ๋อร์ทราบดีว่านางจะต้องทำตัวอย่างไรให้ครอบครัวและคนในครอบครัวชื่นชอบ ส่วนคนนั้นที่จงเสวี่ยฉิงจัดให้อยู่ข้างๆ อนุภรรยาอู๋นั้น นางจะพยายามแสดงความจริงใจและภักดีต่อเยี่ยนมี่เอ๋อร์อย่างเต็มที่…วิธีการของจงเสวี่ยฉิงนั้นเยี่ยนมี่เอ๋อร์รู้อยู่ในใจว่า นางจะไม่ลงมือบุ่มบ่าม แต่เรื่องที่นางต้องการจะทำ ก็จะจัดการให้น้ำไม่รั่วแม้สักหยดเดียว[1] ต่อให้นางจะล่วงลับไปแล้ว แม่นมคนนั้นจะต้องอยู่ภายใต้การควบคุมของแม่นมฉินเป็นแน่

ที่ทางเข้าของเรือนปทุมวายุ แม่นมที่ดูหน้าตาจริงจังกับสาวใช้ใหญ่สองคนต่างจ้องตาเป็นมันมองมาที่ผู้คน รอยยิ้มของซั่งกวนจิงอิ๋งอันตรธานหายไปในทันที…แม่นมคนนั้นคือแม่นมที่เลี้ยงดูนาง และก็เป็นบุคคลต้องห้ามที่สุดของนางอีกด้วย

“พี่สะใภ้ แม่นมเฝิงมารับข้า ข้าจะต้องกลับไปแล้ว!” จิงอิ๋งกล่าวบอกลาเยี่ยนมี่เอ๋อร์อย่างไม่เต็มใจนัก นางไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้ ซั่งกวนจิ่นพูดกับนางอย่างระมัดระวัง หลายวันนี้ก่อนแต่งงาน นี่เป็นเวลาที่เยี่ยนมี่เอ๋อร์จะต้องปรับตัวให้เข้ากับกฎของตระกูลซั่งกวน หากต้องการรับมือกับคนหลายร้อยคนในตระกูลซั่งกวนหลังจากแต่งงาน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเจ้านายเหล่านั้น เยี่ยนมี่เอ๋อร์จำเป็นต้องเข้าใจเงื่อนไขบางอย่างในเวลาที่สั้นที่สุด ช่วงเวลานี้มีความสำคัญอย่างยิ่ง แม้จะไม่เต็มใจ แต่จิงอิ๋งก็รู้ถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้ หลังจากได้เห็นแม่นมที่เลี้ยงดูตัวเองแล้ว นางก็เป็นฝ่ายเอ่ยปากบอกลาเยี่ยนมี่เอ๋อร์เอง และก็มีแผนของตัวเองอยู่ในใจ…ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม ต้องทำให้บรรดาพี่น้องที่เข้ากับตัวเองได้ดีมาตลอดมีความประทับใจที่ดีต่อเยี่ยนมี่เอ๋อร์ เพื่อหลีกเลี่ยงความรู้สึกที่ไม่ดีมาก่อน

“ระวังตัวด้วย!” เยี่ยนมี่เอ๋อร์ไม่ได้ทำท่าทางอิดออดเหมือนเด็กอะไร และเตือนอย่างระมัดระวัง

“พี่สะใภ้ดูแลตัวเองด้วย!” จิงอิ๋งพูดอย่างไม่เต็มใจ จากนั้นด้วยการจ้องเขม็งของแม่นมคนนั้น ทั้งสามหันศีรษะแล้วก้าวออกไปจากเรือน

“คุณหนูเยี่ยน ตัวบ่าวเองแซ่ตู้ รับใช้ประจำตัวฮูหยิน ในขณะที่คุณหนูกำลังรอเข้าพิธี ตัวบ่าวจะมารับใช้คุณหนู” เมื่อเข้ามาในเรือนปทุมวายุ แม่นมคนหนึ่งที่ดูค่อนข้างเจ้าเนื้อก็พาแม่นมสองคนกับสาวใช้ใหญ่น้อยเจ็ดแปดคนมาแสดงความเคารพกับเยี่ยนมี่เอ๋อร์

แม่นมตู้? นกสองหัวคนนั้นนั่นเอง? สายตาของเยี่ยนมี่เอ๋อร์ฉายประกายวาบ และมีแผนอยู่ในใจแล้ว!

“งั้นก็รบกวนแม่นมตู้แล้ว” เยี่ยนมี่เอ๋อร์เอ่ยขึ้นพลางพยักหน้าอย่างสุภาพมาก จื่อหลัวไม่ต้องให้เยี่ยนมี่เอ๋อร์อธิบาย ก็ยื่นถุงเงินที่เตรียมไว้ก่อนหน้าให้กับคนเหล่านี้ต่อหน้าทีละคน ในนั้นใส่เหรียญเปลือยสีเงินหนักสองตำลึงในแต่ละถุง

“ขอบคุณคุณหนูเจ้าค่ะ!” แม่นมตู้ไม่ปฏิเสธ รับถุงเงินอย่างเป็นธรรมชาติ มองใบหน้าของเยี่ยนมี่เอ๋อร์ที่มีผ้าคลุมหน้าอยู่ นางไม่ได้ขยับตัวราวกับอยากจะเห็นว่าใบหน้าที่อยู่เบื้องหลังผ้าคลุมนั้นเป็นอย่างไร

“ยังมีแม่นมสามคนกับสาวใช้ห้าคนที่มากับข้าด้วย รบกวนแม่นมตู้ให้คนพาพวกนางไปพักก่อน” เยี่ยนมี่เอ๋อร์สั่งตรงๆ โดยไม่เกรงใจ ซั่งกวนจิงอิ๋งนางถูกดึงออกมาทันทีที่มาถึงเรือน นอกจากสาวใช้สามคนที่อยู่รอบตัวแล้ว ยังไม่มีใครตามมาเลย และไม่รู้ว่าจะจัดการอย่างไร

“ไม่ต้องห่วงคุณหนู พ่อบ้านใหญ่ได้มีคำสั่งแล้ว ย่อมจะมีคนพาพวกนางไปอยู่แล้ว” แม่นมตู้ยังคงไม่ขยับเขยื้อน แต่ตอบอย่างใจเย็นมาก

“พวกนางล้วนเป็นคนที่ค่อนข้างใกล้ชิดและคุ้นเคยกับข้า ก็จัดให้พวกนางอยู่ในเรือนนี้ ให้แม่นมตู้ดูแลเรื่องนี้ด้วยตัวเองจะดีกว่า” เยี่ยนมี่เอ๋อร์กล่าวพร้อมกับความเหนื่อยล้าในน้ำเสียงว่า “ข้าก็เหนื่อยเหมือนกัน แม่นมตู้ให้พวกสาวใช้เตรียมตัวเถิด ข้าจะพักผ่อนครู่หนึ่งก่อนจะทานข้าว!”

“คุณหนู ช่าจื่อกับเยียนหงเป็นสาวใช้ชั้นหนึ่งที่ฮูหยินเตรียมไว้ให้ท่าน แล้วจะให้พวกนางสองคนรับใช้คุณหนูอย่างไร?” แม่นมตู้ชี้ไปที่สาวใช้ทั้งสองที่หน้าตาดูโดดเด่นมากที่สุดแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้มเปี่ยมล้น สาวใช้สองคนนี้ดูเหมือนบุตรสาวในวงศ์ตระกูลสูงศักดิ์เล็กน้อย และเครื่องแต่งกายก็ภูมิฐานกว่าจื่อหลัวกับลู่หลัว สมแล้วที่เป็นสาวใช้ชั้นหนึ่งจากตระกูลใหญ่

“ช่าจื่อกับเยียนหง?” เยี่ยนมี่เอ๋อร์มองพินิจพิเคราะห์ด้วยความสนใจเล็กน้อยชั่วขณะ จากสายตาของนางก็มองออกได้อย่างง่ายดายมากว่าสาวใช้สองคนนี้อาจจะไม่ธรรมดา ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องฝึกฝนมาหลายปี แม้รูปร่างจะอรชร ขาดความนุ่มนวลและเสน่ห์ไปบ้าง แต่…นางรู้สึกตงิดอยู่ในใจเล็กน้อย ยกเว้นวรยุทธ์ที่เป็นเอกลักษณ์ของท่านป้าแล้ว กังฟูที่จะทำให้หญิงสาวยิ่งฝึกยิ่งสวยนุ่มนวลมากขึ้นเรื่อยๆ นั้นมีไม่มากนักหรอก!

“คารวะคุณหนู!” สาวใช้ใหญ่สองคนก้มลงคำนับ ในดวงตาฉายแววเหยียดหยามที่ไม่ได้ปกปิดเท่าไร ทำให้เยี่ยนมี่

เอ๋อร์มองเห็นได้อย่างชัดเจน…อาจจะไม่ใช่ว่าไม่ได้ปิดซ่อนให้ดี แต่จงใจแสดงให้นางเห็นสินะ! เยี่ยนมี่เอ๋อร์เชื่อมั่นอยู่ในหัวใจ

ดูท่ายังมีอีกหลายคนในตระกูลซั่งกวนที่ไม่ได้มองนางในแง่ดี บางทีสาวใช้พวกนี้อาจชื่นชอบซั่งกวนเจวี๋ย ยิ่งอยากจะให้นางไม่มีตัวตนจะได้เข้าแทนที่ได้เลยใช่ไหม!

“นิสัยของข้าแตกต่างจากคนอื่นๆ มาโดยตลอด ให้สาวใช้คนสนิทของข้ามารับใช้เถิด” เยี่ยนมี่เอ๋อร์พูดไม่ให้คนมาหักล้างได้ “สำหรับพวกนางสองคน…หากกฎของตระกูลซั่งกวนอนุญาต ก็อยู่รอรับใช้ข้าใกล้ๆ ก็พอ”

“คุณหนูหมายความว่า…” แม่นมตู้ถามอย่างรู้ทัน

“ข้าเหนื่อยแล้ว จื่อหลัว เจ้าพูดคุยกับแม่นมตู้! ลู่หลัว เจ้าพาข้าเข้าไปพักผ่อนในห้อง ช่าจื่อกับเยียนหง พวกเจ้ารอให้ข้าพักผ่อนก่อน” เยี่ยนมี่เอ๋อร์ไม่มีเวลามาเตะถ่วงอยู่กับนางในเรือน การพูดแบบนี้อาจจะยกย่องนางไปหน่อย และปล่อยให้ตัวเองสูญเสียคุณค่า จึงสั่งการตามใจชอบ

“เจ้าค่ะ คุณหนู!” จื่อหลัวตอบรับเสียงดัง แล้วพูดกับชิงหลัวที่อยู่ข้างหลังนางว่า “เจ้ารีบไปหาแม่นมจ้าวหน่อย ไปรับเทียนหอมและชาหอมของคุณหนู แล้วให้เซียงเสวี่ยและจื่ออวิ๋นมาที่นี่ พวกนางต้องรอรับใช้อยู่ข้างคุณหนูด้วย!”

“เข้าใจแล้ว พี่จื่อหลัว!” ชิงหลัวขานรับเสียงดัง แล้ววิ่งเหยาะๆ ไปหาแม่นมจ้าว

“รบกวนท่านรอมานานแล้ว!” จื่อหลัวหันกลับมาคุยกับแม่นมตู้ในเวลานี้ ส่วนเยี่ยนมี่เอ๋อร์เข้าไปในห้องภายใต้การดูแลของลู่หลัวอย่างระมัดระวัง แม้ช่าจื่อกับเยียนหงจะไม่เต็มใจที่จะทำเช่นนั้นก็ตาม แต่ก็ยังไม่ถึงเวลาที่จะพูดอย่างเปิดเผยในตอนนี้ จึงตามเข้าไปรอรับใช้

แม่นมตู้ยังจะพูดอะไรได้? จะบอกว่าตัวเองทนรอไม่ไหวแล้วงั้นหรือ? จึงไม่มีทางเลือกนอกจากหัวเราะในตอนนี้โดยไม่พูดอะไรเลย!

———————————-

[1] น้ำไม่รั่วแม้สักหยดเดียว อุปมาว่า มิดชิด ไม่มีช่องโหว่ ไร้พิรุธ