เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 107 เย็นนี้ประธานอารมณ์ไม่ค่อยดี
“เรื่องไม่ได้เป็นแบบที่เห็น!” เธอพูดไม่ออกอย่างมาก เหมือนกำลังโดนทอด “ดูสนิทสนมกันตรงไหน? บนหัวมีแมลงเกาะอยู่ เขาแค่ช่วยปัดทิ้ง! นี้ถ่ายอะไรกัน! เป็นเพราะมุมกล้อง! จงใจใส่ร้าย!”
แน่นอนว่าพ่อบ้านเชื่อเธอ แต่คนในเน็ตเหล่านั้นจะเชื่อหรอ?
“คุณนาย ข่าวนี้ถูกปิดแล้ว”
เธอถอนหายใจเย็นออกมา ทันใดนั้นก็จ้องตาโต “งั้นภีมพล……….เขาก็เห็นแล้วหรอ?”
แค่คำพูดออกมา เธอก็รู้สึกว่าตัวเองถามได้โง่มาก!
ข่าวนี้ต้องเป็นภีมพลปิดไว้แน่ๆ! เขาจะไม่เห็นได้ไงกัน?
จบกัน! ความสัมพันธ์ของเขาและไวศิษฎ์ค่อนข้างละเอียดอ่อน เขาต้องโกรธเธอแน่
นภาลัยขึ้นไปข้างบนด้วยความหงุดหงิด……..
“คุณนาย…..” พ่อบ้านไม่รู้ควรทำยังไงถึงจะดี
นภาลัยถอนหายใจ นั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาในห้อง สมองขาวโพลนไปหลายวินาที
เป็นเพราะเรื่องนี้เขาโกรธและจากไป? หรือเพราะเรื่องงานในบริษัท?
หยิบโทรศัพท์มากดเบอร์ของเขา เธอเริ่มลังเลแล้ว……โทรติดแล้วจะพูดอะไร?
จะอธิบายยังไง?
เธออธิบายไปเขาจะเชื่อไหม?
เธอที่ยังไม่ได้กินข้าว เดิมที่รู้สึกหิวแต่ตอนนี้กลุ้มใจจนอิ่ม เหม่อลอยมองไปยังท้องฟ้ามืดนอกหน้าตา เธอกะจะรอจนรถคันนั้นขับกลับมา
ภายในรถแลมโบกีนี่ที่จากไป
ภีมพลคิ้วหนาหล่อขมวดขึ้น ริมฝีปากเซ็กซี่เม้มปิด ดวงตาคมเข้มเหมือนทางช้างเผือก ดูก็รู้ว่าอารมณ์ไม่ดี
“คุณภีม” คนขับรถพูดเสียงเบา “งานในวันนี้ไม่ใช่หมดแล้วหรือ? ไปที่ทำงานอีกทำไม?”
ภีมพลไม่ได้ตอบเขา
คนขับรถทำได้เพียงขับกลับที่ทำงาน จอดรถอยู่ล่างอาคาร
ประตูรถเปิดออก ภีมพลลงจากรถ สองมือล้วงกระเป๋าเดินเข้าไปในอาคาร ขึ้นลิฟต์ไปยังห้องทำงานชั้นบน
ตอนนี้วริศกำลังเลิกงาน
ภายในห้องทำงานมีแสงไฟสว่าง พื้นที่กว่าร้อยตารางเมตรถูกตกแต่งอย่างเรียบหรูและทันสมัย
เขานั่งอยู่หน้าโต๊ะทำงานสักพัก เขาเปิดลิ้นชักหยิบที่ฉีดและสารอาหารเหลวออกมา ค่อยๆฉีดเข้าในเส้นเลือดดำของตัวเองอย่างช้าๆ
ญาณีที่เดินผ่านหน้าประตูหยุดฝีเท้า
เขาไม่ได้กลับไปตั้งนานแล้วหรอ?
มองเขาหยิบสารน้ำสีน้ำเงินฉีดเข้าร่างกายทีละนิด ญาณีก็รู้สึกปวดใจ
กรินทร์ไม่ใช่บอกว่าเขาสามารถกินอาหารได้แล้วหรอ?
ญาณีหันหลังจากไป ก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงอยู่ที่นี่ แต่ในใจเธอรู้สึกดีใจ
ภายในห้องทำงาน ภีมพลก็ไม่เข้าใจว่าทำไมภายในใจเขาถึงได้สับสนขนาดนี้
คงเป็นเพราะแคร์ล่ะมั่ง?
ญาณีเดินถือแก้วกาแฟสองแก้วเข้ามา เธอสวมชุดยูนิฟอร์มดูสง่าและมีแฟชั่น ใบหน้าแต่งแต้มด้วยสีอ่อนๆ
เธอวางแก้วกาแฟไว้บนโต๊ะของเขา “ทำไมยังไม่กลับล่ะ?”
“เธอออกไปซะ” ภีมพลจ้องหน้า สายตาดุร้าย
แต่เธอทำเป็นไม่ได้ยิน “นายเป็นอะไร? ทำไมอารมณ์ถึงไม่ดีขนาดนี้?”
ภีมพลไม่สนใจเธอ
เธอกลับนั่งลงที่โซฟาเองโดยไม่ได้รับอนุญาต “เวลาที่อารมณ์ไม่ดี หาคนพูดด้วยเป็นทางที่ดีที่สุด ได้ระบายออกมาจะได้รู้สึกดีขึ้นสักหน่อย”
“ฉันบอกให้เธอออกไป” เขาพูดซ้ำอีกรอบ “เอากาแฟออกไปด้วย”
“ภีมพล” ญาณีมองไปที่เขา เสียงเล็กเบา “ทำไมนายต้องทำแบบนี้กับฉัน?”
เขาไม่ตอบ
เธอพูด “แม้ว่าเราจะไม่ได้คบกัน แต่พวกเราก็ยังเป็นเพื่อนร่วมงานกัน ฉันเป็นรองประธานบริษัท พวกเรามีจุดมุ่งหมายเดียวกัน แต่ทำไม……..เหมือนเป็นศัตรูกันแบบนี้ล่ะ?”
เย็นวันนี้อารมณ์ของภีมพลไม่ค่อยดีนัก เขาไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้
“ป้านิตย์อยากจับคู่พวกเรา นั้นเป็นเรื่องของป้านิตย์ มันไม่ได้เกี่ยวข้องกับฉันเลย” ญาณีไร้เดียงสา
ภีมพลไม่ได้ตอบกลับเธอ
ญาณีค่อยวางใจขึ้นมา อย่างน้อยเขาก็ไม่ไล่เธอไป
“ฉันยอมรับ ฉันชอบนาย” เธอมองใบหน้าหล่อเหลาของเขา อดไม่ได้ที่จะสารภาพความในใจ “แต่การชอบใครสักคนมันผิดหรอ? ฉันได้ทำอะไรผิดหรอ? ทำให้นายต่อต้านขนาดนี้?”
ครั้งนี้กลับมาที่เมืองไนร์ก้า ภีมพลปฏิบัติต่อเธอเปลี่ยนไปอย่างมาก
เย็นนี้ภีมพลไม่มีอารมณ์มาฟังความในใจของเธอ ภายในหัวมีแต่ภาพนภาลัยไปกินข้าวกับไวศิษฎ์ แค่รูปเพียงรูปเดียวทำให้เขาไม่สบายใจ!
ผู้หญิงคนนี้ทำเป็นหูทวนลมกับคำพูดของเขา
