เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่246 ความจำเสื่อมบางส่วน
บรรยากาศเงียบจนน่ากลัว
เธอจ้องไปที่มือข้างนั้นอย่างประหม่า ไม่กล้าแม้แต่จะกะพริบตา
หลังจากนั้นผ่านไปไม่กี่วินาที มือของภีมพลก็ขยับอย่างเห็นได้ชัดและส่วนโค้งของการเคลื่อนไหวก็ตีวงกว้างขึ้น
“……”ญาณีลุกขึ้นยืนทันที เธอมองไปรอบ ๆ ด้วยความตื่นเต้น เป็นเวลานานที่ในลำคอของเธอไม่สามารถส่งเสียงได้
เธอไม่ได้เอ่ยปากพูดมาสองเดือนแล้ว
ในตอนนี้ภายในห้องผู้ป่วยไม่มีคนอื่นๆ อยู่
ภีมพลค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ เพดานสีขาวหมดจดปรากฏอยู่ในดวงตา เขาหายใจอย่างสงบ รู้สึกว่าห้องใหญ่โตมาก และมีความรู้สึกว่างเปล่าภายในหัวใจของเขา
ที่นี่ที่ไหน？
เขาอยากจะยกมือขึ้น แต่กลับพบว่าตนเองไม่มีเรี่ยวแรง เหมือนราวกับความฝัน
ในขณะที่เขาลืมตา ญาณีก็มองไปที่เขาพอดี ดวงตาของพวกเขาทั้งสองประสานกัน
เวลาเหมือนราวกับจะหยุดนิ่ง… และเธอกำลังร้องไห้
“พี่ฟื้นแล้ว？”เสียงของเธอแหบแห้ง เป็นเวลานานที่เธอไม่ได้เอ่ยปากพูดเลย ราวกับว่าเธอไม่สามารถเปล่งเสียงออกไปได้ ริมฝีปากของเธอมีรอยยิ้ม ในขณะเดียวกันเธอก็ร้องไห้
ภีมพลมองเธอแบบนี้ ความรู้สึกของเธอนั้นก็ยากที่จะอธิบาย
“พี่ภีมพล……”ญาณีส่งเสียงสะอื้น รอยยิ้มไม่น่ามองเสียยิ่งกว่าร้องไห้ “ในที่สุดพี่ก็ฟื้นแล้ว…”เธอดีใจมากเสียจนไม่รู้ว่าควรจะพูดว่าอะไรดี เธอเช็ดน้ำตาไม่หยุด
หว่างคิ้วของชายหนุ่มขมวดเล็กน้อย “คุณคือใคร？”
“……”ญาณีตะลึงงัน หัวใจของเธอพลันหดตัวทันที！
เพียงแค่มองเขาอยู่อย่างนี้ สมองของเธอก็อื้ออึงราวกับจะระเบิดออก！
เมื่อเห็นว่าเธอไม่ตอบ ภีมพลจึงถามขึ้นอีกครั้ง “คุณเป็นใคร？ร้องไห้ทำไม？”
“พี่……จำฉันไม่ได้เหรอ？”เธอตกตะลึงและหัวใจของเธอก็พลันทรุดลงอย่างหนัก “พี่อย่าทำให้ฉันกลัว อย่ามาเล่นตลกนะ”
ภีมพลมองไปบริเวณรอบๆ หว่างคิ้วของเขาขมวดเล็กน้อย “ที่นี่ที่ไหน？”
“……พี่ความจำเสื่อมเหรอ？”ญาณีถามด้วยอย่างไม่เชื่อ
สมองได้รับบาดเจ็บ ความเป็นไปได้ที่จะเสียความทรงจำเองก็หักลบไปไม่ได้
ในเวลานั้นเองประตูห้องผู้ป่วยก็เปิดออก
ผ้าไหมและคะนึงนิตย์เดินเข้ามา กรินทร์และมีแพทย์สองสามท่านตามมาด้วย
เมื่อทุกคนเห็นว่าภีมพลลืมตาขึ้นมาแล้ว ต่างก็ประหลาดใจเป็นอย่างมาก！
ฟื้นแล้ว？！
มีเพียงภีมพลเท่านั้นที่กลับดูมึนงง ดวงตาลึกของเขาก็มองตั้งแต่กรินทร์ที่อยู่ด้านซ้ายจรดแพทย์ที่อยู่ขวาสุด
ในบรรดาคนเหล่านี้ เขารู้จักแค่เพียงกรินทร์
“กรินทร์”ในที่สุดสายตาของเขาก็มาหยุดอยู่ที่กรินทร์ “ฉัน…ที่นี่โรงพยาบาลเหรอ？”
“ภีม……”คะนึงนิตย์ตื่นเต้นมากเสียจนร้องไห้ออกมาและร่างกายของเธอต่างก็สั่นไปทั่ว “ลูกฟื้นแล้ว？”เธอพุ่งไปที่ปลายเตียงแล้วจับมือเขาเอาไว้ “ดีจังเลย！ในที่สุดลูกก็ฟื้นขึ้นมาแล้ว！”
แต่ภีมพลกลับดึงมือออกราวกับถูกไฟฟ้าช็อตและมองดูเธออย่างระแวดระวัง “……”
คะนึงนิตย์ตกตะลึง น้ำตาไหลด้วยความไม่เข้าใจ พลันรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก็แข็งทื่อ “ลูกเป็นอะไรไป？”
“คุณน้าคะ พี่……”ในเวลานั้นเองริมฝีปากญาณีก็สั่นเล็กน้อย “พี่เขาดูเหมือนว่าจะเสียความทรงจำค่ะ เขากันฉันไม่ได้ และก็คงจำคุณน้าไม่ได้เหมือนกันค่ะ”
“เสียความทรงจำ？ถ้าอย่างนั้นแล้วทำไมถึงจำกรินทร์ได้ล่ะ？”คะนึงนิตย์ไม่เชื่อ
ในเวลานั้นเองก็มีคำคำหนึ่งแวบเข้ามาในหัวของกรินทร์ คำว่า ความจำเสื่อมบางส่วน
กรินทร์ก้าวไปข้างหน้าเตียง ในขณะที่ผ้าไหมพยุงตัวของคะนึงนิตย์เอาไว้
“นายจำตัวเองได้ไหมว่าเป็นใคร？”กรินทร์มองไปที่ภีมพลอย่างจริงจัง และถามออกไปตรงๆ
ทุกคนต่างรู้สึกบีบหัวใจ
ภีมพลพยายามอย่างมากที่จะนึก เกิดอะไรขึ้นกันแน่？
ทำไมถึงมาอยู่ในโรงพยาบาลได้？
ดูเหมือนว่าจะนอนอยู่มานานมากๆ นานจนปวดกายไปหมดและก็ไม่มีเรี่ยวแรงอะไรเลย
ทำไมถึงมาอยู่ในโรงพยาบาลได้？
ความคิดของเขาพุ่งไปข้างหน้าไม่หยุด เขาจำได้แค่เพียงคร่าวๆ ว่ามีรถกระบะพุ่งเข้ามาหาเขาแล้วชนอย่างแรงจนกระเด็น！
หลังจากล้มลงอย่างรุนแรง ศีรษะก็แตกโดยทันที
ส่วนทำไมเขาถึงปรากฏตัวท่ามกลางรถที่สัญจรไปมา และทำไมเขาถึงถูกชนนั้น เขาจำไม่ได้เลย
“ไม่ต้องนึกแล้ว”กรินทร์เห็นสีหน้าเจ็บปวดของเขาแล้วจึงเตือนอย่างเป็นกังวล “นายอาจจะปวดหัวได้ ไม่ต้องนึกแล้ว ตอนนี้นายกำลังความจำเสื่อม”
