เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 294 ความหวังหนึ่งในหมื่น
พวกเขาอยู่ด้วยกัน?
สายตาของเขมินทราดูโศกเศร้าออกมา รู้สึกเพียงว่าหัวใจชา!
ศิษฎ์ดูแลเธอดีขนาดนั้น…………………
ไม่แม้แต่ให้สื่อได้พูดถึงแม้แต่น้อย?
ในความคิดของเธอ ผู้หญิงที่อยู่ในวิลล่าซีเฮฟเว่นนี้ต้องไม่เหมือนผู้หญิงก่อนหน้านี้เหล่านั้นของศิษฎ์
มองดูแผ่นหลังของพวกเขาหายไปจากหน้าประตูห้องรับแขก เขมินทรารู้สึกใจไม่สงบ
แผ่นหลังของเธอรู้สึกแข็งทื่อ ในใจรู้สึกยากจะรับได้
หวังว่าจะมีฟ้าถล่มลงทันทีตอนนี้
ภายในห้องรับแขก
วางไวศิษฎ์ลงบนโซฟา ทั้งตัวของไวศิษฎ์มีแต่กลิ่นเหล้า
พี่กุ้งรีบเอาน้ำอุ่นมาให้ นภาลัยบิดผ้าขนหนูอุ่นให้แห้ง และเช็ดมุมปากที่เลอะเทอะให้เขา “รู้หรือเปล่าเมาแล้วขับมันอันตราย?”
“เธอสนใจหรือไง?” เขาเก็บความเจ็บปวดและถามเธอ
“…………….” นภาลัยไม่อยากสนใจเขา
เวลานี้ พี่กุ้งก็เอาน้ำอุ่นมาให้แก้วหนึ่ง นภาลัยหยิบน้ำอุ่นมาป้อนเขา ไวศิษฎ์ก็ดื่มอย่างให้ความร่วมมือ
พี่กุ้งหยิบถังขยะมาวางไว้หน้าเขา ให้เขาบ้วนปาก
ภายในอากาศมีกลิ่นเหล้าค่อยๆเข้ามากระทบจมูก ผียังรู้ว่าเขาดื่มไปเท่าไร
“คุณนภา ฉันไปต้มชาสร่างเมานะคะ” พี่กุ้งก็เป็นห่วงเช่นกัน
“ได้”
หลังจากที่เธอไป ไวศิษฎ์ที่นิ่งสงบ อยู่ดีๆเขาก็จับไปที่ข้อมือของนภาลัย ใช้แรงระดับกลางไม่ทำให้เธอเจ็บและก็ไม่มีทางให้เธอหนี
“ทำไมกัน?” เสียงเขาแหบเบา หลับตาเอนอยู่บนเก้าอี้ “ฉันใช้ครึ่งชีวิตเพื่อช่วยภีมพล เธอก็สัญญาที่จะเป็นผู้หญิงของฉัน ทำไมถึงไม่พิจารณาฉันหน่อย?”
“ขอโทษด้วย……..” นภาลัยไม่ได้แกะมือออก เธอนั่งสงบอยู่ข้างเขา รู้สึกผิดอย่างมาก
สามคำนี้ทำให้ไวศิษฎ์โกรธจัดในทันที!
เขาจ้องมองไปที่เธอ “ขอโทษด้วย? เป็นสามคนที่ไม่น่าใช้ที่สุดในโลก!”
ท่าทางเธอแบบนี้ต่อหน้าเขาค่อนข้างเลือนราง เสียงเขาแหบต่ำ “ในโลกนี้ ไม่ใช่ว่าทุกการขอโทษจะใช้คำว่าขอโทษในการจัดการปัญหาได้!”
“……………” เธอถูกโกรธจนหมดคำจะพูด ทำได้แค่นิ่งเงียบ
“เขาจะแต่งงานแล้ว” ไวศิษฎ์เตือนสติเธอ กระตุ้นเธอ “เป็นเธอยังไม่ได้สติ หรือเป็นฉันที่ยังไม่ได้สติ?”
“ศิษฎ์ ฉันคิดกับเธอแค่น้องชายมาโดยตลอด” นภาลัยพูดเสียงอ่อนโยน พูดอย่างจริงใจ
“เป็นภรรยาของเขา?” สายตาเขาโหดเหี้ยม “ฉันไม่อยากมีพี่สะใภ้! ฉันก็ไม่ยอมรับเขาเป็นพี่ชาย!”
“ไม่สามารถเป็นพี่สาวได้หรอ?”
“ฉันก็ไม่ต้องการพี่สาว!”
“…………..” เธอตกใจจนหน้าอกบีบรัด กลัวว่าเขาจะเสียสติและทำอะไรที่มันแปลก
แต่ไวศิษฎ์ก็พยายามที่ระงับตัวเองอย่างมาก เขาระงับความโกรธ ค่อยๆเสียสติ แสดงออกอย่างเจ็บปวดและอ่อนแอ “ในโลกนี้ ไม่มีสิ่งไหนที่ฉันรู้สึกอยากได้มา……………”
“เมื่อก่อนฉันโหยหาครอบครัว แต่กลับไม่มี!”
“ตอนนี้ฉันโหยหาเธอ แต่เธอกลับทำให้ฉันความหวังสักนิด!”
ไวศิษฎ์ถามอย่างตรงไปตรงมา “ทำไมเธอไม่พิจารณาฉันสักหน่อย?” มองไปที่เธอ ดวงตาดำลึกมองไปอย่างตั้งใจ “ฉันยอมรอ รอจนเขาแต่งงาน รอจนเธอตัดใจ!”
“……….” นภาลัยขมวดคิ้วเล็กน้อย สีหน้าที่ดูสง่างามเปลี่ยนไปเย็นชาทันที
ไวศิษฎ์ก้มตัวลงมาข้างหน้า ล้มลงอยู่ที่ขาของเธอ เหมือนเด็กน้อยที่กำลังน้อยใจแบบนั้น และกอดเอวเธออย่างตามใจ
ร่างกายของนภาลัยแข็งทื่อ เธอพยายามปรับอารมณ์ที่วุ่นวาย “ศิษฎ์…..” เธอเข้าใจชีวิตของเขา และก็รู้สึกปวดใจเช่นกัน
“เธอเคยสัญญากับฉัน เธอจะพิจารณาฉัน” เขายังคงมีสติอยู่ ไม่ได้เมา เขาพยายามขอร้องด้วยความหวังสุดท้าย
เรื่องนี้ทำให้เธอรู้สึกหนักใจมาก คงจะโกหกเขาต่อไปไม่ได้แล้ว “ฉันคิดกับนายเพียงน้องชายเท่านั้น”
“…………..” ไวศิษฎ์ไม่ส่งเสียง ในใจกับทุกข์ทรมานอย่างหาที่เทียบไม่ได้
ไม่นานพี่กุ้งก็นำชาแก้สร่างเมาเข้ามา
“ลุกขึ้น ดื่มชาหน่อย ท้องจะได้สบายขึ้นหน่อย” เธอพยุงไหล่เขา “เชื่อฟัง”
นภาลัยและพี่กุ้งพยุงไวศิษฎ์ขึ้น จากนั้นป้อนชาให้เขา
“ต่อไปอย่าขับรถตอนเมาอีกนะ” นภาลัยพูดกับเขา “หากนายทำได้ เรื่องความรู้สึกฉันจะลองพิจารณาดู”
“มีความหวังใช่ไหม?” เขามองเธออย่างมีสมาธิ
เธอตอบอย่างไม่รู้จะพูดยังไง “ความหวังหนึ่งในหมื่น”
“นั่นก็เป็นความหวัง!” ไวศิษฎ์เผยรอยยิ้ม “ได้!ฉันสัญญากับเธอ!”
