เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 529 ความโกรธที่ยากจะเลือนหาย
ขณะที่คัดเลือกอยู่ เบญญาก็ไม่ค่อยได้สังเกตสิ่งแวดล้อมโดยรอบ จนกระทั่งชนกับนุชวราที่อยู่ข้างๆ
เธอหันไปเห็นสองมือนุชวราว่างเปล่า เธอถามด้วยความสงสัย “คุณยังไม่ได้กินอะไรเลยเหรอ?”
นุชวราใช้รอยยิ้มปกปิดความกระอักกระอ่วนภายในใจ “ฉันไม่หิว”
“มันไม่เกี่ยวกับหิวไม่หิวนะ อย่าปล่อยโอกาสดีๆ แบบนี้ไป เชฟมิชลินทำขึ้นที่นี่ทั้งนั้นเลย” เบญญากล่าวแนะนำ “มานี่ คุณชิมทิรามิสุอันนี้สิ? ฉันกินไปแล้วสองชิ้น รสชาติยอดเยี่ยมมากจริงๆ”
นุชวรายิ้มเล็กน้อย เบญญาหยิบจานเล็กใบหนึ่งยื่นใส่มือเธอ
“ขอบคุณ” เธอรับมามันอย่างมั่นคงด้วยความระมัดระวัง
แล้วได้ยินเธอแนะนำอีก “ที่นี่มีไวน์ด้วยนิดหน่อย ถึงจะไม่จำเป็น แต่รสชาติก็เป็นเอกลักษณ์มากจริงๆ”
เบญญาพูดอีกครั้ง “รสชาติครีมโรลอันนั้นก็ไม่เลว เป็นครีมสุก คุณกินอันนี้แล้วก็ไปชิมอันนั้นต่อได้”
“อืมๆ” นุชวราก็เป็นมนุษย์คนหนึ่ง แต่เมื่อเธอยืนภายใต้แสงระยิบระยับ มักจะรู้สึกว่าไม่รู้จะคล้อยตามใครดี
เบญญาทำท่าทางเชี่ยวชาญมาก
ในเวลานี้ วริศก็เดินมา “อย่ากินหลายอย่างเกินไป จะได้ไม่ปวดท้อง”
เขาพูดถึงเบญญา สายตามองเธออยู่ตลอด พบว่าเธอกินไปแล้วสิบกว่าอย่าง ตั้งแต่เข้าประตูมาปากก็ไม่เคยหยุด
“สวัสดีค่ะผู้ช่วยวริศ” นุชวรามองเขาอย่างควบคุมตัวเองเล็กน้อย
“อืม” วริศก็เหลือบมองเธอด้วยสีหน้าอ่อนโยน
แต่เบญญาไม่ได้หันไป ยังคงสำรวจขนมอบละลานตาเหล่านี้ตรงหน้า “สำหรับคนที่ชื่นชอบของหวาน คืนนี้เป็นงานเลี้ยงใหญ่โตที่สมบูรณ์แบบ จะพลาดไม่ได้ ทุกอย่างต้องกินอย่างละนิด”
“ทำไมเธอไม่อ้วน?” วริศมองสำรวจเธออย่างใกล้ชิด
แต่จู่ๆ เธอก็หันมา “จริงสิ เมื่อกี้ฉันเห็นชื่อกรินทร์ด้วย เขาล่ะ? เขาไม่ได้มาเหรอ?” หาแล้วหนึ่งรอบก็ไม่เห็น
วริศมองเธอ หมดคำจะพูดแล้ว เปลี่ยนหัวข้อได้เร็วมาก
“ฉันไม่รู้” วริศพูดกับเธอ “ตอนกลางคืนปวดท้องไม่ต้องมาหาฉันนะ” พูดจบเขาก็หันหลังเดินจากไป
“เฮ้!” มองแผ่นหลังสูงใหญ่ผอมเพรียวนั้น เบญญารู้สึกว่าเขาประหลาด
คำพูดนี้ของผู้ช่วยวริศทำให้นุชวราหึงมาก
แสดงว่าพวกเขายังอยู่ด้วยกัน……
ละสายตากลับมา เบญญาพิจารณาของหวานอีกครั้ง เห็นขนมสวยงามน่าทึ่งเหล่านั้น เธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่าย
นุชวรากินทิรามิสุอยู่ข้างๆ เป็นหนึ่งเดียวกับบรรยากาศนี้ทีละนิด
ความหน้าตาดีของแชมป์และขวัญข้างดึงดูดความชื่นชอบของแขกนับไม่ถ้วน มีคนขอถ่ายรูปรวมกับเด็กน้อยสองคนโดยเฉพาะ และมีคนพูดคุยกับพวกเขาเบาๆ
ท่าทางน่าเอ็นดูนุ่มฟู น่ารักจัง ทำให้บางคนอยากมีลูกโดยที่ยังไม่ได้แต่งงานด้วยซ้ำ
คะนึงนิตย์ยิ้มใจดีบนใบหน้าอยู่ตลอด เหมือนมีภาพลักษณ์ของความเป็นแม่ผู้ใจดี มอบความประทับใจอันลึกซึ้งแก่สื่อ
เมื่อมีปฏิสัมพันธ์กับนภาลัย การสื่อสารระหว่างทั้งคู่ก็ดึงดูดความอิจฉาของผู้คนนับไม่ถ้วน
ต่อมาคะนึงนิตย์ถึงเข้าใจทีละนิด นี่อาจจะเป็นจุดจบที่ดีที่สุด การปล่อยวางทำให้โอบกอดความสุขได้
ภายในคอนโดแห่งหนึ่ง
ญาณียืนริมหน้าต่างบานใหญ่ มองทิวทัศน์ยามค่ำคืนที่เต็มไปด้วยแสงระยิบระยับอย่างเย็นชา ในใจเกิดความโกรธที่ยากจะเลือนหายอยู่ตลอด
จนถึงตอนนี้ เธอพบว่าไม่สามารถอธิบายอารมณ์ของตัวเองเป็นคำพูดได้
มองถนนดึกสงัดที่สว่างสวยงาม เธอรู้สึกอ้างว้าง
ญาณีไม่สามารถยอมรับได้จริงๆ ว่าคะนึงนิตย์ที่ครั้งหนึ่งเคยชอบตนมากเหลือเกิน จะยอมรับนภาลัยในเวลาอันสั้นๆ ได้
ในงานเลี้ยงการกุศล
เบญญาพานุชวราไปตามหาของหวานแสนอร่อย เธอเหมือนผู้เชี่ยวชาญที่ช่ำชอง “อันนี้เป็นไง?”
นุชวราชิมไปหนึ่งคำ ยิ้มขณะพยักหน้า “หวานแต่ไม่เลี่ยน อร่อยมาก”
“ฉันก็คิดเหมือนกัน” ใบหน้าเบญญามีรอยยิ้ม ถ่ายรูปพลางเลือกสรรไปด้วย “ไม่กินทุกอันมากเกินไป ก็จะไม่อึดอัดท้อง เป็นการถือโอกาสลองชิมดู ของพวกนี้ซื้อยากมากในเมืองไนร์ก้า”
จู่ๆ นุชวราก็รู้สึกว่าเข้าขากับเบญญามาก เธอไม่เสแสร้งเลยสักนิด
หลายครั้งอยากถามความสัมพันธ์ของเธอกับผู้ช่วยวริศ แต่ก็ไม่ได้ถามออกไปเลย เพราะตัวเองไม่มีสิทธิ์นั้น
