เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่541 ฉันต้องการผู้ชายคนนี้
ในเวลานี้ ภีมพลได้มาถึงเมืองมอนทรีออลประเทศแคนาดา และเช็คอินที่โรงแรมระดับเจ็ดดาวแล้ว
เขาถือหุ้นครึ่งหนึ่งในโรงแรมนี้ ในห้องเพรสซิเดนเชียลสวีทแม้แต่บรรยากาศก็ยังเต็มไปด้วยคำว่าหรูหรา
นั่งบนโซฟากำมะหยี่สีทอง ประเมินความแตกต่างของเวลา และเขาก็วิดีโอคอลหานภาลัย รอยยิ้มบนริมฝีปากของเขาก็เพียงพอที่จะเห็นความสำคัญของนภาลัยที่อยู่ในใจของเขาแล้ว
เมืองไนร์ก้า ที่นี่เวลาสองทุ่มพอดีเป๊ะ
หลังจากรับประทานอาหารและอาบน้ำแล้ว นภาลัยก็นั่งอยู่บนเตียงพร้อมกับหนังสือในมือ เมื่อเธอได้ยินเสียงวิดีโอคอล รอยยิ้มก็ติดอยู่ที่มุมปากของเธออย่างช่วยไม่ได้
ตรงเวลาจริง ๆ
เธอเชื่อมต่อกับวิดีโอ และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ฉันอยู่ที่บ้าน ๆ วันนี้ไม่ได้ทำงานล่วงเวลา”
“ทำไมคุณไม่เป่าผมให้แห้งล่ะ?” ภีมพลถามอย่างจริงจัง หลังจากสังเกตเห็นรายละเอียดนี้ “เป็นหวัดได้ง่ายนะ”
“เป่าแล้ว หนังศีรษะและโคลนผมแห้งแล้ว แต่ปลายผมยังไม่แห้งนิดหน่อย” สีหน้าของเธออ่อนโยน “พวกคุณเพิ่งลงเครื่องเหรอ?”
“ใช่แล้ว” ดวงตาที่อ่อนโยนของภีมพลมีไว้สำหรับเธอเท่านั้น และภายใต้แสงสีเหลืองอันอบอุ่น เธอมีเสน่ห์ที่สุด
เนื่องจากความแตกต่างของเวลา นภาลัยเห็นว่าอีกฝ่ายนั้นยังเป็นเวลากลางวันแสก ๆ
เธอจึงพูดกับเขาว่า “คุณน่ะ ไปทำงานอย่างสบายใจเถอะ ฉันจะไม่ทำงานล่วงเวลา และจะกลับถึงบ้านก่อนสองทุ่มทุกคืน เชื่อฉันสิ”
“ผมไม่ได้บงการคุณนะ” เขายิ้มแล้วอธิบาย “ผมแค่ไม่อยากให้คุณเหนื่อยเกินไป”
“ฉันรู้ ฉันก็ไม่อยากให้คุณเหนื่อยเกินไป ดังนั้นคุณควรพักผ่อนให้เพียงพอด้วย”
หลังจากการคุยกันสั้น ๆ วิดีโอคอลก็สิ้นสุดลง
ในห้องเพรสซิเดนเชียลสวีทของโรงแรม
ภีมพลเพิ่งวางโทรศัพท์ ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น เขานั่งอยู่บนโซฟา เขาหันไปมอง ก็เห็นลูกน้องเดินเข้ามา
ลูกน้องยืนอยู่ต่อหน้าเขา แล้วรายงานด้วยความเคารพว่ส “คุณภีม ผมเพิ่งทราบมาว่าเอมิลี่อาศัยอยู่ที่เลคไซด์แมเนอร์ ห่างจากที่นี่ประมาณสิบนาที”
เลคไซด์แมเนอร์？
มันเป็นสวนผลไม้ขนาดใหญ่ที่มีชื่อเสียงมากในเมืองนี้ เป็นที่ดินบริสุทธิ์แห่งเดียวในเมืองที่วุ่นวาย ดังนั้น ภีมพลจึงรู้จักที่นี้ด้วย
ลูกน้องพูดเสริมว่า “ติดต่อเธอแล้ว และเธอยินดีที่จะพบคุณครับ”
ภีมพลลุกขึ้นและพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “งั้นไปกันเถอะ”
“ครับ”
พวกเขาเดินออกจากห้องสวีท และลงลิฟต์ไปชั้นล่างพร้อมกับการ์ดหน้าประตู
รถมาเซราตีสีดำมุ่งตรงไปที่เลคไซด์แมเนอร์ ลูกน้องของเขารายงานเรื่องเกี่ยวกับเอมิลี่ให้เขาฟัง
เธออพยพไปแคนาดาตั้งแต่เมื่อไหร่? และทำไมคุณไม่อาศัยอยู่ในอังกฤษ? ความสัมพันธ์กับจอห์นสัน พ่อของเธอเป็นอย่างไร?
ภีมพลตั้งใจฟังและวิเคราะห์นิสัยของเอมิลี่
ในเลคไซด์แมเนอร์——
ชีวิตในเทพนิยายไม่จำเป็นต้องอยู่ในปราสาท การได้ตื่นขึ้นมาในสวนผลไม้ก็เป็นสิ่งที่ดีเช่นกัน
พื้นที่ ที่นี่กว้างใหญ่มาก ปลูกไม้ผลไว้ 108 ชนิด และมีลำธารหลายสายไหลสลับกัน และได้ยินเสียงน้ำไหลเป็นระยะ ๆ
ที่แห่งนี้ไม่ได้เปิดให้บุคคลทั่วไปเข้าชม แต่เป็นที่พักส่วนตัวของเอมิลี่ จอห์นสันพ่อของเธอได้ซื้อคฤหาสน์นี้เมื่อสิบปีที่แล้วเพื่อเป็นของขวัญวันเกิดให้เธอ
เธอเป็นสาวที่ชอบไม้ผล
ถือแก้วไวน์ผลไม้ไว้ในมือ คลุมตัวด้วยผ้าห่มอุ่น ๆ นั่งอยู่ในสวนที่สวยราวกับเทพนิยาย สัมผัสแสงดาวทั่วท้องฟ้า ฟังเสียงสะท้อนที่ราวกับมาจากสวนผลไม้ทั้งหมด
นี่คือชีวิตในเทพนิยายที่เธอใฝ่ฝัน และตอนนี้เธอก็ได้ใช้ชีวิตแบบนั้นจริง ๆ แล้ว
วันนี้ ในคฤหาสน์มีแดดเอมิลี่สวมชุดโลลิต้ายาว ผมสีบลอนด์ ตาสีฟ้า จมูกโด่ง ผิวขาวใสและเปราะบางมาก
เธอกำลังเต้นรำอยู่ในสนามหญ้า ถือรูปถ่ายของภีมพลไว้ในมือ ยิ้มดีใจเหมือนกับเด็ก——
“ฉันเห็นผู้ชายคนนี้ในงานเลี้ยงอาหารค่ำตอนฉันอายุได้เจ็ดขวบ เวลาผ่านไปนานแต่เขายังดูเหมือนตอนนั้นเลย! ฉันชอบเขา และฉันต้องการเขา!”
เธอไม่เคยคิดว่า วันหนึ่งชายในฝันของเธอจะมาหาเธอ!
“คุณหนูคะ” สาวใช้ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เตือนเธอ “คุณภีมแต่งงานแล้วนะคะ”
หญิงสาวที่กำลังเต้นรำหยุดลง และมองเธอด้วยรอยยิ้ม “ฉันรู้ แต่มันเกี่ยวอะไรด้วย?”
