เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 586 บอกว่าไม่มีทางลืมตลอดชีวิตไม่ใช่เหรอ?
“ขอบคุณพี่ญาณีที่เป็นห่วงค่ะ หลังแม่ฉันผ่าตัดก็ฟื้นฟูได้เร็วมาก” ในใจเต็มไปด้วยความซาบซึ้งใจต่อเธอ
“งั้นก็ดีแล้ว” ญาณีที่มีจุดประสงค์หนักแน่นก็เข้าประเด็นอย่างฉับไว “ตอนนี้เธอมีเวลาไหม? ไปดื่มกาแฟกันดีไหม? ฉันจะรอเธอ” พูดจบ เธอก็วางสายทันที
ไม่ให้โอกาสนุชวราปฏิเสธใดๆ
นี่คือส่วนปราดเปรื่องของญาณี เพราะเธอรู้ว่านุชวราต้องมา
แต่นุชวราไม่อยากไปเลย เพิ่งโดนปฏิเสธการสารภาพรัก ไม่บอกก็รู้ว่าอารมณ์ไม่ดีมาก
แต่ญาณีมีบุญคุณต่อครอบครัวเธอ
นุชวราทำได้แค่จัดการอารมณ์ให้ดี ไปห้องทำงานข้างๆ เพื่อขอลางานครู่เดียวกับผู้ช่วยวริศก่อนจะไป แน่นอนว่าเธอไม่ได้บอกเหตุผล
สิบกว่านาทีต่อมา ภายในListen Coffeeที่ตั้งอยู่ระหว่างสองบริษัท
เมื่อนุชวราเข้าไป ญาณีก็มาถึงแล้ว
เธอสั่งลาเต้มาแล้วสองแก้ว อมยิ้มมองหญิงสาวที่เดินเข้ามา “เป็นอะไร? สีหน้าเธอไม่ค่อยดี?”
“ไม่มีอะไรค่ะ” นุชวราฝืนยิ้มอย่างเป็นสุข แล้วนั่งฝั่งตรงข้าม
“ช่วงนี้เธอเหนื่อยเกินไปใช่ไหม? เพิ่งกลับมาจากอำเภอก็ทำงานแล้ว ไม่ได้พักผ่อนใช่ไหม?”
นุชวราส่ายหน้า “ฉันไม่เป็นไรค่ะ คุณเรียกฉันออกมามีอะไรเหรอคะ? ช่วงนี้งานฉันยุ่งมาก อยู่นานเกินไปไม่ได้”
“ฉันก็เหมือนกัน” ใบหน้าญาณีมีรอยยิ้ม “ดื่มกาแฟสักแก้วก็ไปแล้ว เดี๋ยวขับรถไปส่งเธอ”
“ไม่ต้องค่ะ ฉันเรียกรถไปเองก็ได้” นุชวราปฏิเสธ
ญาณีเหมือนเข้าใจอะไรบางอย่างแล้ว “อ่อ โอเค” นี่เธอกำลังหลีกเลี่ยงไม่ให้เกิดความสงสัย
แต่ก็ยังมองออกว่าเธออารมณ์ไม่ดี ญาณีสังเกตสีหน้าเธออย่างรอบคอบ “เธอร้องไห้มาเหรอ? เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
ถูกถามขึ้นมา ในใจนุชวราก็อึดอัดจนลนลาน
ในสมองเธอมีแต่ร่างวริศ “ฉัน……ฉันสารภาพรักกับเขาแล้วค่ะ”
“วริศ?”
“อืม”
“เขาว่าไง?” แต่ญาณีเห็นสภาพเธอในตอนนี้ ในใจก็มีคำตอบแล้ว
ถอนหายใจอย่างหนักหน่วง ทันใดนั้นก็เข้าใจความรู้สึกภายในใจของนุชวราในตอนนี้
สารภาพรักโดนปฏิเสธ……เฮอะๆ คล้ายกับประสบการณ์ของตัวเธอเองมากเลยนะ?
ความรักน่ะ มันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่สมัยโบราณ รักแต่ไม่อาจได้ครอบครองเกิดขึ้นเป็นส่วนใหญ่ ทั้งคู่รักกันคือเรื่องมหัศจรรย์
“ชีวิตคนเราได้เจอคนที่ทำให้หัวใจตัวเองเต้นแรงมันไม่ง่ายจริงๆ” ญาณีปลอบเธอ “มีความกล้าสารภาพรักออกมาก็ไม่เสียใจแล้ว ใช่ไหม?”
“สบายใจกว่าเก็บกดไว้ในใจ แต่……ก็จะรู้สึกหดหู่” นุชวรายังคงเสียใจ ใครไม่อยากคบกับคนที่รักบ้าง?
“ปล่อยให้เป็นเรื่องของเวลาเถอะ” ญาณีรู้สึกว่าตัวเองเดินออกมาได้แล้ว
ผ่านไปสักพัก เธอก็ถามอีกครั้ง “แล้วเขากับเบญญาล่ะ? พวกเขาเป็นยังไงบ้าง?”
“ฉันถามเขาว่ามีคู่หมั้นใช่ไหม เขาบอกว่าใช่” นุชวราไม่เข้าใจเลย “แต่ในบริษัทมีคนลือกันว่าเขากับเบญญาจะแต่งงานสายฟ้าแลบ เบญญาปฏิเสธ ไม่เข้าใจความสัมพันธ์ของสองคนนี้จริงๆ ค่ะ”
ญาณีฟังแล้วสับสน แต่งงานสายฟ้าแลบ?
นุชวราพูดอีกครั้ง “พวกเขาคงไม่ได้มีความสัมพันธ์แบบนั้นกันหรอก แต่เบญญาอาศัยอยู่ในบ้านเขาจริงๆ”
ญาณีนึกถึงยัยเบญญานั่น ยังมีแค้นที่ยังไม่ได้ชำระ! เธอไม่มีทางลืม สักวันจะต้องชำระแค้น!
ทุกคนไม่มีเวลามากนัก
ฉะนั้นเธอจึงเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว ถามขึ้น “ภีมพลล่ะ? ช่วงนี้เขาเป็นยังไงบ้าง?”
นุชวรายกสายตาขึ้นมองเธอ ในใจเกิดความระแวดระวังเล็กน้อย นี่คือจุดประสงค์หลักที่เรียกเธอออกมาใช่ไหม?
ญาณียิ้ม พูดขึ้นกึ่งเล่นกึ่งจริงจัง “เธอเคยบอกไม่ใช่เหรอ พระคุณของฉันยิ่งใหญ่ จะไม่มีวันลืมตลอดชีวิต? ทำไม? ฉันถามแค่นี้ เธอก็ไม่อยากตอบแล้ว?”
