เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 670 ความจริงเป็นแบบนี่
คุณิตาไม่กล้ารับสาย “ดึกขนาดนี้แล้ว ประธานภีมโทรมาหาฉันทำไม” เธอไม่เข้าใจ จึงถามอย่างระมัดระวังว่า “ถ้าจะโทรมาก็ต้องโทรหาคุณสิ”
แต่นายกเทศมนตรีกลับเร่งเธอ “รีบรับเถอะ เขาอาจจะมีเรื่องอะไร”
คุณิตากดรับสาย ไม่รอให้เธอพูด ก็มีเสียงดังออกมาจากปลายสาย “คุณนายนายกเทศมนตรีสวัสดีครับ ผมคือภีมพลเองครับ ”
“สวัสดีค่ะประธานภีม ฉันรู้ว่าเป็นท่าน” เธอยิ้มแล้วพูดด้วยน้ำเสียงประจบสอพลอ “โทรหาฉันดึกขนาดนี้ มีเรื่องอะไรเหรอคะ”
“ช่วงนี้ลูกสาวท่านอยู่ที่บ้านเราตลอดครับ” ภีมพลพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน “เธอมาฝึกงานที่ทีเอ็ม กรุ๊ป เป็นผู้ช่วยของภรรยาผม แล้วยังเป็นเพื่อนสนิทกับภรรยาผม เรื่องนี้คุณรู้ไหมครับ”
“รู้ค่ะๆ ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ”
“เลิกงานพวกเธอจึงกลับมากับผม บ้านที่เอเมอรัลด์ เบย์ วิลล่ากว้างขวาง”
คุณิตาหันไปมองชายวัยกลางคนที่อยู่ข้างๆ จากนั้นก็ขอบคุณประธานภีม
พูดคุยกันสองสามประโยค จากนั้นก็วางสาย
พวกเขาสบายใจแล้ว
ขอแค่ลูกสาวปลอดภัย เธออยู่ที่ไหนก็ไม่สำคัญ
“เราก็รีบเข้านอนเถอะค่ะ” คุณิตาพูด “พรุ่งนี้เช้าไปหาเธอที่เอเมอรัลด์ เบย์ วิลล่า จะได้ไปขอบคุณประธานภีมกับคุณนภาด้วย”
“อืม”
เช้าวันต่อมา
นุชวราที่นอนไม่หลับทั้งคืนถือกระเป๋าเดินออกมาจากบ้านเช่า ต้องใช้เวลาเดินไปป้ายรถเมล์ห้านาที
ไม่ไกลนัก มีผู้หญิงสามคนเดินออกมาพอดี
ถึงแม้จะไม่รู้จักพวกเธอ แต่เคยเจอกันสองสามครั้ง เพราะพวกเธออยู่ตึกเดียวกัน
“มินตา ต่อไปถ้าเธอได้ดีแล้วอย่าลืมพวกเรานะ” ผู้หญิงคนหนึ่งกอดแขนผู้หญิงอีกคนแล้วพูดว่า “ของพวกนี้เธอไม่เอาแล้วจริงเหรอ คืนนี้จะไม่กลับมาแล้วเหรอ”
“ไม่เอาแล้ว พวกเธอเอาไปใช้เถอะ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล การแต่งตัวก็ดูไม่เหมือนผู้หญิงอีกสองคน ดูแต่งตัวทันสมัยกว่า
นุชวราจำได้ว่าเมื่อก่อนเธอไม่ใช่แบบนี้
ไม่ไกลนัก มีรถเบนซ์คันหนึ่งขับมาจอด ผู้หญิงที่ชื่อมินตาโบกมือให้พวกเธอ “เพื่อนๆ ฉันไปก่อนนะ แฟนฉันมารับแล้ว”
“โอเค ติดต่อกันบ่อยๆนะ”
พวกเธอโบกมือบ๊ายบายแต่ไม่ได้กอดกัน ไม่เหมือนการบอกลา
นุชวรามองดูผู้หญิงคนนั้นใส่รองเท้าส้นสูงและเดินบิดเอวไปทางรถเบนซ์คันนั้นอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มคนหนึ่งลงมาเปิดประตูข้างคนขับให้เธอ พาเธอเข้าไปนั่งในรถ
ผู้ชายคนนั้นเดินกลับมาที่ประตูคนขับ รถเบนซ์ก็แล่นออกไปอย่างรวดเร็ว
ผู้หญิงสองคนที่อยู่ตรงนั้นถอนหายใจ จากนั้นก็เดินไปที่ป้ายรถเมล์ นุชวราเดินตามหลังพวกเธอไป
“ฉันคิดว่า เราทำตามมินตาไม่ได้หรอก” เธอส่ายหน้าอย่างผิดหวัง “เธอเคยเรียนการอ้อน แล้วยังสมัครเรียน”
“อย่างนั้นก็ต้องมีเงินก่อน ได้ยินมาว่าคลาสละหลายร้อยเลยนะ”
“ไปหลอกเอาเงินจากชายแก่สักก้อนหนึ่ง ห่อตัวเองด้วยกระเป๋าและนาฬิกา จากนั้นก็เข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของชายหนุ่มอีกคน มันคือวิธีที่ผู้หญิงสมัยนี้ทำกัน”
“เธอยังไปเสริมนมด้วย หนุ่มรวยคนนั้นถึงได้สนใจเธอ รูปร่างตอนนี้ของเธอคือความมั่นใจของเธอมาตลอด อาบน้ำเสร็จก็ยืนส่องกระจกตั้งนาน ผู้ชายล้วนแต่มีความต้องการด้านนี้”
“ฉันคิดว่า ผู้หญิงที่เกิดมาในครอบครัวธรรมดา ถ้าไม่ยอมรับชะตากรรม ก็ต้องยอมรับพ่ออีกคน” บางคนได้ข้อสรุปว่า “ตั้งใจทำงานไปตลอดชีวิต ก็แค่ได้แต่แต่งงานกับคนดี”
“ใช่ ไหนจะต้องคลอดลูก ผ่อนบ้าน ผ่อนรถ ค่านม แต่ถ้าได้แต่งงานกับคนรวย แค่ออกไปกินหม้อไฟมื้อหนึ่งก็ละเป็นหมื่นเป็นแสน ที่บ้านก็มีแม่บ้านตั้งหลายคน”
“มันคือโชคชะตา…”
นุชวราขึ้นรถเมย์ เธอหาที่นั่งนั่งลง ฟังพวกเธอคุยกันตลอดเวลา ในใจของเธอสับสนไปหมด
