เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 703 ตามหาจนเจอ
“เร็วเข้า ไปโรงจอดรถใต้ดิน!” จารวีกลัวตามไม่ทัน ในขณะเดียวกันเธอก็สับสนไปหมด ถ้าเจอกันเธอจะทำยังไง
ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก เธอยังไม่ได้เตรียมใจ
ป้าจำปีมีทักษะขับรถที่ดี เธอขับตามมาอย่างปลอดภัย มองดูรถมายบัคคนนั้นหยุดนิ่ง เธอก็เหยียบเบรกทันที
เห็นประตูรถสองบานเปิดพร้อมกัน จารวีและป้าจำปีมองดูวริศลงมาจากรถกับผู้หญิงคนนั้น
จากนั้นวริศก็เดินอ้อมรถมาหาผู้หญิงคนนั้น และพากันเดินไปที่ลิฟต์
ท่าทีแบบนี้ ไม่ใช่ครั้งแรกแน่นอน
“ป้าจำปี วริศไม่เคยเห็นป้า ป้ารีบตามไปเถอะ” จารวีพูดอย่างใจเย็น “ดูว่าพวกเขาอยู่ชั้นไหน ระวังด้วย อย่าให้พวกเขาสงสัย”
“ค่ะ”
ป้าจำปีลงมาจากรถอย่างรวดเร็ว ผู้หญิงอายุสี่สิบห้าสิบ แต่วิ่งเหยาะๆตามพวกเขาสองคนไปอย่างแข็งแรง
จารวีนั่งอยู่บนเบาะข้างคนขับ สายตาของเธอเย็นชา “น่ารังเกียจ!” เธอโมโหมาก ทำไมถึงเป็นแบบนี้ เพื่อหลบหน้าเธอ แม้แต่ครอบครัวก็ไม่สนใจ！
วริศขาดการติดต่อกับครอบครัวของเขา แม้แต่ญาดา น้องสาวของเขาก็ไม่มีข่าวคราวของเขาเลย
“ใจร้ายจริงๆ” จารวีด่าและปลดเข็มขัดนิรภัยลงจากรถ
ใส่ร้องเท้าส้นสูงเดินไปข้างหน้า เธอมีออร่าที่มีมาตั้งแต่เกิด และใบหน้าที่มีความมั่นใจในตัวเอง
ประตูลิฟต์เปิดออก วริศและเบญญาเดินเข้าไป ป้าจำปีก็เดินตามเข้ามาเงียบๆ
วริศกดชั้นยี่สิบแปด ป้าจำปีกดชั้นสอง
ลิฟต์มาถึงชั้นสอง ประตูลิฟต์เปิดออก ป้าจำปีก็เดินออกมาจากลิฟต์
ประตูปิด เธอก็รีบกดลิฟต์ลงไปชั้นล่าง จากนั้นก็ส่งวีแชทให้จารวี “ชั้นยี่สิบแปดค่ะ”
จารวีมองดูหน้าจอโทรศัพท์ที่สว่างไสว จากนั้นก็เดินตรงไปที่ลิฟต์
ป้าจำปีขึ้นลิฟต์อีกตัวหนึ่งลงไปชั้นล่างอย่างรวดเร็ว ประตูลิฟต์เปิดออก จารวีก็เดินเข้ามา “…” เธอร้อนใจ
“คุณหนูคะ” ป้าจำปีเตือนเธอ “ถึงแม้จะตามหาคุณวริสเจอแล้ว แต่เขาก็อาจจะไม่กลับไปกับเรานะคะ”
“ฉันพาเขากลับไปไม่ได้ ก็ต้องมีคนพาเขากลับไปได้” จารวีกําหมัดแน่น “ตอนนี้ฉันแค่อยากบอกผู้หญิงคนนั้นว่าเธอเป็นมือที่สาม เธอไม่ใช่คนที่โชคดี กฎหมายไม่มีทางคุ้มครองเธอ”
“คุณหนูคะ เธอเป็นลูกสาวท่านนายกฯ” ป้าจำปีพูด “ในข่าวมีคนพูดค่ะ”
จารวียิ้ม “แล้วไง ลูกสาวท่านนายกฯจะเป็นมือที่สามของใครก็ได้อย่างนั้นเหรอ แล้วอีกอย่าง ที่นี่คือเมืองไนร์ก้า ฉันไม่มีทางยอมใครทั้งนั้น”
“มีคุณวริศอยู่ คุณหนูจะพูดกับเธอยังไงคะ ถ้าเกิดทะเลาะกันขึ้นมา คุณวริศต้องไม่เข้าข้างคุณหนูแน่นอน”
“…” จารวีครุ่นคิด “เขาคงปิดปากฉันไม่ได้หรอก คืนนี้ฉันจะนอนที่นี่ นอนบนเตียงของเขา เขาจะทำอะไรฉันได้”
“คุณหนู…” ป้าจำปีเป็นห่วง
“หยุดห้ามฉัน!” จารวีโมโห “ฉันตามหาเขามาตั้งครึ่งปี ในที่สุดก็หาเขาเจอ ใครทำให้ฉันอยู่ไม่สุข ก็อย่าคิดว่าตัวเองจะได้อยู่อย่างสงบสุข!”
ติ๊ง
ลิฟต์หยุดที่ชั้นยี่สิบแปด ประตูลิฟต์เปิดออก พวกเขาสองคนก็เดินออกมา
บ้านฝั่งละหนึ่งหลัง ซ้ายหนึ่งหลัง ขวาหนึ่งหลัง จารวีสังเกต
“วริศอยู่ที่นี่” เธอได้ข้อสรุป “เขาเป็นคนรอบคอบ ต้องใช้ประตูแบบสแกนลายนิ้วมือแน่นอน”
แต่บ้านอีกหลังหนึ่งกลับไม่ใช่ประตูแบบสแกนลายนิ้วมือ
ป้าจำปีพยักหน้า จากนั้นก็ยื่นมือออกไปกดกริ่งประตู
ผ่านไปไม่นาน ประตูบ้านก็เปิดออก เมื่อวริศเห็นจารวี เขาก็ตกใจอย่างเห็นได้ชัด
“ไม่เจอกันนานเลยนะคะ สามีในอนาคตของฉัน” จารวียิ้ม จากนั้นก็ยื่นมือออกไปผลักประตู
วริศจับประตูเอาไว้ ไม่ให้เธอเข้าไปข้างใน
ทำให้เธอขมวดคิ้วและพูดว่า “ป้าจำปี ยืนนิ่งอยู่ทำไม”
“ค่ะคุณหนู” ป้าจำปีรีบใช้ตัวดันประตู!
วริศจับประตูมือเดียว และเขาไม่ได้คัดค้าน ในเมื่อพวกเธอมาแล้ว เรื่องบางเรื่อง ไม่ช้าก็เร็วเขาต้องเผชิญกับมัน
ดังนั้นเขาจึงปล่อยมือ ทันใดนั้นประตูก็เปิดออก พวกเธอสองคนพุ่งไปข้างหน้าจนเกือบจะล้มลงกับพื้น โชคดีที่ป้าจำปีประคองเธอไว้ทัน
“คุณ…” จารวีโมโห จากนั้นก็ยืนตัวตรงแล้วมองเขาด้วยความโมโห
ในตอนนี้เอง เบญญาที่อยู่ในห้องนอนได้ยินเสียงจึงเดินออกมา เห็นภาพที่ประตู แล้วก็เห็นผู้หญิงหน้าตาดีคนนี้ด้วย
“มีแขกมาเหรอคะ” เบญญาถาม จากนั้นก็ยิ้มแล้วโบกมือให้พวกเธอ “สวัสดีค่ะ”
