เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 712 จุดจบ
มีเสียงฝีเท้าดังลอยมาจากด้านหลัง ญาณีเดาว่าเป็นชัยเดช เธอพยุงตัวขึ้นก้าวเดินไปข้างหน้า ยังเดินไม่ถึงสามก้าว ชายคนนั้นก็คว้าข้อมือเธอเอาไว้ แล้วหันหลังพาเธอเข้าไปในห้อง!
“ปล่อย!” ญาณีดิ้นให้หลุด ทั้งร่างไร้เรี่ยวแรง “ปล่อยฉัน นายทำผิดกฎหมายอยู่ รู้ตัวไหม?”
ลักษณะท่าทางของชัยเดชเบลอซ้อนกันตรงหน้าเธอ ไฟในห้องสว่าง
ญาณีถูกเขาดึงไป เห็นหน้าเขายิ้มชั่วร้าย “ฉันกลัวผิดกฎหมายเหรอ? ฉันฆ่าแม้แต่คน”
คำพูดนี้ทำให้เธอกลัวจนตัวสั่นระริก
เขาคว้าเอวเธอเอาไว้ “ถ้าภีมพลไม่ช่วยเธอ ในเขตควบคุมของมัน จะมีใครช่วยเธอได้อีก?”
“……นายเห็นเหรอ?”
“ฉะนั้นเธอก็อย่าต่อต้าน” ชัยเดชยื่นมือไปสางผมเธอ สายตามองลงไป “ที่จริงร่างกายเธอก็ซื่อสัตย์มากอยู่แล้ว……”
ออกแรงผลัก เขาผลักญาณีลงไปบนเตียง!
ความรู้สึกสิ้นหวังถาโถมเข้าใส่เธอ!
ที่ด้านนอกประตูใหญ่รอยัล NO.1 ม่านราตรีเยื้องกรายเข้ามา
พนักงานเปิดประตูรถเปิดประตูรถลัมโบร์กีนี ภีมพลนั่งเบาคนขับ ประตูรถปิดเบาๆ “คุณภีมขับรถระวังนะครับ”
เขาคาดเข็มขัดนิรภัยแล้วสตาร์ทรถ ดวงตาลุ่มลึกจ้องมองไปข้างหน้า
รถขับออกไปไม่กี่ร้อยเมตร ภีมพลก็หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาเบอร์หนึ่ง เขาพูดด้วยเสียงเข้ม “ข้างนอกห้องส่วนตัว 305 ที่ชั้นสามมีผู้หญิงโดนคนจงใจมอมเหล้า อาจจะโดนคนล่วงละเมิดได้ พวกนายไปช่วยหน่อย เธอเป็นเพื่อนฉัน”
“ครับ คุณภีม”
คนของเขาได้รับคำสั่งแล้ว ก็รีบไปทันที ด้านนอกห้องส่วนตัว 305 ไม่มีคนแล้ว
ไม่มีใครกล้าเมินเฉยคำสั่งคุณภีม พวกเขารีบไปที่ห้องควบคุม พบว่ามีชายวัยกลางคนคนหนึ่งดึงหญิงสาวเข้าไปในห้อง 304……
เมื่อพวกเขาบุกเข้าไป ญาณีก็โดนล่วงละเมิดแล้ว
พวกเขาพรวดเข้าไปลากชัยเดชลงจากเตียง ตบเขาสองสามครั้ง แล้วเหวี่ยงหมัดใส่หน้าเขาอย่างแรง! ทำร้ายเขาจนนอนฟุบกับพื้นอย่างรวดเร็ว
ญาณีหยิบผ้าปูที่นอนมาคลุมร่างกาย พลังงานบางอย่างในร่างกายได้รับการปล่อยออกมาแล้ว เธอจึงมีสติขึ้นบ้าง
คนของภีมพลลากชัยเดชออกไป
เหลือบมองหญิงสาวที่อยู่ในสภาพย่ำแย่บนเตียงก่อนจะไป แล้วปิดประตูห้อง
ญาณีนอนราบบนเตียง ท่ามกลางแสงสว่าง เธอจ้องมองเพดานอย่างว่างเปล่า “ฝันร้ายกลายเป็นจริง……” น้ำตาไหลลงมาจากหางตา
เธอรู้ว่าชัยเดชถูกหิ้วตัวออกไปแล้วไม่อาจกลับเข้ามาอีก ที่นี่ปลอดภัยแล้ว
เธอก็รู้ว่าพวกนี้คือคนของภีมพล……
นึกถึงภีมพล หัวใจเธอก็เจ็บปวดเหมือนโดนเข็มแทงอีกครั้ง
เพื่อทำให้คนที่ไม่แคร์ตัวเองลำบากใจ จนเจอจุดจบเช่นนี้ จู่ๆ ญาณีก็รู้สึกหมดคำจะพูดกับตัวเอง
ลัมโบร์กีนีขับไปที่เอเมอรัลด์ เบย์ วิลล่า คืนนี้พระจันทร์สวยมาก ลมเย็นเล็กน้อย
ภีมพลสวมหูฟังบลูทูธ ในนั้นมีเสียงอ่อนหวานน่าฟังของนภาลัยดังขึ้น “อีกนานแค่ไหนนายจะถึงบ้านน่ะ?”
“ห้านาทีครับ” มุมปากเขาวาดโค้งสวยงาม ฟังออกว่าเธอคิดถึงเขา “เธอมีอะไรอยากกินไหม? ฉันจะซื้อไปฝาก”
“นายใกล้ถึงบ้านแล้ว” เธอยิ้มเล็กน้อยขณะพูด “แถวนี้มีอะไรซื้อมาฝากได้เหรอ?”
“ถ้าเธออยากกิน ฉันอ้อมได้นะ”
“ไม่ต้องหรอก” คืนนี้เธออารมณ์ไม่เลว “นายรีบกลับมาเถอะ ฉันรอนาย”
“ครับ”
จบบทสนทนาทางโทรศัพท์ รอยยิ้มจางๆ บนริมฝีปากภีมพลอ่อนหวานกว่าเดิม ออร่านุ่มละมุนไปทั้งร่าง
ณ รอยัล NO.1
ญาณีสวมเสื้อผ้าเสร็จไปล้างหน้า ทำผมเรียบร้อยมองตัวเองในกระจก จัดการอารมณ์ให้ดีก่อนจะเดินออกนอกห้อง
เมื่อเดินออกมาจากรอยัล NO.1 ลมในยามราตรีที่หนาวเย็นเล็กน้อยทำให้ทั้งร่างเธอได้สติฉับพลัน
ขณะที่ก้าวเดินออกไป เมื่อเธอเห็นร่างชัยเดชอยู่ข้างรถตัวเอง สีหน้าก็เย็นชาหนักอึ้งทันควัน เขายังมีหน้ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?!
