มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง บทที่ 56 พ่ายแพ้
หลังจากซ่งเหยียนหมิงกล่าวประโยคนี้ออกมา ลูกศิษย์ที่อยู่รอบ ๆ ต่างมองไปที่กู่ชิงเสวียนและซูเคอ เป็นที่ทราบกันดีว่าซ่งเหยียนหมิงมีลูกศิษย์ทั้งหมดสี่คน แต่มีเพียงสองที่เก่งเท่านั้น ก็คือกู่ชิงเสวียนและซูเคอ
กู่ชิงเสวียนได้รับการถ่ายทอดวิชาดีที่สุดจากซ่งเหยียนหมิง แต่เธอเป็นลูกศิษย์ของซ่งเหยียนหมิงได้ไม่นาน เวลาในการฝึกบู๊ของเธอนั้นสั้นเกินไป ทำให้เธอแข็งแกร่งไม่มากนัก ดังนั้นในสายตาของทุกคนแล้ว คราวนี้ซูเคอน่าจะเป็นคนที่ลงมือประลอง แต่ซูเคอเคยประมือกับเสี้ยงอานวี่หลายครั้งแล้ว และเขาไม่เคยชนะสักครั้ง เห็นได้ชัดว่าคราวนี้เขาต้องแพ้แน่นอน
ขณะนี้ มู่เซิ่งเดินมาอยู่ข้างซ่งเหยียนหมิงแล้ว และเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
“เจ้าสำนัก ด้วยความแข็งแกร่งของซูเคอ แล้วเขาจะสามารถเอาชนะเสี้ยงอานวี่ได้อย่างไร? ผมคิดว่าคุณลงมือเองดีกว่า เพื่อแก้ไขปัญหาของการประลองครั้งนี้เถอะ”
“ถูกต้อง ผู้อาวุโสซ่ง ซูเคอเคยประมือกับเสี้ยงอานวี่หลายครั้งแล้ว ซูเคอไม่สามารถเอาชนะเขาได้หรอก ในแง่ของหมัดมวยนั้น เขาสู้เสี้ยงอานวี่ไม่ได้”
“เจ้าสำนัก คุณลงมือเองเถอะ”
เมื่อซูเคอได้ยินเสียงวิพากษ์วิจารณ์ที่อยู่รอบ ๆ เขารู้สึกไม่พอใจมาก แต่เขาทำได้เพียงกัดฟันและนิ่งเงียบ ถึงแม้ว่าเขาจะโดดเด่นในกลุ่มคนรุ่นใหม่ของเมืองเจียงหนาน แต่ความแข็งแกร่งของเขานั้นสู้เสี้ยงอานวี่ไม่ได้จริง ๆ
ถึงแม้จะให้เขาออกไปประลอง มันเป็นการอับอายขายหน้าเปล่า ๆ เท่านั้น
“ผมบอกตอนไหนว่าจะให้ซูเคอเป็นคนขึ้นไปประลอง? ผมมีลูกศิษย์อีกคนหนึ่งมาโดยตลอด เพียงแต่ผมไม่ได้บอกให้พวกคุณทราบเท่านั้น” ซ่งเหยียนหมิงกัดฟันและกล่าวต่อ เขาไม่ได้ปรึกษาเรื่องนี้กับมู่เซิ่งก่อน ตอนนี้เขาพูดออกมาแล้ว เขากังวลว่ามู่เซิ่งจะไม่ยินยอม แต่สถานการณ์ตอนนี้ เขาทำได้เพียงบีบบังคับให้มู่เซิ่งยอมเท่านั้น
“ลูกศิษย์อีกคนหนึ่ง?”
“ใครเหรอ? เจ้าสำนักซ่ง นึกไม่ถึงว่าคุณจะมีลูกศิษย์อีกคนหนึ่ง”
“ทำไมผมไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน?”
ซ่งเหยียนหมิงชี้มู่เซิ่งที่ยืนอยู่ด้านข้าง และกล่าวว่า “เขาก็คือลูกศิษย์อีกคนหนึ่งของผม!”
“เขา?”
ทุกคนมองพร้อมกัน และรู้สึกตกตะลึง
“เขาคือใคร?”
“ไม่รู้ ผมไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน น่าจะไม่ใช่สมาชิกของโลกฝึกบู๊”
“บุคคลนี้ไม่ได้สวมเครื่องแบบของโรงบู๊เหยียนเต๋อของพวกเราด้วยซ้ำ? แล้วเขาจะเป็นลูกศิษย์ของผู้อาวุโสซ่งได้อย่างไร?”
ขณะที่ทุกคนกำลังตกตะลึง ความจริงแล้ว มูเซิ่งเองก็ตกตะลึงเช่นกัน เขาโน้มตัวไปหากู่ชิงเสวียน และถามว่า “กู่ชิงเสวียน คุณบอกให้ผมมาช่วย แต่คุณไม่ได้บอกเรื่องที่จะให้ผมแกล้งเป็นลูกศิษย์?”
“อาจารย์ ถือว่าช่วย ๆ กันเถอะ อาจารย์ซ่งไม่มีทางเลือกจริง ๆ” กู่ชิงเสวียนเขย่าแขนของมู่เซิ่ง และกล่าวด้วยความออดอ้อนว่า “ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าคุณพ่ายแพ้ ฉันจะต้องแต่งงาน คุณยอมให้ฉันแต่งงานได้ลงคอเหรอ?”
“ผมรู้สึกว่าเสี้ยงอานวี่เป็นคนไม่เลว และเป็นคนที่มีความสามารถ” มู่เซิ่งกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“คุณ—” แก้มของกู่ชิงเสวียนแดงระเรื่อ เธอโบกกำปั้นต่อหน้ามู่เซิ่งด้วยความโกรธ และกล่าวว่า “ถ้าคุณกล้าออมมือให้เขา ก็อย่ามาโทษว่าฉันไม่เกรงใจคุณ!”
“ผมจะสู้อย่างเต็มที่”
มู่เซิ่งหยุดยิ้มและพยักหน้า
เขาสามารถมองออกว่าโอวหยางฟู่เช่อแข็งแกร่งมาก ถึงแม้จะสู้ตอนที่ซ่งเหยียนหมิงรุ่งเรืองไม่ได้ แต่ยังคงเป็นปรมาจารย์ที่อยู่ในแวดวงการต่อสู้มาเป็นเวลาหลายสิบปี กล้าหาญชาญชัย ไม่สามารถดูหมิ่นได้
แน่นอนว่า ถ้ามู่เซิ่งลงมือต่อสู้จริง ๆ มู่เซิ่งคิดว่าฝีมือของตนเองก็ไม่ด้อยไปกว่าเขา
มู่เซิ่งเดินไปอยู่ข้างซ่งเหยียนหมิงด้วยรอยยิ้ม ประสานมือทั้งสองข้างเป็นการคำนับ และกล่าวด้วยความเคารพว่า “อาจารย์ เป็นเกียรติของผมที่ได้ประลองแทนท่าน”
ซ่งเหยียนหมิงมองเขาด้วยความซาบซึ้ง ถ้ามู่เซิ่งไม่ร่วมมือเล่นละครกับเขา เกรงว่าวันนี้นอกจากเขาจะพ่ายแพ้ต่อหน้าทุกคนแล้ว เขายังต้องอับอายขายหน้าอีกด้วย
“คุณเองเหรอ?”
สายตาของโอวหยางฟู่เช่อมองไปที่มู่เซิ่ง และกล่าวด้วยความเหยียดหยาม
เทคนิคมวยบ้าน เน้นฝึกชกเป็นหลัก ฝ่ามือเหมือนมีด สามารถทำให้เหล็กหักได้ อย่างไรก็ตาม เมื่อเขามองมือของมู่เซิ่งแล้ว นิ้วทั้งสิบตรงและเรียวยาวเหมือนนิ้วของผู้หญิง เต็มไปด้วยความคล่องแคล่วและความรู้สึกสวยงาม ไม่เหมือนกำปั้นของคนที่เคยฝึกบู๊เลยสักนิด
ดังนั้น โอวหยางฟู่เช่อจึงตัดสินว่ามู่เซิ่งเป็นคนที่ไม่มีความสามารถอะไร!
“ผมเอง” มู่เซิ่งพยักหน้าเบา ๆ
“โอ้ คุณเคยฝึกบู๊เหรอ? ความแข็งแกร่งของคุณ ยังสู้ลูกศิษย์ที่ฝึกบู๊สองปีของผมไม่ได้ แล้วคุณยังคิดที่จะต่อสู้กับศิษย์เอกของผมอีกเหรอ?” โอวหยางฟู่เช่อกล่าวด้วยความเย็นชา และไม่อยากจะเสียเวลากับมู่เซิ่ง “เจ้าหนู ถ้าไม่มีความสามารถ ผมขอแนะนำให้คุณอย่ามายุ่งเรื่องนี้ เพราะหมัดมันไม่มีตา เมื่อคุณขึ้นไปบนเวทีประลองแล้ว อาจจะไม่มีชีวิตรอดกลับมา”
“ผมมีความมั่นใจ” มู่เซิ่งพยักหน้า
สุดท้าย เขากล่าวเสริมอีกประโยคว่า “ถ้าผู้อาวุโสโอหยางยินดีที่จะสั่งสอนด้วยตนเอง ผมก็สามารถรับได้เช่นกัน”
“คุณ!”
เมื่อโอวหยางฟู่เช่อได้ยินประโยคนี้ ใบหน้าเปลี่ยนเป็นแดงก่ำทันที นึกไม่ถึงว่าเจ้าหมอนี้ ยังอยากจะแลกเปลี่ยนความรู้ซึ่งกันและกันกับเขาอีก? เขาคู่ควรเหรอ?
“โอวหยางฟู่เช่อ คุณคงไม่กลัวใช่ไหม?”
ซ่งเหยียนหมิงคืนคำพูดประโยคนี้ให้เขาด้วยรอยยิ้ม
ถึงแม้ว่าในใจของเขาอยากจะสั่งสอนเจ้าเด็กจองหองคนนี้ แต่ถ้าเขาลงมือสั่งสอนเจ้าเด็กคนนี้แล้ว มันจะเป็นการเสียเกียรติของปรมาจารย์บู๊มากเกินไป ดังนั้นเขาจึงสะบัดแขนเสื้อด้วยความเย็นชา และกล่าวกับซ่งเหยียนหมิงว่า:“โอเค ถ้าเช่นนั้นให้ลูกศิษย์ของคุณขึ้นไปประลองก่อน เมื่อลูกศิษย์ของคุณแพ้แล้ว คุณค่อยขึ้นไปประลองมันก็ยังไม่สาย”
หลังจากพูดจบ เขามองไปที่เสี้ยงอานวี่ และกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “อานวี่ อีกสักครู่ ต่อสู้ให้จบโดยเร็วที่สุด อย่าให้ผู้อาวุโสซ่งต้องรอนาน”
ความหมายของประโยคนี้ชัดเจนมาก ให้เสี้ยงอานวี่ใช้กำลังอย่างเต็มที่ และไม่ต้องเห็นแก่หน้าใคร!
“อาจารย์ ผมจะทำให้ดีที่สุด!”
เสี้ยงอานวี่ประสานมือทั้งสองเป็นการคำนับ และกล่าว
ความจองหองของมู่เซิ่ง กระตุ้นจนทำให้เขารู้สึกโกรธเช่นกัน
เขากระโดดขึ้นไปบนเวทีประลอง ชี้ไปที่มู่เซิ่งด้วยความเย็นชาและกล่าวว่า “รีบเริ่มประลองเถอะ ผมลงมือหนัก ถ้าคุณกลัว อย่าลืมยอมรับความพ่ายแพ้ล่วงหน้าด้วย”
มู่เซิ่งประสานมือทั้งสองข้างเป็นการคำนับ แล้วกระโดดขึ้นไปบนเวทีประลองเช่นกัน
ผู้ชมต่างยื่นคอมอง ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่การต่อสู้ระหว่างซ่งเหยียนหมิงและโอวหยางฟู่เช่อ แต่น่าจะเป็นการต่อสู้ที่ดุเดือดเช่นกัน
“คุณคิดว่าใครจะเป็นฝ่ายชนะ?”
“น่าจะเป็นเสี้ยงอานวี่ เพราะเขาคือศิษย์ที่โอวหยางฟู่เช่อภูมิใจที่สุด”
“แต่ผู้ชายแปลกหน้าคนนั้น เป็นลูกศิษย์คนสุดท้ายของผู้อาวุโสซ่งไม่ใช่เหรอ? ถ้าพวกเขาสองคนต่อสู้กันจริง ๆ มันก็พูดยากว่าใครจะเป็นฝ่ายชนะ”
ทุกคนวิพากษ์วิจารณ์กันเบา ๆ ด้วยดวงตาเป็นประกาย
“ซ่งเหยียนหมิง คุณรีบเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการขึ้นเวทีประลองเถอะ” โอวหยางฟู่เช่อกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เขามั่นใจในลูกศิษย์ของตนเองมาก เขามาที่นี่เพื่อเอาชนะซ่งเหยียนหมิง ถ้าซ่งเหยียนหมิงไม่สามารถเอาชนะแม้แต่ลูกศิษย์ของเขาได้ มันจะเป็นเรื่องที่อับอายขายหน้ามาก?
ซ่งเหยียนหมิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ไม่รีบ ไม่รีบ”
ไม่นาน ก็มีเสียงถอนหายใจดังมาจากเวทีประลอง
“แพ้แล้ว?”
“นึกไม่ถึงว่าจะเร็วขนาดนี้?”
“ความแข็งแกร่งของพวกเขาสองคน แตกต่างกันมากเกินไป?”
ลูกศิษย์ที่ยืนอยู่ข้างโอวหยางฟู่เช่อสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วถอนหายใจยาว และกล่าวว่า “อาจารย์ แพ้แล้ว?”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น โอวหยางฟู่เช่อยิ่งยิ้มกว้างขึ้น เพราะทั้งหมดนี้อยู่ในความคาดหมายของเขา
เขากล่าวเบา ๆ ว่า “ซ่งเหยียนหมิง ผมบอกแล้วว่าลูกศิษย์ของคุณไม่ไหวหรอก ตอนนี้ ถึงตาคุณขึ้นไปประลองแล้ว”
“อาจารย์ ผมไม่ได้หมายความว่าเช่นนั้น”
ลูกศิษย์ของโอวหยางฟู่เช่อที่ยืนอยู่ด้านข้าง กลืนน้ำลายและกล่าวต่อไปด้วยน้ำเสียงเบา ๆ “ศิษย์พี่เสี้ยง แพ้แล้ว”
หลังจากพูดจบ เขาถอยไปอยู่ด้านข้าง แล้วไม่กล้าพูดอะไรอีก
ตอนนี้ บนเวทีประลอง
มีเพียงมู่เซิ่งเท่านั้นที่ยืนอยู่คนเดียว ผู้ชมต่างนิ่งเงียบ
ใบหน้าของโอวหยางฟู่เช่อยังคงมีรอยยิ้มอยู่ แต่เขายืนแข็งทื่ออยู่ที่เดิมราวกับหิน
