มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง บทที่ 147 ใครว่าแพทย์แผนจีนใช้ไม่ได้ผล?
สำหรับเรื่องแกล้งทำตัวอ่อนแอเพื่อให้คู่ต่อสู้ตายใจ นี่เป็นครั้งแรกที่มู่เซิ่งได้ลอง ในขณะเดียวกันเขาก็ตั้งหน้าตั้งตารอเป็นอย่างมาก
เขารีบทำตามคำสั่งของมู่เซิ่ง ถอดรองเท้า และนอนบนเตียงผู้ป่วยอีกครั้ง
ในเมื่อเขาก็นอนมาเป็นเวลาหลายปีแล้ว เวลาไม่กี่เดือน เขาไม่แคร์อยู่แล้ว แต่เขาได้ยินมู่เซิ่งพูดว่า รอไม่มีใครอยู่ในห้องผู้ป่วยแล้ว เขายังสามารถลงมาและเดินไปรอบๆ เพื่อให้เลือดลมไหลเวียนดี
“ลูกเอ๋ย ถ้าลูกต้องการจัดการฉินโสว่หราน ฉันสามารถใช้ความสัมพันธ์ของตระกูลมู่เพื่อช่วยเหลือลูกได้!” มู่เฉินเทียนกังวลว่าลูกชายของตัวเองจะเสียเปรียบ ดังนั้นจึงพูด
“ไม่จำเป็นครับ ผมสามารถแก้ไขได้ ในช่วงเวลานี้พ่อก็พักผ่อนให้เพียงพอและอย่าเครียดและหักโหมมากเกินไป” มู่เซิงส่ายหัวและพูด “ถ้ายังมีคนไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงมาทำให้พ่อขุ่นเคืองใจ พ่อบอกผมได้เลย”
“เป็นไปได้อย่างไร ในเมืองเยียนจิงนี้ มีแต่ฉันที่ไปยั่วยุคนอื่น ไม่มีใครกล้ายั่วยุฉันเลย!”
มู่เฉินเทียนกำลังนอนอยู่บนเตียง เต็มไปด้วยพลัง
เหมือนได้ย้อนกลับไปในอดีต หนุ่มน้อยผู้ทะนงตน!
มู่เซิ่งกลั้นไว้ไม่อยู่จึงหัวเราะออกมา แต่สิ่งที่มู่เฉินเทียนพูดนั้นก็ถูก
ตระกูลมู่เดิมทีเป็นหัวหน้าของตระกูลมหาเศรษฐีในเมืองเยียนจิง เป็นเพราะเขาป่วยหนักต้องนอนโรงพยาบาลเท่านั้น ฉินหลินจึงกล้าที่จะใช้เม็ดยาเพื่อข่มขู่มู่เฉินเทียน นอกจากนี้ตระกูลระดับชนชั้นสูงและชนชั้นกลาง ก็ไม่กล้าที่จะปรารถนาและคาดหวังอะไรจากตระกูลมู่
แม้ว่าตระกูลมู่จะมีปัญหาทั้งภายในและภายนอก แต่ก็ยังคงเป็นตระกูลมหาเศรษฐีชั้นนำ บุคคลผู้มีอิทธิพลใหญ่เช่นนี้ เพียงดีดนิ้ว ก็เพียงพอที่จะบดขยี้ตระกูลชั้นนำจำนวนนับไม่ถ้วนในเมืองเยียนจิง
เมื่อได้ยินสิ่งที่พ่อพูด มู่เซิ่งพยักหน้า และรู้สึกโล่งใจ
ไม่ว่าตระกูลมู่จะเป็นเช่นไร แต่ก็เป็นตระกูลมหาเศรษฐีในเมืองเยียนจิง และพ่อคงจะไม่ได้รับผลกระทบจากความปรารถนาและการคาดหวังจากคนรุ่นหลังเหล่านั้นอย่างแน่นอน
หลังจากอธิบายข้อควรระวังบางประการให้พ่อฟังแล้ว มู่เซิ่งก็ออกจากโรงพยาบาล จุดประสงค์หลักของเขาในการมาที่เมืองเยียนจิงครั้งนี้ เพื่อพบกับพ่อของเขา และเมื่อทราบว่าการดำเนินชีวิตของพ่อพอใช้ได้ ก็รู้สึกโล่งใจ
ตั้งแต่หลิวเจี้ยนหัวได้รับคำแนะนำจากมู่เซิ่งแล้ว จึงปฏิบัติต่อเขาด้วยความเคารพในฐานะอาจารย์เสมอ อยู่ในโรงพยาบาล เขามักจะให้มู่เฉินเทียน ออกกำลังกาย เพื่อให้แน่ใจว่าแม้ว่าเขาจะนอนบนเตียงตลอดแต่มือและเท้าของเขาก็ไม่ได้สูญเสียพลัง ดังนั้นหลังจากกินยาแล้ว มู่เฉินเทียนก็ลงไปที่พื้นเป็นครั้งแรก มันจึงผ่อนคลายได้เช่นนี้
มู่เซิ่งเดินตรงไปที่หอเจี้ยนหรง
นี่คือคลินิกที่หลิวเจี้ยนหัวเป็นคนเปิดเอง แต่อยู่ในโรงพยาบาลเมืองเยียนจิง มันมีเพียงชื่อเท่านั้น เวลาส่วนใหญ่ หลิวเจี้ยนหัวจะอยู่ที่หอเจี้ยนหรง
อาจเป็นเพราะเป็นเวลาช่วงบ่าย ที่หน้าทางเข้าหอเจี้ยนหรงมีหมอไม่มากนัก มีเพียงหมอสองคนเท่านั้น และมีผู้ป่วยจำนวนมากยืนอยู่ที่ทางเข้าเพื่อรอคำปรึกษาจากแพทย์
“สวัสดีครับ ขอถามหน่อยหลิวเจี้ยนหัวอยู่ไหมครับ?” มู่เซิ่งก้าวไปข้างหน้าและถาม
“หมอเทวดาหลิว เขาอยู่ชั้นบน ถ้าหาท่านเพื่อตรวจโรค คุณได้นัดล่วงหน้าไว้หรือไม่?” แพทย์หญิงเงยหน้าขึ้นมองมู่เซิ่ง ท่าทีของเธอไม่เลว ขมวดคิ้วและพูด “วันนี้มีผู้มีอิทธิพลใหญ่มาหาหมอเทวดา ดังนั้นท่านไม่ว่าง ถ้าคุณต้องการตรวจโรค คุณควรไปที่แผนกต้อนรับเพื่อขอบัตรคิวก่อน”
“ขอบคุณครับ”
มู่เซิ่งพยักหน้า และเดินไปที่ชั้นสอง
“เฮ้ย ทำไมคุณไม่เชื่อฟังล่ะ บอกแล้วว่าหมอเทวดากำลังยุ่ง ทำไมยังขึ้นไป” แพทย์หญิงรีบร้อน แต่ตอนนี้เธอกำลังฝังเข็มให้ผู้ป่วย และไม่สามารถปลีกตัวไปได้
เธอมองไปที่แผ่นหลังของมู่เซิ่ง ทำได้เพียงถอนหายใจ
การบุกลุกเข้าไปในคลินิกของหมอเทวดาหลิว นอกจากถูกทุบตีออกมา เธอนึกไม่ออกว่าจะมีผลลัพธ์อย่างอื่น
หลังจากขึ้นมาชั้นสอง
ทั่วระเบียงทางเดินเงียบมาก มู่เซิ่งเดินไปในทิศทางคลินิก และเห็นว่าอยู่ในห้องคลินิกเต็มไปด้วยผู้คน
ยืนอยู่ที่ประตู มู่เซิ่งเห็นชายชราคนหนึ่งนอนอยู่บนเตียงคลินิก อายุประมาณ60ปี ผมบลอนด์และตาสีฟ้า และเป็นคนต่างชาติ
แต่สถานการณ์ปัจจุบันของชายชรา ดูเหมือนจะไม่ค่อยดีนัก
เขานอนอยู่บนเตียง ร่างกายซูบผอมไปทั้งตัว รูปร่างสูงใหญ่เหมือนโครงกระดูก ดวงตาแดงก่ำ ริมฝีปากและโหนกแก้มโบ๋ลง ดูกระสับกระส่ายไม่มีชีวิตชีวา มองจากระยะไกล ดูเหมือนว่าเขาเสียชีวิตมาแล้วหลายวัน รู้สึกสยองขวัญ
มู่เซิ่งยืนอยู่นอกคลินิก สามารถดูออกว่า ตอนนี้ชาวต่างชาติคนนี้อ่อนเพลียมาก ดวงตาของเขาแดงก่ำ และดูเหมือนเขานอนหลับไม่พอ เขามองทุกคนด้วยแววตาที่อ่อนล้า และสีหน้าเศร้าหมอง
มู่เซิ่งแค่มองก็สามารถบอกได้ว่า คนๆนี้หิวโหยจนเป็นเช่นนี้
ยิ่งกว่านั้นเขาหิวมาหลายวัน ซูบผอมมาก และอาการก็หนักมาก
“เฮ้ย ทำไงดี? อย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้ ต้องแขวนน้ำเกลือและน้ำตาลกลูโคสตลอดเวลามันก็ไม่ใช่วิธีที่ดี ผู้ป่วยถูกย้ายมาที่คลินิกของเราเมื่อวานนี้ เขาไม่ได้นอนมาทั้งวันแล้ว ร่างกายแทบจะฝืนทนต่อไปไม่ไหวแล้ว”
ในฝูงชน มีหมออายุน้อยกว่าพูดพร้อมกับถอนหายใจ
คุณหมอเมิ่งอีกท่านที่เป็นที่น่านับถือก็ถอนหายใจ ส่ายหัวและพูดว่า “ไม่มีวิธี ก่อนหน้านี้พวกเราเคยให้เขากินอาหาร ทั้งอาหารฝรั่งและอาหารจีนก็เคยลองมาแล้ว แต่หลังจากกินไปแล้ว เขาก็อาเจียนอย่างที่คิดไว้ และก็อาเจียนอย่างรุนแรง และตอนนี้พวกเราไม่กล้าลองอีก”
แต่ถ้าไม่กิน เขาก็อยู่ได้ไม่นาน……” คุณหมอจางส่ายหัวด้วยสีหน้าเศร้าหมอง
พวกเขาได้ทำดัชนีผู้ป่วยรายนี้ และที่แปลกก็คือ ผู้ป่วยไม่มีปัญหาสุขภาพร่างกายเลย แต่ก็กินอะไรไม่ได้เลย ปรากฏการณ์นี้ แม้แต่แพทย์ที่ดูแลผู้ป่วยมาหลายสิบปีก็ยังไม่เคยเจอ
“เป็นไปได้ไหมว่า เขาเคยฝึกวิชาอะไร?” ทันใดนั้นมีคนคาดเดา
“ฉันเคยถามแล้ว ไม่มี”
คุณหมอเมิ่งส่ายหัว
ทุกคนคาดการณ์ไม่ได้ แม้แต่หลิวเจี้ยนหัวก็ตกอยู่ในภาวะทำอะไรไม่ได้ จึงอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ “ถ้าอาจารย์อยู่ที่นี่คงจะดี”
“อาจารย์ของคุณ?” คุณหมอเมิ่งตกตะลึง นี่เป็นครั้งแรกที่รู้ว่าหลิวเจี้ยนหัวมีอาจารย์ เขาอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “แล้วทำไมคุณไม่เชิญอาจารย์ของคุณมาล่ะ?”
“เฮ้อ อาจารย์ของฉันอยู่เจียงหนาน ถ้าฉันโทรหาเขา เขาก็อาจจะไม่มีเวลามา แม้ว่าจะมา มันก็ต้องใช้เวลามากกว่าหนึ่งวันในการมาที่นี่ คนถ้าไม่กินข้าวไม่ ดื่มน้ำ อย่างมากก็อยู่ได้สามวันเท่านั้น คนไข้รายนี้ตอนนี้เข้าวันที่สามแล้ว ถ้าผมโทรหาอาจารย์มาตอนนี้ ผมคิดว่าอาจารย์ยังมาไม่ถึง คนไข้ก็ทนรอไม่ไหวแล้ว” หลิวเจี้ยนหัวถอนหายใจ .
“พวกคุณคุยกันพอหรือยัง? รักษาโรคได้ไหม!”
ตามด้วยเสียงของผู้หญิงที่แหลมคม มู่เซิ่งเงยหน้าขึ้นก็พบว่า ในบรรดาหมอทั้งหลายยังมีผู้หญิงผมบลอนด์ ตาสีฟ้า สวมแว่นตา ในร่างกายเผยออร่าอันทรงพลังที่ไม่อาจปกปิดได้ ดูเหมือนว่า จะเป็นคนของชาวต่างชาติคนนั้น
ใบหน้าของสาวสวยผมบลอนด์ตาสีฟ้าเต็มไปด้วยความโกรธ และดุด่าเสียงดัง “ฉันมาที่นี่เพราะคนอื่นแนะนำ ถ้ารู้ว่าพวกคุณไม่เอาไหน ฉันก็จะไม่เชื่อการรักษาแพทย์แผนจีน!”
“นี่ นี่ไม่ใช่ว่าแพทย์แผนจีนรักษาไม่ได้ แต่พวกเราไม่เคยเจอโรคแบบนี้” หลิวเจี้ยนหัวทำอะไรไม่ถูก เขาทนไม่ได้ ที่แพทย์แผนจีนอันเป็นที่รักของเขาถูกชาวต่างชาติใส่ร้าย
“แพทย์แผนจีนของพวกคุณไม่สามารถรักษาโรคนี้ได้ ดังนั้นก็หมายความว่าแพทย์แผนจีนของคุณใช้ไม่ได้ไม่ใช่เหรอ? ฉันขอบอกพวกคุณ ถ้าอยู่ในคลินิกเกิดเรื่องร้ายๆกับท่านประธาน ไม่ใช่แค่คุณเท่านั้นที่จะแย่ แต่หมอทุกคนในคลินิก จะต้องติดคุก!” สาวผมบลอนด์ตาสีฟ้าไม่สนใจอะไรและพูดอย่างดุดัน
สิ่งที่เธอพูดไม่ได้เป็นการคุกคาม ชายต่างชาติที่อยู่ตรงหน้าเธอ มีสถานะเป็นเลิศ เป็นนักธุรกิจของแบรนด์ชั้นนำในต่างประเทศ นอกจากนี้ เขายังเป็นสมาชิกของตระกูลเศรษฐี ถ้าเกิดปัญหาขึ้น พวกเขาจะรับผิดชอบไหวไหม
ในขณะนี้ เสียงแผ่วเบาดังมาจากนอกประตู
“ใครว่าแพทย์แผนจีนรักษาไม่ได้?”
มู่เซิ่งอ้าปากพูด ดูเหมือนว่าบรรยากาศในคลินิกจะตึงเครียด
