มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง บทที่ 334 กรรมตามสนองแล้ว
เพียะ!
ทันใดนั้น เสียงตบดังลั่นในห้อง
หลิวต้าเลี่ยงไม่เหมือนกับมู่เซิ่งและคนอื่นๆ เขาเป็นคนชั่วอย่างสมบูรณ์ ตอนนั้นในกาสิโนเขาก็ตั้งใจที่จะเอาชนะเงินทั้งหมดของหยางฟางฟาง และยังต้องการให้เขาเป็นหนี้ก้อนโต หลังจากมู่เซิ่งเปิดโปง ก็ต้องการให้มู่เซิ่งนับเงิน สุดท้ายกลับตาลปัตร
จินตนาการได้ว่า ถ้าหากมู่เซิ่งไม่มีความแข็งแกร่งเพียงพอ แต่ก็พ่ายแพ้อยู่กาสิโนจริงๆ
และในช่วงเวลานี้ หลิวต้าเลี่ยงติดตามอยู่ข้างกายของเหมียวหงอวี่ ถึงได้ค่อยๆลดความทะเยอทะยานลงบ้าง
ตอนนี้ถูกล่ายซิ่วฉินข่มขู่ ยังบอกว่าเขาเป็นคนขโมยเงินด้วย หลิวต้าเลี่ยงโกรธในทันที แม่งเอ๊ย กูจะขโมยห้าแสนนั้นของมุงเหรอ? อย่าสบประมาทกูได้หรือเปล่า
เขาตบอย่างรุนแรงสองฉาด ตบลงบนใบหน้าของล่ายซิ่วฉินอย่างแรง
เพียะ! เพียะ!
ล่ายซิ่วฉินโดนตบจนมึนงงในทันที ล้มลงกับพื้น มีรอยฝ่ามือสีแดงปรากฏขึ้นที่แก้มทั้งสองข้างในทันที
เด็กชายก็พุ่งเข้ามา คว้าน้ำพริกที่ซ่อนอยู่ในครัว ราดใส่ตาของหลิวต้าเลี่ยงอย่างแรง และด่าทอเสียงดัง: “ชดใช้เงิน ไม่ชดใช้เงินก็จะสาดพริกใส่ตาของแก”
“อ๊าก! ไอ้เดียรัจฉาน ชดใช้เงินบ้าอะไร!”
หลิวต้าเลี่ยงปิดตา ปล่อยเสียงโหยหวนอย่างน่าสมเพช และตบจงหนิงออกไปไกลในทันที เลือดไหลซึมออกมาจากมุมปาก
ล่ายซิ่วฉินร้องไห้ออกมา เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมาในทันที“ฆ่าคนแล้ว ช่วยด้วย มีคนไม่เพียงแต่ขโมยเงิน ยังจะฆ่าพวกเราสองแม่ลูกเพื่อปิดปากด้วย ช่วยพวกเราด้วย ช่วยพวกเรา…….”
อย่างไรก็ตาม เสียงของล่ายซิ่วฉินเพิ่งจะดังขึ้นมา ก็หยุดลงในทันที
หลิวต้าเลี่ยงจับคอของล่ายซิ่วฉินไว้อย่างโหดเหี้ยม ยกเธอขึ้นมาในกลางอากาศทันที ล่ายซิ่วฉินจับคอด้วยมือทั้งสองข้าง เตะพื้นอย่างแรง และส่งเสียงหอบ‘ฟู่’
“หลิวต้าเลี่ยง แกโวยวายอะไรอยู่ข้างนอก? กูยังไม่ตื่นเลยนะ?”ในเวลานี้ ในห้อง เสียงที่หงุดหงิดของเหมียวหงอวี่ดังมา
หลิวต้าเลี่ยงพูดด้วยเคารพนบนอบในทันที: “พี่หงอวี่ สองแม่ลูกโดนขโมยเงินอยู่ข้างนอก แหกปากร้องอยู่นั่นแหละ ฉันทำให้พวกเขาหุบปากเดี๋ยวนี้”
หลังจากพูดจบแบบนี้ ล่ายซิ่วฉินถูกหลิวต้าเลี่ยงเหวี่ยงลงกับพื้นอย่างแรง
“แม่งเอ๊ย ลูกพี่ของฉันให้แกหุบปาก ถ้าหากกล้าแหกปากอีก แกเชื่อมั้ยว่าฉันจะฆ่าแกและไอ้เดียรัจฉานนั้นของแกพร้อมกัน?” หลิวต้าเลี่ยงจ้องมองล่ายซิ่วฉิน ขู่อย่างเย็นชา
ล่ายซิ่วฉินส่ายหัวครั้งแล้วครั้งเล่า บ่งบอกว่าไม่ตะโกนอีก ในสายตาของเธอ สีหน้าหวาดกลัวไปหมด
ว่ากันว่าคนชั่วก็ต้องให้คนชั่วมาทรมาน คำพูดนี้เผยให้เห็นในห้องอย่างถึงอกถึงใจ หลังจากที่ล่ายซิ่วฉินผ่านการขู่ฆ่า ก็ทำตัวดีๆในทันที และไม่กล้าพูดถึงเรื่องการขโมยเงินอีกเลย
จงหนิงยังดูหวาดกลัว ไม่ต้องพูดว่าท่าทางแก้แค้นกับหยางฟางฟางอย่างนั้น ตอนนี้เขาไม่มีความกล้าแม้แต่จะเข้าใกล้หลิวต้าเลี่ยง
“เห็นมั้ย นี่คือเงินที่กูเอามา!” หลิวต้าเลี่ยงยังคิดว่ามันไม่เพียงพอ เปิดกระเป๋าเป้ ทองข้างในราวกับภูเขา วนเวียนไปมา“นี่เป็นทองแปดล้านที่กูชนะในกาสิโน มึงคิดว่า กูจะขโมยแค่เงินห้าแสนนั้นของมึงเหรอ?”
ใบหน้าของล่ายซิ่วฉินซีดเซียว และไม่สามารถพูดอะไรได้
เธอมองไปทางทองที่กองอยู่ในกระเป๋าเป้ ในดวงตามีความช็อก หวาดกลัว และความโลภ……ที่ซ่อนอยู่ในส่วนลึกที่สุดของดวงตา
……
วันรุ่งขึ้น มู่เซิ่งและเหยาเผิงเพิ่งจะลุกขึ้น ก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายดังข้างนอก ข้างนอกคือเสียงก่นด่าของล่ายซิ่วฉิน ต่อจากนั้นไล่เรียงไปทีละบ้านทีละหลังคาเรือน ก็ไม่รู้ว่าใครหาเรื่องเธอ
“ปู่หลี่ เกิดเรื่องอะไรขึ้น? ปลุกทุกคนกันแต่เช้า” หยางฟางฟางใส่ชุดนอน ออกจากในห้องด้วยผมที่ยุ่งเหยิงแล้วถาม เธอมองดูเวลา เพิ่งจะเจ็ดโมงเองนะ
ใบหน้าของชายชราผมขาวมีความเหนื่อยล้า และพูดด้วยความโกรธว่า: “ล่ายซิ่วฉินหล่อนบ้าไปแล้ว”
“บ้าไปแล้วเหรอ?” หยางฟางฟางตื่นขึ้นมาในทันที และอดไม่ได้ที่จะถามว่า: “เมื่อวานนี้อยู่ดีๆพวกเขายังขอเงินกับพวกเรา วันนี้ทำไมบ้าไปแล้ว?”
แม้ว่าพวกเธอจะรีดไถเงินของมู่เซิ่ง หยางฟางฟางก็รังเกียจพวกเขาเป็นอย่างมาก แต่ทำไมถึงบ้าไปอย่างแปลกประหลาดได้? นี่มันคิดๆดูแล้วก็เป็นเรื่องน่าเหลือเชื่อ
“วันนี้ล่ายซิ่วฉินตื่นในตอนเช้า พบว่าเงินหายไป เธอบ้าไปแล้ว เริ่มค้นหาเงินไล่เรียงไปทีละบ้านทีละหลังคาเรือน สุดท้ายยังใช้ชูรักบนเตียงของเธอ ไปหาเงินด้วยกัน ยังบอกด้วยว่าใครรายงาน มีรางวัลห้าหมื่น ตอนนี้ทั้งหมู่บ้านกำลังตามตรวจสอบเรื่องนี้อยู่” ปู่หลี่พูดพร้อมกับถอนหายใจ เขาเป็นชายชราคนหนึ่ง จะมีแรงไปขโมยเงินของคนอื่นได้อย่างไร ผลปรากฏว่าถูกเรียกตัวแต่เช้าตรู่ และสอบสวนเป็นเวลานาน ซึ่งทำให้เขาเหนื่อยมาก
“สมควร แต่ว่า บางทีเรื่องนี้หล่อนอาจจะตั้งใจแกล้งทำออกมานะ?” หยางฟางฟางถาม
“ดูท่าทางบ้าๆบอๆนั้นของเธอน่าจะไม่ใช่หรอก ยิ่งไปกว่านั้น เธอยังแจ้งตำรวจด้วย” ปู่หลี่พูดว่า“ฉันไปพักผ่อนสักหน่อย ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวไม่มีแรงขับเรือให้พวกเธอ”
ปู่หลี่ประคองเอวแล้วค่อยๆกลับไปที่บ้านแล้วนอนลง
หยางฟางฟางได้ยินเกี่ยวกับเหตุการณ์นี้ รู้สึกสะใจเล็กน้อย คนเลวกรรมตามสนองจริงๆ ไม่ใช่ว่าไม่ล้างแค้น แต่ยังไม่ถึงเวลา! เมื่อวานนี้ยังรีดไถเงินของเขามากมายขนาดนั้น ตอนนี้ได้รับผลกรรมสักที
แต่ว่า……
หยางฟางฟางรู้สึกได้ทันทีว่าคำพูดนี้ ดูคุ้นเคยเล็กน้อย หันหน้าไป เห็นมู่เซิ่งที่ยืนอยู่ข้างกรอบประตูพอดี คิดได้ในทันที มู่เซิ่งบอกประโยคนี้กับเขาเมื่อวานนี้ เธออดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วพูดว่า: “นายเดาได้ตั้งนานแล้วว่าจะเกิดเรื่องนี้ขึ้นใช่มั้ย?”
มู่เซิ่งยักไหล่ด้วยสีหน้าไร้อารมณ์“ฉันก็พูดไปอย่างนั้นแหละ หรือว่าฉันยังมีความสามารถรู้ล่วงหน้างั้นเหรอ”
หยางฟางฟางคิดดูแล้วก็ใช่อยู่ เมื่อคืนนี้ เธอไม่ได้ยินการเคลื่อนไหวอะไรเลย ไม่น่าเป็นไปได้ที่มู่เซิ่งจะขโมยเงิน นี่อาจเป็นผลกรรมจริงๆ
มู่เซิ่งพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “รีบล้างหน้าแปรงฟันเถอะ หลังจากที่กินข้าวเสร็จ ก็ต้องออกไปข้างนอกได้พอดี”
หยางฟางฟางดึงผม และกลับไปในห้อง“กินข้าวเช้า งั้นก็ต้องรอฉันแต่งตัวเรียบร้อยก่อนค่อยออกไปนะ”
หลังจากที่ทานอาหารเช้า ปู่หลี่พักผ่อนเพียงพอแล้ว ก็ลุกขึ้นมาจากบนเตียง และ ไปที่ริมชายฝั่งกับมู่เซิ่ง
บนฝั่ง เรือคายัคของเหมียวหงอวี่ได้ทยอยแล่นออกไปแล้ว ปู่หลี่ก็ขับเรือประมงทรุดโทรมของเขาออกไปอย่างไม่เร่งรีบ และค่อยๆขับออกจากท่าเรือ
“ป่าฝั่งตรงข้ามมันอันตรายมากจริงๆ พ่อหนุ่ม พวกคุณไปต้องคิดให้ดีๆน่ะ”บนเรือ ปู่หลี่อดไม่ได้ที่จะพูดเกลี้ยกล่อม
“คุณปู่ ปู่สบายใจได้ ความแข็งแกร่งของลูกพี่ผม แม้ว่านักเสวียนอยู่ตรงหน้าเขา ก็ต้องคุกเข่าลง!”เหยาเผิงตบหน้าอก และคุยโวโอ้อวด
“ฮ่าๆๆๆ นักเสวียนก็คุกเข่าลง ไอ้อ้วน แกขี้โม้ได้สุดยอดจริงๆ” เหมียวหงอวี่ซึ่งอยู่บนเรือคายัคไม่ไกล ได้ยินคำพูดนี้ ก็กำเริบเสิบสานขึ้นมาไม่มากก็น้อย
เมื่อปรมาจารย์ก่วนและปรมาจารย์เตียวทั้งสองคนได้ยินเช่นนี้ ก็หัวเราะเหยียดหยาม แม้ว่าพวกเขาเจอนักเสวียน ก็ต้องเคารพนบนอบ ไอ้อ้วนขี้โม้ได้สุดยอดจริงๆ
“พวกเราไปก่อนนะ แกอยู่ข้างหลังตูดเรา ค่อยๆเพ้อฝันไปเถอะ!” เหมียวหงอวี่อุทานอย่างตื่นเต้น และขับเรือคายัค แล่นออกไป
อย่างไรก็ตาม พวกเขาเพิ่งแล่นไปได้ไม่กี่สิบเมตร จู่ๆเรือคายัคลำนี้ก็มีเสียงดังโครมคราม!
