มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง บทที่ 338 ปรมาจารย์ออกโรง!
“อสูรร้าย! อสูรร้ายมาแล้ว!” เหมียวหงอวี่ตะโกนเสียงดังลั่น ทุกคนที่ยืนอยู่ข้างหลังของเขา สีหน้าในเวลานี้ ก็ดูจริงจังเป็นอย่างมาก กลัวอะไรมาอย่างนั้นจริงๆ พวกเขาเพิ่งจะรู้ความร้ายกาจของอสูรร้าย ผลปรากฏว่าอสูรก็ได้พุ่งเข้ามาแล้ว
“โฮกกกกกกกกก!!”
ตามด้วยเสียงคำรามที่หยาบคายทุ้มต่ำ คลื่นเสียงราวกับระลอกคลื่นก็พัดพามาจากทุกทิศทุกทาง พัดพาทั่วทั้งป่า ให้พลิกคว่ำล้มลง
ตามด้วย ต้นไม้ใหญ่ที่หลายต้นที่คนไม่สามารถโอบกอดได้ ก็ล้มลงบนพื้นในทันที
อสูรร้ายหน้าตาอัปลักษณ์ พุ่งออกมาจากในป่า และกระแทกไปข้างหน้า ไม่นึกเลยว่าต้นไม้นั้นจะ‘ตูม’ดังมาในทันที ระเบิดเป็นผง
ตามด้วยพลังอำนาจไม่ลดน้อยลง ยังคงเดินหน้าต่อไป ชนต้นไม้ใหญ่ให้ล้มลงหลายต้นติดต่อกัน ถึงได้หยุดลงมาในที่สุด หายใจหนัก หันหน้ากลับมา เบิกตาแดงก่ำที่ใหญ่กว่ากำปั้น มองไปทางทุกคน
ตามด้วยอสูรร้ายหันหน้าไป ในที่สุดทุกคนถึงได้เห็นรูปร่างของอสูรร้ายอย่างชัดเจน
บนหัวแหลมคมเป็นแวววาว ราวกับหัวกะโหลกของแรด ตัวหนักอึ้ง ด้านหลังมีกระดองหนาคล้ายเต่า ซึ่งดูแปลกตามาก
“พระเจ้า นี่มันตัวอะไรกันเนี่ย?”
“ไม่เคยเห็นสัตว์ประหลาดแบบนี้มาก่อน น่ากลัวเกินไปแล้วนะ!”
เสียงอุทานของทุกคน ก็ดังต่อเนื่องกัน
ปรมาจารย์ก่วนที่เป็นผู้นำก็มีสีหน้าเคร่งเครียดเช่นกัน บนเกาะนี้ ตอนแรกเขาคิดว่าเป็นพวกอสูรพรายทะเลเหมือนเช่นสิงโตทะเลปลาหมึกยักษ์ แต่คิดไม่ถึงว่า อสูรตรงหน้านี้ จะเป็นอสูรร้ายที่ดูเหมือนกับแรด
รอบตัวของเขา ยังมีเกล็ดคล้ายปลา ดูแล้วดำแวววาว ด้านบนแปดเปื้อนไปด้วยเลือดสดที่เหม็นคาวมากๆ ดูไกลๆ รู้สึกเต็มไปด้วยไอพิฆาต
และสิ่งที่สะดุดตาคนที่สุด เขาแหลมคมคล้ายทับทิมที่อยู่บนหัวแรดตัวนี้
สภาพของอสูรร้ายตัวนี้ แม้ว่าทุกคนจะเห็นเป็นครั้งแรก ก็ทำให้ผู้คนรู้สึกสั่นเทาในหัวใจ สีหน้าของปรมาจารย์ทั้งสองคนนั้น ก็จริงจังเป็นอย่างมาก
“นิ่งเฉยอยู่ทำไม ลงมือสิ ฆ่ามันซะ!” เหมียวหงอวี่ตั้งสติได้อย่างรวดเร็ว และตะโกนเสียงดัง
ทหารรับจ้างที่ยืนอยู่ข้างหลังเขา ทยอยเล็งอาวุธในมือ ไปที่อสูรร้ายรูปร่างคล้ายแรด
ปังปังปัง!
อาวุธทุกชนิดยิงพร้อมกัน คันธนูและหน้าไม้อันแหลมคมก็ทยอยกระแทกไปที่กะโหลกของแรดราวกับว่าไม่ต้องใช้เงิน
อย่างไรก็ตาม ของพวกนี้ ราวกับเม็ดฝนหยดลงบนใบบัว กลิ้งลงไปในทันที ทำร้ายอสูรร้ายไม่ได้แม้แต่ปลายเล็บเลยสักนิด
“บัดซบ!”ทหารรับจ้างพวกนั้นตกตะลึง
กะโหลกของอสูรร้ายรูปร่างแรดตัวนี้ ทรงพลังมากกว่าชุดเกราะระดับสูงที่สุดชัดๆ แม้แต่ปืนพกหน้าไม้ก็ไม่ทิ้งรอยแผลเป็นใดๆ
“ฉันมาเอง!” เหมียวหงอวี่ตะโกนเสียงดัง และหยิบปืนไรเฟิลในมือออกมา
ต่อจากนั้น เขานอนลงบนลำต้นของต้นไม้ และเล็งปืนไรเฟิลไปที่ตำแหน่งหัวของแรด เมื่อมองไปที่ดวงตาสีแดงขนาดใหญ่ นิ้วมือของเหมียวหงอวี่สั่นเทาเล็กน้อย เขารู้ว่าปืนไรเฟิลนั้นทรงพลังมาก แต่ยังไม่เคยยิงอย่างแท้จริงมาก่อน ครั้งนี้ เขาได้ลองสักทีว่าทรงพลังมากแค่ไหน
“ให้ฉันดูสิ หัวของแกแข็ง หรือว่าปืนไรเฟิลของฉันแข็ง!” เหมียวหงอวี่ตะโกน เหนี่ยวไกปืนโดยตรง และยิงปืน
“ปัง!”
ในกลางอากาศ มีเสียงเหมือนการปะทะกันของทองเหล็ก ซึ่งทำให้ทุกคนเสียวฟัน
ต่อจากนั้น สายตาของทุกคนมองไป อดไม่ได้ที่จะตกตะลึง
บนกะโหลกของแรด มีรูขนาดเท่านิ้วก้อย และกระสุนโลหะฝังอยู่ในนั้น อย่างไรก็ตาม มีเพียงส่วนหัวเท่านั้นที่เข้าไปได้ และส่วนด้านหลังเหลือไว้ข้างนอก
ทุกคนอดไม่ได้ที่จะตกตะลึง กะโหลกอสูรรูปร่างเหมือนแรดตัวนี้แข็งมากเกินไป แม้แต่ไรเฟิลซุ่มก็ยิงไม่เข้า!
แม้ว่ากระสุนจะไม่ทะลุกระดูก แต่มันทำให้อสูรรูปร่างแรดรู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อย มันส่ายหัวอย่างรุนแรง โค่นล้มต้นไม้ทั้งสองด้าน และพุ่งเข้าหาเหมียวหงอวี่อย่างดุเดือด
ตูมมมมม
ต้นไม้แถวหนึ่ง พังทลายลงมาเป็นกลุ่ม และถูกอสูรรูปร่างเหมือนแรดเหยียบย่ำผ่านไปโดยตรง
ทหารรับจ้างที่ยืนอยู่ข้างๆของเหมียวหงอวี่ หยิบอาวุธยิงไปอย่างรวดเร็ว
อย่างไรก็ตาม อาวุธเหล่านี้ไม่มีผลใดๆต่ออสูรรูปร่างแรดอย่างแน่นอน ทุกคนรู้สึกแค่ว่าลมโหมกระหน่ำมาอย่างกะทันหัน หายใจไม่ออก ตามด้วยทหารรับจ้างเหล่านั้นโจมตีอย่างบ้าคลั่ง ก็โดนฟาดขึ้นไปยังบนท้องฟ้า บางคนก็หัวกระแทกโขดหินแตก บางคนก็แขวนอยู่บนต้นไม้ ตายหรือเป็นก็ไม่รู้
ทหารรับจ้างเหล่านั้นไม่มีความกล้าที่จะต่อต้านอีกต่อไป และวิ่งหนีไปทุกทิศทุกทางด้วยความตกใจกลัว ชาวประมงที่แอบตามมาในระยะไกล ก็กลัวจนอกสั่นขวัญหายไป
เงินสำคัญ แต่ก็ต้องมีชีวิตอยู่เพื่อให้ได้มันมา
“ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย!”
มองดูความเร็วของอสูร ที่ยังคงพุ่งเข้าหาตัวเองด้วยความเร็วที่ไม่ลดลง เหมียวหงอวี่กลัวมากจนทรุดตัวลงกับพื้นแล้ว
“ไอ้เดรัจฉาน อย่าได้คิดบ้าคลั่ง!”
ในเวลานี้ ปรมาจารย์ก่วนตะโกนเสียงทุ้มต่ำ กระโดดออกมาจากด้านข้างอย่างกะทันหัน ตบกะโหลกอสูรรูปร่างแรดอย่างแรง ตามด้วยยักย้ายสองก้าว ร่างว่องไวราวกับลิง กระโดดเพียงไม่กี่ครั้ง ก็กระโดดขึ้นไปบนกิ่งไม้
“โฮกกกกกกกกก!”
ความสนใจของอสูรรูปร่างแรดนั้นได้ถูกดึงดูดโดยปรมาจารย์ก่วน และมันก็หันหัวหอกในทันที พุ่งไปยังต้นไม้ใหญ่ที่ปรมาจารย์ก่วนอยู่
เหมียวหงอวี่ที่รอดชีวิตมาได้ก็วิ่งไปข้างนอกอย่างกลัวจนฉี่ราด แม้ว่าจะมีปรมาจารย์ก่วนและปรมาจารย์เตียวสองคนนี้อยู่ น่าจะไม่เกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้น แต่การต่อสู้ในระดับนี้ พวกเขาแพร่กระจายไปสู่ความตายเลยนะ ดังนั้นวิ่งไปในระยะห่างห้าสิบถึงหกสิบเมตร ถึงได้หยุดลงมาดู
เห็นแค่อสูรรูปร่างแรดโค่นล้มต้นไม้ใหญ่ที่ปรมาจารย์ก่วนเหยียบอยู่ ต่อจากนั้นก็โค่นล้มอีกต้นหนึ่ง ดูเหมือนคลุ้งคลั่ง ต้องการจะล้มต้นไม้ทั้งหมดที่ปรมาจารย์ก่วนกำลังเหยียบจึงจะหยุดลงมา
“ศิษย์น้อง ชักกระบี่!”
ปรมาจารย์ก่วนกระโดดลงมาจากกลางอากาศ และตะโกนเสียงดัง
“ครับ!” ปรมาจารย์เตียวก็ดึงกระบี่ที่คมออกมาจากด้านหลัง จับกระบี่ยาวบนหลังของเขาไว้ในมือ จากนั้นหยิบยันต์ออกมาเช็ด บนกระบี่ยาวนั้น ไฟที่โหมกระหน่ำระเบิดออกมาอย่างกะทันหัน
“ฉิบหาย ไฟไหม้แล้ว!”
“สมกับที่เป็นปรมาจารย์ ครั้งนี้ปรมาจารย์ก่วนและปรมาจารย์เตียวลงมือ อสูรตัวนี้ ต้องถูกลงโทษด้วย!”
“ปรมาจารย์ก่วน ปรมาจารย์เตียวองอาจสง่าผ่าเผย!”
กลุ่มคนนั้นที่วิ่งไปที่ปลอดภัยตะโกนเสียงดัง
ในสายตาของทุกคน กระบี่ยาวในมือของปรมาจารย์ก่วน ได้ระเบิดเป็นเปลวไฟแล้ว เปลวไฟที่แลบแปลบปลาบก็ถูกกลืนกิน ด้วยรัศมีที่ไม่ธรรมดา ต่อจากนั้นก็กระโดดไปที่อสูรรูปร่างแรดอย่างกะทันหันกับปรมาจารย์เตียว
“วิชากระบี่เพลิงเมฆ!”
ปรมาจารย์ก่วนและปรมาจารย์เตียวตะโกนอย่างพร้อมเพรียงกัน ดูเหมือนว่าพวกเขาทั้งสองจะรวมเป็นหนึ่งเดียว กระบี่ยาวผสานกันในอากาศ และคลื่นพลังงานก็พุ่งขึ้นบนร่างกาย เห็นได้ชัดว่าออกแรงเต็มที่ในกลางอากาศ
เป้าหมาย พุ่งตรงไปที่หัวอสูรรูปร่างแรด!
ตูม!
เสียงระเบิดดังกึกก้องขึ้น ควันหนาทึบจำนวนนับไม่ถ้วนลอยขึ้นในอากาศจากป่าทึบทันที
เสียงกระบี่กระทบกัน!
“ปรมาจารย์ก่วน ปรมาจารย์เตียว พวกท่านกำจัดอสูรตัวนี้แล้วเหรอ?”
เหมียวหงอวี่ตะโกนเสียงดังไปด้วย มองเข้าไปในหมอกหนาไปด้วย และเห็นว่าในหมอกหนา…….
