ปี 2009
มณฑลฮั่นตง เมืองจิงโจว มหาวิทยาลัยฮั่นตง
“พี่เชียน ตื่นได้แล้ว เดี๋ยวไปเรียนสาย! วันนี้รองคณบดีเข้าสอน มีเช็กชื่อด้วย!”
เผยเชียนลืมตาตื่น ขยี้ตา นึกสงสัยว่าใครกันที่เป็นคนเรียก
ฉันเช่าห้องเตียงเดี่ยวนี่ ใครมาห้องกัน
พอลืมตาก็เห็นใบหน้ายาว บดบังวิสัยทัศน์ไปเกือบหมด
“หม่าหยางเหรอ”
เผยเชียนนิ่งงันไป นึกว่าตัวเองกำลังฝันอยู่
“พี่รีบลุกเถอะ ถือว่าผมปลุกพี่แล้วนะ ไปเช็กชื่อไม่ทันอย่ามาโทษกันล่ะ” ใบหน้ายาวของหม่าหยางหายไปจากวิสัยทัศน์ของเผยเชียนเมื่อชายหนุ่มรีบรุดออกจากหอพักไป
เดี๋ยวนะ หอพักหรือ
เผยเชียนตื่นในทันใด เจ้าคนขี้เกียจดีดตัวขึ้นจากเตียง
หอพักมหาวิทยาลัย ห้องพักหกคน!
เขายังอยู่บนเตียงชั้นล่างของเตียงสองชั้นที่ตั้งอยู่ติดประตู จำได้ว่าประตูนั้นปิดไม่ค่อยสนิท ตอนหน้าหนาวจะมีลมพัดผ่านเข้ามาด้านใน ตอนนั้นเผยเชียนบ่นถึงเรื่องนี้บ่อยๆ
รูมเมตอีกสองคนเก็บของเรียบร้อยและกำลังเดินออกจากห้อง
“รีบๆ เลยพี่เชียน เร่งมือหน่อยน่าจะยังตามไปทัน ถ้าไม่มีเช็กชื่อพวกเราไม่ปลุกหรอก รองคณบดีรู้ว่าโดดจะซวยเอา”
ทั้งสองคนรีบออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว
ปี 2009 หรือ!
เขาย้อนเวลากลับมาสิบปีเลยหรือ
เผยเชียนใช้เวลาสักพักกว่าจะทำใจให้สงบและยอมรับความจริงได้
ตั้งแต่เรียนจบเมื่อปี 2013 เขาได้เข้าไปทำงานในอุตสาหกรรมสองสายและเปลี่ยนงานเปลี่ยนบริษัทมาหลายหน ได้เจอหัวหน้าสุดร้ายกาจ ต้องทนรับมือกับอำนาจและการเมืองในชีวิตการทำงาน
เป็นแค่ทาสของสังคมคนหนึ่ง
เป็นธรรมดาที่ชายหนุ่มจะรู้สึกตื่นเต้นดีใจที่ได้เจอเหตุการณ์มหัศจรรย์เหมือนได้เกิดใหม่ ได้ย้อนเวลากลับไปสิบปีก่อนเพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่ นี่คงเป็นอะไรที่ใครคนอื่นได้แค่เฝ้าฝันถึง!
หลังจากหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง เผยเชียนก็พลิกตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียง
ชายหนุ่มควรทำอะไรต่อไปดี
ควรไปคุยกับผู้คุมกาลอวกาศไหม
คงจะไม่ถูกฆ่าหรือตายคาที่ใช่หรือเปล่า
หรือ…ที่ควรทำอย่างแรกคือไปเข้าเรียน
นี่มันบ้าไปแล้ว!
สิบปีก่อน ถึงความทรงจำจะเลือนราง แต่เผยเชียนก็จำได้ว่าตัวเองโดดเรียนไปหลายครั้งตอนอยู่ปีหนึ่ง รวมถึงคลาสของรองคณบดีด้วย
ถึงรองคณบดีบอกว่าจะเช็กชื่อ แต่จริงๆ ก็ไม่ค่อยเช็กหรอก
กลับกันแล้ว ครูหนุ่มคนหนึ่งที่เหมือนจะใจดี ไม่เคยเช็กชื่อ ดันมาเช็กชื่อตอนปลายเทอมแล้วเอาไปรวมกับผลสอบ
“ผมไม่ได้อยากเช็กชื่อ ผมแค่อยากรู้จักทุกคน”
เขาพูดว่าอย่างนั้น
พอมาคิดดูดีๆ แล้ว ก็เพิ่งจะรู้ว่าตัวเองโดนหลอก ตอนนั้นเขายังเด็ก จึงเชื่ออาจารย์ที่ตนเคารพหมดใจ
ทันใดนั้น หน้าจอโปร่งแสงก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเผยเชียนพร้อมบรรทัดข้อความมากมายไล่เรียงลงมาเต็มหน้าจอ
<ดำเนินการเชื่อมต่อระบบแปลงความมั่งคั่ง>
<เชื่อมต่อเสร็จสิ้น>
<เจ้าของ: เผยเชียน>
<โปรดอ่านคู่มือการใช้งานระบบ>
“นี่มันอะไรเนี่ย!”
เผยเชียนทั้งตกใจและตื่นเต้น
แน่นอนอยู่แล้วว่าพอได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ก็ต้องมีระบบอะไรสักอย่างโผล่มา! พลังโกงของเขามาแล้ว!
ใจเย็น ใจเย็น! ปกติก็มาอีหรอบนี้ตลอด ไม่เห็นต้องตกใจอะไร!
ไม่นานเผยเชียนก็สงบสติอารมณ์ได้และมองไปยังข้อความบนหน้าจอ
<ระบบแปลงความมั่งคั่ง>
<อัตราการแปลงกำไร/ขาดทุน: อยู่ในระหว่างดำเนินการ>
<เงินทุนระบบ: 50,000>
<ความมั่งคั่งส่วนบุคคล: 443>
นี่คือหน้าจอเมนู
ด้านล่างของหน้าจอเมนูมีหน้าต่างแสดงข้อมูลการทำงานของระบบ มันต้องเป็นคู่มือการใช้งานแน่
<กฎการแปลงความมั่งคั่ง>
<ในช่วงเวลาที่กำหนด ระบบจะมอบเงินทุนให้ผู้เป็นเจ้าของในจำนวนที่กำหนด เงินทุนนี้ใช้ได้ในการประกอบธุรกิจของบริษัทเท่านั้น ไม่สามารถใช้ไปกับการใช้จ่ายสิ้นเปลือง>
<หลังจากผ่านไประยะหนึ่ง ระบบจะสรุปบัญชีโดยประเมินจากกำไร/ขาดทุนของระบบ และแปลงเป็นความมั่งคั่งส่วนบุคคลของผู้เป็นเจ้าของตามอัตราส่วนที่กำหนดไว้>
<หมายเหตุ: เพื่อกระตุ้นให้ผู้เป็นเจ้าของตั้งใจทำงาน ผู้เป็นเจ้าของไม่สามารถจ่ายเงินเดือนให้ตนเองผ่านบัญชีของบริษัทได้>
<ขั้นตอนต่อไป: ตรวจดูกฎแบบละเอียด>
“โห ระบบนี่เจ๋งสุดๆ เลย!”
“ให้เงินทุนไม่พอ ยังจะให้เงินฉันอีกเหรอ ช่างเป็นระบบที่รู้จักคิดจริงๆ!”
เผยเชียนเข้าใจการทำงานของระบบในทันที
แม้ว่าทั้งเงินทุนระบบและความมั่งคั่งส่วนบุคคลจะหมายถึงเงิน แต่ก็เป็นส่วนที่ต่างกันโดยสิ้นเชิง
ความมั่งคั่งส่วนบุคคลที่มีอยู่ 433 แสดงถึงเงินทั้งหมดที่เผยเชียนมี ซึ่งก็คือ 443 หยวน เป็นส่วนที่เขาสามารถใช้จ่ายได้ตามใจชอบ
ส่วน 50,000 หยวนเป็นเงินทุนระบบ ตามกฎของระบบแล้ว เงินจำนวนนี้สามารถใช้ในการประกอบธุรกิจได้เท่านั้น เช่น ก่อตั้งบริษัท
หลังจากผ่านไประยะหนึ่ง ไม่ว่าเขาจะได้กำไรหรือขาดทุน ระบบก็จะแปลงเงินทุนระบบมาเป็นความมั่งคั่งส่วนบุคคลตามอัตราที่กำหนด จากนั้นเขาก็จะเอาเงินนี้ไปใช้ได้ตามใจชอบ!
“เจ๋งเป้ง! ดูกฎแบบละเอียดดีกว่า!”
เผยเชียนกดหน้าจอต่อ
<ผู้เป็นเจ้าของต้องประกอบธุรกิจที่มีรูปแบบปกติ ถูกกฎหมาย และใช้ทักษะเฉพาะทาง>
<รายการด้านล่างคือข้อละเมิดต่อกฎ ห้ามกระทำ>
<หมวดการทำกำไร:>
<1. กว้านซื้อหรือปั่นราคาทรัพย์สิน>
<2. ซื้อสกุลเงินดิจิทัลที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับธุรกิจแชร์ลูกโซ่ ระดมทุนแบบผิดกฎหมาย หรือประกอบธุรกิจผิดกฎหมายรูปแบบอื่นๆ>
<3. เก็งกำไรและแสวงผลกำไรจากการกักตุนสินค้า หรือทำลายกลไกตลาด>
<… (แตะที่นี่เพื่อแสดงข้อละเมิดอีก 97 รายการ)>
<หมวดการขาดทุน:>
<1. ทำการกุศลหรือยกบริษัทให้ผู้อื่น>
<2. จัดจ้างพนักงาน เช่าพื้นที่สำนักงาน และจัดซื้อวัสดุอุปกรณ์ในราคาที่สูงกว่าราคาตลาด>
<3. ขาดการทำงาน มีประสิทธิภาพการทำงานต่ำ และขาดการสร้างมูลค่าเป็นเวลานาน>
<… (แตะที่นี่เพื่อแสดงข้อละเมิดอีก 97 รายการ)>
<กฎเพิ่มเติม: ผู้เป็นเจ้าของไม่สามารถเปิดเผยหรือบอกเป็นนัยถึงการมีอยู่ของระบบให้ผู้อื่นทราบ>
<ระบบมีสิทธิ์ตัดสินใจเด็ดขาดเรื่องคำนิยามของข้อละเมิด>
<ขั้นตอนต่อไป: สุ่มอัตราแปลงกำไรขาดทุน>
“กฎเข้มจังแฮะ”
เผยเชียนตรวจดูข้อละเมิดทั้งสองร้อยข้อขณะตัดแผนในหัวออกไปทีละแผน
ระบบไม่อนุญาตให้เก็งกำไรทรัพย์สินและซื้อสกุลเงินดิจิตอล
เขาทำได้แค่ลงทุนธรรมดาทั่วไปและบริหารจัดการความมั่งคั่ง แต่ผลตอบแทนรายปีที่ได้นั้นน้อยเกินไปสำหรับชายหนุ่ม
หลังจากอ่านข้อละเมิดไปทั้งหมดสองร้อยข้อ เผยเชียนก็ตระหนักได้ว่านอกจากมีข้อจำกัดในส่วนการแสวงหากำไรแล้ว ยังมีข้อจำกัดในส่วนการขาดทุนอีก
ทั้งหมดทั้งมวลก็คือ ชายหนุ่มไม่สามารถทำอะไรที่ผิดกฎหมายได้เลย
เผยเชียนแตะหน้าจอต่อเพื่อดำเนินการขั้นตอนต่อไป
<กำลังสุ่มอัตราแปลงกำไรขาดทุน…>
<อัตราแปลงกำไรอยู่ที่ 100:1 อัตราการขาดทุนอยู่ที่ 1:1>
“เอ๊ะ เดี๋ยวนะ อัตราส่วนนี่…”
เผยเชียนดูให้ละเอียดอีกครั้งและตระหนักว่าน่าจะเกิดบั๊กบางอย่าง
อัตราแปลงขาดทุนสูงเกินไปหรือเปล่า
ถ้าเกิดเสียเงินทุนระบบทั้งหมดไป เงินทุนทั้งหมดนั้นก็จะถูกแปลงมาเป็นความมั่งคั่งส่วนบุคคลของเขา!
แสดงว่ายิ่งเสียเงินก็ยิ่งได้เงิน!
“นี่ฉันสุ่มได้อัตราแปลงที่สุดยอดขนาดนี้เลยเหรอ เทพธิดาแห่งโชคกำลังยิ้มให้ฉันอยู่แน่ๆ!”
“เสียดายที่อัตราแปลงกำไรน้อยเกินไปหน่อย แต่ก็ไม่เป็นไร เสียเงินน่ะมันง่ายกว่าหาเงินอยู่แล้ว!”
เผยเชียนรู้สึกว่าดวงตัวเองกำลังพุ่ง!
<ขั้นตอนสุดท้าย: โปรดตั้งชื่อบริษัทของคุณ (กดที่นี่เพื่อใส่ชื่อ)>
ซึ่งมาจาก เฟยหวงเถิงต๋า ที่หมายความว่า ‘รุ่งเรืองก้าวไกล’
นั่นคือสิ่งที่เขาหวัง ชายหนุ่มอยากให้บริษัทรุ่งเรืองไวๆ!
<ลงทะเบียนบริษัท “เถิงต๋าเน็ตเวิร์กเทคโนโลยีจำกัด” เสร็จสิ้น>
เมื่อเสร็จสิ้นขั้นตอนสุดท้าย คำบนหน้าจอก็หายไปก่อนที่หน้าจอเมนูจะกลับไปอยู่ในสภาพตั้งต้น
<ระบบแปลงความมั่งคั่ง>
<เจ้าของ: เผยเชียน>
<อัตราการแปลงกำไรอยู่ที่ 100:1 อัตราแปลงขาดทุนอยู่ที่ 1:1>
<วันปิดบัญชีครั้งต่อไป: อีก 14 วัน>
<หมายเหตุ: หากมีสินค้าที่ยังไม่ได้วางจำหน่ายในช่วงหนึ่งสัปดาห์ก่อนการสรุปบัญชี ระบบจะเลื่อนวันสรุปบัญชีออกไปและกำหนดวันขึ้นใหม่>
<เงินทุนระบบ: 50,000>
<ความมั่งคั่งส่วนบุคคล: 443>
เผยเชียนวิเคราะห์ความหมายของหมายเหตุนั้น
เขาจะมีสินค้าที่ยังไม่ได้วางจำหน่ายในช่วงหนึ่งสัปดาห์ก่อนวันสรุปบัญชีไม่ได้
ถือว่ามีเหตุผล
ถ้าไม่มีกฎข้อนี้ ชายหนุ่มก็สามารถเทเงินทุนระบบที่เหลือไปพัฒนาสินค้าใหม่ก่อนปิดบัญชีได้ ทำให้ไม่เหลือเงินทุนระบบสักหยวนและเกิดช่องโหว่ขึ้น
กฎข้อนี้บังคับให้เผยเชียนวางจำหน่ายสินค้าทั้งหมดก่อนช่วงหนึ่งสัปดาห์ก่อนปิดบัญชี เพื่อที่จะได้คำนวณกำไรขาดทุนได้ มันเป็นขั้นตอนที่เขาหลีกเลี่ยงไม่ได้
“อุดช่องโหว่ไปอีกหนึ่ง แต่ก็ไม่เป็นไร”
“ถ้าอย่างนั้น ที่ต้องทำต่อไปก็คือเปลี่ยนเงินทุนระบบจาก 50,000 ให้เป็น 0 และเพิ่มความมั่งคั่งส่วนบุคคลจาก 443 ไปเป็น 50,443”
“ฉันแค่ต้องเริ่มเสียเงินตามกฎใช่ไหม ไม่ได้ดูเป็นเรื่องยากอะไรเลย” เผยเชียนรู้สึกมั่นใจมาก
ตั้งบริษัท สร้างมูลค่า และผลิตสินค้าตามวิธีปกติ
ในฐานะเจ้าของบริษัท ทั้งหมดที่เขาต้องทำคือปล่อยให้ความปกติผิดเพี้ยนไปเล็กน้อย
ทั้งหมดก็แค่นั้นเอง
บริษัททั้งหมดที่ก่อตั้งกันมา มีไม่กี่บริษัทที่ประสบความสำเร็จ ส่วนบริษัทอื่นๆ นั้นเจ๊งกันหมด แค่นี้ก็ชัดเจนแล้วว่าทางไหนมันง่ายกว่า!
………….
