เผยเชียนรู้สึกว่าอนาคตสว่างไสวขึ้นมาทันตา!
ก่อนหน้านี้เขามีเงินแค่ห้าหมื่นหยวน คงจะตลกไปหน่อยถ้าจะไปหาจ้างคนด้วยเงินแค่นี้
แต่ตอนนี้เผยเชียนมีเงินทุนระบบถึงสามแสนหยวน!
คงไม่แปลกอะไรถ้าจะจ้างพนักงานหรอก ใช่ไหม
พอคิดถึงประสบการณ์อันขมขื่น เผยเชียนก็สรุปได้ว่าข้อผิดพลาดของเขาเกิดจากไม่กี่อย่าง
อย่างแรกคือเขาโชคร้ายเกินไป!
ใครจะไปคิดว่าอัปโหลดมาสเตอร์ในหมวดเกมที่ดังนิดหน่อยจะบังเอิญมาเจอเกมเขาเข้า
ถ้าไม่ใช่เพราะอาจารย์เฉียว เขาคงขาดทุนสมหวัง
อีกอย่าง เผยเชียนก็เริ่มนึกสงสัยในความสามารถของตนเอง
หรือจะเป็นเพราะเขาฉลาดเกินไป เลยไปคิดหาทางเสียเงินแบบผิดๆ
มันจะมีคนจำพวกที่ล้มเหลวและขาดทุนทุกครั้งไม่ว่าจะพยายามหาเงินอย่างหนักหน่วงแค่ไหน
ขณะเดียวกัน ก็มีพวกที่คิดหาทางเสียเงินตลอดเวลาแต่ก็ทำไม่สำเร็จสักที!
เผยเชียนคิดว่าตัวเองอยู่ในกลุ่มหลัง
ดังนั้นจึงถึงเวลาแล้วที่เขาจะต้องหาตัวช่วย
นั่นคือจ้างคน!
ขอแค่จ้างพวกห่วยมาทำงานเหล่านี้ให้ เขาก็คงจะได้เสียเงินอย่างง่ายดาย
คิดได้ดังนั้น เผยเชียนก็ไม่ได้หงุดหงิดหม่าหยางอีกแม้จะโดนบ่นไปเมื่อครู่
“หม่าหยางคือของขวัญจากสวรรค์!”
“ช่างเป็นอัจฉริยะด้านความห่วย! เขาคือพนักงานในฝันที่ฉันตามหา”
“ฉันควรจ้างเพื่อนคนอื่นด้วยอีกมั้ย จ้างเพิ่มอีกสักคนจะเป็นอะไร เอาจริงๆ จ่ายเงินเดือนเยอะๆ จะได้ผลาญเงินได้มากกว่าเดิม”
“ไม่ได้! พวกที่เหลือดูท่าจะไว้ใจได้เกินไป!”
เผยเชียนอยากจะจ้างรูมเมตคนอื่นๆ ด้วย แต่ไม่นานก็ต้องล้มเลิกความคิดไป
มหาวิทยาลัยฮั่นตงเป็นมหาวิทยาลัยชั้นนำ คนที่เข้าที่นี่ได้ล้วนไม่ใช่คนโง่
คนห่วยแบบหม่าหยางถือเป็นโชคฟ้าประทาน
ถ้าหาคนเพิ่ม พวกนั้นอาจทำงานดีขึ้นมาก็ได้ ถ้าเป็นแบบนั้นเผยเชียนคงปวดใจน่าดู
หลังตัดสินใจได้แล้ว เผยเชียนก็เรียกหม่าหยางไปคุยส่วนตัวนอกห้อง
“มีอะไรเหรอพี่เชียน จะบอกกลยุทธ์ลับให้เหรอ” หม่าหยางมองเผยเชียนอย่างมีความหวัง คิดว่าอีกฝ่ายเรียกออกมาคุยเรื่องกลยุทธ์การเล่นเกม
“ช่วงนี้ฉันสร้างเกมอยู่น่ะ อยากได้คนช่วย นายสนใจไหม” เผยเชียนเข้าประเด็น หม่าหยางไม่ใช่คนมีเล่ห์เหลี่ยมอะไร ไปเล่นแง่กับเขาจะเกิดผลเสียมากกว่า
หม่าหยางอึ้งไปสักพักก่อนจะส่ายหัว “พี่กวนผมป่ะเนี้ย เทอมนี้งานหนักจะตาย จะเอาเวลาไหนไปทำกัน”
เขาหยุดไปชั่วครู่ก่อนจะพูดต่อ “อย่าบอกนะว่าพี่ไปหลงความสำเร็จของไอ้เกมอินดี้บ้าบอนั่นเหมือนคนอื่น”
“เหตุผลหลักที่ทำให้เกมโดดเดี่ยวเดียวดายกลางทะเลทรายดังก็เพราะโชคช่วย! อีกอย่างสร้างเกมใช้เงินตั้งเยอะ! พี่จะไปหาเงินมาจากไหน”
เผยเชียนกระแอมกระไอ “ฉันจะไม่ปิดนายแล้วกัน จริงๆ แล้วฉันเป็นทายาทคนที่สองของตระกูลร่ำรวย ที่บ้านให้เงินฉันมาสามแสน พอรึเปล่าล่ะ”
หม่าหยางอ้าปากค้าง ผ่านไปพักใหญ่ถึงพูดต่อได้ “พี่พูดจริงป่ะเนี่ย อย่าโกหกกันดิ”
เขาไม่รู้มาก่อนว่าภูมิหลังครอบครัวของเผยเชียนเป็นอย่างไร แต่ก็รู้ว่าอีกฝ่ายไม่ใช่คนชอบแกล้งคนอื่นเอามัน ไม่มีเหตุผลจำเป็นอะไรที่เผยเชียนจะต้องมาเล่นมุกโง่ๆ กับเขาแบบนี้
หม่าหยางเริ่มจริงจังมากขึ้น
“นอกจากเรื่องเงินแล้ว ปัญหาเรื่องอื่นล่ะ” หม่าหยางถาม
เผยเชียนถามกลับ “มีปัญหาอื่นนอกจากเรื่องเงินด้วยเหรอ”
หม่าหยางนิ่งไปชั่วขณะ “พี่รู้เรื่องงานภาพมั้ย รู้วิธีเขียนโค้ดรึเปล่า”
เผยเชียนส่ายหัว “ไม่อ่ะ เป็นปัญหาด้วยเหรอ ทรัพยากรพวกนี้เอาเงินไปซื้อออนไลน์ก็ได้ จ้างมืออาชีพมาทำให้ก็ได้”
หม่าหยางอ้าปากค้าง ไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดี
คิดตื้นไปหรือเปล่า! ถึงจะรวยแค่ไหน แต่นั่นก็ไม่ใช่วิธีใช้เงิน!
เผยเชียนตบบ่าอีกฝ่าย “อย่าเป็นห่วงเรื่องอื่นเลย ที่ถามตอนนี้คือนายอยากมาช่วยมั้ย ถ้าสนใจเดี๋ยวให้ไปอยู่ทีมออกแบบ”
ใบหน้าหม่าหยางเต็มไปด้วยความลังเล “พี่เชียน เราก็สนิทกันดี ผมต้องช่วยพี่แน่นอนอยู่แล้ว”
“แต่เราทั้งคู่ไม่มีใครรู้เรื่องการสร้างเกมเลย! ถึงเงินสามแสนจะได้มาจากที่บ้าน แต่ผมว่าพี่น่าจะคิดเรื่องนี้ดูให้ดีอีกที อย่าเพิ่งตัดสินใจอะไรง่ายๆ แบบนี้”
“ผมกลัวว่าจะทำให้พี่ผิดหวังถ้าพาไปเสียเงินสามแสนทิ้งเปล่าๆ ผมคงช่วยพี่ไม่ได้”
เผยเชียนพูดอะไรไม่ออก เขาไม่คิดเลยว่าจิตสำนึกของหม่าหยางจะกลายมาเป็นอุปสรรค…
แต่พอมาคิดดูดีๆ ถึงหม่าหยางจะค่อนไปทางโง่ แต่ก็ไม่ใช่คนแย่อะไร ถือว่าเป็นคนดีคนหนึ่งเลยละ
เผยเชียนเปิดเผยแหล่งที่มาที่แท้จริงของเงินไม่ได้ จึงบอกได้แค่ว่าตัวเองเป็นทายาทรุ่นที่สองของตระกูลร่ำรวยและได้เงินทุนมาจากครอบครัว แต่นั่นก็ดันไปทำให้หม่าหยางนึกลังเลขึ้นมาเพราะกลัวจะทำให้เขาขาดทุน
เนื่องจากไม่มีทางเลือกอื่น เผยเชียนจึงต้องงัดความสำเร็จในอดีตมายืนยัน “จริงๆ แล้วฉันสร้างเกมไปแล้วเกมหนึ่ง ทำเงินได้แล้วด้วย”
หม่าหยางอึ้งไป “เกมอะไรเหรอ”
“อะแฮ่ม” เผยเชียนกระแอมกระไอ “โดดเดี่ยวเดียวดายกลางทะเลทราย”
“พรืด!” หม่าหยางเกือบจะสำลักน้ำลาย
“พี่เนี่ยนะเป็นคนสร้างเกมกากนั่น!” หม่าหยางตื่นตะลึง
เขาเคยก่นด่ากับเผยเชียนไปก่อนหน้านี้ว่ามันเป็นเกมเฮงซวยที่คนจิตใจชั่วช้าสร้างขึ้นมา! ใครจะไปรู้เล่าว่าได้ด่าเจ้าตัวไป…
เผยเชียนรู้สึกเหนื่อยใจ “ฉันสร้างขึ้นมาเองจริงๆ”
ช่างเป็นสถานการณ์น่ากระอักกระอ่วนใจ
หม่าหยางกะพริบตาแล้วยกนิ้วโป้ง “เยี่ยม! สุดยอดเลยพี่เชียน! ไม่รู้เลยว่าพี่มีพรสวรรค์ในการออกแบบเกมขนาดนี้! พี่นี่โคตรอัจฉริยะเลยที่ทำเกมฮิตได้! มิน่าผมถึงรู้สึกคุ้นๆ ตอนเล่นเกมนั้น เป็นแบบนี้นี่เอง”
เผยเชียนไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี ไอ้หม่ามันช่างเปลี่ยนฝั่งเร็วฉิบหาย!
“พอๆ ไม่ต้องประจบแล้ว คำถามเดิม จะมาช่วยมั้ย ฉันจะให้เงินเดือนสามพันหยวนต่อเดือน จะได้กำไรหรือขาดทุน นายไม่ต้องมาช่วยหาร” เผยเชียนยื่นข้อเสนอ
ครั้งนี้ท่าทีของหม่าหยางเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง เขาพยักหน้ารัว “ช่วยครับ ช่วย! ผมช่วยพี่แน่นอนพี่เชียน! พี่ก็รู้ว่าถึงผมจะไม่เก่ง แต่พี่ไว้ใจผมได้!”
พอได้รู้ว่าเผยเชียนสร้างเกมฮิต หม่าหยางก็รู้ว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เด็กเล่นขายของ กลับกัน มันคือหนทางสว่างที่เขาแทบรอจะเข้าร่วมไม่ไหว!
เผยเชียนเน้นย้ำความจริงใจที่มีต่อหม่าหยาง “ใช่ ฉันอยากให้นายมาช่วยเพราะนายเป็นคนที่ไว้ใจได้! อย่าไปบอกใครล่ะ ในรูมเมตทั้งหมด ฉันคิดว่านายเก่งที่สุด เลยไม่ได้ไปคุยเรื่องนี้กับใครเลย”
หม่าหยางยิ้มกว้าง “ได้เลย ได้เลย!”
“โอเค งั้นก็ตามนี้” เผยเชียนไม่มีอะไรจะพูดต่อ “มีอะไรหลายอย่างที่ต้องเตรียมก่อน อะไรทำได้ก็ไปทำก่อนแล้วกัน ถ้ามีอะไรคืบหน้าเดี๋ยวฉันบอก”
หม่าหยางพยักหน้าอย่างตื่นเต้น “โอเค ไม่ต้องห่วง! เดี๋ยวบ่ายนี้ผมไปร้านหนังสือ จะไปหาดูว่ามีหนังสือเฉพาะทางอะไรที่ผมเรียนรู้ได้! ไม่ต้องห่วง ผมไม่เป็นตัวถ่วงแน่นอน!”
หม่าหยางกลับเข้าห้อง เก็บของ เตรียมตัวออกไปข้างนอก
“เอาจริงๆ นายไม่ต้องไปหาหนังสืออะไรอ่านก็ได้นะ…”
เผยเชียนตอบในใจ แต่ก็ทำได้แค่ยกมือให้ ไม่ได้พูดอะไรออกมา
เขานึกสงสัยว่าตัวเองคิดถูกหรือเปล่าที่เลือกหม่าหยาง
เอาคนมีความรับผิดชอบและไว้ใจได้มาทำงานจะช่วยให้ทำได้ตามเป้าจริงหรือ…
แต่พอคิดดูดีๆ จากที่รู้จักหม่าหยางมาหลายปี เผยเชียนรู้ว่าถึงผู้ชายคนนี้จะไว้ใจได้ แต่ความสามารถของเขาก็มีจำกัด
ปล่อยให้หม่าหยางไปหาหนังสือเฉพาะทางอ่านคงไม่ส่งผลกระทบอะไรต่อภาพรวมหรอกมั้ง
…………………….
