“พี่เชียน เรียบร้อยแล้ว!”
“ผมตรวจดูสองครั้งไม่เจอบั๊กอะไร”
“เราปล่อยเกมได้เลยมั้ย”
หม่าหยางตื่นเต้นกว่าเผยเชียนเพราะนี่เป็นเกมแรกที่เขาร่วมสร้าง
ถึง…ทั้งหมดที่ทำจะมีแค่กรอกแบบฟอร์มก็เถอะ
การ ‘ตรวจหาบั๊ก’ ใช้เวลาประมาณสี่ชั่วโมง แต่เผยเชียนไม่อยากเสียเวลาไปมากกว่านี้
เหตุผลหลักก็เพราะตัวเกมสร้างมาจากเทมเพลตซึ่งผ่านการตรวจสอบมาแล้วหลายครั้งและเป็นเวอร์ชันที่แทบไม่มีบั๊ก
เผยเชียนแก้การตั้งค่าทักษะบางส่วนและเปลี่ยนคำอธิบายในเกม นอกจากนั้นแล้วก็ไม่ได้แก้อะไรอีกจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่จะไม่มีบั๊กร้ายแรงสักจุด
แน่นอนว่าถึงจะมีบั๊ก เผยเชียนก็แก้ด้วยตัวเองไม่ได้ ต้องไปจ้างคนผ่านช่องทางออนไลน์มาช่วยแก้
“ปล่อยได้”
เผยเชียนต้องทำตามกระบวนการและส่งเกมเข้าไปตรวจประเมิน
แต่ก่อนจะทำแบบนั้น เขาต้องคิดชื่อเกมกับคำอธิบายเกม
เขาตัดสินใจใช้แนวคิดเดิม ชื่อกับคำอธิบายเกมจะต้องธรรมดามากจนชาวเกมเมอร์ไม่สามารถทำความเข้าใจและเดาอะไรเกี่ยวกับตัวเกมได้
จะดีมากถ้าไม่มีคีย์เวิร์ดเด่นๆ ด้วยเหมือนกัน
ยกตัวอย่างเช่น จะต้องไม่มีคำว่า ‘สามก๊ก’ อยู่ในชื่อเกม!
ไม่อย่างนั้นเหล่าเกมเมอร์ที่ชอบเกมเกี่ยวกับสามก๊กจะพบเกมนี้โดยใช้คีย์เวิร์ดดังกล่าวค้นหาแล้วโหลดไปลองเล่นได้
คิดได้แบบนั้น ความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นในหัวของเผยเชียนขณะกรอกชื่อและคำอธิบายเกม
ชื่อ: แม่ทัพผี
คำอธิบาย: เกมการ์ดธรรมดา ไม่มีอะไรใหม่
ราคา: สิบหยวน มีไอเทมให้ซื้อเพิ่มเติมในเกม
เขามั่นใจว่าเหล่าเกมเมอร์จะไม่สามารถเดาได้ว่าเป็นเกมแบบไหนถ้าอ่านแค่ชื่อกับคำอธิบายเกม
ขณะเดียวกันราคาสิบหยวนก็เพียงพอที่จะเป็นกำแพงกั้นไม่ให้เกมเมอร์ที่พบเกมนี้โดยบังเอิญซื้อไปเล่นได้
เทียบกับเกมโดดเดี่ยวเดียวดายกลางทะเลทราย เกมที่ปล่อยรอบนี้มีขนาดใหญ่กว่าเพราะเป็นเกมมือถือที่มีเนื้อหาเยอะกว่า
เพราะเหตุนี้กระบวนการตรวจสอบจึงใช้เวลานานกว่าเดิมเล็กน้อยและน่าจะเสร็จเร็วที่สุดวันพรุ่งนี้
หลังจากตั้งค่าทุกอย่างเสร็จ ความกังวลใจเมื่อวานก็หายไปจากใจเผยเชียน
ถึงเกมจะมีภาพออริจินัลคุณภาพดีแล้วจะทำอะไรได้
เกมเมอร์จะเห็นภาพออริจินัลได้อย่างไรถ้าไม่รู้ว่ามีเกมนี้อยู่
คิดได้แบบนั้นก็รู้สึกสบายใจ เผยเชียนปิดหน้าจอหลังบ้านอย่างเริงร่า ตั้งหน้าตั้งตาคอยวันปิดบัญชีที่จะถึงในอีกหนึ่งสัปดาห์
เขาเห็นภาพอนาคตอันสดใสของตนเองที่จะได้ใช้จ่ายเงินมือเติบกินดื่มอาหารหรูหลังจากได้เงินสามแสนหยวน
…
…
บ่ายวันนั้น หร่วนกวางเจี่ยนตื่นเพราะหิว
คนอื่นๆ ก็ตื่นเหมือนกัน
หวงจัดห้อง เก็บกวาดถ้วยบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปและขยะต่างๆ ใส่ถุงขยะ เตรียมจะเอาไปทิ้ง
“กวางเจี่ยน ตื่นแล้วเหรอ เป็นไง ส่งงานรึยัง ลูกค้าขอแก้อะไรมั้ย” หวงถามขณะเก็บห้อง
หร่วนกวางเจี่ยนลุกจากเตียง “ไม่เลย บอสเผยบอกว่าชอบมาก ไม่ต้องแก้อะไรเลย”
“ชอบมากเลยเหรอ” หวงแปลกใจ “ลูกค้าฟ้าประทานจริงๆ ไม่ขอแก้เลยสักนิดเดียวจริงๆ เหรอ”
หร่วนกวางเจี่ยนพยักหน้า “ใช่ ถึงงานเราจะออกมาคุณภาพดี ไม่มีอะไรต้องแก้มาก แต่พวกลูกค้าห่วยๆ ก็ชอบ…เอ๊ะ มีบะหมี่เหลือสักถ้วยมั้ย”
“ไม่ เรากินกันหมดแล้ว เย็นนี้ออกไปหาอะไรกินเป็นการฉลองกันเถอะ” หวงแนะนำ
หร่วนกวางเจี่ยนพยักหน้าเห็นพ้อง “ได้ ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน เราออกไปหาอะไรดีๆ กินกันก่อนค่อยแบ่งเงิน ช่วงที่ผ่านมาสาหัสกันทุกคน”
“โหย แกอ่ะหนักสุดเลย” หวงตอบขณะลากถุงขยะใบโตออกไปทิ้ง
หร่วนกวางเจี่ยนไม่คิดว่าเผยเชียนจะรับงานออริจินัลของตนไปโดยไม่ติติงอะไร
ปกติแล้วถึงลูกค้าจะชอบงานขนาดไหนก็จะมีติอะไรเล็กๆ น้อยๆ กลับมา
จะบอกว่าเป็นความผิดของลูกค้าก็ไม่ได้เพราะมันเป็นปัญหาที่มีรากฐานมาจากกระบวนการทำงาน
ส่วนใหญ่ลูกค้าจะไม่ได้มาเป็นบุคคล แต่เป็นกลุ่มหรือบริษัท
คนที่มาติดต่อกับพวกฟรีแลนซ์จะเป็นพนักงานคนหนึ่งของฝั่งลูกค้า
ถ้าฟรีแลนซ์ส่งงานไปแล้วคนที่รับผิดชอบรับมาเลยโดยไม่พบปัญหาอะไรจะทำให้ไปอธิบายกับหัวหน้าได้ลำบาก
การที่พนักงานไม่พบปัญหาในตัวงานที่รับมาเลยสักจุดเดียวจะทำให้เขาดูเป็นคนใช้การไม่ได้ เหมือนว่าไม่ได้ตั้งใจทำงาน
ทำให้ลูกค้ามักจะหาจุดติเล็กๆ น้อยๆ เพื่อให้ดูเหมือนว่าตัวเองก็ทำงานอยู่นะ
เอาเข้าจริงก็มีเหตุการณ์สุดหดหู่อย่าง…. “กลับไปใช้ร่างแรกกันเถอะ” ด้วย
หร่วนกวางเจี่ยนรู้สึกซึ้งใจที่รอบนี้ได้เจอลูกค้าฟ้าประทาน
ทั้งจ่ายเงินเลย ไม่ได้ขอลดราคา แต่ขอขึ้นราคาให้ด้วยซ้ำ!
แบบฟอร์มก็ไม่ได้ลงรายละเอียดมาก สามารถออกแบบได้ตามใจชอบ
งานก็รับไปอย่างยินดีโดยไม่ขอแก้ไขอะไร!
จนหร่วนกวางเจี่ยนรู้สึกตะขิดตะขวงใจอย่างไรก็ไม่รู้
แต่พอคิดว่าตนได้ลงแรงไปมากแค่ไหนเพื่อวาดงานออริจินัลคุณภาพสูงชุดนี้ขึ้นมา หร่วนกวางเจี่ยนก็ไม่รู้สึกติดใจอะไรอีก
พูดได้แค่ว่าทำงานกับคนตรงไปตรงมาช่างเป็นประสบการณ์ที่ดีเยี่ยม!
หลังจากโหมงานหนักมาตลอดสามสัปดาห์ พอเงินโอนมาเรียบร้อยก็ถึงเวลาแล้วที่เหล่ารูมเมตจะได้กินอะไรดีๆ
หร่วนกวางเจี่ยนพาพวกเขาไปภัตตาคารเล็กๆ ข้างมหาวิทยาลัยแล้วจองห้องส่วนตัวพร้อมซื้อเบียร์จากร้านค้าข้างๆ มาอีกสองลัง
พวกเขาตั้งใจจะกินกันให้พุงกางและฉลองกันจนเมาหัวราน้ำ
“เออใช่ กวางเจี่ยน เกมที่เราวาดภาพออริจินัลให้นี่เป็นเกมแบบไหน แล้วปล่อยเกมเมื่อไหร่อ่ะ” จู่ๆ หวงก็นึกคำถามสุดสำคัญขึ้นได้ระหว่างคีบกับกิน
เป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้วที่พวกเขาจะต้องอยากเห็นเกมที่ตัวเองร่วมงานด้วยปล่อยออกมาเร็วๆ
ถ้าดังขึ้นมาก็ยิ่งดี
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะปล่อยตอนไหน ไม่ได้ถาม แต่เกมพวกนี้น่าจะต้องทดสอบกันหลายรอบกว่าจะปล่อยใช่มั้ยล่ะ น่าจะไม่ได้ปล่อยเร็วๆ นี้หรอก”
“เดี๋ยวเข้าไปเช็กให้”
หร่วนกวางเจี่ยนมีบัญชีผู้ใช้ของเว็บไซต์รวมทรัพยากร ERSO เขาสามารถตรวจสอบบัญชีผู้ใช้ของเผยเชียนเพื่อดูข้อมูลบริษัทและเกมที่เคยวางจำหน่าย
“เฮ้ย! บริษัทนี้ทำเกมโดดเดี่ยวเดียวดายกลางทะเลทราย!”
หร่วนกวางเจี่ยนอึ้งไป
เขาเคยได้ยินเรื่องเกมสุดห่วยนี้ ถึงจะไม่ได้ลองเล่นเอง แต่ก็ได้ยินอะไรมามากมาย
จากนั้นเขาก็ไปดูเกมที่สอง
“ชื่อเกมแม่ทัพผี เป็นเกมการ์ดมือถือ กำลังอยู่ในขั้นตรวจสอบ! เกมนี้น่าจะเป็นเกมที่เราทำภาพออริจินัลให้”
“ก็หมายความว่าเราจะได้ลองเล่นเร็วๆ นี้ดิ”
“เดี๋ยวนะ ไม่เร็วไปหน่อยเหรอ…ฉันเพิ่งส่งภาพออริจินัลไปให้ตอนเช้า ตกบ่ายมาส่งตรวจแล้วเหรอ ก็หมายความว่าเราน่าจะได้เล่นพรุ่งนี้เย็นน่ะสิ”
หร่วนกวางเจี่ยนตะลึงงันไปกับความเร็วปานสายฟ้าฟาดนี้
เกมส่วนใหญ่ต้องทดสอบกันหลายวันไปจนถึงเป็นสัปดาห์ไม่ใช่หรือ ถ้าเกมมีบั๊กขึ้นมาจะทำอย่างไร
แต่เกมนี้กลับปล่อยออกมาภายในวันเดียวเสียนี่!
หวงเคี้ยวถั่วลิสง “ก็ปกตินี่ เขาอาจจะทดสอบทุกอย่างเสร็จตั้งนานแล้ว รอแค่ใส่งานภาพเข้าไปเพิ่มก็เสร็จ ไม่เห็นมีอะไรแปลก”
หร่วนกวางเจี่ยนพยักหน้า “เออ ก็จริง พรุ่งนี้เราค่อยโหลดมาลองเล่นดูแล้วกัน”
“มา! ค่อยคุยเรื่องเกมพรุ่งนี้! ตอนนี้ต้องชน!” หวงยกแก้วขึ้นชนแก้วกับทุกคนอย่างร่าเริง ตั้งใจว่าจะซดกันจนเมาไม่รู้เรื่อง!
…………………
