ขาดทุนไม่อั้น ขอแค่ฉันได้เป็นเศรษฐี – บทที่ 75 เริ่มใช้งานระบบคัดที่หนึ่งออก!

“เยี่ยม

“ฉันรักระบบนี้!”

หลังจากเริ่มรู้จักระบบมากขึ้น เผยเชียนก็รู้สึกว่าตนเองรู้วิธีจัดการกับระบบแล้ว

ภารกิจพิเศษนี้ยากไหม

ถึงจะถือว่าค่อนข้างยาก แต่ก็ยังพอหาทางจัดการได้!

นอกจากนี้ถึงจะระบบจะไม่ได้ให้ภารกิจนี้มา เผยเชียนก็คิดจะทำแบบนี้มาพักใหญ่แล้ว

เผยเชียนรู้ว่าในอีกสิบปีข้างหน้า สถานการณ์ของร้านค้าจะแย่ลงเรื่อยๆ!

ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะเหตุผลสองข้อ

ข้อแรกคือค่าเช่าที่แพงขึ้นทำให้รายจ่ายของผู้เช่าเพิ่มขึ้น

ข้อที่สองคือความก้าวหน้าของธุรกิจอีคอมเมิร์สและบริการเดลิเวอรี่ซึ่งเกิดจากการที่ผู้คนชอบเลือกซื้อของอยู่บ้านมากกว่า

แต่ก่อนถ้ามีคนเปิดร้านอะไรสักอย่างแถวมหาวิทยาลัยจะกลายเป็นธุรกิจกำไรงาม

จะเป็นร้านขายของชำหรือร้านถ่ายเอกสารก็ทำกำไรได้

ถ้าเปิดเป็นร้านอินเทอร์เน็ตหรือร้านอาหารขึ้นชื่อยิ่งทำกำไรได้เยอะ

แต่ภายหลังสถานการณ์ของร้านค้าก็ย่ำแย่ลงเรื่อยๆ จนต้องปิดตัวลง

เหตุผลที่เป็นอย่างนี้ก็เพราะหลายๆ อย่างโดนแทนที่ด้วยแพลตฟอร์มธุรกรรมซื้อของออนไลน์!

แต่ก่อนพวกนักศึกษามหาวิทยาลัยต้องไปห้างหรือร้านขายของอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์เพื่อซื้อคอมพิวเตอร์ และโดนโก่งราคายับ

ทุกคนเลยหนีไปซื้อของจากเว็บโก่วตง[1]กันหมด ไม่มีใครอยากไปห้างขายอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์อีก

ส่วนพวกของใช้ในชีวิตประจำวัน บางคนยังไปซื้อของที่ซูเปอร์มาร์เก็ตอยู่ แต่บางคนก็เริ่มสั่งให้มาส่งถึงบ้าน

เรื่องอาหารการกิน ผู้คนหันมาใช้บริการเดลิเวอรี่เยอะขึ้นเรื่อยๆ มีไปร้านหรูๆ บ้างในโอกาสสำคัญ คนส่วนใหญ่ไม่ค่อยให้ความสำคัญกับร้านอาหารมากเท่าเดิม

พูดง่ายๆ คือ ทุกธุรกิจที่มีหน้าร้านมีสถานการณ์ที่ย่ำแย่ลงเรื่อยๆ กลายเป็นธุรกิจที่ต้องพึงระวัง

นี่คือสิ่งที่เผยเชียนต้องการ!

แต่…จะตั้งร้านอะไรดีล่ะ

ระบบไม่ได้กำหนดว่าต้องทำอะไร จะเป็นร้านอะไรก็ได้ ขอแค่ตั้งในบริเวณที่มีผู้คนพลุกพล่านหรือใกล้เขตมหาวิทยาลัย

จะเป็นร้านขายของชำ ร้านหนังสือ ร้านถ่ายเอกสารก็ได้ทั้งนั้น

เผยเชียนจมดิ่งในห้วงความคิด พยายามวิเคราะห์อัตราความสำเร็จของภารกิจนี้

ถึงในอีกสิบปีข้างหน้า สถานการณ์ของพวกร้านค่าจะดำดิ่งลงเหว แต่เปิดร้านตอนนี้จะช่วยให้เขาขาดทุนได้หรือ

ก็อาจจะไม่เป็นอย่างนั้น…

ตอนนี้คือปี 2010 ธุรกิจอีคอมเมิร์สและบริการเดลิเวอรี่ยังเพิ่งเริ่มต้น พวกร้านค้ายังทำกำไรได้!

ร้านหนังสือ มินิมาร์ต และร้านอินเทอร์เน็ตใกล้มหาวิทยาลัยยังเป็นที่นิยมอยู่

แม้แต่ร้านถ่ายเอกสารที่เปิดอยู่ตรงหัวมุมหรือเปิดที่ทำเลไม่ดีก็ยังทำเงินได้มากมาย

พวกนักศึกษาต้องปรินต์วิจัยกับงานต่างๆ ต้องถ่ายเอกสารนั่นนี่ จึงจำเป็นต้องใช้บริการร้านถ่ายเอกสาร

แต่ในอีกสิบปีข้างหน้า ร้านค้าเหล่านี้ก็จะทำกำไรไม่ได้อีก

ถึงอย่างนั้นก็ยังมีความเป็นไปได้สูงที่จะทำกำไรระยะสั้นได้

นอกจากนั้นแล้วเผยเชียนยังไม่รู้เลยว่าจะเปิดร้านอะไรดี

ถ้าลงทุนน้อยก็ผลาญเงินได้น้อย ถ้าโชคดีขึ้นมาก็อาจจะทำกำไรได้

ถ้าลงทุนเยอะ คุณภาพการบริการก็อาจจะออกมาดี เกิดกลายเป็นร้ายยอดนิยมขึ้นมาจะทำอย่างไร

นี่เป็นงานเฉพาะทาง เขาต้องไตร่ตรองให้ละเอียดรอบคอบ!

แต่ก่อนที่จะเปิดร้าน เผยเชียนตั้งใจจะเริ่มต้นแผนที่วางไว้นานแล้ว ซึ่งก็คือ ‘ระบบคัดที่หนึ่งออก’

ตอนแรกเขาตั้งใจรับพวกไม่เอาถ่านเข้ามา แต่กลายเป็นว่าทุกคนที่จ้างมาดันมีศักยภาพกันหมด ทำเอาเขาต้องปวดหัวหนัก

โดยเฉพาะหวงซื่อปั๋วกับเปาซวี่ ถ้าเขาปล่อยให้พวกนี้อยู่ในออฟฟิศต่อจะต้องเกิดปัญหาแน่!

ถ้าสองคนนี้ได้ทำงานต่อ ธุรกิจเกมของบริษัทเถิงต๋าน่าจะขาดทุนได้ยาก!

ส่วนหลินหวาน…ยังเก็บไว้ดูงานก่อนได้

ถึงอย่างไรที่เธอรู้จักกับเกมเมอร์กลุ่มนั้นก็เป็นเพราะเคยทำงานกับเทียนหัวสตูดิโอมาก่อน

ถ้าเป็นโปรเจ็กต์อื่น ความสัมพันธ์นี้ก็อาจจะไม่ช่วยอะไร

ดังนั้นเผยเชียนจึงกำลังคิดหาทางจัดการเปาซวี่และหวงซื่อปั๋ว

จะไล่ออกทันทีก็ไม่ได้ จะลดตำแหน่งก็ไม่ได้อีก

ถ้าไม่มีหลักฐานหรือเหตุผลที่เหมาะสมก็ไม่มีทางที่ระบบจะอนุญาตให้ทำแบบนั้นได้

เผยเชียนจมอยู่ในห้วงความคิด

…

วันจันทร์ที่ 2 เดือนกุมภาพันธ์…

ที่ออฟฟิศ…

“พี่หวง มาดูนี่เร็ว มีคนคุยเรื่องเกมของเรากันยกใหญ่เลย เหมือนบางคนจะเป็นคนในวงการเกมด้วยนะครับ” เสี่ยวลู่กำลังดูนั่นนี่บนโลกอินเทอร์เน็ตแล้วไปเจอเข้ากับข่าวใหญ่

หวงซื่อปั๋วพยักหน้าแล้วตอบกลับ “รู้แล้ว ฉันก็ตามอยู่เหมือนกัน”

เขาหันไปหาเปาซวี่พร้อมถาม “พี่เปา พี่คิดว่าไงเหรอครับ”

เปาซวี่หน้าเรียบเฉย “ไม่เห็นเกี่ยวกับเราเลยครับ”

หวงซื่อปั๋วคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็นึกเห็นด้วยว่าไม่ได้เกี่ยวกับพวกเขาเลย

มีใครหลายคนบนโลกออนไลน์กำลังถกกันเรื่องเกมฐานทัพกลางทะเลจริงๆ เกมเป็นกระแสมาได้ครึ่งเดือนแล้วนับตั้งแต่ปล่อยเกมมา

เริ่มแรกมันเกิดจากผู้เล่นเกมฐานทัพกลางทะเลกับผู้เล่นเกมกระสุนเพชฌฆาตทะเลาะกัน พอคุกรุ่นขึ้นเรื่อยๆ คนก็เริ่มสนใจกันเยอะขึ้น…

ตอนแรกทุกคนเถียงกันว่าระหว่างเกมฐานทัพกลางทะเลกับเกมกระสุนเพชฌฆาต เกมไหนดีกว่ากัน

จากนั้นเกมกระสุนเพชฌฆาตก็หายไปจากหัวข้อสนทนา…

ทุกคนหันมาถกกันว่าเกมฐานทัพกลางทะเลเป็นเกมที่ดีต่ออุตสาหกรรมเกมหรือเป็นภัยคุกคามต่ออุตสาหกรรมเกมกันแน่

มีคนจำนวนไม่น้อยจากบริษัทเกมอื่นมาร่วมวงถกเถียงด้วย

ถ้าเปิดโพสต์ดูจะเห็นว่าทั้งสองฝ่ายต่างเถียงกันอย่างดุเดือด

“เกมฐานทัพกลางทะเลอาจจะทำให้เกิด ‘ยุคแห่งการตั้งเพดานค่าใช้จ่ายใหม่’ ขึ้นก็ได้!”

“ขายอาวุธถาวรในเกมราคาแปดร้อยแปดสิบแปดหยวน ไม่เคยมีเกมไหนทำมาก่อน! อีกอย่างเกมนี้เป็นเกม FPS แต่มาขายของเพิ่มค่าสถานะตัวละครเนี่ยนะ บริษัทนี้มีใจรักและปรัชญาในการสร้างเกมหรือเปล่า”

“เกมอื่นขายของในเกมแค่สองสามร้อยหยวน พวกแกด่ากันกระหน่ำ แต่พอขายแปดร้อยกว่าหยวนมานั่งอวยกันเนี่ยนะ”

“แถมเซิร์ฟเวอร์เกมนี้ห่วยแตกฉิบหาย แป๊บๆ ก็เต็มแล้วก็ค้าง! โคตรขยะ!”

“จ้างคนมาโปรโมตกี่คนเนี่ย เกมโคตรกากแถมยังขายของแพง กล้าดียังไงมาเรียกตัวเองว่าเป็นความภาคภูมิใจและความรุ่งเรืองของเกมผลิตในประเทศ”

แต่ความเห็นเหล่านี้ก็โดนประณามทันที

“เกมขยะขายของแพงเหรอ ฮ่าๆ นายน่าจะยังไม่ได้เล่นเกมนี้แน่!”

“ใช่ๆ ผมเป็นคนโปรโมตเกมฐานทัพกลางทะเลเอง มีอะไรเปล่า”

“ผมอยากเสริมให้เห็นว่าเกมนี้ดีตรงไหน เกมนี้เปิดให้ซื้ออาวุธราคาแปดร้อยแปดสิบแปดหยวนแค่อย่างเดียว ที่เหลือฟรีหมด! พวกคุณคงเคยซื้อไอเทมของเกมอื่น ไอเทมที่ให้เลือกซื้อมีหลายหน้าเลยใช่ไหมล่ะ เอามาเทียบกับเกมนี้ไม่ได้หรอก”

“โหมดเนื้อเรื่องของเกมนี้เหมือนพวกเกม AAA ดังๆ เลย ทำออกมาดีมาก ซื้อเกม AAA สักเกมก็ต้องเสียเงินประมาณสองพันหยวนแล้ว ถ้าเกมนี้ขายสักครึ่งหนึ่งหรือร้อยหยวนไม่ก็ห้าสิบหยวนก็ยังสมเหตุสมผล”

“แต่บริษัทนี้กลับให้เล่นฟรีทุกอย่าง! ให้เราเล่นโหมดเนื้อเรื่องได้ฟรี! ถ้าไม่เรียกว่าเป็นเกมที่เป็นมิตรกับผู้เล่นแล้วจะเรียกว่าอะไรดี”

“ราคาอาวุธก็เหมือนเงินที่ทุกคนต้องจ่ายเพื่อเล่นเกมอื่นๆ นั่นแหละ แต่เกมนี้ไปเก็บเงินกับพวกชอบอวดรวยแทน อีกอย่างพวกอวดรวยก็เต็มใจซื้ออาวุธนี้เอง ถือว่าได้ประโยชน์กันทั้งสองฝ่าย”

“ส่วนเรื่องเซิร์ฟเวอร์ล่ม ขอโทษทีนะ เกมฐานทัพกลางทะเลเลิกเซิร์ฟล่มไปนานแล้ว! บริษัทเกมน่าจะเช่าเซิร์ฟเวอร์ใหม่และขยายขนาดเซิร์ฟเวอร์แล้ว!”

“เฮ้อ บางคนนี่ก็มองอยู่แค่มุมเดียว บริษัทนี้เป็นผู้พัฒนาและให้บริการเกม พวกเขาจะทำเพราะใจรักอย่างเดียวก็ไม่ได้ใช่ไหมล่ะ พวกเขาก็พยายามเลี่ยงไม่ให้คนต้องเสียเงินแล้ว เอาภาระตรงนี้ไปโยนให้พวกอวดรวยแทน ทำขนาดนี้แล้วยังไม่พอใจกันอีกเหรอ”

…

เกมฐานทัพกลางทะเลจะเป็นเกมที่ดีต่ออุตสาหกรรมเกมหรือเป็นภัยคุกคามต่ออุตสาหกรรมเกมนั้นยังไม่ได้ข้อสรุป

ถึงอย่างนั้นขณะที่ผู้คนกำลังถกเถียงกัน กระแสของเกมก็ดังขึ้นเรื่อยๆ!

ประเด็นหลักที่ถกกันร้อนแรงคือเรื่องปืนกิเลนเพลิงราคาแปดร้อยแปดสิบแปดหยวน หลายคนที่ไม่ได้สนใจเรื่องเกมแต่ได้ยินเรื่องปืนราคาแพงก็เริ่มสนใจเกมฐานทัพกลางทะเลขึ้นมา

ทำให้ยอดสถิติเกมฐานทัพกลางทะเลพุ่งขึ้นเรื่อยๆ!

ความจริงหวงซื่อปั๋วกังวลว่าสงครามบนโลกออนไลน์นี้จะส่งผลเสียต่อชื่อเสียงของเกมฐานทัพกลางทะเล

แต่ดูๆ แล้วนอกจากจะไม่ส่งผลเสียยังช่วยโปรโมตเกมอีก!

หวงซื่อปั๋วโล่งใจ เหมือนว่าทุกอย่างจะเป็นไปตามแผนของบอสเผย!

ตอนนั้นเองบอสเผยก็เดินเข้าออฟฟิศ

เขาสวมแว่นใหม่มาด้วยทำให้ดูสง่าและเคร่งขรึมยิ่งกว่าเดิม ราวกับว่าได้กุมชัยชนะมาไว้ในมือเรียบร้อยแล้ว หวงซื่อปั๋วประทับใจในตัวบอสเผยมาก

“ทุกคน ช่วยดูในกลุ่มแชตด้วยครับ ผมจะให้โหวตกัน

“เป็นการโหวตแบบไม่ระบุตัวตน ผมอยากให้ทุกคนช่วยประเมินว่าใครเป็นพนักงานที่มีผลงานดีที่สุด”

เผยเชียนยิ้ม “ผมมีรางวัลพิเศษให้คนคนนั้น”

…………………………….

[1] นักเขียนล้อเลียนชื่อเว็บไซต์ JD Central ซึ่งเป็นบริษัทอีคอมเมิร์สขนาดใหญ่ของประเทศจีน JD Central ภาษาจีนคือ京东 (จินตง) โลโก้เป็นรูปสุนัข นักเขียนเลยเอามาตั้งชื่อใหม่ว่า 狗东 (โก่วตง) ซึ่งคำว่า 狗 (โก่ว) แปลว่า สุนัข