“วันนี้เยี่ยมมากครับ! ปิดกองได้!”
ผู้กำกับจูเสี่ยวเช่อสั่งปิดกองประจำวันนี้
เผยเชียนรู้สึกเฉยๆ กับการถ่ายทำ
เขาเริ่มชินแล้ว!
วันนี้ถ่ายทำกันกลางถนนด้านนอก แถมยังเอารถปอร์เช่ คาเยนน์ที่เผยเชียนเช่าไว้มาเข้าฉากด้วย
ถ้าเอาแต่ถ่ายในออฟฟิศ คนดูจะเบื่อเอาถ้าไม่มีอะไรใหม่ๆ เลย
แต่ไม่ว่าจะเปลี่ยนธีมหรือฉากหลังอย่างไร แก่นเนื้อเรื่องก็ยังคงเหมือนเดิม
หลังจากคุยกับเผยเชียนรอบที่แล้ว จูเสี่ยวเช่อกับหวงซื่อปั๋วก็ทำตามความคิดของเผยเชียน พวกเขาไม่รับสปอนเซอร์ที่ให้โปรโมตสินค้าอย่างชัดเจนและหันไปทุ่มเทกับซีรีส์อย่างเต็มที่!
ถึงจะไม่ใช่ทุกตอนที่ออกมาเข้มข้นและสมบูรณ์แบบ แต่อย่างน้อยพวกเขาก็ยังรักษามาตรฐานไว้ได้
จนถึงปัจจุบัน พวกคลิปที่ดังมากๆ มียอดคนดูอยู่ที่หกถึงเจ็ดแสนวิว ส่วนคลิปที่ดังน้อยลงมา ยอดคนดูจะอยู่ที่ประมาณสี่ถึงห้าแสนวิว
สำหรับซีรีส์ตอนสั้นที่เพิ่งปล่อยไป เรื่องนี้ถือว่าประสบความสำเร็จมาก!
หลังจากเก็บข้าวของเสร็จ ทุกคนก็พร้อมตรงกลับบ้าน
หวงซื่อปั๋วหันไปพูดกับทุกคน “กลับกันก่อนได้เลยนะครับ ผมมีธุระส่วนตัวต้องจัดการต่อ”
ไม่มีใครถามอะไร
หวงซื่อปั๋วโบกแท็กซี่ไปร้านกาแฟที่นัดเพื่อนเอาไว้
ผ่านไปสิบกว่านาที แท็กซี่ก็ไปถึงที่หมาย
ชายหนุ่มเดินลงจากรถ มองไปยังตึกที่คุ้นเคยแต่ก็ดูแปลกตาตรงหน้า แล้วรู้สึกราวกับถูกตัดขาดจากโลกนี้ไปพักใหญ่
ที่ชั้นสองของตึกมีคำสามคำติดเอาไว้ว่า ฉางหยางเกมส์
ที่นี่คือที่ทำงานเก่าของหวงซื่อปั๋ว
ก่อนหน้านี้หวงซื่อปั๋วทำงานเป็นพนักงานแถวล่างสุดของบริษัท คอยช่วยจัดการงานยิบย่อยต่างๆ และช่วยวางแผนคร่าวๆ ต้องตรากตรำทนทุกข์ จึงเป็นปกติที่จะไม่มีเพื่อน
มีเพียงพนักงานแถวล่างสุดเหมือนกันที่เขาสนิทด้วย
นั่นเพราะพวกเขาก็ตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน ต้องทนทุกข์ร่วมกัน เลยรู้สึกสนิทสนมเพราะต้องลงเรือลำเดียวกัน
หลังจากหวงซื่อปั๋วผ่านสัมภาษณ์และได้เข้าทำงานที่บริษัทเถิงต๋า ถึงจะยังติดต่อกับเพื่อนคนนี้อยู่ แต่เขาไม่ได้พูดถึงเรื่องงานมากนัก
ทำไมน่ะเหรอ
เหตุผลหนึ่งก็เพราะเขานึกสงสัยมาตลอดว่าตัวเองเข้ามาอยู่ในบริษัทต้มตุ๋นหรือเปล่า เลยไม่กล้าบอกเพื่อนไป
แต่พอตระหนักว่าทางบริษัทดูแลพนักงานดีและเกมก็ประสบความสำเร็จถล่มทลาย เขาก็รู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อยที่จะพูดเรื่องงานเพราะจะดูเหมือนไปคุยโว
หวงซื่อปั๋วกลัวว่าเพื่อนของเขาจะรับไม่ได้
หลังจากนั้นหวงซื่อปั๋วก็ง่วนอยู่กับการทำซีรีส์ ส่วนเพื่อนก็ต้องทำงานล่วงเวลาอยู่ตลอดเลยไม่มีเวลามาเจอกัน
ในที่สุดพอผ่านช่วงตรุษจีน ทั้งสองก็หาเวลามาเจอกันได้
หวงซื่อปั๋วนั่งอยู่ในร้านกาแฟอยู่พักหนึ่ง ไม่นานเพื่อนของเขาก็มาถึงร้าน
คนคนนี้สูงประมาณหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตร รูปร่างไม่ค่อยดีเท่าไหร่จากการที่ต้องทำงานล่วงเวลาอย่างต่อเนื่อง แต่ถึงจะไม่ค่อยมีเวลา ก็ดูจะจัดการตัวเองได้ค่อนข้างดี
ลักษณะพิเศษของเขาคือมีมือขาวเรียวสวย บ่งบอกชัดเจนว่าตอนเด็กๆ ไม่ค่อยได้ทำงานเยอะ
“อี้ฉวิน ทางนี้”
หวงซื่อปั๋วโบกมือเรียก
เพื่อนของเขาเห็นหวงซื่อปั๋วทันที จากนั้นก็เดินมานั่งลงตรงข้าม
ชื่อจริงๆ ของเขาคือหม่าตู๋เปียว แต่ไม่มีใครเรียกด้วยชื่อนั้น ทุกคนเรียกเขาว่าหม่าอี้ฉวิน[1]
หม่าอี้ฉวินรับผิดชอบวางแผนเนื้อเรื่องที่ฉางหยางเกมส์
เขาเรียนจบสาขาภาษาจีนจากมหาวิทยาลัยชั้นนำ ที่บ้านล้วนมีแต่คนมีการศึกษาดี
ชื่อของเขาได้มาจากปู่ที่เป็นอาจารย์สอนวิชาวรรณกรรมคลาสสิกที่มหาวิทยาลัยชั้นนำ
แล้วด้วยเหตุผิดพลาดอะไร ทำไมถึงมาทำงานวางเนื้อเรื่องให้บริษัทเกมได้น่ะเหรอ
เรื่องมันยาว
หม่าอี้ฉวินก็เหมือนหวงซื่อปั๋ว ทั้งคู่เป็นพนักงานแถวล่างสุดของบริษัท แต่หม่าอี้ฉวินมีชีวิตความเป็นอยู่ในบริษัทดีกว่าหวงซื่อปั๋วเล็กน้อย
ตำแหน่งของหวงซื่อปั๋วคือฝ่ายวางแผน ทุกอย่างที่หัวหน้าฝ่ายวางแผนหลิวต้องการ เขาจะผลักไปให้หวงซื่อปั๋วทำ โดยไม่สนว่าชายหนุ่มจะทำได้หรือไม่
ส่วนหม่าอี้ฉวินที่รับผิดชอบวางเนื้อเรื่องก็ต้องทำงานของฝ่ายวางแผนด้วยเช่นกัน แต่เพราะรับผิดชอบเนื้อเรื่องเสียเยอะเลยไม่ค่อยได้งานจากฝ่ายวางแผนเท่าไหร่
อีกอย่างงานเกี่ยวกับการวางเนื้อเรื่องเปิดโอกาสให้เขาค่อยๆ ทำอย่างไม่เร่งรีบได้
เช่นงานตั้งชื่อและเขียนคำอธิบายสามารถทำให้เสร็จได้ในสามถึงสี่ชั่วโมง แต่หม่าอี้ฉวินใช้เวลาทำไปสองวันเต็มและส่งงานให้วันที่สาม แต่หัวหน้าหลิวก็ไม่ได้รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ
เพราะอย่างไรการตั้งชื่อก็ต้องใช้หัวคิด หัวหน้าหลิวจึงไม่ได้กดดันหม่าอี้ฉวินมากนัก
ด้วยเหตุนี้หวงซื่อปั๋วจึงทนไม่ไหวและลาออกมา
ส่วนหม่าอี้ฉวินยังลังเลและคิดดูก่อน เขาคิดดูก่อนอยู่หลายเดือน
“ซื่อปั๋ว ทำไมคล้ำลง” หม่าอี้ฉวินนั่งลงแล้วสังเกตเห็นว่าผิวของหวงซื่อปั๋วคล้ำลงเล็กน้อย
“จริงดิ น่าจะเพราะช่วงนี้ทำงานข้างนอกบ่อยเลยดำขึ้นมั้ง” หวงซื่อปั๋วยื่นเมนูให้ “ฉันสั่งกาแฟมาแล้ว นายอยากกินอะไรก็สั่งเลย ฉันเลี้ยงเอง”
“ทำงานข้างนอกเหรอ”
หม่าอี้ฉวินหยิบเมนูขึ้นมาสั่งลาเต้โดยไม่ได้คิดอะไรมาก
พอได้ยินที่หวงซื่อปั๋วพูด เขาก็ตกใจเล็กน้อย
ไม่เห็นจะเคยได้ยินว่างานพัฒนาเกมต้องทำงานข้างนอกเลย…
“อ๋อ ฉันลืมบอกนาย ฉันไม่ได้ทำงานในวงการเกมแล้ว ตอนนี้หันมาทำซีรีส์ตอนสั้นของตัวเอง นายเคยดูซีรีส์เรื่องชีวิตประจำวันของบอสเผยมั้ย เรื่องนั้นแหละที่เรากำลังถ่ายกันอยู่” หวงซื่อปั๋วอธิบาย
หม่าอี้ฉวินเบิกตากว้าง
“พวกนายเป็นทีมสร้างซีรีส์เรื่องชีวิตประจำวันของบอสเผยเหรอ โห! ช่วงนี้ซีรีส์นี่โคตรดังเลย ฉันดูทุกตอนเลยเว้ย! นายอยู่ฝ่ายไหน เขียนบทเหรอ หรือฝ่ายฉาก ทำไมไม่เป็นนักแสดงรับเชิญอะไรงี้ล่ะ”
หวงซื่อปั๋วหัวเราะ “ฉันแสดงไม่เก่ง ชั้นทำ…. ไม่ค่อยอยากเจาะจงเท่าไหร่ เอาเป็นว่าต้องวิ่งไปนั่นไปนี่ น่าจะเป็นหุ้นส่วนแหละมั้ง”
“เจ๋งเลย เหมือนนายจะเจอวงการที่เหมาะกับตัวเองแล้วนะซื่อปั๋ว ดีใจด้วย” หม่าอี้ฉวินรู้สึกดีใจกับหวงซื่อปั๋วจริงๆ
“ฉันว่านายก็ทำได้เหมือนกัน นิยายนาย…”
หม่าอี้ฉวินโบกไม้โบกมือแล้วพูดขึ้นขัดหวงซื่อปั๋ว “โอ๊ย อย่าพูดถึงเรื่องนั้นเลย”
เขาสังเกตดูหวงซื่อปั๋วอีกรอบแล้วพบว่านอกจากจะดูดีขึ้นแล้วยังมีชีวิตชีวาขึ้นมาก
“เหมือนสองสามเดือนที่ผ่านมานายจะได้ทำอะไรเยอะแยะเลยนะ นายดูเปลี่ยนไปเยอะเลย เล่าซิทำอะไรมาบ้าง”
ไม่นานกาแฟก็มาเสิร์ฟ
หวงซื่อปั๋วยกกาแฟขึ้นจิบ “คุยเรื่องนายก่อนดีกว่า ที่บริษัทเป็นไงบ้าง”
“จะเป็นไงล่ะ ก็เหมือนเดิม หดหู่ใกล้เฉาตายแล้วเนี่ย” หม่าอี้ฉวินดูจะรู้สึกไม่ค่อยดี
พอได้เจอเพื่อนที่ร่วมทุกข์มาด้วยกัน หม่าอี้ฉวินก็เลิกข่มความรู้สึกแล้วเริ่มบ่นออกมา
“ช่วงที่ผ่านมาไม่รู้หัวหน้าหลิวเป็นบ้าอะไร เขายืนกรานจะให้ขายดาบที่จะเพิ่มเข้าเกมใหม่แปดร้อยแปดสิบแปดหยวน!
“ประเด็นคือดาบไม่ใช่ของหายากอะไร ถ้าเป็นของลิมิเต็ดมีแค่ชิ้นเดีว ฉันก็โอเคด้วยแหละ แต่นี่มีเป็นร้อยแล้วจะขายตั้งแปดร้อยแปดสิบแปดหยวน นายว่าบ้าป้ะ
“สุดท้ายหัวหน้าหลิวก็ไม่ยอมลดแม้แต่หยวนเดียว จะขายที่แปดร้อยแปดสิบแปดหยวนให้ได้
“หลังจากนั้นเราก็รู้ว่าเขาหมกมุ่นกับเกมฐานทัพกลางทะเล คิดว่าถ้าปืนกิเลนเพลิงขายราคานี้ได้ ดาบเราก็ต้องขายได้!
“สุดท้ายพอปล่อยอัปเดตไป ผู้เล่นก็รุมด่ากันตามคาด!
“บอสเรียกหัวหน้าหลิวไปด่าชุดใหญ่ ขนาดนั่งอยู่ที่โต๊ะยังได้ยินเสียงดังออกมาจากห้องประชุมเลย…”
………………………….
[1] ชื่อหม่าตู๋เปียว (马騳骉) มีแต่ตัวอักษรที่แปลว่าม้า คนอื่นๆ เลยเรียกว่า 马一群 (หม่าอี้ฉวิน) ซึ่งแปลว่าม้าหนึ่งฝูงแทน
