ยอดขาดทุนของร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูทำให้เผยเชียนรู้สึกสบายใจขึ้นมาก
ซีรีส์เรื่องชีวิตประจำวันของบอสเผยกับเกมนักออกแบบเกมเหมือนจะทำเงินได้
ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูอีก หัวใจเขาคงจะรับไม่ไหว
โชคดีที่หม่าหยางไม่ทำให้เขาผิดหวัง!
เผยเชียนค่อยสงบใจได้หน่อย
ตอนนี้เขากังวลเรื่องเกมนักออกแบบเกมมากกว่า
ร้านอินเทอร์เน็ตของเขาน่าจะขาดทุนสามแสนหยวนต่อเดือนซึ่งดูเหมือนจะเยอะ แต่เอาเข้าจริงแล้วไม่ได้ถือเป็นเงินก้อนโตอะไรเลย
ส่วนซีรีส์ชีวิตประจำวันของบอสเผย…เผยเชียนได้แต่หวังว่าจะไม่มีสปอนเซอร์เข้า
“ต่อไปฉันต้องจับตาดูเกมนักออกแบบเกม จะให้เกิดอะไรผิดพลาดอีกไม่ได้!
“ฉันต้องเอาบทเรียนจากเกมฐานทัพกลางทะเลมาใช้
“รอบก่อนฉันไม่ได้สนใจเกมฐานทัพกลางทะเลเท่าไหร่ เห็นแค่โหมดเนื้อเรื่องกับปืนกิเลนเพลิงแปดร้อยแปดสิบแปดหยวนก็คิดว่าทุกอย่างโอเคแล้ว สุดท้ายดันไม่โอเคเลยสักนิด!
“รอบนี้ฉันต้องเล่นเกมตั้งแต่ต้นจนจบ!”
ใครๆ ก็บอกว่าเงินหายาก
แต่สำหรับฉัน ทำไมการเสียเงินถึงได้ยากขนาดนี้กันนะ!
…
วันที่ 25 มีนาคม…
เกมนักออกแบบเกมเสร็จสมบูรณ์อย่างเป็นทางการ ตอนนี้อยู่ในกระบวนการปรับปรุงและแก้ไขบั๊ก
เผยเชียนขอตัวเกมเวอร์ชันล่าสุดจากทีมพัฒนาเกมมาลงคอมพิวเตอร์ของตัวเอง เขาตั้งใจจะลองเล่นเองตั้งแต่ต้น!
ถึงจะรู้ผลลัพธ์ของทุกตัวเลือกดี แต่เผยเชียนก็อยากลองสัมผัสเกมดูเอง
เกมวางแผนจะปล่อยวันที่ 1 เมษายน
ใช่ ปล่อยวันเมษาหน้าโง่นี่แหละ!
ถ้าเผยเชียนเจออะไรที่อาจทำให้เกมดังขึ้นมาได้ เขาก็ยังเหลือเวลาแก้อีกเกือบสัปดาห์
ส่วนเรื่องโฆษณาเกม…
เผยเชียนเลิกพยายามแล้ว
ครั้งนี้ไม่เหมือนสองครั้งก่อน ตอนนี้บริษัทเถิงต๋าเป็นที่รู้จักมากขึ้น
ความโด่งดังของเกมแม่ทัพผีและเกมฐานทัพกลางทะเลทำให้บริษัทเป็นที่รู้จักไม่น้อย
ทุกเกมของบริษัทเถิงต๋าปล่อยให้เล่นผ่านแพลตฟอร์มทางการ ถ้าปล่อยเกมนักออกแบบเกมไป ผู้เล่นจากเกมแม่ทัพผีและเกมฐานทัพกลางทะเลจะต้องมาลองเล่นแน่!
เมื่อเป็นแบบนี้ เขาจะโฆษณาเกมหรือไม่ก็ไม่ได้ส่งผลต่อเกมนักออกแบบเกมมากนัก
ประเด็นอยู่ที่ตัวเกม
เผยเชียนใส่เนื้อหายั่วยุผู้เล่นเข้าไปเยอะมากซึ่งเป็นจุดที่เขามั่นใจที่สุด!
เขาเริ่มเกมตั้งแต่ตอนแรกสุด
ใส่ใจรายละเอียดทุกตัวเลือก ทุกผลลัพธ์ เสียงพากย์ทุกประโยค
“…ลู่หมิงเหลียงก็พากย์ไม่ได้แย่นี่ ทำเสียงกวนโอ๊ยแบบนี้ได้ยังไงนะ
“น่าเบื่อ
“เดินไปเดินมาโคตรน่าเบื่อ
“เสียงพากย์ก็พูดกวนอยู่นั่นแหละ ออกไปกระทืบลู่หมิงเหลียงเลยดีมั้ยวะ…
“ต้องเดินไปอีกนานแค่ไหนเนี่ย…
“เดี๋ยวนะ…”
เผยเชียนรู้สึกขึ้นมาว่าเกมนักออกแบบเกมทำให้เขาอยากเลิกเล่นสุดๆ
ถึงหร่วนกวางเจี่ยนจะออกแบบงานภาพและวางคอนเซ็ปต์ให้เกมออกมามีเอกลักษณ์มาก แต่เผยเชียนก็ยังรู้สึกว่าตัวเกมโคตรน่าเบื่อ
ทำไมน่ะหรือ
ก็เพราะตัวเลือกทุกข้อ บทพากย์ทุกบรรทัด เผยเชียนเป็นคนเขียนเองหมด!
เดินเข้าไปในห้องก็เจอตัวเลือกมากมาย
สำหรับผู้เล่น ประตูแต่ละบาน ตัวเลือกแต่ละข้อจะพาไปสู่ผลลัพธ์ที่พวกเขาไม่รู้
แต่เผยเชียนรู้ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ถ้ารู้แล้วว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น เกมยังจะสนุกอยู่หรือ
ก็เหมือนดูหนังสืบสวนสอบสวนทั้งๆ ที่รู้ว่าฆาตกรคือใครและตอนจบเป็นแบบไหน ความตื่นเต้นระหว่างทางก็ลดน้อยลง
เผยเชียนอดทนเล่นเกมจนจบ เล่นไปถึงตอนจบสองสามแบบก็ได้ข้อสรุป
โคตรน่าเบื่อ!
เกมนี้ไม่มีอะไรให้เล่นเลย ผู้เล่นทำได้แค่เดินเข้าห้องไปมา
ทุกครั้งที่เข้าห้องใหม่ก็จะได้พบฉากหลังที่เปลี่ยนไปและเสียงพากย์ที่คอยยั่วยุ
นอกจากนั้นแล้วก็ไม่มีอะไรอีก!
“อืม ไม่เลว รอบนี้ทำเกมได้ตามมาตรฐาน
“ต้องให้ฉันออกโรงทำเองถึงจะออกมาราบรื่น!”
เผยเชียนรู้สึกสบายใจ ดูแล้วเกมน่าจะไม่ต้องปรับแต่งอะไรเพิ่ม พร้อมปล่อยให้เล่นได้เลย ที่เหลือก็แค่คอยนับยอดขาดทุน!
…
…
ระหว่างนั้นทุกคนในบริษัทกำลังทำงานกันมือเป็นระวิง
หม่าอี้ฉวินที่เพิ่งจะเข้าบริษัทอย่างเป็นทางการได้รับมอบหมายงานแรก ซึ่งก็คือให้เล่นเกมนักออกแบบเกม!
แต่ก็ให้เล่นเฉยๆ
ลู่หมิงเหลียงบอกให้หม่าอี้ฉวินดูและเรียนรู้ แต่ไม่ได้ให้เสนอความเห็นหรือคำแนะนำอะไร เรื่องช่วยปรับแต่งเกมยิ่งไม่ต้องพูดถึง
“บริษัทนี้…ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ”
หม่าอี้ฉวินถอนหายใจ
บรรยากาศในการทำงานดีมาก ทุกคนดูกลมเกลียวกัน เงินเดือนก็สูงกว่าราคาตลาด…
หม่าอี้ฉวินได้ฟังเรื่องเหล่านี้มาจากหวงซื่อปั๋วแล้วเลยไม่ได้แปลกใจอะไรนัก
ที่เขารู้สึกแปลกใจคือวิธีทำงานของบริษัทนี้!
เขายังจำวันเริ่มงานวันแรกที่ฉางหยางเกมส์ได้
เข้าไปนั่งตูดยังไม่ทันอุ่น หัวหน้าหลิวก็โยนเนื้อเรื่องกองพะเนินให้เขาจัดการ
ไม่บอกงาน ไม่สอนงาน
สั่งงานคลุมเครือ มาตรฐานก็ไม่ชัดเจน
นอกจากกำหนดส่งแล้ว ทุกอย่างก็โยนให้หม่าอี้ฉวินคิดเองหมด
รวมๆ แล้วมีแต่ทำงานล้วนๆ!
แต่ที่เถิงต๋าแตกต่างกันลิบลับ
พอมาถึงก็ไม่ได้ให้ทำอะไร มีแค่บอกให้ดูและเรียนรู้!
อยากทำงานเร็วๆ เหรอ
โทษที เป็นไปไม่ได้หรอก
“ที่นี่คือคนละชั้นเลย
“ที่ฉางหยางเกมส์ทำงานกันง่ายๆ ไม่ได้ใช้เทคโนโลยีมากนัก ขนาดเด็กใหม่อย่างฉันยังทำงานเป็นโคตรเร็ว พวกเขาจ้างพนักงานใหม่มาไว้ใช้งานยิบย่อยเท่านั้น
“ที่เถิงต๋ามีมาตรฐานงานออกแบบสูง เด็กใหม่ทำได้แค่เรียนรู้งาน! แถมยังต้องเรียนงานไปพักใหญ่เลย…
“เฮ้อ เหมือนกลับไปเรียนมัธยมอีกครั้งเลยแฮะ รู้สึกเครียดแถมกดดันสุดๆ”
หม่าอี้ฉวินรู้สึกนับถือบริษัทเถิงต๋า
หลังจากลองเล่นเกมนักออกแบบเกมดูก็รู้สึกว่าเป็นเกมที่มีเอกลักษณ์มาก
เขาไม่เคยพบเจอเกมแบบนี้มาก่อน!
ดูไม่เหมือนเกมทั่วไปในตลาดตอนนี้ ถ้าเอาเกมแบบนี้ไปเสนอที่ฉางหยางเกมส์ บอสคงจะสั่งพับโครงการทันที
ถ้าไม่มีใครเคยทำมาก่อนและดูเสี่ยงมาก บอสของทางฉางหยางเกมส์ไม่มีทางลงทุนทำแน่!
แต่ที่เถิงต๋า การพัฒนาสิ่งใหม่ๆ ดูจะเป็นเรื่องปกติ
มีบอสคอยคิดค้นและนำเสนออะไรใหม่ๆ พนักงานทุกคนก็ร่วมใจทำงานกันได้อย่างไร้ที่ติ!
แนวคิดการทำงานแบบนี้ไม่ใช่ว่าจะสร้างขึ้นมาได้ในเวลาสั้นๆ
ที่ฉางหยางเกมส์ หม่าอี้ฉวินได้ยินแต่ ‘มีใครเคยทำมาก่อนหรือยัง’ ‘จะลอกเกมไหน’ ‘วางกำแพงค่าใช้จ่ายไว้พอหรือเปล่า’ และอื่นๆ
ที่เถิงต๋า เขาไม่ได้ยินคำพูดแบบนี้เลย
ราวกับว่าทุกคนทำงานไปเพื่อเป้าหมายเดียวกัน
ถึงหม่าอี้ฉวินจะไม่ค่อยเข้าใจ แต่ก็รู้สึกว่าเป็นอะไรที่วิเศษสุดๆ!
เขารู้สึกว่ามีอะไรอีกมากมายให้เรียนรู้
“ไม่แปลกใจเลยที่ไม่มีใครมอบหมายงานให้ฉันทำ ฉันอ่อนเกินไป!
“ฉันต้องตั้งใจเรียนรู้และเข้าใจสิ่งต่างๆ ต้องตามบริษัทเถิงต๋าและความคิดของบอสเผยให้ทันให้ได้เร็วที่สุด!”
หม่าอี้ฉวินตั้งเป้าหมายเงียบๆ ในใจ
………………….
