ขาดทุนไม่อั้น ขอแค่ฉันได้เป็นเศรษฐี – บทที่ 132 มือขวาตัวจริง!

ร้านอินเทอร์เน็ตโมหยู

เผยเชียนนั่งอยู่ที่โซนคาเฟ่ กำลังจิบดรายมาร์ตินี่ที่จางหยวนเพิ่งชงให้ ถึงสีหน้าจะดูปกติ แต่ดวงตาของเขากลับฉายแววเศร้าสร้อย

ในร้านอินเทอร์เน็ตอันว่างเปล่า บอสเผยเป็นเหมือนหิ่งห้อยยามราตรี เขาเด่นสะดุดตามาก

จางหยวนกับหม่าหยางกำลังกระซิบกระซาบคุยกันหลังเคาน์เตอร์

“ทำไงดี บอสเผยมาลงโทษเรารึเปล่า น้องหม่าสนิทกับบอสเผยนี่ หาทางจัดการเรื่องนี้ให้ที…”

หม่าหยางทำหน้าจริงจัง แววตาดูแน่วแน่

“ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวผมรับผิดชอบเรื่องนี้เอง!

“ถ้าพี่ไม่ได้ทำงานที่นี่ต่อ ยังไงซะผมก็สนิทกับพี่เชียน น่าจะหางานใหม่ให้พี่ได้

“แต่เอาจริงๆ เราก็ทำตัวน่าขายหน้าจริงๆ หวงซื่อปั๋วถ่ายซีรีส์ดังได้ ขนาดเกมที่ลู่หมิงเหลียงรับผิดชอบยังขายดีเป็นเทน้ำเทท่าเลย! มีแต่เราที่ขาดทุนไม่หยุด แย่จริงๆ!”

จางหยวนโอดครวญ “น้องหม่า ไม่ใช่ว่าพี่จะปัดความรับผิดชอบนะ เราเสนอวิธีการไปตั้งเยอะแต่บอสเผยปัดตกหมดเลย”

หม่าหยางส่ายหน้า “อย่าคิดแบบนั้นสิพี่

“พี่เชียนน่าจะคิดถึงในระยะยาว ไอเดียลดราคากับจัดโปรโมชั่นของเราอาจจะทำลายภาพลักษณของร้านได้ พี่เชียนเลยไม่ยอมให้ทำ

“สุดท้ายแล้วเราก็มีความสามารถไม่มากพอที่จะคิดหาวิธีทำเงินให้ร้านตามทิศทางที่พี่เชียนกำหนดให้

“ดูอย่างหวงซื่อปั๋วสิ ผมไม่เคยคิดเลยว่าเจ้านั่นเก่งกว่าผม แต่ครั้งนี้เจ้านั่นก็ทำได้ดีจริงๆ

“พี่เชียนไม่ยอมให้รับสปอนเซอร์รายย่อยเพราะจะเสียภาพลักษณ์ เจ้าพวกนั้นก็ถ่ายสองซีซั่นแรกด้วยใจรักล้วนๆ ไม่สนผลกำไร สุดท้ายเว็บอ้ายลี่เต่าก็มาขอซื้อลิขสิทธิ์เผยแพร่ซีซั่นสาม จู่ๆ ก็พลิกกลับมาทำกำไรได้เฉย!

“นั่นแหละคือสิ่งที่เราขาดไป”

จางหยวนพยักหน้า “น้องหม่าพูดถูก ถ้าคิดแบบนี้ก็โทษใครไม่ได้นอกจากตัวพี่เอง”

“เฮ้ย อย่าพูดแบบนั้นสิพี่ หลักๆ แล้วผมต้องเป็นคนรับผิดชอบเรื่องนี้” หม่าหยางส่ายหัว “พี่ช่วยผมเต็มที่ รับผิดชอบตั้งสามหน้าที่ บางครั้งก็ช่วยดูเรื่องการเงินของร้านด้วย พี่ทำงานหนักมาก”

จางหยวนรู้สึกเศร้าใจ ดูเหมือนว่าวันคืนที่จะได้รับเงินเดือนรวดเดียวสามตำแหน่งกำลังจะปิดฉากลงแล้ว

ร้านอินเทอร์เน็ตขาดทุนมาโดยตลอด บอสเผยต้องมาปรับโครงสร้างร้านแน่ๆ พอถึงคราวจัดการเรื่องพนักงานและต้องหาคนผิด ในเมื่อหม่าหยางสนิทกับบอสเผยอยู่แล้ว มันก็หมายความว่าคนที่ต้องรับผิดทุกอย่างต้องเป็นจางหยวน…

หม่าหยางกับจางหยวนรู้สึกหวั่นใจสุดๆ

ในที่สุดหม่าหยางก็ตัดสินใจเดินไปหาเผยเชียน

…

เผยเชียนจิบมาร์ตินี่พลางมองออกไปตรงถนนผ่านผนังกระจก

ในสายตาของเขามีหน้าจอระบบปรากฏอยู่

<ระบบแปลงความมั่งคั่ง>

<เจ้าของ: เผยเชียน>

<อัตราแปลงกำไรอยู่ที่ 100:1 อัตราการขาดทุนอยู่ที่ 1:1>

<วันปิดบัญชีครั้งต่อไป: อีก 8 วัน>

<เงินทุนระบบ: 2,740,000 (↑1,740,000)>

<ความมั่งคั่งส่วนบุคคล: 46,857.6>

<ภารกิจพิเศษประจำรอบ: บริษัทจะต้องตั้งหน้าร้านใกล้บริเวณที่คนพลุกพล่านหรือบริเวณมหาวิทยาลัย [สำเร็จ]>

<รางวัลที่จะได้รับเมื่อปฏิบัติภารกิจพิเศษสำเร็จ: เพิ่มเงิน 10% หลังดำเนินการแปลงค่าเงิน>

ช่างน่าหดหู่!

เขาผลาญเงินไปทั้งหมดเท่าที่จะทำได้ ให้สวัสดิการพนักงานไปสุดๆ จนคิดทางอื่นไม่ออกแล้ว

พอเห็นเงินทุนระบบพุ่งขึ้นไม่หยุด เผยเชียนก็ได้แต่ยอมจำนนให้กับโชคชะตา

แต่ถ้ามองในแง่ดี ทุกครั้งที่เงินทุนระบบเพิ่มขึ้นก็เท่ากับความมั่งคั่งส่วนบุคคลของเขาเพิ่มขึ้นด้วยเหมือนกัน

ถึงจะใช้อัตราแปลงที่ 100:1 แต่เขาก็ทำให้ตัวเองขาดทุนไม่ได้อีกแล้ว ดังนั้นเป็นแบบนี้ก็ถือว่าดีมากแล้ว…

เผยเชียนทำได้แค่ปลอบใจตัวเอง

ระหว่างที่กำลังทุกข์ใจอยู่ หม่าหยางก็เดินเข้ามาหา

“พี่เชียน ผมรู้ว่าพี่คิดหนักเรื่องนี้ แต่พี่ให้ผมเป็นคนดูแลร้าน ที่ขาดทุนไปทั้งหมดผมต้องเป็นคนรับผิดชอบ! ผมยอมลาออกเพื่อแสดงความรับผิดชอบ แต่จางหยวนเป็นคนมีความสามารถ พี่ต้องจ้างเขาต่อ!”

หม่าหยางดูแน่วแน่มาก เหมือนแม่ทัพยุคก่อนที่แพ้สงครามมาแล้วต้องการถูกลงโทษประหารชีวิต

เผยเชียนอึ้งไป

แกอยากรับผิดคนเดียวด้วยการลาออกเหรอ

ล้อกันเล่นรึเปล่า

ไม่ได้!

ความหวังเดียวของฉันคือแก!

เผยเชียนรีบวางแก้วแล้วดึงเก้าอี้ข้างตัวออกมา “ไอ้หม่า นั่งก่อน ทำไมจู่ๆ คิดอยากลาออกล่ะ”

หม่าหยางดูอับอายมาก “พี่เชียน สถานการณ์ร้านตอนนี้ไม่ดีเลย ผมรู้ดีว่าเป็นเพราะผม ถึงจะสนิทกัน แต่เราก็ไม่ควรทำลายร้านแบบนี้ ลงโทษผมเถอะ!”

เผยเชียนรีบยกมือบอกให้หม่าหยางหยุดพูด “ไอ้หม่า แกพูดอะไรของแก ฉันอยากจะชมแกด้วยซ้ำ! มีแกกับจางหยวนช่วยดูแลร้าน เทียบกับทุกคนแล้ว ฉันพอใจผลงานพวกแกมากที่สุด พวกแกไม่ทำให้ฉันผิดหวังจริงๆ!

“ฉันบอกไปแล้วว่าถึงร้านจะขาดทุน แต่โปรเจ็กต์นี้จริงๆ แล้วสำคัญกว่าอีกสองโปรเจ็กต์มาก!

“ฉันต้องหาเวลามาชมแกจริงๆ จังๆ แล้ว!”

หม่าหยางรู้สึกงงเล็กน้อย เขาตั้งใจมองสีหน้าของเผยเชียน ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้พูดเล่น

เขาพูดจากใจจริง!

เผยเชียนกลัวว่าหม่าหยางจะเข้าใจผิดจึงรีบกวักมือเรียกจางหยวน

ทั้งคู่คือมือขวาของเขาที่ยังเหลืออยู่!

ตอนแรกเผยเชียนคิดว่าเปาซวี่กับหวงซื่อปั๋วจะไว้ใจได้ แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเจ้าสองคนนั้นเอาแต่หักหลัง!

สุดท้ายก็เหลือแค่สองคนนี้ที่เชื่อถือได้!

เผยเชียนตั้งใจคิดอย่างถี่ถ้วน ตั้งแต่ได้ระบบมาและก่อตั้งเถิงต๋า เขาไม่เคยขาดทุนได้สำเร็จเลยสักครั้ง!

ความหวังเดียวตอนนี้คือร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูที่กำลังขาดทุนอยู่ด้วยฝีมือหม่าหยาง!

คนอื่นๆ ชอบเอาสิ่งที่เขาต้องการจะสื่อไปมโนกันเอง

หวงซื่อปั๋วและเปาซวี่ตีความสิ่งที่เขาบอกไปผิดๆ แล้วสร้างเกมฐานทัพกลางทะเลที่เป็นเหมือนเกม Cross Fire[1] ของโลกนี้ขึ้นมา จะให้เขาทำใจยอมรับได้ยังไงไหว

แต่หม่าหยางไม่เหมือนสองคนนั้น เผยเชียนบอกอะไรไป หม่าหยางก็ทำตามที่สั่งอย่างเคร่งครัด นี่คือสิ่งที่เขาต้องการที่สุด!

เผยเชียนมองหม่าหยางด้วยแววตาอบอุ่น

นี่คือเปลวไฟที่เขารักษาเอาไว้ได้!

จริงๆ เผยเชียนเริ่มหมดหวังกับการทำให้บริษัทขาดทุน แต่ร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูได้จุดประกายความหวังให้ตื่นขึ้นมาใหม่

ร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูสามารถขาดทุนได้เดือนละสามแสนหยวนและทำเงินเพื่อคืนทุนสามล้านหยวนไม่ได้

ถ้ามีร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูสักสิบสาขาล่ะ

ขอแค่เปิดร้านสาขาเพิ่มเรื่อยๆ เขาก็ขาดทุนได้เท่าที่ใจต้องการ

ดังนั้นเผยเชียนจึงมองหม่าหยางด้วยแววตาอันมุ่งมั่น

หม่าหยางกับจางหยวนเองก็รู้สึกได้เช่นกัน

แววตาของบอสเผย… ดูแปลกๆ

นอกจากจะไม่ดุด่าแล้ว ยังชื่นชมด้วยเหรอ

ทั้งคู่สับสนเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็สงบใจได้ในที่สุด

เผยเชียนหันมองหม่าหยางกับจางหยวน “พวกคุณทำได้ดีมาก ทำให้ได้แบบนี้ไปเรื่อยๆ นะ

“เดือนหน้า ผมอยากเปิดร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูสาขาอื่นเพิ่มในเมืองจิงโจว

“เตรียมตัวให้พร้อม นี่เป็นแค่การซ้อมมือ การต่อสู้ที่แท้จริงกำลังจะเริ่มแล้ว!”

………………………..

[1] เกมยิงปืนที่เคยโด่งดังในจีน