บทที่ 405 สงสัย
“ลูกพี่ คนพวกนี้…ใช่กุหลาบแห่งความตายจริงๆ เหรอครับ?” เวลานี้เอง ชายผอมแห้งศีรษะแดง คนของพันธมิตรเลือดอีกคนหนึ่งเดินไปข้างกายโฉวหงไห่แล้วกระซิบข้างหู
โฉวหงไห่ทำหน้าเครียด เรื่องราวเบื้องหลังของเขายังถูกแฉออกมาแล้ว นอกจากกุหลาบแห่งความตาย ยังมีใครที่มีหูตากว้างไกลเช่นนี้ได้อีก?
โจ๊กเกอร์เจสันพิจารณากลุ่มคนฝั่งตรงข้ามพลางพึมพำ “คนติดตามข้างกายเธอพวกนั้น แต่ละคนล้วนเป็นยอดฝีมือ”
อีกทั้งหญิงหม้ายชุดดำชอบจับพวกคนชั้นสูงหน้าตาดีก็เป็นเรื่องที่รู้กันทั่ว ทุกอย่างล้วนอธิบายได้หมด
ยูจีนไม่พูดอะไร ตั้งแต่เมื่อครู่นี้สีหน้าของเขาก็เริ่มย่ำแย่
เพราะการปรากฏตัวของสตรีผู้นี้ วันนี้เขา ถูกเบี้ยตัวเล็กๆ ที่เกือบจะถูกเขาซ้อมจนตายเล่นงานเขาที่จุดตาย อีกทั้งยังหนีหลุดมือไปได้ ช่างเป็นความอัปยศอย่างใหญ่หลวง
ชายผมแดงพึมพำกับตัวเองด้วยความสงสัย “แต่ว่าคนพวกนี้ปรากฏตัวออกมาอย่างประหลาดเกินไป…กุหลาบแห่งความตายหายไปเป็นสิบปีแล้ว ทำไมถึงได้บังเอิญมาปรากฏตัวในเวลานี้ด้วย?”
ชายผมแดงคิดแล้วคิดอีก พูดต่อไปว่า “อีกทั้งพูดกันมาตั้งนาน ทำไมไม่เห็นอาวุธประจำตัวของหญิงหม้ายชุดดำเลย?”
ได้ยินคำพูดของชายผมแดง นัยน์ตาของยูจีนพลันเป็นประกาย “ใช่แล้ว! ผมลืมเรื่องนี้ไปได้ยังไง! หญิงหม้ายชุดดำลงมือรวดเร็ว ไม่เคยมีใครเคยเห็นอาวุธชัดๆ มาก่อน แต่ว่าผมโชคดีเคยเห็นภาพร่างจากช่างฝีมือที่ปลีกวิเวก ขอแค่ให้ผมได้เห็นสักแวบก็บอกได้ว่าจริงหรือปลอม…”
“นายเคยเห็นจริงๆ เหรอ?” โฉวหงไห่ถาม
“จริงแท้แน่นอน!”
“ของสิ่งนั้นหน้าตาเป็นแบบไหน? ได้ยินว่าซับซ้อนมากใช่ไหม? ถ้าอย่างนั้นน่าจะลอกเลียนแบบไม่ได้สินะ!” โฉวหงไห่เอ่ยเบาๆ
ยูจีนยิ้มร้ายกาจ “อ๋อ หน้าตาน่ะเหรอ? นอกจากหญิงหม้ายชุดดำกับคนในขององค์กรกุหลาบแห่งความตายแล้ว ไม่มีใครรู้อย่างแน่นอน! ช่างฝีมือคนนั้นเคยเป็นสมาชิกข้างในองค์กรกุหลาบแห่งความตาย! ถ้าเมื่อกี้เจ้าหกไม่พูดขึ้นมา ผมก็เกือบจะลืมไปเลย ผมจะไปหยั่งเชิงผู้หญิงคนนั้นดู!”
ยูจีนพูดพลางทำหน้ายู่กุมไหล่ที่เจ็บของตัวเอง จากนั้นเดินเข้าไปมองสตรีชุดดำพลางเอ่ยว่า “กระผมอเล็กซ์ ยูจีน ชื่นชมนับถือคุณมานานแล้ว ได้ยินว่าจักจั่นไหมทองของคุณยอดเยี่ยมมาก สามารถตัดหัวคนที่อยู่ไกลออกไปหลายเมตรได้…ไม่รู้ว่า วันนี้จะมีโชคได้เห็นสักครั้งหรือไม่?”
ได้ยินคำพูดของแจ๊ค เดอะ ริปเปอร์ บอดี้การ์ดข้างกายเยี่ยหวันหวั่นที่เพิ่งผ่อนคลายลงบางส่วนพลันตึงเครียด
บอดี้การ์ดคนอื่นๆ พลันเข้าสู่โหมดเตรียมพร้อมด้วย
แย่แล้ว…
เสื้อผ้าการแต่งกายปลอมกันง่าย สิ่งที่แตกต่างกันก็ไม่มากมาย แต่อาวุธของแบบนี้ โดยเฉพาะอาวุธประจำตัวของหญิงหม้ายชุดดำ มีเพียงคนของกุหลาบแห่งความตายเท่านั้นที่รู้จักหน้าตาที่แท้จริง
ยังไม่ต้องพูดถึงว่าอาวุธหน้าตาเป็นอย่างไร ต่อให้รู้ งานฝีมือก็จะต้องซับซ้อนมากแน่ๆ ไม่สามารถที่จะลอกเลียนได้ง่ายๆ แน่นอน
เรื่องอื่นๆ เยี่ยหวันหวั่นสามารถล่วงรู้ได้จากช่องทางพิเศษ แต่เรื่องนี้คง…
ในเมื่ออีกฝ่ายถาม ย่อมต้องมีการเตรียมการมา จะต้องรู้จักอาวุธของหญิงหม้ายชุดดำเป็นอย่างดี ถ้าหากนำสิ่งอื่นมาทดแทน จะต้องมองออกแน่
ตอนนี้จะทำอย่างไร?
เดินมาถึงขั้นนี้แล้วแท้ๆ กลับมาพังเอาตอนสุดท้ายอย่างนั้นเหรอ?
แม้ว่าใบหน้าของทุกคนจะไม่เผยสีหน้าออกมา ทว่าได้เตรียมพร้อมสำหรับความเป็นไปได้ที่เลวร้ายที่สุดแล้ว
เห็นสตรีชุดดำตรงข้ามไม่เอ่ยปากเสียที ใบหน้าเจ้าเลห์ของยูจีนเผยความเย้ยหยัน เอ่ยขึ้นเนิบๆ “ทำไมหรือ? วันนี้ผู้อาวุโสคงไม่ได้รีบร้อนจนลืมพกติดตัวมาด้วยใช่ไหมครับ?”
บรรยากาศรอบด้านเงียบสงัด ได้ยินเพียงเสียงลมพัด บรรยากาศตึงเครียดภายในพริบตา
…………………………………………………………………
บทที่ 406 ไว้ชีวิต
ในขณะที่โฉวหงไห่ เจสันต่างเริ่มแสดงสีหน้าสงสัยขึ้นมา สตรีผู้นี้ก็เคลื่อนไหวแล้ว
เห็นเพียงผู้หญิงคนนั้นยื่นนิ้วมือที่ขาวดั่งหยกออกมาเล่นปอยผมดำข้างใบหูเบาๆ วินาทีที่ยกมือขึ้น แขนเสื้อที่ยาวคลุมหลังมือได้ห้อยลงไปอยู่ที่ข้อศอก ไหมสีทองที่พันข้อมือของสตรีพลันเผยสู่สายตาของยูจีน…
ขณะเดียวกันนี้เอง ภายใต้ผ้าโปร่งดำดวงตาของสตรีดุจดั่งอสูรร้ายที่กำลังจะรัดคอเหยื่อก็มองจ้องมาที่ตัวของยูจีน พลางเอ่ยอย่างอ่อนโยนด้วยน้ำเสียงที่เหมือนกับมาจากอเวจีอันมืดมนไร้แสงสว่าง “นายหมายถึง…สิ่งนี้ใช่ไหม?”
ชาติก่อน ไม่ว่าซือเยี่ยหานจะประชุมหารือความลับอะไรก็ไม่เคยปิดบังเธอเลย สิ่งที่เธอรู้จึงไม่ใช่แค่เรื่องพวกนี้
เพียงแต่ไม่เคยคิดว่าเรื่องที่ฟังแก้เบื่อในตอนแรกจะนำมาใช้ในสถานการณ์แบบนี้ได้…
จากมุมมองของยูจีน ได้เห็นข้อมือของสตรีอย่างชัดเจนว่ามีไหมทองพันรอบหนึ่งเรียบง่ายที่สุด ไม่มีการประดับตกแต่งเพิ่มเติมใดๆ
สีหน้าเย้ยหยันของยูจีนแข็งทื่อทันที รูม่านตาหดเกร็งด้วยความหวาดกลัวอย่างรุนแรง ร่างกายเซถอยหลังตามสัญชาตญาณไปก้าวหนึ่ง
ทุกคนต่างคิดว่าอาวุธของหญิงหม้ายชุดดำเป็นอะไรที่ซับซ้อนน่าสะพรึงกลัว แต่พอได้เห็นจริงๆ ถึงได้เข้าใจ ความจริงแล้วอาวุธสังหารอันกระหายเลือดน่ากลัวขั้นสุดที่พูดถึงกันในตำนานนั้น เป็นเพียงไหมทองธรรมดาเส้นเดียวเท่านั้น
แต่ก็เป็นไหมทองเส้นนี้ที่เปื้อนเลือดของยอดฝีมือในตำนานมาแล้วนับไม่ถ้วน…
หลังจากได้เห็นไหมทองเส้นนั้น ยูจีนสูญเสียความสงบเมื่อครู่ไปทันที ร่างกายสั่นเทาเป็นตะแกรงร่อนแกลบ หกเละเทะไปหมด “ขอบ…ขอบคุณผู้อาวุโส…วันนี้ได้เห็นแล้ว…ยอดเยี่ยมไม่ธรรมดาจริงๆ…”
ยูจีนพูดจาสะเปะสะปะ เพราะเขาได้เห็นรังสีสังหารอย่างชัดเจนจากแววตาของฝ่ายตรงข้าม ขอเพียงฝ่ายตรงข้ามขยับนิ้ว เขาก็ไม่อาจรับประกันชีวิตไว้ได้แล้ว
เป็นอย่างที่คิด เขากำลังจะหันกายกลับไป เสียงสบายๆ ของสตรีพลันแว่วมาจากข้างหลัง “ในเมื่อนายเข้าใจจักจั่นไหมทองของฉันมากขนาดนี้ เช่นนั้นคงจะรู้ดีว่า…คนที่เคยเห็นมัน…จะมีจุดจบอย่างไรสินะ?”
รู้อย่างแน่นอน…คนที่เคยเห็นจักจั่นไหมทอง…ล้วนต้องตาย…
ได้เห็นรังสีสังหารในสายตาของหญิงหม้ายชุดดำเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ ยูจีนตัวแข็งทื่อไม่กล้าตอบอะไรกลับไปทั้งนั้น เพียงแต่มองไปทางโฉวหงไห่อย่างร้อนลนพลางเอ่ย “หัวหน้า ถอยกันเถอะ ไม่จำเป็นต้องมาสูญเสียอยู่ที่นี่เพียงเพราะภารกิจ!”
นั่นเป็นถึงกุหลาบแห่งความตาย หากไปยั่วโมโหแล้วล่ะก็ องค์กรของพวกเขาจะไม่ยิ่งจมปรักกันหมดเหรอ
โฉวหงโห่เห็นปฏิกิริยาของยูจีนเป็นเช่นนี้ก็เข้าใจว่าเขาได้เห็นอาวุธของอีกฝ่ายแล้ว แน่ใจว่าเธอคือหญิงหม้ายชุดดำไม่ผิดเพี้ยน จึงฉวยโอกาสตัดสินใจดำเนินการอย่างฉับพลัน กวาดมองลูกน้องทั้งหมดสั่งการทันที “ทุกคนถอยเดี๋ยวนี้!”
สั่งการแล้วก็รีบยกมือคารวะไปทางหญิงหม้ายชุดดำ พลันกล่าว “ในเมื่อคนเหล่านี้เป็นคนที่ผู้อาวุโสต้องการ พวกเราก็ไม่กล้าอยากได้ในสิ่งที่ไม่ใช่ของตัวเอง ขอหลีกทางตรงนี้ วันนี้ล่วงเกินแล้ว ผู้อาวุโสโปรดอภัยด้วย!”
“เฮอะๆ…”
คนเป็นแถวกำลังจะถอยไป ทางด้านหลังของพวกเขากลับก็มีเสียงหัวเราะเย้ายวนชวนขนลุกดังมา
สตรีจับแขนของผู้ติดตามอย่างเกียจคร้าน พลางหันหน้าไปมองผู้ติดตามที่เดินตามอยู่ข้างหลัง พลางเอ่ยอย่างใจเย็น “นานมากแล้วที่ไม่ได้เจอพวกไม่รู้จักที่ตายแบบนี้ น่าสนใจจริงๆ! พวกนายว่าไหม?”
บอดี้การ์ดลับสิบเอ็ดได้ยินคำพูดของเยี่ยหวันหวั่นก็รีบสนองคำพูดของเธอทันที สายตาอันเยียบเย็นกวาดมองไปยังคนของพันธมิตรเลือดที่กำลังเตรียมจะหนี พลันเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “หยุดเดี๋ยวนี้! นายหญิงอนุญาตให้พวกนายไปได้แล้วเหรอ? ในเมื่อรู้กฎนายหญิงของพวกเราดี ยังกล้าเล่นลวดลายแบบนี้อีก หัวหน้าโฉวนายคิดถึงผลที่จะตามมาแล้วหรือยัง?”
ได้ยินคำพูดเช่นนี้ ฝีเท้าของโฉวห่งไห่พลันชะงักงัน ส่วนยูจีนนั้นมีเหงื่อเย็นเปียกชุ่มทั่วเสื้อกั๊กแล้ว
ความหมายของอีกฝ่ายก็คือ ต้องการไว้ชีวิตเขา!
…………………………………
