Tribe: ฉันกลายเป็นอมตะด้วยโบนัส 10,000x ตั้งแต่เริ่มต้น – ตอนที่ 137 ทําไมมันรู้สึกแออัดเล็กน้อย

ตอนที่ 137 ทําไมมันรู้สึกแออัดเล็กน้อย

เมื่อมองดูซิลเวียขณะที่เธอออกไปกับอาซิเลียหลี่เฉิงก็ถอนหายใจยาวหากไม่มีอาซิเลียอยู่ใกล้ ๆ เขาจะสามารถแสดงออกและพูดได้ง่ายขึ้นมาก

ในขณะนี้ หลี่เฉิงมองดูดวงจันทร์ที่สว่างไสวบนท้องฟ้าและสั่งว่า “ลิเลียนลูน่าเตรียมกองทัพและมุ่งหน้าไปยังใต้ดิน!”

“ตกลง!” นางเอกทั้งสองตอบพร้อมกัน

คราวนี้หลี่เฉิงไม่ได้วางแผนที่จะนําซิลเวียและกองทัพมังกรไปด้วย

ไม่นานกองทัพทั้งหมดก็รวมตัวกัน หลี่เฉิงโบกมือและใช้งานม้วนคัมภีร์เร่งความเร็วลิเลียนยังเปิดใช้งานเงาแห่งหมอกและเริ่มเดินทัพ

ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมงหลี่เฉิงมองไปที่กระท่อมที่ทรุดโทรมตรงหน้าเขาและอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจเมื่อไม่กี่วันก่อนเขาใช้เวลามากกว่าจะมาถึงที่นี่ตอนนี้ความเร็วการเคลื่อนที่ของเขาเพิ่มขึ้นหลายเท่าเขามาถึงในเวลาเพียงครึ่งชั่วโมง

หลี่เฉิงไม่ลังเลและปล่อยให้กองทหารทั้งหมดเข้าไปในอุโมงค์แคบและยาว

ทัศนวิสัยภายในมืดยังสลัวมากที่ปลายอุโมงค์หลี่เฉิงเห็นชายชุดดําจํานวนนับไม่ถ้วนจาก

ตําแหน่งของหลี่เฉิงเขาได้ยินการสนทนาของพวกเขาไม่ชัดเจนด้วย”

“ทุกวันนี้ คนตาบอดมีมากขึ้นเรื่อย ๆ”

“ไม่ดีเหรอ? ถ้าเราฆ่าพวกมันเราสามารถเลี้ยงดาร์กฮาวด์ได้ เราจะประหยัดอาหารได้มาก

“ฮิฮิ รสชาติของเนื้อคนค่อนข้างดีดาร์กฮาวด์น่าจะอยากกินมัน…”

หลังจากได้ยินคําพูดของพวกเขาหลี่เฉิงก็เข้าใจสถานการณ์ปัจจุบันดูเหมือนว่าสิ่งที่เขาทําในใต้ดินครั้งล่าสุดจะทิ้งผลกระทบไว้ดาร์กเอลฟ์เหล่านี้ดูเหมือนจะเป็นกองกําลังชั้นยอดของเมืองบางแห่ง

หากผู้เล่นในระยะปัจจุบันเข้ามาในสถานที่แห่งนี้แม้แต่เรนและโรสก็จะถูกฆ่าตาย

แน่นอน ต่อหน้าหลี่เฉิงดาร์กเอลฟ์เหล่านี้เป็นเพียงกลุ่มก้อนคะแนนประสบการณ์เมื่อคิดถึงเรื่องนี้หลี่เฉิงก็ไม่ลังเลและสั่งให้กองทหารของเขาโจมตี

“ติ้ง ตง กองทหารของคุณสังหารการ์ดเมืองดาร์กเอลฟ์ไปแล้วหนึ่งพันคนคุณได้รับคะแนนประสบการณ์แปดร้อยคะแนน!”

“ตึ๊ง ตง คุณได้กระตุ้นระบบขยายหมื่นเท่าและได้รับคะแนนประสบการณ์แปดล้านคะแนน!”“ติ้งตงกองทหารของคุณสังหาร นักเวทย์ดาร์กเอลฟ์ไปแล้วหนึ่งพันคนคุณได้รับคะแนน ประสบการณ์แปดร้อยคะแนน!”

“ตึ๊ง ตง คุณกระตุ้นระบบขยายหมื่นเท่าและได้รับคะแนนประสบการณ์แปดล้านคะแนน!”เพียงไม่กี่วินาทีกองทัพดาร์คเอลฟ์ก็ถูกกวาดล้างจนหมดสิ้น

หลี่เฉิงไม่ได้สนใจแม้แต่จะมองสิ่งที่ดรอปลงมาจากศพของพวกเขา เขาชเดินผ่านพวกเขาไปอย่างรวดเร็ว

ๆ

ไม่กี่นาทีหลังจากที่หลี่เฉิงจากไปคาร์คเอลฟ์ก็ค่อยๆลุกขึ้นจากพื้น พวกเขามองดูศพของเพื่อนด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยความกลัว

“ช่างเป็นกองทัพที่น่ากลัวจริงๆพวกเขาสังหารทหารทั้งหมดของเราในทันทีนี่คือกองทัพชั้น

ยอดของเมืองเลยนะ!”

นี้”

“ถ้าไม่ใช่เพราะจี้ระดับตํานานของฉันที่สืบทอดมาจากบรรพบุรุษ ฉันอาจจะตายไปแล้วในตอน

“มนุษย์คนนี้ครอบครองกองทัพระดับตํานานหรือป่าว?”

“ไม่ ไม่ ฉันต้องรายงานเรื่องนี้ต่อเจ้าเมืองโดยเร็วกองทัพมนุษย์ที่ทรงพลังเช่นนี้ได้เข้าไปในใต้ดินนี่เป็นเรื่องใหญ่!”

ในด้านของหลี่เฉิงเขาไม่สนใจเกี่ยวกับดาร์คเอลฟ์โดยธรรมชาติ เขาติดตามความทรงจําใน

ใจในขณะที่กองทัพของเขายังคงเคลื่อนตัวลึกลงไปในใต้ดิน

ในหนึ่งชั่วโมงหลี่เฉิงได้ผ่านเมืองดาร์กเอลฟ์ไปสามเมืองหนึ่งในนั้นเป็นเมืองใหญ่มันถูกเต็มไปด้วยหอคอยป้องกันระดับตํานาน อย่างไรก็ตามเขาซ่อนตัวอยู่ในเงาแห่งหมอกไม่มีใครสามารถตรวจจับกองกําลังของเขาได้

ในเวลานี้ พวกเขามาถึงจุดหมายปลายทางของการเดินทางครั้งนี้—ทางเข้าสู่เมืองใต้ดินของไทวาแนส!

หลี่เฉิงมองไปที่ทางเข้ายาวที่อยู่ข้างหน้าเขาเขาอุดหูอยู่ครู่หนึ่งแล้วตะโกนว่า“ไทวาแนสอ

อกมารับแขกของคุณ”

ทันทีที่หลี่เฉิงพูดจบร่างเล็กๆก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าหลี่เฉิงในช่วงเวลาถัดไป “ฮ่ม!” ไทวาแนสมองหลี่เฉิงอย่างไม่พอใจและถามว่า “คุณมาทําอะไรที่นี่?”“ฉันมาที่นี่เพื่อดูสถานการณ์นี่เป็นเพราะฉันเป็นห่วงคุณอย่าเนรคุณ”หลังจากพูดอย่างนั้นหลี่เฉิงก็มองดูสถานการณ์ในคุกใต้ดิน

ในฐานะเจ้านายของไทวาแนสหลี่เฉิงสามารถเข้าถึงข้อมูลใด ๆ เกี่ยวกับดันเจี้ยนได้หลังจากการสํารวจอย่างง่ายๆหลี่เฉิงพยักหน้าและกล่าวว่า“อืมการพัฒนาก็ไม่ได้เลวร้ายเกินไปมันอยู่ที่ระดับสองแล้ว”

มันคงจะดีกว่าถ้าเขาไม่พูดแบบนั้นทันทีที่หลี่เฉิงพูดแบบนี้ไทวาแนสก็โกรธมากจนหน้าอกของเธอสั่นขึ้นลงร่างกายของเธอสั่น เธอกัดฟันเอาไว้แน่น

ผู้ชายตรงหน้าเธอช่างน่ารังเกียจเหลือเกิน ขาทําลายดันเจี้ยนระดับ 11 ของเธอเมื่อวันก่อนและตอนนี้เขายังกล้าที่จะปรากฏตัวต่อหน้าเธอและเยาะเย้ยเธอโชคดีที่เธอไม่เป็นความดัน

โลหิตสูง มิฉะนั้น หลอดเลือดของเธอคงระเบิดและเธออาจตายได้

ยิ่งไทวาแนสคิดเรื่องนี้มากเท่าไหร่เธอก็ยิ่งโกรธมากขึ้นเท่านั้น เธอพูดอย่างโกรธเคือง “คุณมาที่นี่เพื่อเยาะเย้ยฉันเหรอ”

“ฉันไม่มีเวลา” เมื่อเห็นรูปลักษณ์ปัจจุบันของเธอหลี่เฉิงไม่ได้ตั้งใจจะล้อเลียนเธออีกต่อไปเขาบอกจุดประสงค์ของการเดินทางครั้งนี้แก่เธอ“ฉันต้องการติดต่อหอการค้าปีศาจ!”“หอการค้าปีศาจ?” ไทวาแนสบ่นด้วยเสียงแผ่วเบาเธอมองหลี่เฉิงด้วยความประหลาดใจและ

ถามว่า “คุณรู้จักพวกเขาได้อย่างไร”

คราวนี้ถึงคราวของหลี่เฉิงที่จะสับสนเขากล่าวว่า“การรู้เรื่องพวกนี้เป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอ?”ไทวาแนสส่งเสียงกรี้ดด้วยความรังเกียจ ‘เป็นเรื่องปกติ! มันไม่ปกติเลยโอเค๊!’

แม้แต่ในหมู่ปีศาจก็ไม่ใช่ว่าปีศาจทุกตัวมีสิทธิที่จะรู้เกี่ยวกับหอการค้าปีศาจเหตุผลนั้นง่ายมาก—หอการค้าปีศาจรับใช้เฉพาะราชวงศ์ของเผ่าพันธุ์ปีศาจเท่านั้น

พวกเขาคือรับใช้เฉพาะผู้ที่เรียกว่าราชาปีศาจอมตะและลูกหลานของพวกเขาเท่านั้นส่วนคนอื่นๆไม่ว่าราคาจะสูงแค่ไหนหอการค้าปีศาจก็ไม่สนใจดังนั้นหลี่เฉิงจึงมาหาถูกคนในครั้งนี้

หลังจากกลอกตามองไปที่หลี่เฉิง ไทวาแนสก็มุ่งหน้าตรงไปยังเมืองใต้ดิน หลี่เฉิงไม่สนใจ

พฤติกรรมของเธอและนํากองกําลังของเขาตามเธอไป

อุโมงค์ในเมืองใต้ดินนั้นยาว แคบ และคดเคี้ยวมาก มันอาจทําให้คนเวียนหัวได้แต่อย่างน้อยก็มีกับดักไม่มากนัก

ปรากฏขึ้นโดยอัตโนมัติต่อหน้าหลี่เฉิง

อย่างไรก็ตามเนื่องจากไทวาแนสเป็นทาสของหลี่เฉิง ทุกอย่างในเมืองใต้ดินรวมทั้งกับดัก

เมื่อเห็นเช่นนี้ ไทวาแนสก็โกรธจัดจนต้องกัดฟันนี่หมายความว่าเธอไม่สามารถทําอะไรเพื่อต่อต้านเขาได้เธอไม่มีทางหนีจากการควบคุมของหลี่เฉิงได้

ไม่กี่นาทีต่อมา ในที่สุดหลี่เฉิงก็มาถึงคุกใต้ดินของไทวาแนส หลี่เฉิงเกาหลังหัวของเขาและ

มองไปที่แกนดันเจี้ยนที่เปล่งแสงสีแดงเลือดออกมาเขาพูดออกมาด้วยความอับอาย“ทําไมมัน

ถึงรู้สึกแออัดนิดหน่อย…”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ไทวาแนสก็อดกลั้นไว้ไม่ได้อีกต่อไปเธอกําหมัดแน่นแล้วพูดว่า“มันเป็นดันเจี้ยนระดับสองคุณอยากให้มันใหญ่แค่ไหน???”