อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ บทที่ 243 พี่น้อง เชื่อข้าเถอะ
เห็นฮองเฮาจ้าวยืนยันว่าไม่ให้นางรักษา หยุนหว่านหนิงก็ไสหัวออกไปอย่างรวดเร็ว
พอกลับไปถึงห้องทรงพระอักษร นางน้ำตาคลอและฟ้องว่า”เสด็จพ่อเพคะ ฮองเฮายังสามารถตะโกนให้สะใภ้ไสหัวออกไปเลยนะ!เหตุใดถึงพูดว่าลงเตียงไม่ได้แล้วล่ะ?”
“ใช่หรือ?”
โม่จงหรานเห็นว่านางร้องไห้อย่างน่าสงสาร”เจ้าไม่กลัวอะไรเลยไม่ใช่หรือ?”
“ทำไมยังถูกนางไล่ออกอีก?”
ปกตินางคนนี้ไม่กลัวอะไรทั้งสิ้นไม่ใช่หรือ?!
“นั่นเป็นตั้งฮองเฮา!สะใภ้จะกล้าต่อต้านกับฮองเฮาได้อย่างไรล่ะ?”
หยุนหว่านหนิงร้องไห้แรงกว่าเดิม นางคุกเข่าแล้วทิ้งผ้าเช็ดหน้าไปข้างๆ จากนั้นกอดเข่าร้องไห้ออกมา”เสด็จพ่อเพคะ สะใภ้ไปรักษาให้ฮองเฮาด้วยความหวังดี แต่กลับถูกฮองเฮากระทำเช่นนี้ต่อหน้าหมอหลวงหยาง……”
“ถึงแม้สะใภ้จะต่ำต้อยขนาดไหน ก็เป็นหน้าตาของท่านอ๋องด้วยเพคะ!”
“ต่อจากนี้ไปสะใภ้ยังมีหน้าอยู่ในวังอีกหรือเพคะ!”
หมอหลวงหยางที่เกาหัวอยู่ข้างๆ : โกหก ท่านโกหกเก่งจริง!
นางเปลี่ยนแปลงสีหน้าเร็วมาก!
“ใช่หรือ หมอหลวงหยาง?”
โม่จงหรานเหลือบตามองไป
หมอหลวงหยางรีบเดินหน้าขึ้นไป”ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ ฮองเฮาให้พระชายาหมิงไสหัวออกไปจริงพ่ะย่ะค่ะ แต่ว่า……”
ยังพูดไม่จบ ก็ถูกหยุนหว่านหนิงขัดจังหวะ”เสด็จพ่อดูสิ สะใภ้ไม่ได้โกหกท่านเลยนะ ฮองเฮาให้สะใภ้ไสหัวออกไปจริงๆเพคะ!”
โม่จงหรานรู้สึกจนปัญญา
สิ่งที่เขากลัวที่สุด ก็คือหยุนหว่านหนิงคุกเข่า แล้วกอดเข่าร้องไห้
ทุกครั้งที่มาฟ้องที่ห้องทรงพระอักษรล้วนใช้วิธีนี้ ทุกขั้นตอนเขาล้วนจำได้อย่างแม่นแล้ว!
“เจ้าลุกขึ้นมาก่อน”
เขาย้ายขาไปข้างๆ
แต่หยุนหว่านหนิงเหมือนเป็นเครื่องประดับบริเวณขาของเขา”สะใภ้ไม่ลุกเพคะ วันนี้สะใภ้เสียหน้าไปหมด อนาคตไม่กล้าไปเจอใครทั้งสิ้นแล้วเพคะ?”
การแสดงที่ดีเลิศเช่นนี้ แม้กระทั่งหมอหลวงหยางก็รู้สึกสู้ไม่ได้
“แล้วเจ้าคิดจะทำอะไร?”
โม่จงหรานถามอย่างจนปัญญา
หากสายตาสามารถฆ่าคนได้ ไอ้เด็กนี่ถูกเขาสับเป็นเนื้อสับตั้งนานแล้ว!
หยุนหว่านหนิงโบกมือ สะกิดให้โม่จงหรานเข้าใกล้ และกระซิบข้างๆหูเขา
โม่จงหรานลังเลเล็กน้อย
“เสด็จพ่อลำเอียงฮองเฮาใช่ไหมเพคะ?”
หยุนหว่านหนิงคุกคามจากใจ”หากท่านลำเอียงฮองเฮา งั้นข้าจะไปฟ้องเสด็จแม่เต๋อว่า ข้าถูกพวกเจ้าสองผัวเมียร่วมมือกันรังแก!”
สองผัวเมียที่นางพูดถึงนั้น หมายถึงโม่จงหรานและฮองเฮาจ้าว……
โม่จงหรานปวดหัวมาก”ได้ๆ ข้ายอมรับเจ้า”
แล้วหยุนหว่านหนิงถึงลุกขึ้นอย่างดีใจ
นางเก็บผ้าเช็ดหน้าเข้าไปในอ้อมอก แล้วปัดฝุ่นบนชายกระโปรงออก
เมื่อกี้ยังร้องไห้อยู่เลย ตอนนี้ก็ปรากฏรอยยิ้มแล้ว”เสด็จพ่อ งั้นสะใภ้จะไม่รบกวนท่านแล้วนะ สะใภ้จะไปเยี่ยมเสด็จแม่เพคะ”
ได้ยินว่านางจะไปเจอเต๋อเฟย……
สีหน้าของโม่จงหรานบึ้งตึงขึ้นมา”เจ้าจะหักหลังข้าลับหลังหรือเปล่า?”
เมื่อกี้นางบอกว่าไปฟ้องเต๋อเฟย……
“ไม่อยู่แล้ว!เสด็จพ่อ เราสองคนเป็นความสัมพันธ์อะไรกันแล้ว?เจ้ายังไม่เชื่อข้าเลยหรือ?”
หยุนหว่านหนิงตบไหล่ของเขา”พี่น้อง เชื่อข้าด้วย!”
“ข้าจะตีเจ้าให้ตายเลย!”
โม่จงหรานใช้ขาเตะไป
หยุนหว่านหนิงเหมือนกับตั๊กแตนตัวหนึ่ง กระโดดไปที่ริมประตู”เสด็จพ่ออย่าโมโหเลยนะ!วันหลังสะใภ้ค่อยมาเยี่ยมท่าน!”
“ไสหัวออกไป!”
โม่จงหรานหยิบหมวกประจำหมอหลวงที่อยู่บนหัวของหมอหลวงหยางมา และโยนไปที่ประตูอย่างแรง”ใครเป็นพี่น้องกับเจ้า!”
ถึงแม้หมอหลวงหยางยังไม่ถึงหกสิบ แต่เนื่องจากทำงานดึกเป็นเวลานาน เวลาการทำงานและการพักผ่อนจึงไม่เป็นระเบียบ
ดังนั้นจึงหัวล้านค่อนข้างเร็ว
ตอนนี้ไม่มีอะไรปกปิด หมวกของเขาถูกโยนไปบริเวณประตูแล้ว
หมอหลวงหยางจับหัวล้านของตัวเอง แล้ววิ่งไปเก็บหมวกกลับมาจากประตู
เขาอยากจะร้องไห้
นี่มันมีความแค้นอะไรหรือ ถึงกับต้องทิ้งหมวกของเขา!!
โม่จงหรานนั่งลงไปในข้างๆอย่างโกรธ”หมอหลวงหยาง เจ้ามาทำอะไร?”
หมอหลวงหยาง”?? ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาทให้กระหม่อมมาไม่ใช่หรือพ่ะย่ะค่ะ?”
“อ้อ ข้าโกรธไอ้เด็กนั่นจนลืมไปเลย”
โม่จงหรานนั่งตัวตรง พอหายใจเข้าลึกๆแล้วถึงสลบลง”สำหรับเรื่องที่ตั้งครรภ์เท็จของหยุนธิงหลาน เจ้าเล่าให้ข้าฟังอย่างชัดเจนสิ”
……
ณ ตำหนักหย่งโซ่ว
หยุนหว่านหนิงควบคุมอารมณ์ของตัวเอง แล้วเดินเข้าไปในตำหนัก
เดิมทีนึกว่าเต๋อเฟยอยู่ในตำหนักคนเดียว แต่ใครจะไปรู้ล่ะว่า……พอเข้าไปแล้วตกใจมาก!
มีพระสนมสิบกว่าคนนั่งอยู่ในตำหนักอยู่เป็นระเบียบ เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของนาง พระสนมสิบกว่าคนนี้ล้วนหันมามองนาง
สีหน้าของหยุนหว่านหนิงบึ้งตึง”สวัสดีทุกคน”
เหล่าพระสนม”???”
หยุนหว่านหนิงพบว่า นอกจากเต๋อเฟยที่นั่งอยู่ข้างบนแล้ว นางไม่รู้จักใครทั้งสิ้น!
ในวังหลัง นอกจากฮองเฮาจ้าว เต๋อเฟยและซุนตายิ่งแล่ว พระสนมคนอื่นๆของโม่จงหรานนางล้วนไม่รู้จัก!
“พระชายาหมิง”
ลี่กุ้ยเหรินที่นั่งอยู่ขวามือล่างของเต๋อเฟยลุกขึ้น”ข้ารู้สึกมาตลอดว่าพระชายาหมิงเป็นคนเลิศ”
“แต่เสียดายที่ไม่มีโอกาส เลนไม่สามารถคุยกับเจ้าดีๆได้”
หยุนหว่านหนิงยิ้มอย่างมีมารยาท
พี่สาวคนนี้คือใครหรือ?
หลิ่วผินที่อยู่ตรงข้ามยิ้มเบาๆ”พวกเราล้วนรู้สึกอิจฉาเต๋อเฟยเหนียวเหนียงจริงๆเลย เหนียงเหนียงเป็นคนที่มีบุญสุดในวัง!”
“ไม่เพียงแต่ได้รับการโปรดปรานจากฝ่าบาทมาหลายปีขนาดนี้ ยังมีทั้งลูกชายและลูกสาวอีก”
เสียงของหลิ่วผินเพราะมาก คำพูดก็น่าฟัง”แม้กระทั่งลูกสะใภ้ ก็หน้าตาดี และเป็นคนที่สนุกด้วย”
“พวกเราอิจฉาบุญวาสนานี้จริงๆเลย!”
เห็นได้ชัดว่า เต๋อเฟยก็ชอบคำพูดนี้มาก
นางโบกมือ”เหล่าพี่น้องไม่ต้องรู้สึกอิจฉานะ อนาคตพวกเจ้าก็จะมีกัน”
สีหน้าของหยุนหว่านหนิงไม่มีการแปรปรวนใดๆ แต่ในใจแอบด่าว่า : จอมปลอม!
พระสนมเหล่านี้ คนที่โตหน่อยก็สี่สิบแล้ว คนที่อายุน้อยหน่อยก็สามสิบกว่าแล้ว
คนที่อายุน้อยกว่านี้อีก ก็เพิ่งเข้าวังได้ไม่นาน ตอนนี้ยังไม่สามารถประจบสอพลอเต๋อเฟยได้……พระสนมเหล่านี้ ล้วนเป็นคนที่ติดตามเต๋อเฟยตลอดหลายปีนี้!
หลายปีนี้โม่จงหรานไม่เคยได้โปรดปรานพวกนางเลย
อนาคตจะกลับมาโปรดปรานพวกนางหรือ?
หลายปีนี้ยังคลอดลูกไม่ได้เลย อนาคตยังคลอดได้อีกหรือ?
อย่าว่าแต่เต๋อเฟย ฮองเฮาจ้าวจะปล่อยให้พวกนางคลอดลูกหรือ?!
พระสนมเหล่านี้มองนางด้วยความ”รักใคร่” หยุนหว่านหนิงก็พยายามยิ้มอย่างมีมารยาท
เห็นว่านางยังมีอะไรจะพูด เต๋อเฟยก็ให้”พี่น้อง”ของนางกลุ่มนี้ไปกัน และนัดทุกคนมาพูดคุยกันที่ตำหนักหย่งโซ่วอีกทีหนึ่งในวันพรุ่งนี้
ส่วนพวกนางจะคุยกันเรื่องอะไร หยุนหว่านหนิงไม่รู้หรอก
แต่คนที่พวกนางพูดถึงนั้น เมื่อกี้ถูกนางทำจนโมโหจนอาเจียนเลือดออกมา……
หลังจากเหล่าพระสนมจากไปแล้ว เต๋อเฟยถึงมองนางด้วยรอยยิ้ม และกล่าวชมนางทันที”หนิงเอ๋อร์ ข้าได้ยินผลงานของเจ้าในวันนี้แล้วนะ”
หยุนหว่านหนิงงงไปหมด”?? เสด็จแม่เพคะ ผลงานอะไรหรือเพคะ?”
“วันนี้เจ้า……แก้แค้นให้ข้าไง!พวกเราแม่ลูกสองคนใจตรงกัน เจ้ายังนึกว่าข้าไม่รู้อีกหรือ?”
เต๋อเฟยมองนางด้วยสายตาที่รักใคร่และห่วงใย
หยุนหว่านหนิงมึนงงเข้าไปใหญ่
หลี่หมัวมัวที่อยู่ข้างๆถึงยิ้มและอธิบายว่า”เหนียงเหนียงรู้เรื่องที่พระชายาได้ไปที่ตำหนักคุนหนิงแล้วเพคะ”
หยุนหว่านหนิงฝืนยิ้มอยู่ตลอด”……เสด็จแม่ไม่ต้องเกรงใจเพคะ”
เต๋อเฟยยกแก้วน้ำชาขึ้นมาจิบอึกหนึ่ง”เจ้ามาพบข้าในเวลานี้ ในเรื่องอะไรหรือ?”
หยุนหว่านหนิงก็ยกแก้วน้ำขึ้นขึ้นมาจิบอึกหนึ่ง
ท่าทางที่ยกแก้วน้ำชาและนั่งไขว่ห้างของแม่สามีและลูกสะใภ้สองคนนี้……เหมือนกันมาก!
สมชื่อที่เป็นแม่สามีและลูกสะใภ้ ตามสำนวนที่ว่าเข้าฝูงหงส์เป็นหงส์ เข้าฝูงกาเป็นกา!
หลี่หมัวมัวทอดถอนใจ
หยุนหว่านหนิงวางแก้วน้ำชาลง สีหน้าค่อยๆจริงจังขึ้น”เสด็จแม่เพคะ จริงๆแล้วที่สะใภ้เข้าวังในวันนี้ เพราะมีเรื่องหนึ่งจะขอร้องเพคะ”
