อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ บทที่307 เรื่องสนุก
เพราะคำพูดของหยุนหว่านหนิงที่บอกว่าจะมีเรื่องสนุกพรุ่งนี้
หยุนธิงธิงก็ตื่นเต้นจนนอนไม่หลับทั้งคืน
เช้าวันต่อมา โม่เยว่เข้าวังประชุมแต่เช้า ไม่คิดจะไปดื่ม ‘เหล้าในงานแต่ง’ ของโม่หุยเฟิงเลย
เขาส่งหยวนเป่ากลับบ้านตระกูลกู้ หยุนหว่านหนิงได้หลับอย่างเต็มที่ จนกระทั่งหรูเยียนมาเคาะประตู แล้วเดินเข้ามาบอกว่า “พระชายา ท่านยังนอนอยู่อีกเหรอ?”
“เรื่องสนุกของจวนกั๋วกงมาแล้วเจ้าค่ะ!”
“เร็วขนาดนั้นเชียว?”
หยุนหว่านหนิงลืมตาขึ้น “ตอนนี้ยามไหนกัน?”
“ยามเหม่า (*ช่วงเวลา05.00-07.00)ค่ะ!”
“โอ๊ะ ข้าหลับนานขนาดนั้นเลยเหรอ?”
หยุนหว่านหนิงรีบลุกขึ้นนั่ง “เร็วๆ ข้าจะรีบไปดูเรื่องสนุกนั้น! เรื่องนี้หากขาดข้าไปแล้วจะสนุกได้ยังไง?”
หรูเยียนรีบแต่งตัวให้นาง
หยุนหว่านหนิงไม่ทันได้กินข้าวเช้า หยิบหมั่นโถวขึ้นมาแล้วเดินออกไปทันที
หรูเยียนถอนหายใจอยู่ด้านหลัง “พระชายาบ้านไหนเหมือนท่านกัน!”
พระชายาฉู่ เรียบร้อยนอบน้อม
พระชายาฮั่น……ช่างเถอะ พระชายาฮั่นเป็น ‘พี่น้องร่วมสาบาน’ กับพระชายาของนาง ก็ไม่พูดถึงแล้วกัน!
พระชายาสาม ไม่ว่าภายในจะเป็นยังไง อย่างน้อยภายนอกก็ดูอ่อนโยนแล้วสง่างาม
ส่วนพระชายาของนาง ออกประตูต้องวิ่ง ชอบเข้าไปประสมโรงด้วยตลอด……
ทั้งสองมาถึงจวนกั๋วกงเร็วมาก
ตอนนี้ นอกประตูจวนกั๋วกงเรียงแถวยาวแล้ว——
คนพวกนี้เป็นข้ารับใช้และแม่นมที่จวนอ๋องสามส่งมารับเจ้าสาว นับเวลาดูแล้วน่าจะมารับหยุนธิงหลานนะ แต่พวกเขายังอยู่นอกประตู
ไม่เพียงแต่เข้าไปไม่ได้ เจ้าสาวยังไม่ออกมา พวกเขาก็ไม่กล้าเดินกลับไปก่อน
ข้ารับใช้จวนอ๋องยืนรออยู่นอกประตู ขอร้องให้ข้ารับใช้ในจวนกั๋วกงปล่อยให้พวกเขาเข้าไป
ข้ารับใช้จวนกั๋วกงขวางพวกเขาไว้ “ไม่ได้!”
“คุณหนูรองของข้าสั่งมาว่า จะให้ท่านอ๋องสามมารับเอง! หากวันนี้ท่านอ๋องสามไม่มารับ นางก็จะไม่ออกไปเด็ดขาด! พวกเจ้าก็อย่าคิดจะเข้าไปเลย!”
“ทำไมพวกเจ้าทำเช่นนี้ล่ะ? ทั้งที่ก็รู้ว่าท่านอ๋องของข้าถูกฝ่าบาทกักบริเวณ ออกไปไม่ได้”
ข้ารับใช้จวนอ๋องก็โมโหมาก “อีกอย่าง คุณหนูรองหยุนแต่งเข้าจวนของพวกเรา ก็เป็นแค่พระชายารองก็เท่านั้น ไม่จำเป็นต้องให้ท่านอ๋องของเรามารับด้วยซ้ำ!”
“พวกเจ้าหมายความว่ายังไง? กำลังบอกว่าคุณหนูรองของข้า เป็นแค่อนุภรรยาที่น่าอับอายงั้นเรอะ?”
ข้ารับใช้จวนกั๋วกงเลิกแขนเสื้อขึ้น “คุณหนูรองของข้าถึงแม้จะเป็นแค่พระชายารอง แต่พวกเจ้าอย่าลืมล่ะว่า นี่เป็นงานแต่งที่ฝ่าบาทประทานให้!”
“ถ้าท่านอ๋องสามไม่มาเอง ก็หมายความว่าไม่ให้ความสำคัญกับราชโองการ!”
ข้ารับใช้จวนอ๋องโมโห “เจ้าพูดบ้าอะไรกัน!”
ข้ารับใช้สองฝั่งสบตากันไม่มีใครยอมใคร แค่กระตุ้นเล็กน้อย ก็เหมือนจะตบตีกันได้ทันที
แขกที่มาดูก็เยอะมาก แต่ก็ไม่มีใครออกมาคลี่คลายสถานการณ์เลย
หยุนเจิ้นซงไม่รู้ว่าทำอะไรอยู่ ไม่ได้มาตรวจสอบเลย
จนกระทั่งหยุนหว่านหนิงเดินเข้าไปใกล้——
“พระชายาหมิง”
ทุกคนทำความเคารพพร้อมกัน
“กำลังทำอะไรอยู่?”
หยุนหว่านหนิงพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย “วันนี้เป็นงานมงคลของน้องรองและอ๋องสาม! พวกเจ้ามาโวยวายแบบนี้ นายท่านของพวกเจ้าจะคิดยังไง?”
นางไม่ได้บอกว่า เป็นข้ารับใช้ของจวนกั๋วกง หรือข้ารับใช้ของจวนอ๋องสาม
แต่ข้ารับใช้สองฝั่งกลับก้มหน้าลง ไม่กล้าพูดอะไรอีก
พระชายาที่อยู่ตรงหน้า มีตำแหน่งสูงส่งมากในเมืองหลวง ใครจะไม่รู้บ้างล่ะ?!
มีฮ่องเต่คอยหนุนหลัง หยุนหว่านหนิงมีอิทธิพลมากต่อหน้าทุกคน!
“เจ้าพวกโง่!”
หยุนหว่านหนิงด่าออกไปอย่างไม่เกรงใจ “วันนี้มีแขกอยู่มากมาย มีคนผ่านไปผ่านมาเยอะแยะ พวกเจ้าอยากให้เจ้านายของตัวเองอับอายขนาดนั้นเชียวเรอะ?!”
“ว่ามา! เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”
หรูเยียนเห็นพระชายาตัวเองโกรธ ก็ยืนอยู่ข้างหน้าด้วยสีหน้าเข้มงวด
ปกติพระชายาของนางมักจะหัวเราะคิกคัก ไม่คิดว่าตอนโกรธ จะน่ากลัวขนาดนี้……
ข้ารับใช้จวนอ๋องรีบตอบก่อน “พระชายาหมิง ท่านต้องช่วยท่านอ๋องของเรานะ!”
เพิ่งพูดออกไป ก็รู้สึกเหมือนแปลกๆ……
เขาอึ้งไปสักพัก ก็พูดต่อว่า “ถึงเวลาแต่งแล้ว แต่จวนกั๋วกงไม่ให้เราเข้าไป! คุณหนูรองหยุนก็ไม่ยอมออกมา พวกเราจะรับเจ้าสาวได้ยังไง!”
หยุนหว่านหนิงพยักหน้า “อืม เล่าต่อ”
ข้ารับใช้จวนกั๋วกงรีบแย่งพูด “คุณหนูใหญ่! ท่านต้องช่วยคุณหนูรองของเรานะเจ้าคะ!”
ข้ารับใช้ที่พูดนั้นฉลาดมาก!
ไม่ได้เรียก ‘พระชายาหมิง’ แต่เรียก ‘คุณหนูใหญ่’ แทน
เหมือนกำลังประกาศสงครามกับข้ารับใช้จวนอ๋อง: ก็มาสิ! นี่เป็นคุณหนูใหญ่บ้านข้า! พวกเจ้ารอโดนด่าได้เลย!
ข้ารับใช้ทำหน้าบึ้งตึง “เมื่อวานจวนอ๋องสามส่งชุดแต่งงานมาให้คุณหนูสาม ชุดบางอย่างกับมุ้ง คุณหนูรองบอกว่า ชุดแต่งงานนั้นนางใส่ออกมาข้างนอกไม่ได้หรอก!”
“ดังนั้นวันนี้เลยไม่ยอมออกบ้าน เดี๋ยวจะทำให้จวนกั๋วกงกับท่านอ๋องสามขายหน้าได้!”
“อืม มีเหตุผล”
หยุนหว่านหนิงพยักหน้า “งั้นเรื่องนี้ พวกเจ้าคุยกันหรือยัง?”
“จวนกั๋วกงยอมถอยให้ คุณหนูรองใส่มุ้งนั่น……ไม่ใช่สิ สวมชุดแต่งงานนั่นออกประตู”
นางขมวดคิ้วถาม “หรือว่าจวนอ๋องสามยอมถอย เลือกชุดแต่งงานให้น้องรองของข้าใหม่?”
คำถามนี้ ทำเอาข้ารับใช้ทั้งสองข้างอึ้งไปหมด
ด้านหนึ่ง หยุนธิงหลานออกคำสั่งว่า ถ้าจวนอ๋องยังไม่ส่งชุดแต่งงานมาใหม่ ก็จะไม่ปล่อยให้พวกเขาเข้ามา วันนี้นางจะไม่ออกจากจวนกั๋วกงเด็ดขาด!
อัดด้าน คำสั่งของฉินซื่อเสวียคือ ไม่เพียงแต่ต้องรับหยุนธิงหลานมาให้ได้
ยังต้องให้นางสวมชุดแต่งงานที่น่าอับอายนั้นออกมาด้วย ให้ทุกคนรู้ว่า นางเป็นแค่เมียน้อยในจวนอ๋อง
และยังเป็นเมียน้อยที่โม่หุยเฟิงไม่สนใจด้วย!
ดังนั้น ทั้งสองฝั่งจึงมีใครยอมใคร
ด้านหนึ่งไม่ใส่ชุดแต่งงานออกมา อีกด้านไม่ใส่ชุดแต่งงานก็ไม่ไป
ตอนนี้ข้ารับใช้จวนอ๋องตอบก่อน “แต่ว่าพระชายาหมิง ตอนนี้ใกล้จะหมดเวลามงคลแล้ว! พวกข้าจะไปหาชุดแต่งงานใหม่ให้คุณหนูรองจากไหนกัน?”
“นี่ก็คงต้องดูความสามารถพวกเจ้าแล้วล่ะ”
หยุนหว่านหนิงขมวดคิ้ว “ท่านอ๋องสามรู้เรื่องนี้ไหม?”
ข้ารับใช้จวนอ๋องสบตากันเลิ่กลั่ก
ทุกอย่างเป็นคำสั่งของพระชายาสาม
ท่านอ๋องสามไม่พอใจกับงานแต่งที่ฮ่องเต้ประทานให้ งานทุกอย่างในจวนมีพระชายาสามคอยจัดการ ท่านอ๋องไม่เคยออกจากประตูห้องเลย
เรื่องนี้ โม่หุยเฟิงจะรู้ได้ยังไง?!
“ดูแล้วเขาคงไม่รู้สินะ”
หยุนหว่านหนิงหัวเราะ “เรื่องนี้ ข้าเข้าไปยุ่งไม่ได้หรอก”
“แต่ข้าจะพูดตามหลักความยุติธรรมนะ จวนอ๋องสามของพวกเจ้าครั้งนี้ทำเกินไปจริงๆ”
นางพูดอย่างจริงจัง “มีเจ้าสาวที่ไหนกันจะใส่มุ้งออกจากบ้าน?”
ว่าแล้ว หยุนหว่านหนิงก็ไม่ได้มองพวกเขาอีก แล้วกลับหลังหันเดินเข้าจวนกั๋วกงไป
เหลือเพียงข้ารับใช้สองฝั่งยืนประจันหน้ากันต่อ
เรื่องนอกประตู ได้ยินไปถึงหูหยุนธิงหลานนานแล้ว
ตอนแรกนางยังหลัวว่า หยุนหว่านหนิงจะใช้โอกาสนี้แก้แค้นนาง
เพราะยังไงวิธีนี้ ยังเป็นวิธีที่นางแนะนำมา
แต่พอได้ยินว่าหยุนหว่านหนิงยืนอยู่ข้างตัวเอง……หยุนธิงหลานก็ตื้นตันจนน้ำตารื้น พอเห็นหยุนหว่านหนิงแล้วก็รีบเดินเข้าไปอย่างซึ้งใจ “พี่ใหญ่ พี่มาแล้วเหรอ!”
ท่าทางที่ตื้นตันและซึ้งใจของนาง เหมือนลืมไปแล้วว่ามีเรื่องบาดหมางกับหยุนหว่านหนิง
ในวินาทีนี้ หยุนธิงหลานแค่รู้สึกว่า——
มีคน ‘สนับสนุน’ เป็นความรู้สึกที่ดีมากจริงๆ!!
แต่นางไม่รู้เลยว่า หยุนหว่านหนิงกำลังช่วยนาง หรือมีแผนการอื่นกันแน่……
