อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ บทที่ 383 หยวนเป่าทั้งอบอุ่นทั้งรู้ใจ
ถึงแม้หยุนหว่านหนิงจะรั้งเอาไว้ครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ก็ยังไม่ถึงยามอู่เต๋อเฟยก็กลับวังแล้ว
ไม่ได้พบเด็กคนนั้น อีกทั้งนางยังเป็นห่วง”สองพ่อน้อง”คู่นั้นอีก หลังจากกลับถึงวังแล้วก็สั่งให้คนของวังไปตรวจสอบที่วัดร้างนอกเมืองทันที
คิดหาวิธีจัดการที่อยู่ และดูแลเด็กทั้งสองคนให้ดี
ในจะรู้ว่าคนของวังแทบจะพลิกหาวัดร้างนอกเมืองหลายแห่ง แต่ก็ไม่พบเด็กทั้งสอง!
“มันจะเป็นไปได้อย่างไรกัน?”
เต๋อเฟยตกใจ “พวกเขาอายุยังน้อย คงไม่ได้โกหกหลอกลวงข้าอย่างแน่นอน”
นางเชื่อมั่น “เป็นพวกเจ้าที่ไม่มีความสามารถ ไม่ได้เรื่อง! ไม่เอาไหน! ยังไม่รีบไปตรวจเพิ่มให้ข้าอีก!”
คนของวังรู้สึกน้อยใจ แต่ทำได้เพียงออกจากวังไปค้นหาต่อไป
แต่เมืองหลวงกว้างใหญ่ ต้องการค้นหา”พี่น้องสองคนที่ดำรงชีวิตอยู่ร่วมกัน” อีกทั้งยังเป็นเด็กสี่ห้าขวบ ไหนเลยจะง่ายดายขนาดนั้น? !
คนของวังกลับมาอย่างว่างเปล่าอีกครั้ง ก็ถูกเต๋อเฟยด่าเหมือนหมูเหมือนหมา
หลี่หมัวมัวห้ามปราม “เหนียงเหนียงเพคะ หรือว่าเด็กคนนั้นจะพูดโกหกจริงๆ?”
“อาจจะเพราะว่าเขาไม่อยากให้พวกเรารู้ ว่าสรุปแล้วพวกเขาเป็นบุตรของตระกูลไหน?”
เหล่าหลี่เอ่ยปาก เต๋อเฟยก็ใจเย็นลงอย่างมาก
“ทำไมถึงไม่อยากให้ให้ข้ารู้หรือ? ถ้าหากข้ารู้แล้ว จะต้องมีประโยชน์ต่อพวกเขา! เด็กสองคนนี้ช่างแปลกประหลาด เพียงแต่ก็น่ายกย่องชื่นชมอย่างมาก!”
อายุน้อยยังซื่อสัตย์เช่นนี้ หาได้ยากจริงๆ!
ภายในใจของเต๋อเฟย ยิ่งรู้สึกชื่นชอบหยวนเป่ามากขึ้น
แต่น่าเสียดาย เด็กที่เฉลียวฉลาดเช่นนี้ ไม่ใช่หลานชายของนาง……..
เต๋อเฟยทอดถอนใจเบาๆ
ในเวลาเดียวกันนี้ เรือนชิงหยิ่งแห่งจวนอ๋องหมิง
หยวนเป่าคล้ายมอบของล้ำค่า เขานำของทั้งหมดที่ซื้อมาตามถนนวางลงบนโต๊ะ “ท่านแม่ท่านมาเลือกเร็วเข้า!”
“เลือกอะไร?”
หยุนหว่านหนิงกำลังปรุงยาให้โม่เหว่ยอยู่
เมื่อครู่นี้ไปที่จวนอ๋องโจวมา พบว่าร่างกายของโม่เหว่ยดีขึ้นไม่น้อยแล้ว ยาที่ใช้ก่อนหน้านี้คือใช้ยาพิษแก้พิษ บัดนี้สารพิษที่โจมตีไม่มากแล้ว จึงเปลี่ยนมาใช้ยาอุ่นและบำรุงร่างกายแทน
แต่ก็ไม่สามารถบำรุงมากเกินไปได้
ประการแรก โม่เหว่ยป่วยมาตั้งแต่เด็ก ร่างกายทรุดโทรมอย่างรุนแรง ยังไม่สามารถบำรุงมากได้
ประการที่สอง โม่เหว่ยยังเป็นหนุ่มอยู่ อยู่ในห้องมาหลายมีและไม่มีหญิงใด
ถ้าหากบำรุงมากเกินไป……..
ผลลัพธ์ที่ตามมาจะค่อนข้างแก้ได้ยาก
“ท่านมาเลือกซิว่าอันไหนท่านชอบที่สุด”
หยวนเป่าที่นั่งอยู่บนเก้าอี้สูงเอามือค้ำแก้ม ห้อยขาทั้งสองลง น่ารักอย่างมาก
หยุนหว่านหนิงวางเรื่องที่ทำอยู่ แล้วเดินมาดูข้างๆ โต๊ะ “ไอ๋หยา! ลูกชาย นี่เจ้าไปเอาเงินจากไหน มาซื้อของมากมายเช่นนี้!”
“นี่คือเอากลับมาหมดทั้งร้านเลยหรือ?”
วันนี้เต๋อเฟยมาที่จวนอ๋อง หยุนหว่านหนิงกำลังทักทายอยู่ที่ลานหน้าบ้าน
หรูอวี้กับหยวนเป่าแอบย่องกลับมาทางประตูด้านหลัง ฉะนั้นนางจึงไม่รู้ว่าหยวนเป่าออกจากบ้าน แล้วไปซื้อกลับมาทั้งร้านหรืออย่างไร? !
บนโต๊ะเต็มไปด้วยเครื่องสำอาง เครื่องประดับทองและเงิน
“เสด็จย่าเต๋อเฟยให้เงินกับข้า”
หยวนเป่าโยกศีรษะอย่างลำพองใจ
“อะไรนะ? !”
หยุนหว่านหนิงตกใจอย่างมาก “นี่มันเรื่องตั้งแต่เมื่อไรกัน? ทำไมข้าถึงไม่รู้? !”
เต๋อเฟยรู้จักกับหยวนเป่าตั้งแต่เมื่อไรกัน? !
วันนี้ตอนที่นางมาจวนอ๋อง ก็ไม่ได้เอ่ยถึงสักคำ!
เห็นว่านางมีสีหน้าตกใจ ท่าทีที่ตกตะลึงจนอ้าปากค้างก็ทำให้หยวนเป่าหัวเราะ”คิกคัก”ขึ้นมา เขายิ้มแล้วแอ่นหน้าแอ่นหลัง “ท่านแม่ ท่านอย่ากังวลไปเลย!”
“เสด็จย่าเต๋อเฟยจำข้าไม่ได้หรอก”
หยวนเป่าจึงเล่าต้นสายปลายเหตุของเรื่องราวให้ฟัง
เมื่อรู้ว่าลูกชายช่วยชีวิตเต๋อเฟย……..
หยุนหว่านหนิงก็มองเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ ครู่ใหญ่จึงพูดขึ้นว่า “พระเจ้า!”
“ลูกชายของแม่! ทำไมเจ้าเก่งขนาดนี้? !”
ชั่วพริบตา นางก็ดึงหยวนเป่าที่อยู่บนเก้าอี้มากอดไว้ในอ้อมกอดทันที แล้วพิจารณาบนลงล่างล่างขึ้นบน “เจ้าใช่หยวนเป่าหรือไม่? ใช่ลูกชายของข้าใช่ไหม? !”
หวนกลับไปนึกถึงวันนั้นตอนที่กลับไปตระกูลกู้รับหยวนเป่า เห็นเขากระโดดลงมาจากรั้วกัน หยุนหว่านหนิงก็ตกใจและพุ่งเข้าไปปกป้องเขา แต่ตนเองกลับหกล้ม
อีกทั้งยังถูกลูกชายหัวเราะเยาะอีกด้วย!
ที่แท้กังฟูที่หยวนเป่าเรียนกับโม่เยว่ ก็มาถึงขั้นที่นางยากจะจินตนาการแล้ว!
ลูกชายคนนี้ คาดไม่ถึงว่าจะสามารถปราบม้าที่ตื่นตกใจ แล้วช่วยชีวิตเต๋อเฟยเอาไว้ได้!
เห็นแม่อ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ หยวนเป่าก็จูบลงบนหน้าของนางดัง”จุ๊บๆ”
เวลานี้ หยวนเป่าก็ได้สติขึ้นมาเล็กน้อย
นางมองหยวนเป่าอย่างทึ่มทื่อ “ลูกชาย เจ้าเก่งมากเลย!”
“ท่านแม่วางใจเถิด ข้าแข็งแรงอย่างมาก! มีพละกำลังอย่างมาก! เสด็จพ่อสอนศิลปะการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยมให้กับข้า ต่อไปข้าก็สามารถปกป้องท่านแม่ได้!”
หยวนเป่าชูแขนทั้งสองข้างขึ้น แล้วกล่าวอย่างมีพละกำลัง
หยุนหว่านหนิงน้ำตาคลอเบ้า ทั้งปลื้มใจทั้งเป็นทุกข์
“ท่านแม่วางใจเถิด ข้าไม่ได้ทำลายเซอร์ไพรส์ที่ท่านจะให้เสด็จย่าเต๋อเฟยหรอก”
เห็นหยุนหว่านหนิงร้องไห้ฮือๆ หยวนเป่าก็รีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “ท่านแม่รีบดูเร็วเข้า ชอบอันไหนก็เอาไปได้เลย อันอื่นๆ ที่เหลือข้าจะมอบให้เสด็จย่าเต๋อเฟย”
ภายในใจของเขา ท่านแม่เป็นอันดับหนึ่งตลอดกาล!
หยุนหว่านหนิงมองเครื่องสำอางและเครื่องประดับเงินและทองที่วางอยู่เต็มโต๊ะ ล้วนมีคุณภาพอย่างมาก
นางจูบไปที่แก้มน้อยๆ ของหยวนเป่า “หยวนเป่ารักท่านแม่ขนาดนี้ ท่านแม่ดีใจมากเลย”
“ในเมื่อสิ่งเหล่านี้เป็นของที่เจ้าจะเตรียมให้เป็นของขวัญวันเกิดและของขวัญวันพบกันครั้งแรกกับเสด็จย่า แม่ก็ไม่เลือกแล้วล่ะ! เจ้ามอบให้เสด็จย่าเต๋อเฟยไปเถิด”
รู้ว่าหยุนหว่านหนิงก็ไม่ชื่นชอบสิ่งเหล่านี้…….
หยวนเป่าจึงคิดๆ แล้วกล่าวว่า “เช่นนั้นก็ได้”
“ท่านแม่ รอถึงวันเกิดของท่าน ข้าจะต้องทำให้ท่านเซอร์ไพรส์อย่างมากแน่นอน!”
หยวนเป่าคิดเอาไว้ในใจแล้วว่า ควรจะมอบอะไรให้หยุนหว่านหนิง……..
สองแม่ลูกกำลังพูดคุยกัน เสียงของโม่จงหรานก็ดังขึ้นมาจากด้านนอกประตู “หว่านหนิง หลานชายสุดที่รักของข้ากลับมาแล้วหรือ?”
“เสด็จปู่!”
หยวนเป่าทั้งตกใจทั้งดีใจ รีบกระโดดลงมา แล้ววิ่งกระโดดโลดเต้นออกไปต้อนรับโม่จงหราน “เสด็จปู่ ท่านมาได้อย่างไร! ข้าคิดถึงท่านอย่างมาก!”
ด้านนอกประตูมีเสียงอันร่าเริงของเขาดังขึ้น
หยุนหว่านหนิงจึงรีบตามออกไป
เห็นโม่จงหรานอุ้มหยวนเป่าชูขึ้น ปู่หลานหัวเราะคิกคัก
ใบหน้าของซูปิ่งซ่านก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม
“เสด็จพ่อ”
หยุนหว่านหนิงทำความเคารพ “เสด็จแม่เต๋อเฟยเข้ามาแล้วเพคะ”
“อะไรนะ? !”
โม่จงหรานตกใจ “เสด็จแม่เต๋อเฟยของเจ้ามาทำอะไร? ตามข้าออกมาจากวังหรือ? นางไม่ได้พูดอะไรใช่ไหม? ไม่ได้พบกับหยวนเป่าใช่ไหม?”
เขาถามคำถามนับไม่ถ้วน
หยุนหว่านหนิงยิ้ม “เปล่าเพคะ”
“เสด็จแม่เต๋อเฟยมาแก้แค้นแทนข้าเพคะ”
“เช่นนั้นก็ดี!”
โม่จงหรานถอนหายใจอย่างโล่งอก
เมื่อรู้ว่าเต๋อเฟยออกมาจากวัง เขาก็ไม่รอช้าอีก และรีบส่งหยวนเป่าให้หยุนหว่านหนิง “ข้าต้องรีบกลับไปแล้ว!”
“ข้าบอกว่าจะออกมาเลือกของขวัญวันเกิดให้นาง ถ้าหากนานเช่นนี้แล้วยังไม่กลับไป นางจะต้องสงสัยอย่างแน่นอน”
“เช่นนั้นเสด็จพ่อก็เตรียมของขวัญวันเกิดให้เสด็จแม่เต๋อเฟยแล้วใช่หรือไม่?”
“ไอ๋หยา! ข้าเป็นห่วงแต่จะมาหาหยวนเป่า จนลืมเรื่องนี้ไปแล้ว!”
โม่จงหรานตบศีรษะเบาๆ ทำท่าทีหงุดหงิด
“เสด็จปู่ไม่ต้องกังวลไปพ่ะย่ะค่ะ ข้าเตรียมของขวัญไว้ให้เสด็จย่ามากมายเลย! เสด็จปู่ท่านลองมาเลือกไป เอากลับไปให้เสด็จย่าเต๋อเฟยสักสองสามชิ้นเถิด!”
หยวนเป่ากล่าวอย่างรู้ใจ
โม่จงหรานตื่นเต้นดีใจ หอมแก้มเขาอยู่หลายฟอด แล้วจึงรีบเลือกของสองสามชิ้นกลับไปวัง
มองภาพด้านหลังของเขาที่รีบออกไป หยุนหว่านหนิงก็จูงหยวนเป่า แล้วกล่าวด้วยความหมายที่ลึกซึ้งว่า “วันเกิดวันนั้นของเสด็จแม่ จะต้อง’สนุกครึกครื้น’อย่างแน่นอน!”
