สิ่งที่ปรากฏอยู่ต่อหน้าหลี่มู่คือเทพธิดารูปงาม ทั่วทั้งร่างเปล่งประกายแสงอันอ่อนโยน เธออยู่ในชุดเดรสที่สวยสง่าอย่างเป็นเอกลักษณ์ ผมสีเงินสลวยยาวถึงสะโพก ดวงตาสีม่วงแฝงไปด้วยความลึกลับและปัญญาที่ลุ่มลึก สิ่งเดียวที่ผุดขึ้นในใจของผู้เฝ้ามองคงมีเพียงความเทิดทูนเท่านั้น
ความงดงามเบื้องหน้านี้อยู่ในระดับที่หลี่มู่ไม่สามารถหาคำใด ๆ มาบรรยายได้ ราวกับความสวยงามใต้หล้าไม่อาจเทียบเคียงกับเธอ
ตาของเขาจับจ้องโดยไม่รู้สึกตัว บัดนั้นหลี่มู่ลืมแม้แต่การอ่านช่องคอมเมนท์ในไลฟ์สตรีมของตน …
ความรู้สึกอบอุ่นพลันบังเกิดขึ้นทั่วร่างเมื่อตนได้อยู่ในรัศมีขององค์เทพี เสียงลึกลับดังขึ้นอีกครั้ง
“เราคือมหาพฤกษาผู้ปกครองธรรมชาติ ปกครองชีวิต และเหล่าเอลฟ์ เทพดั้งเดิมนาม อีฟ อึกก์ดราซิลล์”
“ท่านผู้ถูกเลือก ยินดีต้อนรับสู่โลกแห่งเวทมนตร์และคมดาบ”
น้ำเสียงนี้เต็มไปด้วยความสุขุมและน่าเคารพนับถือ
หลี่มู่ได้แต่กลืนน้ำลายอย่างหวาดหวั่น ความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในใจ
บ้าจริง! โมเดลกับสเปเชียลเอฟเอฟเฟคเกมนี้มันจะเทพเกินไปแล้ว!
เขาคุ้นชินกับการเจอเหล่า NPC ที่ถูกสร้างมาอย่างปราณีต แต่นี่เป็นครั้งแรกที่หลี่มู่ได้พบกับการสร้างตัวละครในระดับงานศิลป์ มันเต็มไปด้วยรายละเอียดอันน่าตื่นตะลึง
คอมเมนท์ในช่องแชท ณ เวลานี้ไหลบ่าราวกับน้ำป่าไหลหลาก ..
“ขุ่นพระ!”
“แม่เจ้าโว้ย!”
“เด็ดมากครับบบบบ!”
“ชั้นรักเธอ ชั้นรักเธอ …”
“ตูจะเปลี่ยนศาสนา อย่าห้ามตู อย่าาาา!”
“โอ้ท่านเทพธิดา ขอผมจับขอผมทัชกระโปรงงาม ๆ นั่นได้ไหม?”
“ชั้นว่าล่ะ … ยังไงเทพธิดากับต่างโลกก็เป็นของคู่กันอ่ะน้า!”
“เด๋วดิพวกแก! ฟังที่เค้าพูดกันทันด้วยเรอะ ชั้นรู้สึกว่ามันไวโคตร ๆ เลย…”
แน่นอนว่าประโยคล่างสุดถูกคลื่นข้อความถาโถมใส่จนมิดไปในทันที
…
เทพธิดานี้เป็นภาพสะท้อนจากร่างจำแลงของอีฟ เพื่อให้ผู้เล่นจดจำตนในฐานะเทพธิดา อีฟใช้พลังศักดิ์สิทธิ์สร้างโปรแกรมสอนเล่นไว้ต้อนรับผู้เยี่ยมเยียน โดยยึดต้นแบบมาจากรูปสักการะของตนเอง
ผู้เล่นทุก ๆ คนจะเข้าเกมผ่านกระบวนการนี้ และได้รับพรจากเทพธิดา ซึ่งถือเป็นหนึ่งกระบวนการเข้าเกมตามปกติ
“ผู้กล้าเอ๋ย เราจะมอบพลังให้ท่านเพื่อใช้ในโลกใบนี้”
เสียงของเทพธิดาดังขึ้นพร้อมกับนิ้วงามชี้ลงมาสู่หลี่มู่ช้า ๆ วินาทีนั้นพลันปรากฏหน้าต่างระบบ ณ เบื้องหน้าของเขา
[กรุณาเลือกระบบอาชีพที่ต้องการ]
[สายพละกำลัง]
[สายเวทมนตร์]
เลือกอาชีพเรอะ?
หลี่มู่ลูบคางพลางวิเคราะห์
เขาได้ค้นหาข้อมูลบนเว็บไซต์ทางการเมื่อหลายวันก่อน จึงทราบว่าสาขาอาชีพในเกมนี้แบ่งเป็นสองสายหลัก ๆ ได้แก่สายพละกำลัง และสายเวทมนตร์
ผู้เล่นจะเลือกพัฒนาอาชีพเฉพาะทางได้เมื่อถึงเลเวล 10 เช่นนักรบ นักธนู นักบวช และอื่น ๆ อีกมากมาย …
อันไหนดีหว่า?
หลี่มู่จมดิ่งลงในห้วงความคิด ขณะที่ในช่องแชทเริ่มเกิดการแบ่งฝ่าย
“กล้ามเนื้อดิ สหาย! กล้ามเนื้อและเหงื่อไคล! เอลฟ์เป็นเผ่าที่คล่องแคล่วว่องไว จะเปลี่ยนไปอาชีพนักสอบสังหารหรือนักธนูทีหลังก็เหมาะ”
“พี่อาจจะอยากเล่นสายเวท ไง ๆ มันก็เป็นโลกเสมือนอ่ะ อีกอย่างถ้าไม่ใช้เวทนะ พี่จะใช้มีดเล่มเบิ้ม ๆ แทนเหรอ?”
“ผิดแล้วเพิ่ล สถานที่เดียวที่ไล่เสียบผู้คนได้คือเกม VR นะ ความรู้สึกตอนใบมีดเฉือนผ่านกล้ามเนื้อมันต้องแหล่มมากแน่ ๆ!”
“เรื่องนั้นถ้าจะให้รู้สึกสมจริงก็ต้องชีวิตจริงดิ!”
“ใครมันจะแทงชาวบ้านในชีวิตจริงได้ฟะ?”
“พวกแกเป็นปีศาจรึไง?”
“…”
หลี่มู่ถึงกับปากสั่นเมื่อเห็นช่องแชทตอนนี้ เขาลังเลเพียงเล็กน้อยและเลือกสายอาชีพเวทมนตร์
เวทมนตร์ยังไงก็น่าสนกว่าล่ะนะ มันเป็นความป่าเถื่อนและลดทอนคุณค่าพวกเราชาวปัญญาชนหากจะเข้าไปคลุกวงใน
ปัญญาชนชอบขยับปากมากกว่าขยับมือครับ ร่ายคาถาเอา เราไม่บู๊ มู่ไม่ปลื้ม
“ผู้ถูกเลือกได้เลือกระบบเวทมนตร์ เราจะมอบมนตร์อันทรงพลังให้สองบทโดยการสุ่ม”
เทพธิดากล่าวพลางวาดนิ้วเรียวมาทางหลี่มู่
ด้วยพลังที่ได้รับจากต้นไม้โลก อีฟมีระบบฐานข้อมูลเกี่ยวกับอาชีพโดยสมบูรณ์อยู่ภายในหัว มันจึงเป็นเรื่องง่าย ๆ ที่จะมอบทักษะระดับเริ่มต้นให้กับเหล่าผู้เล่น
หลี่มู่สัมผัสได้ถึงคลื่นพลังอันอบอุ่นค่อย ๆ ไหลเข้าสู่ร่างกาย ประสาทสัมผัสทั้งห้าถูกกระตุ้นและเปลี่ยนแปลงไปในทางที่อธิบายได้ยาก
เขาเปิดหน้าจอสเตตัสดูอีกครั้ง
[ชื่อ: หลี่มู่]
[เผ่า: เอลฟ์]
[อาชีพ: นักเวท]
[เลเวล: 1 (ผู้ฝึกตน)]
[ค่าประสบการณ์: 0/100]
[พลังชีวิต: 50/50]
[พลังเวท: 100/100]
[คณสมบัติ: ความกำยำ (5), ความแข็งแกร่ง (5), ความว่องไว (5), เวทมนตร์ (10)]
[ทักษะ: ฟื้นฟูระดับต่ำ, ควบคุมเถาวัลย์]
“ทักษะด้านเวทมนตร์ของเราเพิ่มขึ้น!”
หลี่มู่ตื่นเต้นเป็นอย่างมาก
“ท่านผู้ถูกเลือก เราได้มอบพรและอุปกรณ์เริ่มต้นให้กับท่าน ขอให้โชคดีมีชัยในการเดินทางครั้งนี้!”
ร่างของหลี่มู่เปล่งแสงตอบรับกับเสียงของเทพธิดา บังเกิดเป็นชุดคลุมที่ตัดเย็บอย่างเรียบง่าย ไม้เท้าด้ามหนึ่ง และมีดพกหนึ่งเล่มที่ทำจากไม้
[คุณได้รับไอเท็ม: ชุดคลุมเริ่มต้น (ทั่วไป)]
[คุณได้รับไอเท็ม: ไม้เท้าเริ่มต้น (ทั่วไป)]
[คุณได้รับไอเท็ม: มีดไม้ดำ (ทั่วไป)]
สิ่งเหล่านี้คือไอเท็มสำหรับผู้เริ่มต้น อีฟใช้ทรัพยากรในป่ามาเป็นวัตถุดิบ เป็นสิ่งของรุ่นผลิตจำนวนมาก และใช้เป็นของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้กับเหล่าผู้เล่น
แม้อีฟจะสร้างสรรค์ไอเท็มที่ดีกว่านี้ได้ แต่ปริมาณพลังศักดิ์สิทธิ์ไม่เอื้ออำนวยให้อีฟทำเรื่องแบบนั้น การผลิตไอเท็มเริ่มต้นจำนวน 300 ชุดใช้ไปเพียง 0.1 แต้มเท่านั้น
ฉากรอบข้างหลี่มู่พลันเปลี่ยนไปหลังได้รับพรจากเทพธิดา ประกายแสงระยิบระยับพุ่งผ่านโดยไม่ทันตั้งตัว ทำให้เขาเผลอหลับตาลงชั่วครู่
หลี่มู่รู้สึกเหมือนตนทะลุม่านกำบังออกมาคล้ายกับการฟักออกจากไข่ ประสาทสัมผัสทั้งห้าล้วนเฉียบแหลมขึ้น …
ลมเย็นโชยอ่อนปะทะกับใบหน้า เสียงนกร้องจากป่า หลี่มู่ลืมตาขึ้นมาและพบว่าตนอยู่ในโลกที่แตกต่างออกไปจากเดิม
เขายืนอยู่บนกิ่งก้านสาขาขนาดมหึมา บริเวณใกล้เคียงมีวิหารแห่งธรรมชาติที่ดูเก่าแก่และงดงาม รายล้อมด้วยเอลฟ์สวยหล่อประมาณ 300 ตน …
“โห กราฟฟิกอลังการงานสร้าง 100% สมคำโฆษณา”
”ชั้นรักเกมนี้! ปังแน่นอน! วิวนี้สวยหยั่งกะอะไรดี”
“ฮ่าฮ่าฮ่า หน้าตาทุกคนดูหล่อเป็นบ้า เกินไปเกินไป๊”
“หัวแดงทรงฟูระเบิดนั่นมันอะไรฟะ ใช้ของเดิม ๆ ไม่ดีกว่าเรอะ”
“ของแจกสายเวทเป็นคลุมกะไม้เท้า ส่วนสายกายเป็นเกราะกับมีดไม้?”
“วิวสวยมากค่าา ไว้เกมเปิดโอเพ่นเบต้าเมื่อไร เราไปหามุมถ่ายภาพกัน!”
“หือ ทำไมบิ๊กมู่ไม่พูดไรเลยอ่ะ?”
“บิ๊กมู่ ๆ! แอดเพื่อนกันเถอะ เราเดมาเซียเอง! เพิ่งเข้าเกมสด ๆ เลย”
ปริมาณข้อความในแชทยังคงเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง
หลี่มู่ยังคงนิ่งเงียบต่อไป และจู่ ๆ เขาก็เผยอปากขึ้นพร้อมหยาดน้ำตาหยดหนึ่งพลันปรากฏ เสียงของเขาสั่นไหวเล็กน้อย
“บ้าจริง …”
“เรา …”
วินาทีที่หลี่มู่มีทีท่าประหลาดจนเริ่มน้ำตาไหล เหล่าผู้ชมทั้งแชนแนลพร้อมใจกันตื่นตระหนกทันควัน
“เห้ยเอาจริงดิ? พี่มู่เนี่ยนะซึ้งจนร้องไห้?”
“มีระบบแสดงสีหน้าด้วยยย”
“หยดน้ำตางามมาก!
“เกมนี้แสดงสีหน้าได้บับ เหมือนจริงขนาดนี้?”
สีหน้าหลี่มู่พลันเปลี่ยนเมื่อเห็นช่องแชท เขามองบริเวณเท้าตัวเองอย่างระมัดระวังและเงยขึ้นอย่างรวดเร็วพลางยืดอกเล็กน้อยระหว่างพยายามอธิบาย
“คือ … คืองี้ … เราไม่ได้กลัวความสูงนะ …”
ทั้งแชทพร้อมใจกันหยุดพิมพ์ชั่วขณะ
“พี่มู่ว่าไงนะ? มันเร็วไปชั้นฟังไม่ทัน …”
“ใช่มะ พี่มู่พูดไวไปปะ? หยั่งกะกดปุ่มเร่งสปีด …”
“เจ้าพวกความรู้สึกช้า!”
หลี่มู่ตะลึง
“…”
“เร่งสปีด …?”
“เร่งกระบวนการคิด! มันเพราะระบบเร่งกระบวนการคิด! พี่มู่พูดเร็วเพราะระบบเร่งกระบวนการคิด ใช่แน่ ๆ!”
“เอาจริงดิ! ระบบเร่งคิดจริงดิ?!”
“นั่นแหละ เวลาหนึ่งชั่วโมงในเกมก็คือสิบห้านาทีในชีวิตจริง?!”
“ขุ่นพร! เกมนี้โหดแบบฟ้าถล่มดินทลาย! ภาพสวยเวอร์วังแถมยังมีเทคโนโลยีที่โหดจัด ๆ ดังแน่ว้อย”
“เตรียมกินขี้ได้เลย ไอ้ท็อปเม้นตอนนั้น!”
ช่องแชทแชนแนลหลี่มู่พลันระเบิดด้วยคอมเมนท์จำนวนมหาศาล
…
…
_ .. _ .. _ .. _ .. _ .. _
T/N: เรื่องความกลัวอะไรพวกนี้ บางครั้งก็จะรู้ตัวในสภาวะที่ทำอะไรไม่ทันแล้วจริง ๆ ค่ะ … โดยส่วนตัวค่อนข้างระแวงพวกตัวตลกเพราะอิทธิพลของหนังผีเรื่องหนึ่งในสมัยเด็ก ยิ่งโตมาเจอตัวตลกสยอง ๆ ก็ยิ่งฝังใจ แบบไม่ได้กลัวแล้วนะ (มั้ง?) แค่ไม่ชอบมอง มันติดตา –> ไม่นับไทป์ที่ทำให้ตกใจนะคะ ยังไงก็ช็อคค่ะ
…
พอลองคิดว่ายืนอยู่บน “กิ่งไม้” ขนาดยักษ์ที่ความสูงหลักกิโลเมตร ไม่มีอุปกรณ์เซฟตี้ใด ๆ … เค้าคิดว่าเค้าเข้าใจหลี่มู่ขึ้นมานิดนึง
…
ถ้าถูกใจโปรเจ็คนี้ ขอความอนุเคราะห์ในการซัพพอร์ทค่ะ ที่ต้นทางนะคะ
Support the project: https://book.qidian.com/info/1016509432
_ .. _ .. _ .. _ .. _ .. _
