บทที่ 727 ในสายตาฉันเห็นแค่เธอเท่านั้น
ซือเยี่ยหานเบิกตากว้าง
“ห้ามเถียงนะ! ฉันยังโกรธอยู่!” เยี่ยหวันหวั่นรีบพูดทันที
ความจริงแล้ว…แม้เยี่ยหวันหวั่นจะชิงเป็นฝ่ายควบคุมก่อน แต่พอนึกถึงว่าซือเยี่ยหานเห็นอะไรเข้า เธอก็รู้สึกไม่สบายใจอยู่ดี
ซือเยี่ยหานปิดตาลงอีกครั้ง พูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “หยุดความคิดไร้สาระในหัวเธอได้แล้ว ฉันไม่ได้เห็นสิ่งที่เธอคิดอยู่หรอก”
เยี่ยหวันหวั่นเบะปาก “คนโกหก! เห็นแล้วชัดๆ!”
ถ้าหากไม่เห็น สีหน้าเมื่อครู่ของเขาทำไมถึงได้น่ากลัวนัก?
นี่มันลืมตาพูดคำโกหกชัดๆ!
อ้อไม่ใช่สิ ตอนนี้เขาปิดตาอยู่นี่
ท่าทางปิดตายืนอยู่ที่เดิมของซือเยี่ยหานทำให้คนติดอยู่ในภวังค์จริงๆ…
เยี่ยหวันหวั่นกำลังคิดวุ่นวาย ซือเยี่ยหานเงียบลงครู่หนึ่งแล้วก็โพล่งขึ้นว่า “ไม่เห็น ฉันเห็นแค่เธอคนเดียว”
เดิมทีคนที่สมควรโกรธเมื่อเห็นผู้หญิงคนหนึ่งปรากฏตัวในห้องเธอด้วยสภาพนี้ตอนดึกดื่น สมควรเป็นเขาต่างหาก
ปรากฏว่ายัยคนนี้กับชิงโกรธก่อน ใบหน้าหึงหวงนั้นทำให้เพลิงโทสะของเขามอดดับในชั่วพริบตา
นี่เป็นครั้งแรกที่เธอหึงเขา
ทั้งๆ ที่รู้ว่าเธออาจจะใช้แผนชิงควบคุมสถานการณ์ก่อน ความโกรธนี้ก็ไม่รู้ว่ามีส่วนจริงเท่าไร แต่หัวใจก็ยังอดหวั่นไหวไม่ได้…
พอได้ยินคำพูด เยี่ยหวันหวั่นงงงวย
เอ๋ พูดบอกรักกันเลยเหรอ?
นี่กำลังบอกรักกันอยู่ใช่ไหม?
ในสายตาฉันมองไม่เห็นคนอื่น เห็นแค่เธอคนเดียว?
ช่าง…หายากจริงๆ…
เอาเถอะ ถึงอย่างไรซือเยี่ยหานก็เพิ่งพูดคำบอกรักที่เธอเข้าใจเป็นครั้งแรก ให้เกียรติหน่อยแล้วกัน
เยี่ยหวันหวั่นเตรียมจะให้อภัยเขาอย่างใจกว้าง สุดท้ายวินาทีถัดมาก็เห็นซือเยี่ยหานลืมตาขึ้น สายตาที่เย็นชาถึงขีดสุดจับอยู่บนใบหน้าเธออย่างคุกคาม “ดังนั้น อธิบายมาซะ”
เยี่ยหวันหวั่นมองจอมปีศาจที่เปลี่ยนอารมณ์มาคาดโทษในพริบตา “เอ่อ…”
ซึ้ง…ไม่เกินหนึ่งวินาทีแท้ๆ
เยี่ยหวันหวั่นไม่กล้าวู่วาม หัวเราะคิกคัก “ที่รัก คุณคงไม่หึงแม้แต่เด็กผู้หญิงหรอกใช่ไหม?”
สีหน้าของซือเยี่ยหานกำลังตอบว่า ไม่มีอะไรที่เขาหึงไม่ได้
เยี่ยหวันหวั่นคิดจะพูดด้วยเหตุผล และใช้ความรักเข้าสู้ “จะโทษฉันไม่ได้นะ ฉันสาบานว่าฉันปฏิเสธไปตั้งแต่ตอนกลางวันแล้ว ฉันเองก็ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงเปลี่ยนท่าทีแบบนี้ อีกอย่างฉันเองก็ไร้ความสามารถ ต่อให้เธอจีบฉัน จะให้ฉันทำยังไงกับเธอล่ะ?
อีกอย่าง เป็นเพราะข้อผิดพลาดที่คุณไม่เคาะประตู คุณก็เลยเห็นร่างกายผู้หญิงคนอื่น ฉันเองก็โมโหจัดเหมือนกัน ดังนั้นถือว่าเจ๊ากันนะ?”
พอได้ยินเยี่ยหวันหวั่นพูดว่าโมโหจัด สีหน้าของซือเยี่ยหานก็อ่อนโยนลงบ้างในที่สุด
เขากวาดมองข้อมูลที่กระจายอยู่ทั่วห้องรับแขก จากนั้นถามว่า “วันมะรืนจะออกเดินทางแล้ว เตรียมตัวเสร็จรึยัง?”
เยี่ยหวันหวั่นกระแอมเบาๆ “อืม เกือบเรียบร้อยแล้ว!”
ซือเยี่ยนหานนั่งลงบนโซฟา หยิบหนังสือแนะนำอาชีพเล่มหนึ่งขึ้นมา “อ่านหมดแล้ว?”
ท่าทางเหมือนอยากยัดความรู้ให้เธออีก
เยี่ยหวันหวั่นแสดงสีหน้าเจ็บปวดเจียนตาย “โอ๊ย พอแล้ว หลายวันมานี้เอาแต่อ่านของพวกนี้ หัวฉันจะระเบิดอยู่แล้ว ตอนนี้ฉันแค่อยากมองคุณคนเดียว!”
สุดท้าย ซือเยี่ยหานไม่ยอมถูกไม้นี้เล่นงาน “มานี่”
เยี่ยหวันหวั่นรีบสบถสาบาน “เบบี๋คะ คุณวางใจเถอะ ในเมื่อฉันกล้าแย่งงานนี้มาจากฉินรั่วซี ก็ต้องไม่ทำให้คุณผิดหวังแน่นอน! ฉันจะจัดการให้คุณหมดจดทีเดียว! จัดการอย่างดีด้วย!”
————————————————————————-
บทที่ 728 การแสดงต้องไหลลื่น
ความจริงจะโทษที่ซือเยี่ยหานว่าไม่วางใจเธอก็ไม่ได้
ชาติก่อนซือเยี่ยหานใช้ความพยายามมากมายปูทางให้เธอหลายครั้ง แต่เธอกลับทำพังหมด
แต่ว่าครั้งนี้เธอไม่มีทางเหยียบซ้ำรอยเดิมแน่…
วันต่อมา ในห้องประชุมของซือกรุ๊ป
ซือเยี่ยหานนั่งอยู่ที่หัวโต๊ะตรงกลาง ด้านซ้ายคือเยี่ยหวันหวั่นที่ใส่ชุดทำงานสีเบจ
จับมือสอนกันมานานขนาดนี้ ในที่สุดซือเยี่ยหานก็พาเยี่ยหวันหวั่นมาบริษัทเป็นครั้งแรก ตำแหน่งคือผู้ช่วยของเขา
ไม่ว่าจะเป็นแผนกไหนก็ก้าวก่ายได้ ทำให้เธอคุ้นเคยกับบริษัทและรวบรวมเส้นสายได้ในระยะเวลารวดเร็วที่สุด
“สวัสดีค่ะทุกคน ต่อจากนี้ต้องขอรบกวนด้วยนะคะ!” เยี่ยหวันหวั่นลุกขึ้นอย่างเปิดเผย ทักทายง่ายๆ
เป็นเพราะมีซือเยี่ยหานคอยคุมอยู่ ไม่ว่าเสือสิงห์กระทิงแรดข้างล่างคิดจะทำอะไร ทุกคนก็ได้แต่ปั้นหน้ายินดีต้อนรับ ฉินรั่วซียิ่งลุกขึ้นปรบมือเป็นคนแรก
“ร่างกายของประธานซือไม่เหมาะจะการเดินทางไกล ไปประเทศพม่าคราวนี้ฉันจะไปแทนเองค่ะ” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย
เรื่องไปพม่า เดิมทีฉินรั่วซีถูกกำหนดตัวไว้ แต่ตอนนี้กลับถูกเยี่ยหวันหวั่นสอดเท้าเข้ามาชิงไป
ฉินรั่วซีกลับเหมือนไม่มีท่าทีข้องใจแม้แต่น้อย เอ่ยด้วยสีหน้าเรียบเฉยว่า “การจัดซื้อหยกในครั้งนี้ ทางฉันเตรียมข้อมูลไว้ไม่น้อย และได้ดูตลาดไว้บ้างแล้ว ถ้าผู้ช่วยเยี่ยมีตรงไหนไม่เข้าใจก็มาถามได้ทุกเวลานะคะ”
คำพูดนี้ไม่มีอะไรมากไปกว่ากำลังเตือนทุกคนว่า เยี่ยหวันหวั่นแย่งงานของเธอไป
ฉินรั่วซีเล่นละคร เยี่ยหวันหวั่นย่อมเล่นด้วย แสดงท่าทีเหมือนไม่รู้สึกอะไร “ฮ่าๆ ขอบคุณผู้อำนวยการฉินด้วยค่ะ งั้นฉันไม่เกรงใจนะคะ!”
พวกผู้บริหารด้านล่างที่สนับสนุนฉินรั่วซีเห็นเยี่ยหวันหวั่นหยิ่งผยองแบบนี้ ก็เกือบจะสะกดความโกรธไว้ไม่ได้ แต่ว่าซือเยี่ยหานมองอย่างเฉยชา พวกเขาก็สั่นราวเจ้าเข้า ไม่กล้าพูดจาไร้สาระ ได้แต่ชมเชยสนับสนุน
เยี่ยหวันหวั่นมองด้านข้างอย่างเย็นชา รู้สึกว่าผู้บริหารเหล่านี้ไม่ธรรมดา ไม่เพียงแต่ต้องผ่านด่านธุรกิจให้ได้ การแสดงก็ต้องไหลลื่นด้วย
ซือเยี่ยหานเอ่ยว่า “เลิกประชุม ผู้ช่วยเยี่ย คุณมาห้องทำงานของผมด้วย”
“ค่ะ!” เยี่ยหวันหวั่นติดตามแผ่นหลังเย็นชาตรงหน้าไปด้วยสีหน้าหนักใจ
เฮ้อ ต้องบ่นเธออีกแน่
ทำไมไม่เชื่อใจเธอขนาดนี้?
เมื่อวานก็บ่นเธอมาค่อนคืนแล้ว ตอนนี้ยังไม่ปล่อยเธออีก
…
ในการประชุมเมื่อครู่ ไม่มีใครกล้าพูดอะไร แต่พออยู่ในที่ลับก็พูดออกมาตามแต่ใจ
“ผู้อำนวยการฉินถูกยัยจิ้งจอกคนนี้เบียดที่นั่งเหรอ?”
“ท่าทางเขินอายแบบไม่เป็นธรรมชาตินั่น ไม่ว่าผู้ชายคนไหนก็ตกหลุมพราง ต่อให้เป็นบอสพวกเราก็ไม่มียกเว้น”
“ต่อให้บอสชอบเธอ ก็ไม่น่าจะลำเอียงขนาดนี้ล่ะมั้ง? การเดินทางไปพม่าตอนแรกสมควรเป็นผู้อำนวยการฉินไป แต่พอเธอมาถึงบริษัทปุ๊บก็แย่งงานของคนอื่นไปทันที!”
“ผู้อำนวยการฉินกับบอสเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก เธอไม่อยากร่วมมือกับหล่อนอยู่แล้ว!”
“จุ๊ๆ”
…
กลางดึก ตระกูลฉิน
ในลานบ้านมีโต๊ะชาโบราณตัวเตี้ยตัวหนึ่งวางอยู่ ด้านข้างโต๊ะชาคือเบาะกลมหนึ่งใบ
ฉินรั่วซีคุกเข่าบนเบาะกลม กำลังชงชา
ขณะมองท่าทีหนักแน่นราวหินผาของฉินรั่วซีก็มีคนอดไม่ได้
“คุณหนูรั่วซี แขนของผู้หญิงคนนั้นยาวขึ้นเรื่อยๆ แล้ว ตอนนี้ถึงขั้นเริ่มก้าวก่ายงานในบริษัท ยังตั้งใจแย่งงานของคุณหนูด้วย มันจะมากเกินไปแล้ว!”
หยวนเซิงมีสีหน้าเคร่งขรึม “คุณหนูรั่ว ผมตรวจสอบมาแล้วครับ ผู้หญิงคนนั้นไม่เชี่ยวชาญเรื่องหยกพนัน แต่ก็ยังหน้าด้านขออาสา พวกเราแค่ใช้วิธีการนิดหน่อยก็ทำให้หล่อนทำเรื่องพังได้แล้ว ถึงเวลานั้น…”
…………………………………
