บทที่ 739 คุณคือแม่ผมเหรอ
“คุณคือแม่ผมเหรอ?” ดวงตาของเด็กชายที่เดิมทีไร้อารมณ์ หลังจากเห็นเยียหวันหวั่นแล้วก็เกิดคลื่นอารมณ์บางๆ
“หา…อะไรนะ? แม่เธอ?” เยี่ยหวันหวั่นงงงวยเพราะคำพูดของเด็กชาย
เธอยังไม่ได้แต่งงานเลยนะ?!
จะมีลูกโตขนาดนี้ได้ยังไง…
แต่ว่าถ้าเป็นเด็กชายที่สวยแบบนี้…เธอก็ยินดีนะ…
“เจ้านายตัวน้อยของฉัน อย่าพูดจาส่งเดชน่า นี่เป็นลูกค้าของฉัน ไม่ใช่แม่แกสักหน่อย!” เนี่ยอู๋หมิงได้ยินก็ว่าอย่างลนลาน
“อ้อ”
พอได้ยินคำพูดของเนี่ยอู๋หมิง ดวงตาเด็กชายก็กลับคืนสู่ความสงบนิ่ง
“งั้นก็หมายความว่ายังไม่เจอแม่ผมสินะ” เด็กน้อยจ้องมองเนี่ยอู๋หมิง เชิดมุมปากขึ้นเล็กน้อย เผยความน่ากลัวที่บรรยายไม่ถูก
“เอ่อ…จะว่าแบบนั้นก็ได้…แต่ว่าพวกเรามีเบาะแสแล้ว” เนี่ยอู๋หมิงเห็นรอยยิ้มของเจ้านายตัวน้อยก็รู้สึกร้อนตัวแปลกๆ
“ประโยคนี้ รวมกับที่ลุงพูดวันนี้ นับเป็นสิบครั้งพอดี” เด็กชายเอ่ยด้วยสีหน้าไร้อารมณ์
“แค่กๆ…อย่าเครียดน่า ลุงจะหาแม่ให้แกแน่” เนี่ยอู๋หมิงทอดถอนใจ
“ดังนั้นลุงก็เลยหาผู้หญิงคนหนึ่งมาหลอกผมแทน” เด็กชายว่า
ยังไม่รอให้เนี่ยอู๋หมิงตอบ เด็กชายก็ตัดบทอย่างเฉยชา “อีกสักสองสามวันผมจะไปประเทศ Z ด้วยตัวเอง ก่อนหน้านี้ ทางที่ดีลุงหาพ่อกับแม่ผมให้เจอดีกว่า ถ้าผมไปจริงๆ ผมกลัวว่าจิตใจของลุงจะรับไม่ไหว”
พูดจบเด็กชายก็ไม่ให้โอกาสเนี่ยอู๋หมิงได้พูด แค่มองเยี่ยหวันหวั่นที่อยู่ด้านหลังเนี่ยอู๋หมิงครู่หนึ่ง แล้ววางสายไปอย่างเงียบๆ
เยี่ยหวันหวั่นเดิมทีอยากจะมองให้เยอะกว่านี้ กลับพบว่าวิดีโอถูกตัดไปแล้ว
เด็กคนนี้ถึงแม้จะอายุไม่เท่าไร แต่ดูมีออร่ามากทีเดียว…
“ลูกคุณเหรอ?” เยี่ยหวันหวั่นถาม
เยี่ยหวันหวั่นถามจบก็มองเนี่ยอู๋หมิงด้วยความประหลาดใจอยู่บ้าง ดูไม่ออกเลยว่าหัวหน้าทีมที่ไม่ธรรมดาคนนี้จะมีลูกชายหน้าสวยแบบนี้ด้วย…
เฮ้อ หน้าตา…สวยจริงๆ….แถมยังน่ารักอีก…
เนี่ยอู๋หมิงได้ยินก็หมดคำจะพูด ถ้าหากเขามีลูกน่ากลัวแบบนี้ เขาไม่อยู่ดีกว่า
“เป็นลูกของน้องสาวน่ะ” เนี่ยอู๋หมิงตอบ
“งั้น…เขาไม่รู้จักแม่ของตัวเองเหรอ?” เยี่ยหวันหวั่นปั้นสีหน้าพิกล เมื่อครู่เด็กชายมองเธอพร้อมกับเรียกแม่…หรือว่าแม้แต่แม่ของตัวเองก็ยังไม่รู้จัก?
“เฮ้อ…” เนี่ยอู๋หมิงทอดถอนใจ ตบศีรษะตัวเอง “เรื่องมันยาวน่ะ”
ราวกับก่อนหน้านี้ไม่มีใครให้ระบาย เนี่ยอู๋หมิงใช้แขนข้างหนึ่งจับเยียหวันหวั่นไว้ จากนั้นก็บอกเล่าความในใจออกมา “น้องสาวฉันต้องออกจากบ้านตั้งแต่ยังเด็กเหมือนกับฉัน ตอนแรกที่บ้านกำหนดตัวสามีในอนาคตไว้ให้แล้ว แต่ใครจะรู้ว่ายัยนั่นไม่ยอมกลับบ้าน แถมไปได้ผู้ชายคนหนึ่งจากไหนก็ไม่รู้ หลังจากเด็กเกิดมาแล้วก็หายตัวไป…เจ้านายตัวน้อยของฉัน อย่าว่าแต่รู้จักแม่เลย แม้แต่พ่อก็ไม่รู้ว่ามีหน้าตายังไง!”
เยี่ยหวันหวั่นนิ่งไป
พ่อแม่คู่นี้แปลกประหลาดจริงๆ ทำให้ลูกบังเกิดเกล้าของตัวเองไม่รู้จักได้ ถือว่าไม่ง่ายเลย
“น้องโหย่วหมิง เธอไม่รู้ว่าเด็กนี่รับมือยากขนาดไหน…ร้ายกาจจนน่าตกใจเลยละ…” เนี่ยอู๋หมิงทำหน้าหมองเศร้า หากอีกสองสามวันจอมมารน้อยตนนี้มาแล้วยังหาตัวเนี่ยอู๋โยวไม่เจอ อย่างนั้นก็ลำบากแล้ว…
ทันใดนั้น เนี่ยอู๋หมิงคล้ายนึกอะไรออก จับจ้องเยี่ยหวันหวั่นเขม็ง ดวงตาเป็นประกาย “น้องโหย่วหมิง…เธอมาช่วยฉันได้ไหม?”
ขณะมองเนี่ยอู๋หมิงทำหน้ากระวนกระวาย เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยปากอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย “ฉันไม่มีเงินให้ยืมหรอกค่ะ”
————————————————–
บทที่ 740 จู่ๆ ก็มีลูก?
เนี่ยอู๋หมิงเอ่ย “ไม่ใช่…ฉันหมายถึงให้เธอมาแสดงเป็นน้องสาวของฉัน…”
ได้ยินดังนั้นเยี่ยหวันหวั่นก็งงงัน รู้ในทันทีว่าเนี่ยอู๋หมิงคิดจะทำอะไร จึงเอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “คุณคงไม่ได้คิดจะให้ฉันไปสวมรอยเป็นแม่ของหลานคุณหรอกนะ”
“ใช่เลย!” เนี่ยอู๋หมิงพยักหน้า “ฉันคิดแบบนี้นี่แหละ!”
เยี่ยหวันหวั่นมุมปากกระตุก โลกทุกวันนี้ ขนาดแม่บังเกิดเกล้าก็ยังสวมรอยได้ เนี่ยอู๋หมิงคนนี้เป็นถึงลุงได้ ช่างน่าอับอายจริงๆ
แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ในห้วงความคิดของเยี่ยหวันหวั่นจึงปรากฏภาพเด็กชายที่สวมสูทสีดำตัดเย็บพิเศษและมีใบหน้าจริงจังคนนั้น
เด็กน้อยพอทำหน้าตาบูดบึ้งไร้อารมณ์ แสดงท่าทีสูงส่ง ช่างเหมือนแมวน้อยที่ปากไม่ตรงกับใจตัวหนึ่งจริงๆ
ถ้าหาก…สวมรอยเป็นแม่เขาได้ ก็ดูเหมือนจะไม่ได้แย่ขนาดนั้น
อีกทั้งต่อจากนี้เยี่ยหวันหวั่นจำเป็นต้องให้พวกเนี่ยอู๋หมิงช่วยเหลือในเมือง H ที่ประเทศพม่าอีก ตอนนี้สร้างบุญคุณกับพวกเขาไว้ดีกว่า
“แต่เมื่อกี้ตอนวิดีโอคอลกัน คุณเพิ่งบอกไปไม่ใช่เหรอว่าฉันเป็นลูกค้าคุณ ฉันว่าหลานของคุณไม่น่าใช่เด็กถูกหลอกง่ายหรอกนะ” เยี่ยหวันหวั่นครุ่นคิดครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดความคิดของตัวเองออกมา
“ไม่เป็นไร ต่อให้ฉลาดกว่านี้ก็ยังเป็นแค่เด็ก ถึงตอนนั้น…ค่อยบอกว่าอยากเซอร์ไพร์สเขา ก็เลยไม่ได้ยอมรับว่าเธอเป็นแม่ของเขา…” พอเห็นเยี่ยหวันหวั่นตอบรับ เนี่ยอู๋หมิงมีสีหน้าตื้นตันใจ ตอนนี้เขายินดียิ่งกว่าถูกหวยรางวัลที่หนึ่งเสียอีก
“ก็ได้ คุณเป็นลุงเขา ขึ้นอยู่กับคุณแล้วกัน” เยี่ยหวันหวั่นยักไหล่อย่างไม่สนใจ
“ถูกแล้วๆ…แหะๆๆ แล้วเธอช่วยหาพ่อให้เขาด้วยได้ไหม” เนี่ยอู๋หมิงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม
“อะไรนะ?” เยี่ยหวันหวั่นนึกว่าตัวเองฟังผิดไป
“ไหนๆ ก็ช่วยกันแล้ว…เธอช่วยหาพ่ออีกคนให้เขา ให้แฟนหรือว่าสามีเธอสวมรอย ฟังดูเป็นยังไง…” เนี่ยอู๋หมิง อธิบาย
เยี่ยหวันหวั่นได้ยิน พริบตาเดียวก็นึกถึงซือเยี่ยหาน ร่างกายสั่นระริกแวบหนึ่ง
ยังไม่ต้องพูดถึงว่าซือเยี่ยหานจะตอบรับหรือไม่ ตัวเองก็คล้ายจะอธิบายเรื่องนี้ไม่ได้เหมือนกัน…
นอกจากนี้หากลองถอยออกมาดู ต่อให้ซือเยี่ยหานตอบรับ เมื่อภูเขาน้ำแข็งสองลูกชนกัน เกรงว่าคงแช่แข็งโลกทั้งใบแน่
นี่ไม่ใช่ความคิดที่ดีเท่าไร…
“ขอฉัน…คิดดูก่อนแล้วกัน ยังให้คำตอบคุณไม่ได้ ต้องรอเรากลับประเทศก่อน” เยี่ยหวันหวั่นถอนใจ
“ทำไมต้องรอกลับประเทศก่อนถึงจะตอบได้?” เนี่ยอู๋หมิงถามอย่างไม่พอใจอยู่บ้าง
“หรือว่าเรื่องที่อยู่ๆ มีลูกโผล่มา ไม่ต้องปรึกษากับคนรักของตัวเองเหรอ” เยี่ยหวันหวั่นปวดหัว นวดหว่างคิ้วเล็กน้อย
“ก็ได้ๆ ก็ถูกของเธอ…รบกวนน้องโหย่วหมิงแล้ว” เนี่ยอู๋หมิงพยักหน้า ขอแค่เธอตอบรับ ทุกอย่างก็คุยกันได้
พวกนักพรตใจบริสุทธิ์กับอี้จือฮวาเผยสีหน้าตะลึงพรึงเพริด พากันส่ายหน้า
ถ้าจอมมารน้อยพบว่าเนี่ยอู๋หมิงหาคนมาสวมรอยเป็นพ่อแม่ของเขา…ผลลัพธ์ไม่น่าคิดถึงจริงๆ…
หัวหน้าก็กล้าเกินไปแล้วมั้ง?
ถึงอย่างไรพวกเขาก็ไม่รู้ ไม่รู้อะไรสักอย่าง ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับพวกเขาทั้งนั้น…
หากเกิดเรื่องหัวหน้าก็รับกรรมไปคนเดียว…
“มาคุยธุรกิจกันเถอะ” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง
ได้ยินดังนั้น ทุกคนพากันดึงสติกลับมา นั่งตัวตรง ตั้งสมาธิ
“เถ้าแก่เยี่ย ก่อนหน้านี้พวกเราคุยกันว่าเบิกค่าตั๋วเครื่องบิน หาข้าวหาที่พักให้ แต่ละคนได้ค่าแรกคนละสองพันใช่ไหม!” นักพรตใจบริสุทธิ์เอ่ยอย่างเร่งรีบ เรื่องแบบนี้เขาจำได้ขึ้นใจ
เยี่ยหวันหวั่นตอบ “ถูกต้อง”
…………………………………………….
